kinderwens maar een gegerenaliseerde angststoornis

Ik heb zelf een angststoornis maar nooit ad voor geslikt. Ben er inmiddels prima aan toe om het zo maar te zeggen. Kan ermee leven ik zou je aan willen raden toch te stoppen met de ad en in therapie te gaan. Geen situatie uit de weg gaan hielp hier heel erg. Wbt kinderwens, die was zo groot dat de angst me niet meer boeide. En dat terwijl ik 1,5 jaar daarvoor mezelf echt 2 jaar lang in huis heb opgesloten! Je kunt dit overwinnen maar daar heb je wel veel moed en geduld voor nodig

Succes!

 

Ik heb ook ad geslikt maar ben dit gaan afbouwen ivm kinderwens wordt zwaar afgeraden dat tijdens zwangerschap te nemen vandaar.
Ik dacht evt later kan ik er we eer aan als t niet beter gaat maar was al gewend zonder dus heb het niet meer genomen.
Je zou ook kunne kijken in de kruiden ipv ad die kunnen ook best een helpend handje zijn.
sterkte

 

Hoi,
Ken je verhaal natuurlijk verder niet maar idd... Ga de problemen aanpakken waardoor je deze klachten hebt! Ik ben heel lang in therapie geweest maat gelukkig nooit met die bende begonnen. Toen ik een half jaar geleden met de pil stopte kreeg ik een aanval wasr ik u tegen zei. Probeer maar de accepteren dat dit bij mij hoort en me verder niet tegen te houden door mn angst ( maar goed.. Daar zit wel 2,5 jaar therapie achter) het schijnt dat de angstklachten in de tweede helft zwangerschap minder wordt. Als je wel doorslikt, dan moet je kindje afkicken! Wens je heel veel sterkte en weet dat het echt heel moeilijk is!! Je bent niet de enige en zoek hulp.. Liefs

 

Hier ook een angst-klantje met AD en een dochtertje!
Toen ik zwanger raakte, slikte ik mirthazapine (hoge dosering) en volgens de psychiater was dat ook geen probleem bij deze AD...gelukkig!
Er waren 3 soorten AD waarbij het geen probleem was om ze tijdens een zwangerschap te slikken, waarvan dus de mirthazapine. Die andere 2 weet ik niet meer.
Mijn kindje heeft er ook niks van over gehouden, maar ze hadden wel liever dat ik dan in het ziekenhuis zou bevallen zodat ons kindje even in de gaten gehouden kon worden.

Ik ben wel voordat ik zwanger raakte, op zoek gegaan waarom ik ineens zo nerveus en angstig was en bij mij kwam het echt door de hormonen.
Ik heb ernstige pms en daarvoor slik ik elke dag linidol (supplement via de gyn gekregen) en dat hielp enorm!
Daardoor kon ik ook zonder moeite met de pil stoppen (vond het in eerste instantie echt doodeng hoor) en het bleef gewoon goed gaan. Toen durfde ik ook wel voor een kindje te gaan.

Nu gaat het zo goed dat ik zelfs met de AD aan het afbouwen ben (heeeeeeeeel langzaam en heeeeeeeel weinig mg eraf per zoveel weken).
Therapie deed voor mij trouwens ook niks hoor. Als jij je goed voelt met AD, moet je dat gewoon doen meid.
Ik heb ook jarenlang met angst thuis gezeten en ik vond het echt de hel.

Als je nog iets wilt weten, hoor ik het wel

 

Een vriendin slikt ook permanent ad en ook tijdens haar zwangerschappen. Dat kon.
Vast niet alle ad zal ervoor geschikt zijn. Dus wellicht moet je overstappen of iets minderen? Ik heb er geen verstand van. Ga dus eerst eens langs je huisarts.
Daarnaast zou ik, als je je angstig voelt om zwanger te worden, wel je therapeut blijven bezoeken tijdens het zwanger worden/zijn.

 

Ik heb dit in mijn werk meegemaakt.
Helaas kon deze vrouw geen borstvoeding geven en had het na haar bevalling erg zwaar.
Heb haar nog weken nadat ik weg was moeten bijsturen omdat ze zo angstig was.

 

Ik lees geen negatieve verhalen eigenlijk, je lijkt je aangevallen te voelen?

Tuurlijk hoef je je kinderwens niet te laten varen. Als jij goed kan functioneren met deze medicatie is dat toch prima. Gaat erom dat je met deze med gewoon goed in het leven staat en dus in staat bent een goede moeder te zijn.

Niet dat als de kleine er is je angsten groter worden. Denk dat de meiden daa rop doelen.

Ik slik ook 2 verschillende soorten ad: fluoxetine 20 en amitryptinline 25. Niet toen ik zwanger was, toen alleen de fluoxetine.

Heb een hele vervelende jeugd gehad met traumas en nu even een vervelende tijd, de med zorgt dat ik normaal kan functioneren en niet alleen in bed wil liggen. Uiteraard pakken we de onderliggende dingen aan, maar die zijn niet zomaar weg.

Mijn kinderen hebben geen enkel benul van mijn med gebruik en mijn omgeving ook niet.

Ik zou zeggen ga met je gyn praten en zoek uit welke med je kan slikken tijdens je zw.

 

Heb je het tegen mij?
Ik zou mijn wens hierdoor niet laten varen hoor.
Ik geef alleen aan wat er eventueel kan gebeuren.
Mocht je zwanger raken, weet dan dat er een team gereed staat voor je, mocht je het moeilijk krijgen.
Sowieso is het na de bavelling niet altijd rozegeur en manenschijn.

