He bah..........wat een vette pech en vet balen. Helaas maken velen van ons dit mee, waaronder ik zelf. Het is zoooo balen als je je verheugd op die echo (het werkelijke bewijs dat er iets in je buik zit) en het blijkt foute boel te zijn. Kan me de dag nog herinneren als gister. Een klap in je gezicht. Ik zelf heb toen gekozen voor een curretage omdat ik het zo snel mogelijk achter me wilde laten en verder gaan. Daarnaast zag het er naar uit dat het voorlopig nog wel even zou duren voordat het uit zichzelf kwam. Wat betreft de curretage ik heb er goede ervaring mee. Nergens last van gehad, behalve de dagen daarna erg vermoeid en misschien een heel licht zeurderig menstruatie gevoel, maar dat kan ik nauwelijks noemen. De tweede keer was het bij mij weer hetzelfde verhaal, maar omdat het toen al wat langer mis bleek te zijn en ik al een kleine bloeding had, heb ik het wel zelf laten komen. Ik moet zeggen dat is wat pittiger. Wel goed omdat de lichamelijk pijn (lijkt op hele heftige menstruatie krampen) ook helpt bij je geeselijke verwerking. Maar ja t blijft een keus. Meisie, neem de tijd en ga op je eigen gevoel af. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met het verwerken en met je keuze.
Lieve Marjo, ook ik weet wat je doormaakt.. Ik ben op 14-02 bevallen van m'n zoontje. Missed abortion met 15 weken.. Ik kan me heel erg voorstellen dat je bang bent voor de curretage, en voor de narcose enzo. Ik was dan ook blij dat ze bij mij de weeën op wilde wekken, en zo mijn kindje geboren te laten worden. Dat verschilt per persoon natuurlijk. Mijn moeder vond het zo hard om op zo'n manier je kindje kwijt te raken, maar voor mij voelde dat zo veel beter, en ik weet zeker dat ik daar geen spijt van ga hebben, want ik heb m'n kleintje vast kunnen houden. Ook al ben jij nog niet zover, misschien kun je je gyn uitleggen dat je daar heel erg tegenopziet tegen die narcose enzo, en dan zouden ze je Misoprostol kunnen geven, dat zijn weeën opwekkers... Die zou je thuis kunnen nemen of in het ziekenhuis. Ik moest iig opgenomen worden vanwege dat ik al 15 weken was. Heb dus ook gewoon moeten bevallen. Mocht het zo zijn dat ze je geen gift willen geven dan moet je niet al te bang zijn hoor, ik moest na de bevalling voor een spoed curretage naar de OK dus moest ok onder narcose, was zo hectisch allemaal, maar was heel snel weg, en ik was ook zo bang! Heb tot het laatste moment tegen die zusters gepraat en gezegd dat ik bang was en ze legden alles uit wat ze deden. Voor je het weet is de ingreep voorbij meis. En daarna komt het helingsproces. Daar ga ik nu doorheen, en ik weet het is net makkelijk, bij mij komt het verdriet nu pas los. Maar praat erover en stop het niet weg, dat is zo belangrijk! Lieverd, heel veel sterkte voor jullie beiden. Kus - mama van Valentijn* -
Lieve Marjo, ook ik weet wat je doormaakt.. Ik ben op 14-02 bevallen van m'n zoontje. Missed abortion met 15 weken.. Ik kan me heel erg voorstellen dat je bang bent voor de curretage, en voor de narcose enzo. Ik was dan ook blij dat ze bij mij de weeën op wilde wekken, en zo mijn kindje geboren te laten worden. Dat verschilt per persoon natuurlijk. Mijn moeder vond het zo hard om op zo'n manier je kindje kwijt te raken, maar voor mij voelde dat zo veel beter, en ik weet zeker dat ik daar geen spijt van ga hebben, want ik heb m'n kleintje vast kunnen houden. Ook al ben jij nog niet zover, misschien kun je je gyn uitleggen dat je daar heel erg tegenopziet tegen die narcose enzo, en dan zouden ze je Misoprostol kunnen geven, dat zijn weeën opwekkers... Die zou je thuis kunnen nemen of in het ziekenhuis. Ik moest iig opgenomen worden vanwege dat ik al 15 weken was. Heb dus ook gewoon moeten bevallen. Mocht het zo zijn dat ze je geen gift willen geven dan moet je niet al te bang zijn hoor, ik moest na de bevalling voor een spoed curretage naar de OK dus moest ok onder narcose, was zo hectisch allemaal, maar was heel snel weg, en ik was ook zo bang! Heb tot het laatste moment tegen die zusters gepraat en gezegd dat ik bang was en ze legden alles uit wat ze deden. Voor je het weet is de ingreep voorbij meis. En daarna komt het helingsproces. Daar ga ik nu doorheen, en ik weet het is niet makkelijk, bij mij komt het verdriet nu pas los. Maar praat erover en stop het niet weg, dat is zo belangrijk! Lieverd, heel veel sterkte voor jullie beiden. Kus - mama van Valentijn* -
ooooh nee marjo, ik schrik nu ik dit lees....verdorie waarom mag het dan nu niet eens meteen goed zijn he?...ik wil jou en je mannetje heel veel sterkte wensen.... dikke knuf bengel
Marjo: Voor jou en je ventje heeeel veeel sterkte en een dikke warme *knuffel*. Ik vind het echt heel erg dat het bij jullie zo moet lopen. Wat een onrecht!
