miskraam verwerken

Hey lotus,

Wat ontzettend naar voor je.

zelf heb ik 13juni een miskraam gehad. Een week ervoor ging k naar de gyn/verl om te kijken naar de 1 ste echo. Schijnbaar was ik langer zwanger dan ik dacht want ze zagen een vruchtzak van 9 weken. Week later mocht ik terugkomen om weer een echo te laten maken want miss was k toch minder ver. Helaas mocht het niet zo zijn.
De week tussen de echo's was een soort rouw proces boosheid hoop ontkennen emotioneel.
Toen de miskraam heb het ervaren als een soort mini bevalling en die dag was k zelf best emotioneel sterk vond k zelf nadat het achter de rug was. Wel het gevoel van soort angst voor een volgende bevalling.
nou de dagen erna heb ik wat afgejankt.
Zelf merkte ik nadat het bloedverlies minder werd ik ookminder emotioneel en weer sterker totdat ik 6 dagen erna weer een mega stolsel verloor. Een beetje onverwachts k schrok er echt van.
wat ik gemerkt heb is dat ik er veel met mn zus en vriend over gepraat heb en vooral ookafleiding. Ga niet alleen zitten dagen lang.
na 2 weken had ik het gevoel om gewoon weer door te willen. De gyn wilde dat ik een menstruatie afwacht voordat ik voor een volgemde zwangerschap ga. Nou van mij mag het niet snel genoeg gaan.

nu is het bijna 4 weken geleden en als k terug kijkis het alsof ik in een roes geleefd heb de afgelopen weken.

vergeet niet de zw hormonen gieren nog door je lijf! Neem je tijd en probeer ook afleiding te zoeken. Gaat je echt goed doen.

knuffel voor jou! Sterkte

 

Hallo meiden, wat ontzettend naar voor jullie beiden.
Lotus het is nog zo pril. Logisch hoor je gevoelens. Na mijn MK voelde ik mij ook zo; leeg, verdrietig, bijna depressief. Ik ben wel langs de HA geweest omdat ik ook slaapproblemen en paniekaanvallen kreeg. Ik kreeg toen ijzertabletten voorgeschreven omdat mijn HB waarde erg laag was. Blijkt dat je hierdoor extra vermoeid en futloos kunt worden. Sowieso kan het geen kwaad om een gesprek aan te gaan om over je gevoelens te praten! Daarnaast heb ik ook boeken gelezen over miskramen en veel van me afgeschreven op dit forum. Misschien helpt het jou ook om van je af te schrijven. Het klinkt cliché maar het heeft gewoon tijd nodig. Heel veel sterkte!

 

Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Met 11 weken verwacht je het helemaal niet meer, maar toch gebeurt het nog wel eens helaas. Hier ook helaas (in december). Erg verdrietig, denk er nog steeds vaak aan.
Het is erg moeilijk allemaal, maar ik zelf heb geen contact gezocht met de huisarts om erover te praten. Maar als jij er wel over wilt praten, moet je dat echt doen!
Op het moment zelf moest ik niet aan een nieuwe zwangerschap denken, maar zodra er weer een eisprong aan kwam gingen we er meestal toch weer voor. Alleen de laatste 2x heb ik 1 cyclus over geslagen, omdat ik het even zat was.

Echt lichamelijk contact (als je dat bedoelde) mag je trouwens wel pas weer hebben als het bloedverlies helemaal voorbij is.
Wacht ook gewoon rustig totdat jullie er weer klaar voor zijn.

 

Heel veel sterkte meis! Ik was in maart zwanger dmv een cryo terugplaatsing. Was uiteraard dolgelukkig, maar helaas ging t snel mis, na 5 weken en een paar dagen al. Ook ik kon t niet loslaten, nu zelfs denk ik er nog elke dag aan. Ik zou nu ong 22 weken alweer geweest zijn. Gelukkig heb ik al een dochtertje van net anderhalf, zij heeft mij erdoorheen gesleept. Ik vind je gedichtje erg mooi, mooi verwoord. Ik hoop dat jullie een mooie vlinder hebben gevonden om te herdenken, ik vind dat ook een mooie gedachte.

Mij hielp en helpt de gedachte dat je lichaam niet zomaar een vruchtje afstoot, en dat het kindje dus waarschijnlijk toch niet goed zou zijn, en later alsnog zou mis zijn gegaan. Maar bij mij ging t na elke dag verdriet, jankte halve dagen weg, na ong 2 weken, echt weer goed. Nu is mijn hoop dat ik iig voor de uitgerekende datum, maar zwanger mag zijn. Anders ben ik bang dat ik weer heel verdrietig ben dan.