 

Ik zal wel weer de bitch zijn, maar door je laatste reactie zou ik zeker goed overwegen of je al genoeg stabiliteit hebt om met tegenslagen om te gaan . zoals gezegd, zij zwangerschap en baby is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Als je op een kritisch forum berichtje al zo heftig reageert, alsof je je aangevallen voelt dan vraag ik me af hoe je omgaat met echte negativiteit.
Je zegt zelf dat je op een forum ook reacties kunt verwachten die je niet wilt horen, maar moet je je in deze fase niet juist bezig houden met eventuele risico's en of je er klaar voor bent en het een gezonde fase is om voor een leventje te gaan, in plaats van alleen verhalen die in jouw straatje passen te zoeken . lijkt me erge struisvogel politiek.

 

Goh, wat een moeilijke kwestie is dit, zeg!
Allereerst een dikke knuffel voor de topicstarter. Het is best moedig om hier feedback op te vragen.

Zelf heb ik van mijn 16e tot plusmin mijn 25e ook een (sociale) angststoornis gehad. Zeg maar extreem verlegen en veel angst en weinig zelfvertrouwen.
Ik ben er haast niet voor behandeld, 4 sessies met een haptonoom. ik dacht het grotendeels zelf te kunnen oplossen. Dit is min of meer gelukt, en ik voel me nu redelijk gezond en weet waar ik op moet letten, maar ik herken wel dat de ts zo aangevallen reageert. Dit komt (in mijn ervaring) door de angststoornis. Het is met zo'n stoornis heel moeilijk om met negatieve feedback van andere mensen om te gaan. Je vergroot dingen uit tot zulke proporties die soms ondraaglijk voelen. Een kleine afwijzing voelt al alsof je door de grond zakt. Grote afwijzingen, daar ben je dagen of zelfs weken van slag van. Voor mijn idee heeft dit met je eigenwaarde te maken. Als die erg laag is, moet je het met alle macht 'beschermen' en voel je je inderdaad heel snel aangevallen. Dit is heel menselijk! En niks raars. Zo werkt dat gewoon, als je een (extreem-vrij) lage eigenwaarde hebt, mijns inziens. Maar ik ben geen psycholoog en ken jou niet natuurlijk. Dit is puur wat ik uit eigen ervaring weet. Misschien is het bij jou ook wel anders.

Wat misschien iets voor je is om heeel eerlijk voor jezelf over na te denken: hoe stabiel voel je je doorgaans? Hoe is je gevoel van eigenwaarde? Hoe angstig voel je je gedurende een dag of een week? En hoe ga je om met tegenslag? Kun je er met tegenslag, voor je kind zijn? Heb je mensen om je heen, die jou kunnen helpen als het een tijd lang minder goed met je gaat? En misschien nog de allermoeilijkste en meest confronterende vraag: denk je dat je je angststoornis zult doorgeven aan je kind of is dit misschien wel te voorkomen?

Ik bedoel dit als punten om rustig over na te denken en voor jezelf te beantwoorden (niet hier, hoor). Misschien kun je zelf nog wat vragen verzinnen voor jezelf.

Antwoorden zoeken die je heeel graag wilt horen, is ook heel menselijk. Dat doen er wel meer hier! Maar helaas, daar heb je niet altijd iets aan. Ik bedoel dit niet onaardig, maar om te helpen. Ik zou je als tip willen geven, probeer heel heel eerlijk tegen jezelf te zijn. Compleet eerlijk. Alleen dan krijg je een eerlijk antwoord (ook van jezelf of samen met mensen die jou goed kennen).

En wij zijn maar mede-forummers he! En geen psychologen of therapeuten. Misschien kun je dit dilemma het allerbeste met een professional zoals je eigen psycholoog bespreken. Die kent jou ook beter dan wij en zien jou in het echt. (wij lezen alleen maar lettertjes)

Nogmaals een dikke knuffel en ik hoop voor je dat je eruit komt voor jezelf en met je partner. En ik hoop, dat een kind proberen te krijgen gewoon een goede optie zal zijn voor jullie!

 

Ben het met Fee eens. Zou in de eerste plaats niet eens denken aan tijdens de zwangerschap maar vooral wat voor effect je stoornis zal hebben op een kind.

 

Ik heb eerst ervoor gezorgd dat ik zelf beter in mijn vel ging zitten, durfde een zwangerschap echt niet aan zoals ik mij toen voelde.
Mijn grootste hindernis was het stoppen met de pil (door de pms is het daarvoor een keer heel erg mis gegaan qua angsten) maar omdat ik eerst de pms onder controle kreeg, ging het echt super goed toen ik stopte.
Voelde me eigenlijk beter als ooit. Zelfs toen ik zwanger raakte heb ik mij heerlijk gevoeld!
Ik was super relaxed en durfde eigenlijk alles! Een paar maanden na de zwangerschap kreeg ik echt even last van de hormonen weer, maar dat is nu ook weg getrokken en ik voel me gewoon goed.

Dus ik zou eerst ervoor zorgen dat je zelf wat stabieler bent en dan aan kindjes beginnen. Komt goed meid!

 

Ben het hier volledig mee eens

 

Dit moet me toch even van het hart: je hebt sinds begin dit jaar 6 keer een topic geopend en van diverse kanten advies gekregen (oa door mij op je andere topic) om professionele hulp te zoeken. Blijkbaar heb je nog steeds geen contact opgenomen met een PoPpoli. Ik raad je aan dit toch te doen (zeker als die al 11 maanden speelt). Zij zijn de enige die je kunnen informeren en zo'n stap laat je verantwoordelijkheid zien naar je toekomstige kindje èn je zorgt goed voor jezelf. Veel succes en Herstel gewenst.