Ik heb sinds nov vorig jaar 3 mk gehad....een bij 8 en halve week, een bij 7 en halve week en nu net een bij 5 en halve week. Die laatste tel ik eigenlijk bijna niet mee. Heb wel een posi test gezien een dan nadat ik normaal ongesteld had moeten worden maar 2 dagen later begon het al met bruinig verlies af en toe. Nu 2e dag dat ik aan het vloeien ben. Alleen weinig tot geen buikpijn. Wel veel minder tot niet misselijk en minder pijnlijke borsten. Dus voor mij is het weer een done deal...weer een misser. De vraag begint langzaam op te komen hoe lang we hier mee moeten doorgaan...het proberen bedoel ik. Hoeveel mk kan een mens aan. Elke keer die teleurstelling. Wil niet dat mijn leven in het teken gaat staan van elke maand proberen. Wil wel heel graag een kindje hoor maar niet ten koste van alles. Mijn vriend heeft al 2 kindjes uit vorige relatie dus ik heb al een beetje ervaring, maar is toch anders dan met kindje van jezelf uiteraard. Staan dus in dubio...als het echt niet lukt dan hebben we best of both worlds...soms met zijn tweeen en soms met zijn vieren. Ook fijn!!! Maar aan de andere kant wil ik niet opgeven....het zal toch ooit wel lukken? Verder is er nog de twijfel over onderzoeken. Wel of niet doen. Het schijnt dat er zo weinig iets uitkomt. Moet je dat dan wel doen? is ook een vraag die we alleen zelf kunnen beantwoorden natuurlijk. Zou graag met andere meiden hierover willen hebben. Wat doen jullie en wat is jullie gedachtegang??? misschien kunnen we elkaar steunen...denk dat alleen vrouwen die hetzelfde meemaken echt weten wat het is en hoe het voelt....
Het is heel moeilijk om hier een advies in te geven. Ik weet maar al te goed hoe het voelt om meerdere miskramen te krijgen en het gevoel van verdriet, onmacht en radeloosheid te hebben. Wij hebben toen wel onderzoeken laten doen. Mijn redenering daarbij was dat, mocht het helemaal niet lukken, we iig alles hadden gedaan wat binnen ons vermogen lag en we niet later een 'wat als we nu toch onderzoeken hadden laten doen' gedachte zouden hebben. Bij ons is er niets uitgekomen, we waren alletwee prima in orde en hadden gewoon 'botte pech' zoals dat zo droog werd genoemd. Uiteindelijk is mijn 3e zwangerschap (na 2,5 jaar proberen, medische onderzoeken en 2 miskramen (eentje met 9 weken en eentje met 11 weken)..) helemaal goed gegaan. En uiteraard vind ik het alles wel waard! Maar, je moet je eigen gevoel er in volgen. Als jullie nog door willen gaan, doe het dan, dan heb je later minder kans op het 'wat als?'-gevoel. Ik wens je heel veel sterkte!
Hoi dolfijn, Wat triest, 3 mk in een jaar. Bah. Ik ben zelf 39, en heb inmiddels twee mk gehad. Ik laat wel wat onderzoek doen, want niet geschoten is altijd mis. Stel dat ze wel iets vinden, iets wat makkelijk te behandelen is? Wij wachten alleen nog op de uitslagen van het chromosomen onderzoek. Ik herken het wel hoor, hoe ver ga je? Wij zouden in juni starten met IUI toen ik dus weer spontaan zwanger was. Helaas dus weer een MA. Nu gaan we ip alsnog starten met de IUI, zodra ik de afspraak maak. Ik vraag me ook af wat ik doe als het, wat ik niet hoop, nog eens mis gaat? Ga we dan door? Ik weet het echt niet. Ik kan alleen zeggen: volg je gevoel. Mensen zeggen dat je niet zo ver vooruit moet denken, maar dat is vrij lastig als je al ruim 2 jaar bezig bent, en (in mijn geval) 2 mk hebt gehad. Maar ook ik verlang wel eens terug naar de tijd dat we nog niet bezig waren voor een kindje. Het zorgeloze. Elke maand de stress, de "verplichte" seks..ik vind het allemaal zwaar worden. Tel daar het verdriet bij op... Maar ja..wat als de volgende keer wel goed gaat? Kortom, het is dus lastig, wat je zegt. Je kan de vraag alleen zelf beantwoorden. Sterkte!
Hoi, Wat vervelend om te lezen dat het wel doorzet. Sterkte met het verlies. Onderzoeken zijn nooit verkeerd. En soms is er wel iets aan te doen. En je kunt evt. andere trajecten starten. Ga eens een goed gesprek aan met een ervaren gynaecoloog. Werkt vaak erg verhelderend en laat je alle mogelijkheden zien. Daarna kun je ook vaak zelf samen beter beslissen wat je wel en wat je niet wilt. Ik zelf loop in het Radboud. Lieve en ervaren mensen die je goed begeleiden.