Nogmaals heel veel sterkte, en denk aan jezelf, das nu t allerbelangrijkste. En ik hoop dat zodra jullie er aan toe zijn, snel goed zwanger mogen zijn en zeker 8 maanden blijven.

 

Hoi Lotusje,

Het spijt me heel erg voor jullie!!
Ik heb bijna een jaar geleden met 11.5 week te horen gekregen dat het hartje niet meer klopte.

Wat jij beschrijft qua gevoelens heb ik precies zo meegemaakt. Een klein jaartje verder (en nog een mk verder), maar als ik je verhaal lees dan springen me de tranen weer in de ogen.
Het is gewoon ontzéttend moeilijk. Ik heb weken gehad dat ik me zo boos en eenzaam voelde! Vooral in de weekenden, want dan kon ik mezelf niet verplichten iets te gaan doen.
En mijn arme vriend wist gewoon niet wat hij moest doen om het beter te laten voelen.

Elke maand die volgde werd ik direct na de eisprong kotsmisselijk tot aan mn menstruatie en een paar dagen voor de menstruatie werd ik helemaal depri en kwam het verlies van verdriet weer helemaal terug. Ik was net zo verdrietig om dit verlies als bij het verlies van mijn vader een paar jaar geleden. Maar dit kindje kénde je nog niet eens (zo dacht ik dan). En dat wel 6-7 maanden lang! Heel fijn, die hormonen..
Vervolgens ben ik uit pure wanhoop 2 maanden aan de pil gegaan, ook voor de rust in mijn hoofd.
Twee maanden nadat ik gestopt was, was ik weer zwanger. Ook dit liep niet goed af (bij 8 wkn). En weet je wat?? Ik kon er bijna niet verdrietig om zijn, omdat ik nog niet klaar was met huilen om het 1e verlies! Toch ben ik na de 2e mk (nu dus) vrij snel opgeknapt en zie ik het positief in.

Je kan er met mensen wel over praten, maar alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt voelen de intensiteit van dit soort verdriet. En toch moet je het doen, als je er klaar voor bent, zoveel als je kan.

En vergeten ga je je kindje écht niet (geloof me, soms zou je juist willen van wel). Ik ben er ook achter gekomen dat je vanaf dag 1 van je zwangerschap een verbintenis hebt met je kindje, het lééft en blijkbaar hou je er meteen van. Waarschijnlijk had je al een naam, of was je er al mee bezig. Heel pijnlijk allemaal.

Ik wens je/jullie ontzettend veel sterkte!

 

Hoi Lotus,

Het spijt me heel erg dat mensen zo reageren, er zullen er wel meer volgen. Maar doe jouw verdriet alsjeblieft niet af als onbelangrijk! En ga je ook niet sterker voordoen dan je bent, want je lijft haalt je vroeg of laat in. Sorry hoor, hoe kan je iets wat 11 weken in je groeit, na 2 dagen vergeten??? Vooral als je lijf nog denkt dat het zwanger is. Probeer dat ook (vooral) aan je man over te brengen.
En naar andere vrouwen kan je alleen maar zeggen: 'leuk dat je dat zegt, maar als het jou per ongeluk overkomt, voel je pas de intensiteit van het verdriet en dan zeg je dit soort dingen nooit meer'. Of zoiets. Nu dat je voelt hoe pijnlijk deze woorden zijn, kan je je omgeving juist iets bijleren. Ik zeg nu tegen mijn vriendinnen 'de beste tip die ik je kan geven als een vriendin dit meemaakt is zeggen: het spijt me zo voor je. Niet meer en niet minder'.

Je bent (jammer genoeg) echt niet de enige die zich zo voelt na een miskraam! Zoals je in mijn verhaal leest, duurde het bij mij erg lang, maar ja, elke minuut dat je verdrietig bent, is er 1 teveel.

Wat je nu denkt over een volgende zwangerschap, voelde ik ook. En ook boosheid: 'waarom kan een volgende wél goed gaan en deze niet'!!. Bij mij ging het zover dat ik niet persé EEN baby wilde, ik wilde DIE baby. En dan kunnen mensen wel zeggen 'jaaaa, maar het was niet gezond' blablabla. Die mensen kunnen me meer vertellen!! In je hoofd begrijp je wat ze zeggen, maar je hart wilde heel deze situatie niet.
Dat je dit denkt, betekent volgens mij dat je niet klaar bent voor een volgende zwangerschap (logisch ook). Probeer daar dan ook niet teveel aan te denken. Bij mij ging het nl precies zo. Na een paar maanden ebde het verdriet en boosheid weg, werd ik weer positiever en weer zwanger. Helaas mocht dit ook niet zijn, maar ik stond wel sterker in mijn schoenen en kon het makkelijker een plaats geven.

