Een vraag: krijgen jullie van je man/vriend/partner ook weleens te horen: je bent er wel heel erg mee bezig, straks wordt het nog een obsessie? Hoe gaan jullie daar mee om? Mijn vriend is eigenlijk helemaal niet bezig met zwanger worden. Ik "trek de kar" zeg maar. Hij wil wel hoor, maar is er gewoon niet zo heel erg (lees: bijna helemaal niet) bewust mee bezig. Dat is voor mij uiteraard reuze frustrerend. Zijn er meiden die dit herkennen, en zo ja hoe doen jullie dat?
Hoi Knuffel Herken je verhaal helemaal, "welk forum zit je? Je bent er veel te veel meebezig" Ik zeg dan tegen hem dat ik er ben om te leren, verhalen te lezen en om te delen.... afgelopen week zag hij mijn banner en zei toen dus nu kan iedereen zien wanneer wij het moeten doen??? Hij heeft niet eens een idee van hoe het werkt! En wil er ook niks van weten.... En ja dat is buitengewoon frustie..... maar ja daarom zijn we hier om dan elkaar te steunen zodat het niet voelt alsof we het alleen moeten doen..... Ik reageer er gewoon niet meer op (om overbodige discussie's te voorkomen) en kom gewoon lekker hier om mijn vragen te stellen en steun te krijgen in de weg naar het zwanger worden.... Dikke knuff
Mijn man vraagt wel naar eisprong, ongi, ovulatietesten etc. Daarin gaat hij gelukig een heel stuk mee. Kreeg ook wel vragen over dit forum. Waarom, zo vaak, wat vertel je dan allemaal, etc... Maar nu na 2 MK heeft hij zoiets van; laat maar, terwijl mijn wens alleen maar groter is....Hij ziet verdriet, frustraties etc, ik zie dat toch anders.... Hopelijk laat een derde zwangerschap niet lang op zich wachten en is 3 x is scheepsrecht bij ons van toepassing....
heeel erg herkenbaar! We zijn intussen zo'n 9 maanden bezig en eigenlijk vanaf het begin was ik er heel erg mee bezig en hij vond het allemaal wel prima.. Zelfs toen ik een week overtijd was, kon het hem niet heel erg boeien.. Hij wilde wel graag dat ik zwanger was, maar hij had niet de interesse ervoor die ik wel had! Zo is het ook met de boeken die ik lees, fora die ik in de gaten houdt, ik probeer heel erg gezond te leven en slik vitamines.. Hij doet ook mee, maar dat is omdat ik het aangeef, niet omdat hij dat heeft uitgezocht En als ik dan weer even een dip heb, omdat ik weer ongi ben geworden.. is hij bang dat ik er teveel mee bezig ben en dat het nog wel heel lang zou kunnen duren.. Ik hou me maar vast aan het feit dat een vrouw moeder is als ze zwanger is en een man pas vader is als het kind geboren is.. Hij kan het zich denk ik niet bevatten en voelt niet wat ik voel.. Ik accepteer het maar in het begin vond ik het vervelend dat hij nooit iets uit zocht of met ideeen kwam, maar intussen weet ik dat het simpelweg zo is Ik denk dat een man gewoon niet die drang voelt om zwanger te raken (dat echte 'ik-wil-moeder-worden-gevoel') en vervolgens niet de symptomen voelt die wij wel voelen
Hier net zo! Hij is er totaal niet mee bezig. Ook met de behandelingen vond hij het prima maar niet meer dan dat. Het liefst wilde hij niet mee met onderzoeken omdat hij het een rot gezicht vind. Als ik overtijd ben groeit wel ineens zijn interesse. Dat vind ie dan wel weer leuk en vraagt steeds of ik al ongie ben. Hij wil best graag een kindje (alhoewel hij het erg eng vind) maar de weg ernaartoe (met al die behandelingen) vind ie maar niks...
In het begin heb ik het wel vaak gehoord, nu gelukkig minder, maar nog af en toe dat ik het naar m'n hoofd geslingerd krijg, dan moet ik hem "weer" uitleggen dat hij niks voelt (de kwaaltjes) dat hij niet hoeft te kijken wanneer de eisprong is, de spanning voor de ongie. dus na dat weer een gehoord te hebben snapt hij het wel
Haha heel erg herkenbaar jullie verhalen meiden !! Alleen ja ik geef toe dat het wel een beetje een obsessie wordt om op deze internetpagina te kijken. Aan de andere kant krijg ik veel informatie van meiden hier en vind je zoveel herkenning in elkaars verhalen, dat is gewoon fijn! Ik hoor vaak van mijn vriend 'ow zit je weer op die pagina' dan zeg ik maar van 'ja jij kijkt toch ook op marktplaats naar auto's' haha. Mijn vriend is er niet zo mee bezig dat vind ik best wel jammer. Hij wil wel graag een kind maar zegt tegen mij dat het vanzelf komt en dat ik geduld moet hebben..we klussen wel iets meer als voorheen maar van mij mag het echt wel om de dag gebeuren in de vruchtbare periode...wil natuurlijk ook niet dat het een 'moeten' gaat worden maar als we snel een kindje willen dan moet je er ook iets voor doen....