Ik had al gereageerd naar je in een ander topic van je, maar hier ook nog even...Ik ben nu nog 36 jaar, maar ga ook hard op weg naar de 37 jaar. Zit dus in dezelfde leeftijscategorie.... Ik wil dus wel heel graag de onderzoeken laten doen, maar wil geen maanden gaan wachten op uitslagen. Ik heb heel sterk het gevoel als we nu "opgeven" en niet meer verder gaan en geen onderzoeken laten doen dat ik drie keer voor niets zo'n intens verdriet heb meegemaakt... Het eerste gesprek met de gyn moet nog komen over de onderzoeken die mogelijk zijn...Dat is 18 november pas.. Nacontrole altijd laten doen, asl er nog restweefsel zit, kan je last krijgen van bloedingen en infecties, werd mij verteld... Wat Melanie al aangeeft, een gesprek met de gyn kan misschien heel verhelderend zijn en je de juiste beslissing laten nemen. Want alleen jullie zelf kunnen die beslissing nemen...
hoi dolfijn ik heb ook 3 mk'n binnen een jaar gehad.. dec 07, mei 08 en juli 08.. ik kan je niet zeggen hoeveel mken iemand aan kan.. ligt aan persoon zelf.. ik kon het toen vrij makkelijk van me afzetten omdat de wens voor een kindje enorm groot was.. gelukkig heb ik erna 2 gezonde meisjes gekregen. ik heb nooit onderzoek gehad waarom het fout ging.. die keuze heb ik zelf gemaakt. 4 mken in totaal waarvan 1 mola... ik beschouwde het gewoon als gevalletje vette pech waarin ik mijn leeftijd meenam. Ik had tenslotte al 2 kinderen, dus voor mij stond het gewoon vast als huis dat het moest lukken om mijn wens in vervulling te laten gaan. mocht ik nog geen kids hebben gehad, dan had ik er misschien wel voor gekozen om te laten onderzoeken waarom het steeds fout zou gaan.
Ik heb 3 miskramen gehad en wordt deze maand 40. Ik heb vaak gewenst dat ik in de toekomst kon kijken of het ons ooit zal lukken om een kindje te krijgen. Is het de moeite van het blijven proberen waard of is het vergeefse moeite. Want het wordt steeds zwaarder, zwanger zijn en de moed erin houden. Wij hebben wel onderzoek laten doen. Het onderzoek en de hulp in Nederland is erg beperkt. Dat er bij ons niet uitkomt, wil daarom niet zeggen dat er geen aanwijsbare reden is. Wij willen ook alles geprobeerd hebben en ons er niet te snel bij neerleggen. Daarom gaan wij later deze week naar Gent, België, in de hoop dat men ons daar verder kan helpen.
Ik heb eerst in een jaar tijd een vmk, MA bij 9,5 week en MA bij 7 weken gehad. De 4e is wel blijven zitten en we hebben een prachtig zoontje. Toen hij een jaar was zijn we voor een 2e gegaan. We waren vrij snel zwanger maar helaas weer een MA bij 9,5 week :'( Volgens de gyn dikke pech omdat we toch een gezonde zoon hadden en aan miskramen kunnen ze nu eenmaal niks doen. Gewoon doorgaan zei hij. Ik heb wel mijn bloed laten controleren op mijn schildklier omdat ik zo ontzettend moe was en aankwam van lucht. Ik bleek nog net binnen de normale waarden te vallen al gaf mijn lichaam al wel aan meer hormoon te willen hebben. En met een trage schildklier heb je dus meer kans op een miskraam. Tijdens het opbouwen van de medicijnen heb ik nog een vmk gehad. Nu ben ik ruim 11 weken, op 11 weken een mooie echo gehad, volgens de vk is de miskraam kans nu eigenlijk voorbij. Volgende week heb ik weer een echo, ik denk dat ik pas dan kan gaan genieten als alles goed is. Ik vond de miskramen geestelijk heel zwaar, in principe hou je je kindje al in je armen zodra je postitief test, en daar moet je inees weer afscheid van nemen. Ik probeerde er nuchter tegenaan te kijken,er was gewoon iets niet goed. Maar de ene dag ging me dat makkelijker af dan de andere. Achteraf is het me allemaal waard geweest, ik heb een geweldige zoon, maar dat is achteraf, wat als hij er niet was geweest. Je kan alleen zelf beslissen wanneer het genoeg is en hoeveel je kan nog kan hebben, dat kan niemand voor je doen. Heel veel sterkte en kracht iedereen, ik duim dat er voor iedereen een plakbeeb komt! Ik ben nu trouwens 36jaar. liefsMiek