Ga naar de huisarts als je die behoefte voelt, laat je eventueel doorverwijzen naar een psycholoog of iets dergelijks. Er is geen handboek voor het verwerken hiervan. Schrijf het op dit forum van je af, of lees verhalen van anderen. Internet staat er vol van.

Je mag me ook altijd een prive bericht sturen als je er behoefte aan hebt.

Hou je taai!
x

 

Wat ontzettend erg voor je meis, ik had een miskraam met net geen 6 weken, maar heb t ook ontzettend moeilijk mee gehad. Idd heel veel mensen begrijpen het niet, ik kreeg ook vaak niet het medeleven, en troost wat ik nodig had. Meeste zeiden, je moet gewoon doorgaan, helaas hier icsi nodig om zwanger te kunnen worden, dus niet makkelijk. Na 11 weken is zoveel erger, dat mensen daar zelfs makkelijk over denken is erg cru. Heel veel sterkte meid

 

Lieve Lotus,

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen nu en de komende tijd.
Zoals je helaas al hebt ervaren weten veel mensen die het niet hebben meegemaakt zich geen houding te geven en weten niet wat ze zeggen. Daarnaast komt het bij jou nog heel hard binnen omdat het nog vers is en je hormonen nog overhoop liggen.
Helaas snap ik heel goed hoe je je voelt, want ook ik heb recent een mk gehad. Ik had 11 weken geweest 5 juli, maar het hartje was al eerder gestopt. Ik heb bij ruim 8 weken al een echo bij de gyn gehad vanwege andere gezondheidsobstakels. Maar toen klopte het en ruim een week later niet meer. Ik heb willen wachten op een spontane mk omdat me was verteld dat het herstel dan beter en sneller zou zijn. Omdat dit enorm zwaar bleek heb ik na 2 weken toch een afspraak in het zkh willen maken en dat weekend kwam het toch spontaan. Aan de ene kant gelukkig want dat wilde ik graag, maar dit werd ook een heftige ervaring.
Het lege gevoel wat je erna hebt herken ik heel goed, eerst zie je het op de echo en nu is er niets meer. Dat geeft een heel raar gevoel. Ik heb veel gehuild en gepraat. Helaas zijn er heel veel vrouwen die het mee maken, dus ervaringsdeskundigen genoeg in mijn omgeving. Hoe heftig het is geweest ervaard iedereen anders en niet iedere miskraam is hetzelfde. Ik heb wisselende goedbedoelde opmerkingen gehoord, inderdaad mensen die zeggen: ach je kan in ieder geval zwanger worden, kop op jou tijd komt nog wel, het ligt in ieder geval niet aan je medicijnen, het heeft zo moeten zijn tot o wij hebben er ook 3 gehad en nu 2 gezonde kinderen dus t komt wel goed.
Bereid je nog maar voor op meer harteloze figuren de komende tijd.
Er over praten is wel heel goed, zo kan je het een plekje geven. Ik heb met een enkele vriendinnen en collega's gesproken die er ook ervaring mee hebben en dat doet wel goed. Een stukje bevestiging van dat het klopt hoe je je voelt is erg fijn.
Maar soms wil je gewoon even een knuffel zonder dat mensen hun mening geven!
Ik ben niet bij de huisarts geweest omdat ik daar geen fijn gevoel bij heb, maar dat is persoonlijk. Ik werk zelf in de medische sector en dan wordt er al snel heel realistisch naar gekeken op het botte af.
Ik ben ook een gevoelsmens en kan me ook al druk maken over de weken die zouden gaan komen bij een volgende zwangerschap. Die eerste weken lijken me verschrikkelijk, het idee dat het nogmaals kan gebeuren. Maar het gaat gelukkig vaker goed dan niet, dus daar houd ik me maar aan vast de komende tijd.
Je kleine wonder vergeet je nooit! Maak iets tastbaars zodat je iets hebt wat aan deze kleine herinnert naast je gedachten. Ik was met zo'n boek begonnen met aantekeningen en foto's. Het staat nu in de kast maar het is wel een tastbare herinnering voor het leven. Ooit kan je echt verder en is er ook een kleintje voor jou ook al zijn we daar nu nog niet klaar voor misschien.
Op dit moment voeren mijn verstand en gevoel nog ruzie in mijn hoofd, maar nu ik lichamelijk wat opgeknapt ben gaan we proberen dit te verwerken en ik hoop dat hier mijn verhaal vertellen mij ook helpt.
Neem je tijd die je nodig hebt en laat je door niemand vertellen hoe je je moet voelen! Jou verdriet is belangrijk en opkroppen heeft inderdaad geen zin, dus kijk waar je je goed bij voelt.
Heel veel sterkte de komende tijd ik voel met je mee!
Liefs