Hoi Wat ontzettend vervelend voor jullie. Ik herken jou gevoel helemaal. Wij hebben inmiddels alweer 3 weken geleden te horen gekregen dat het hartje niet meer klopte. Ik wilde de natuur eerst zijn gang laten gaan en heb besloten de curretage uit te stellen. Het is een moeilijke beslissing, want ook ik voel mij zwanger en realiseer mij dagelijks dat ik een vruchtje in mij heb zitten. Iedereen zegt dat ik het moet weghalen, omdat dat beter is. Voor mij voelt het nu beter om nog een week te wachten. Ik hoop dat je je eigen keus maakt en je gevoel daarin laat meespelen. Heel veel sterkte
Meis ik denk aan jullie, echt vreselijk Ik zelf heb op 7 maart controlle echo als het er dan nog niet uit is gaan ze bij mij curretage doen Heel veel sterkte toegewenst Dikke knuf Liefs Noesje
Wat verschrikkelijk zeg, ik wil je en je ventje heel veel sterkte wensen met jullie verlies. Liefs Jolie
Ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties. Zou graag persoonlijk op jullie allemaal reageren maar op het moment lukt me dat niet. Vind het heel fijn om zoveel herkenning tegen te komen. En vind het echt vreselijk wat jullie ook is overkomen.. Ik weet het echt niet meer. Ben zo in de war. Ik voel me nog zo ontzettend zwanger, als ik geen echo had gehad, dan had ik absoluut geen reden om te denken dat het mis zou zijn. Maar het is echt zo, we hebben het zelf gezien. Het hartje klopt echt niet meer. En dat doet pijn, heel veel pijn. De grote vraag 'waarom?' blijft steeds door m'n hoofd spoken. Helaas zullen we daar nooit antwoord op krijgen. Het leven is hard, elke keer als ik denk dat de zon weer schijnt worden we weer bruut teruggezet. Hoe kan ik mijn lichaam ooit weer vertrouwen als het me zo in de steek laat. Ik kan niet slapen, niet eten alles word overschaduwd door zo'n groot verdriet.. En ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan, ik weet niet of ik wel voldoende kracht in me heb om dit te verwerken, om ook dit weer een plekje te geven. We hebben al zoveel verdriet gehad. Eindelijk leek onze grootste wens in vervulling te gaan en het voelt alsof de grond nu onder onze voeten weg geslagen is.. Het enige wat ik nu wil is de tijd vooruit spoelen en weer verder gaan. Maar we worden gedwongen om stil te staan, ik word nu elke minuut van de dag herinnerd aan een dood vruchtje dat in mn buik zit, dat uit zou groeien tot ons kindje. Het speciaalste dat er bestaat en waar wij zo vurig naar verlangen. We waren in gedachten al zoveel maanden verder. Alles is nu kapot, als een zeepbel uitmekaar gespat.. IK KAN HET GEWOON NIET GELOVEN!
hey marjo vreselijk te lezen dat ook jij een MK moet meemaken, vooral gezien je lange tocht om zwanger te worden. Ik wil je heel veel sterkte wensen! groetjes flyke
Lieve Marjo, Het leven is zo oneerlijk....... Heel veel sterkte toegewenst...... Denk aan je... Dikke kus, An
Marjo, ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik heb woensdag de curettage gehad. Het is mij alles meegevallen. Wil je zelf wachten of hebben ze dat voorgesteld? Ik zag het zelf niet zitten en mocht eerder terugkomen om een afspraak te maken voor de curettage. Veel succes en sterkte.
Lieve Marjo mijn hart gaat uit naar je wat erg ik was zo blij voor je heb je ook gevolgd. En toen was je inneens zwanger.Wat is het leven toch oneerlijk O IK wens je veel heel veel sterkte, liefs jennie72