Ik ben dus (gelukkig) niet de enige! Ik vind het soms best moeilijk hoor. Het voelt soms echt of ik in mijn eentje zwanger probeer te worden en zoals jullie weten gaat dat niet. Dat begrijpt hij ook en zegt dan wel dat dat niet hoeft, maar ik wil ook zo graag samen proberen zwanger te worden. Nou ja, gelukkig heb ik jullie hier op ZP. Dan deel ik alles maar op deze manier (maar stiekem hoop ik toch dat het nog een keer anders zal worden.....)
heel herkenbaar dit!! mijn vriend is er ook bijna niet mee bezig:x ik weet dat hij het allemaal heel eng vind en ik weet dat het een grote stap voor hem is, maar had het wel leuk gevonden als hij wat meer interesse toonde. hij is alleen met praktische dingen bezig. hij weet al welke wandelwagen hij wil haha en we moeten een grotere auto dat soort dingen, maar wanneer ik vruchtbaar ben enzo houdt hij zich niet mee bezig, dus klets ik hier maar wat mee
Tja HEEEEL herkenbaar, vooral in het begin erg frustrerend, maar ik probeer me er wel iets minder aan te ergeren en me maar voor te houden dat ze nou eenmaal anders in elkaar zitten als wij vrouwen! Maar ik blijf het erg vervelend vinden dat als ik weer ongesteld ben dat ik niet even wat extra steun krijg, dat heb ik dan gewoon even nodig ik ben dan gewoon wat instabieler door de hormonen en door de teleurstelling. Hij gaat gelukkig wel mee in de klusweek, dan is hij wel te porren om om de dag te klussen. Ik weet ook zeker dat hij heel graag een kindje wil, alleen hij kan het gewoon wat makkelijker van zich afzetten!
ik heb er ook zo 1 soms komt hij vd trap af en zegt ie zeker weer op zp? dan kijk k m maar weer fronsend aan. gelukkig steunt hij me wel als k weer ongi geworden ben en dus even wat verdriet heb. maar verder intresseerd het hem niet zo (of hij uit het niet en is er stiekem toch wel erg mee bezig) ach ja we kunnen hier ons ei wel kwijt hahaha.
@All, Zouden ze er idd echt niet mee zitten? Ik heb ook weleens gehoord dat het voor een man verschrikkelijk moet zijn 'dat het hem niet lukt zijn vrouw zwanger te maken' (ieuw.. wat een stelling eigenlijk!) Dus... boeit het ze niet of doen ze stoer?? Mijn man wil het wel heel graag, maar snap er volgens mij helemaal niets van. hij is ook niet zo'n held met emoties.. Heb dit geaccepteerd en lucht mijn hart, en vraag raak hier op ZP. Waarvan hij overigens het bestaan niet weet. @ Wie zei het net? Banner zodat IEDEREEN kan zien wanneer jullie het moeten doen.. hahaha... mannen!!!
Tja mannen....ze gaan er ook zo anders mee om! Mijn man is net als ikzelf erg verdrietig als ik ongesteld wordt, dat merk ik heel goed en dat zegt voor mij genoeg... Hij praat juist heel weinig maar ik zie gewoon aan hem dat het hem bezighoudt. Ik vind het soms wel moeilijk hoeveel info ik met hem zou moeten delen om 'het kindje maken' leuk te houden. Hij vraagt er zelf niet naar maar ik vertel denk ik wel eens teveel. Dat kan de lat mssn iets te hoog leggen wat natuurlijk averechts werkt! En als je weinig info verstrekt dan kan het zijn dat je man niet geïnteresseerd overkomt. Het is dus mssn maar beter! Dan blijft het klussen tenminste ontspannen wat alles alleen maar ten goede komt. Maar ja, als je eenmaal in de MMM komt (zoals wij) dan valt er weinig meer te verzwijgen voor je man...
Als mijn vriend weer is begint over dat ik een obsessie heb zeg ik nu meestal gewoon. " Ik heb geen obsessie ik heb een wens daar zit het verschil!'' Maar als ik echt steun wil en dat ziet hij dan ook dan krijg ik het altijd wel.
Gelukkig heeft de mijne wel interresse maar snapt er de ballen niet van :S. Tsja mannen gaan er denk ik anders mee om dan wij, maar goed, als hij een nieuwe auto wil is hij ook niet achter internet weg te slaan. Wat is nou belangrijker?!?
ik weet zeker dat mijn man dolgraag nog een kind wil...net als ik. Toch als ik hem meld van ik ben ongi geworden; krijg geen enkele reactie, ook niet dat het jammer is dat het niet is gelukt. Hij vind dit forum niks, wil alles weten wat ik typ en met wie, pff Vind het zo'n onzin dat vreemden alles weten haha Maar goed geef er weinig antwoord op... liefs mij
Het blijft toch een vreemd ras, mannen. Ik heb het idee dat "die van mij" het allemaal wel best vind. Wel of geen kind. En dat vind ik zooooo raar. Hij is echt leuk met kinderen, en kinderen vinden hem ook helemaal geweldig (mij een heel stuk minder). Ik ben er dan ook helemaal van overtuigd dat hij een geweldige vader zou zijn, en het ook heel leuk zou vinden. Hij is nooit echt een prater geweest, en nu dus ook niet. Maar hij zegt voornamelijk dat hij het "eng" vind, en bang is dat hij heel veel vrijheid op moet geven. Ik weet bijna zeker dat als het ooit zover is dat hij dat helemaal geen punt meer vind. Ach, wie weet komt de intresse in alles wat eromheen "hangt" nog eens (en dus niet allen intresse in het klussen).
Ja knuffel, hier net zo hoor... Eng en hij is zo bang voor die verantwoording...Straks krijgt het kind dit of dat Hij geeft altijd aan dat ie bij het eerste kuchje van zo'n kind al helemaal bezorgt zou raken haha Ook wel weer lief maar het drukt hem echt zwaar op de schouders Ik hoop dat dat minder wordt als tie er eenmaal 1tje heeft Maar wel of geen kind is hem ook wel een beetje om het even...Terwijl elk kind met hem weg loopt en hij met hun!! Maar dan is het niet van hemzelf... Ach, het komt wel goed! Daar ben ik wel van overtuigd!