Dag allemaal, Ik ben met een paar anderen ondernemer in de kinderopvang, van een kleine organisatie en dus ook met een klein team. Inmiddels ben ik bijna 7,5 week zwanger en nu al twee weken ontzettend beroerd. Ik hoef niet iedere dag over te geven, alleen als ik te actief ben geweest. Van de week ben ik voor het eerst in die twee weken de deur uitgegaan om boodschappen te doen. Ik werd ontzettend beroerd in de winkel en was blij dat ik weer thuis was. Thuis kan ik een half uurtje werken (strijken/afwassen) en heb dan minstens een half uur nodig om liggend bij te komen op de bank. Ik voel me dan namelijk erg misselijk en duizelig. Mijn vorige zwangerschap was ik ook misselijk, het begon in week 8 en duurde tot week 17. Iedere dag overgeven. Toch was ik de vorige keer op mijn werk, overgeven of niet. Tot mij door mijn mede-eigenaren werd verteld dat de sfeer heel naar werd, omdat ik vaak gedurende dag niet kon werken vanwege de misselijkheid. Omdat we een klein team hebben, moesten mijn andere twee collega's (of soms 1) harder rennen doordat ik niet meer echt kon meedraaien. Het verzoek was om van tevoren aan te geven ik dacht dat ik kon werken of niet, zodat een van mijn collega's mijn kon vervangen. Ze hadden liever niet dat ik werkte als ik misselijk was. Dit snap ik nu wel, maar toen had ik daar moeite mee, omdat ik van tevoren niet kon inschatten wanneer ik misselijk werd. Mijn vorige zwangerschap heb ik eigenlijk van mijn collega's, mede-ondernemers, weinig tot geen steun gevoeld voor mijn misselijkheid. Ik wilde dit deze keer dan ook anders aanpakken. Deze keer ben ik gedurende hele dagen beroerd en ook thuis kan ik erg weinig doen. Dus ik heb van tevoren aangegeven dat ik waarschijnlijk de hele week niet kan werken, zodat mijn collega's op tijd wisten waar ze aan toe waren. Daarbij aangegeven: als ik kan, dan werk ik alsnog. Maar nu kreeg ik na een week de opmerking dat het een goed voorbeeld voor mijn collega's zou zijn als ik het toch zou 'proberen'. Wat ik dus eigenlijk bij mijn vorige zwangerschap heb gedaan. Maar dit beviel hun destijds ook helemaal niet. Daarnaast heb ik het gevoel dat ze me niet serieus nemen. Ze zijn zelf ook zwanger geweest maar kennen de klachten niet zoals ik ze heb. Alsof ik 'lekker' thuis zit en zij hard werken. Wat ik met dit bericht naar jullie toe weet ik niet precies, eigenlijk wil ik denk ik gewoon even mijn ei kwijt. Ik heb het gevoel dat ik mijn klachten moet verantwoorden. Ze zijn mijn mede-partners, maar vertrouwen me dus hierin niet 100%. En dat steekt.