Even kijken of iemand nog goede tips heeft. Nu 8 weken zwanger, en vandaag de hele dag misselijk. Ik herken dit niet zo van mijn eerste zwangerschap, toen kokhalsde ik 's ochtends als ik een lege maag had, en kreeg ik een wee gevoel als ik te lang niks at. Nu ben ik continu misselijk en ik krijg het niet weg gegeten. Het is niet super erg, ik hoef niet te spugen ofzo dus ik wil zeker niet gaan vragen om medicijnen, Maa Rik vind het enorm moeilijk dit te combineren met m'n zoontje en m'n huishouden. Spelen met hem maakt de misselijkheid erger, het huishouden doen maakt de misselijkheid erger. Ik sta nu tussen 3 manden propere was en ik wil eigenlijk alleen maar op de grond gaan zitten. Maar ik kan toch niet alles aan m'n man overlaten? (daarenboven ben ik regelmatig alleen met m'n zoontje) Hoe hebben jullie dit aangepakt?
Moeilijk, he. Ik had precies hetzelfde, mijn eerste zwangerschap enkel een beetje weeïg en weinig eetlust, tweede zwangerschap klokje rond kotsmisselijk.... Mijn dochter was 7 maanden toen ik zwanger raakte van mijn zoontje, dus zij had natuurlijk erg veel zorg en aandacht nodig, niet fijn als je steeds zo misselijk bent... Ik deed in die eerste periode alleen het belangrijkste: huishoudelijke taken namen mijn man en moeder veel van mij over. Ook kwam mijn moeder veel helpen met mijn dochter. Helaas was medicatie op een gegeven moment de enige optie, ik voelde mij daarna wel veel beter en kon ook weer leuke dingen met m’n dochter doen. Na de eerste 20 weken voelde ik mij lichamelijk gezien weer helemaal de oude. Sterkte! Het is even die vervelende, pittige eerste periode uitzitten en tot het beter gaat kan je niet meer doen dan je best... En als het huishouden dan even niet kan, tja, dan is dat meer even zo, toch? Hoop dat je je gauw fitter mag voelen
Ik heb hetzelfde maar dan door bekkeninstabiliteit. Kan vrij weinig meer. De boel de boel laten en hulp vragen (af en toe komt m'n moeder me helpen er doorheen te komen bv en binnenkort begint hier weer een huishoudster).
Ik heb uiteindelijk medicijnen gevraagd. Ik kon niks anders dan heel stil liggen. Mijn moeder heeft twee weken geholpen in huis met met de kids. Daarna Mn man 2 weken vrij. Met medicijnen ging het weer. Ik kon weer heel rustig wat in huis doen zoals was, kindjes kleden en voeden. De rest deed Mn man. Na 12 weken voelde ik me weer goed en deed ik weer zoals voorheen. Dus weinig doen, accepteer zoals het is en dat het binnenkort vast beter word. Hopelijk heb je mensen om je heen die je kunnen en willen helpen.