Ja vanmorgen inderdaad toch maar weer getest, vooral om te kijken of ik nu wel wat moet verwachten idd! Maarrrr, zie hieronder - ik heb mijn antwoord, haha. Nu wel - half uurtje geleden opeens dik kramp en eindelijk (gek dat ik dat nu zo voel haha) bloedverlies. Natuurlijk alsnog balen, maar ik ben blij dat het nu tenminste doorzet!
@pingpongpcos fijn dat je duidelijkheid hebt en doorkan! En dank voor je lieve woorden. En hoe ik de 3 jaar voor S. Heb ervaren? Ook zwaar, heel zwaar. Maar er was meer ruimte om de MMM een grote plek in mijn leven te geven. Nu voelt het anders. De ruimte voor de mmm gaat ten koste van de ruimte voor de rest. En ‘de rest’, daar hoort nu ook mijn dochter bij. En zij is mijn wereld. Het is zoals @Flora85 weer heel mooi omschrijft. Tijdens het traject gaat ook mijn leven op pauze. Ben ik aan het wachten ‘tot’. En daar was alle ruimte voor, en nu niet meer. Die kleine groeit gewoon veel te snel door. En dus ben ik er heel erg aan toe ‘klaar’ te zijn. En gewoon door te kunnen. Bouwen aan de toekomst. Ik hoop van harte dat het me nog een keer gegund is, maar (en dat voelt echt als groei) ik kijk ook uit naar de eindstreep. Al weet ik dat daar rouw bij zal komen kijken, kan ik wel ‘door’
@Flora85 en @Basilicum Het raakt me erg als ik jullie verhaal zo lees. Dat de wens er absoluut is maar dat t traject eigenlijk te zwaar weegt. En inderdaad, kon je maar ervaren dat het goed is zo, dat je gezin compleet is, los van de hoop die je hebt voor een tweede. Maar omdat je zoveel moet geven voor dit traject, moet je wel soort van "all in" gaan. @Basilicum ik denk nog steeds dat een volgende punctie meer geluk gaat brengen. Want van je dochter was je heel snel zwanger zodra je de kans kreeg, dat zegt toch echt wat. En misschien ook omdat je tijdens en voor de vorige punctie ziek was? De vorige keer toen ik ziek was zei de arts van oh, het heeft alleen invloed als je echt dagen koorts hebt. Maarja dat was bij jou toen wel zo toch? En pleegkinderen opvangen zou inderdaad heel mooi zijn Klinkt alsof jullie een heel liefdevol huisje hebben.
Aww super jammer.. maarja waarschijnlijk heb je er gevoelsmatig allang rekening mee gehouden en ben je nu dan inderdaad meer opgelucht. Op naar de volgende kans meid. Ik duim alvast
Het meest vreemde en bizarre is gebeurd: ik heb mijn eisprong al gehad. Alles is weg, niks meer te vinden. Zondag waren de follikels nog maar 14 mm, en ik spoot netjes op tijd de hormonen om de eisprong tegen te houden. Dit maken ze bijna nooit mee, zei de arts. Echt, dit is weer iets wat alleen bij mij kan gebeuren. De arts stelde voor om de volgende keer het lange schema te proberen en dan met Fostimon, dus pas op dag 21 beginnen. Ik hoop dat dit betere resultaten gaat geven! Aan de ene kant baal ik verschrikkelijk, maar aan de andere kant weet ik dan wel of het er echt altijd maar twee zijn of dat er mogelijk kans is op meer follikels die meegroeien. Ik wilde graag de eerste week van september op vakantie, maar dat valt nu ook helemaal in duigen. Ik wil het traject niet langer uitstellen vanwege mijn leeftijd en AMH. Dus toch ook wel weer een domper om te verwerken. Het valt allemaal niet mee...
Ik ben er een tijdje tussenuit geweest en kijk af en toe nog hoe het met iedereen gaat, stiekem op de achtergrond maar wilde toch even reageren op jou. Want dit is allemaal zo herkenbaar. Ik ben continu aan het malen of ik wel de laatste ivf ronde moet gaan doen. Ben het allemaal zo zat… we gaan nu de laatste cryo terugplaatsen na de zomervakantie en zijn van plan om daarna de overstap te maken naar een ander ziekenhuis voor de laatste ivf ronde. Maar steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik er gewoon beter mee kan stoppen en genieten van het mooie meisje dat ik al heb… Waar ik ook veel last van heb is dat vriendinnen aan mij vragen hoe het ervoor staat en dat ze hun mening geven over het wel of niet doorgaan. “Wat als de laatste wel opeens raak is” en “zonde om op te geven” ik baal echt van mezelf dat ik zoveel waarde hecht aan een mening van een vriendin. Eigenlijk ben ik er zelf gewoon helemaal klaar mee. Voor wie doe ik dit eigenlijk nog?
Ik snap jouw gevoel echt heel goed. Eigenlijk was ik ook al bezig afscheid te nemen van het idee dat er nog een tweede kindje zou komen. Je leven staat hoe dan ook op pauze zolang je bezig bent met zo'n traject, tenminste dat is mijn ervaring. En dat begon mij steeds meer tegen te staan. Op een gegeven moment begon ik alleen maar aan de positieve kanten te denken van maar één kindje hebben. Uiteindelijk werd ik bij de zesde terugplaatsing zwanger en moest toen ineens weer wennen aan het idee dat er toch een kindje bij kwam. Dat liep bij mij natuurlijk helemaal anders, maar goed, dat is weer een ander verhaal. Maar wat ik wil zeggen is dat ik je echt volledig begrijp!
Oef, ik herken wat je schrijft. Ik heb hier ook heel wat tranen over gelaten, dat je het gevoel hebt dat je ook het kindje tekort doet die er al rondloopt en zo veel meer verdient dan voor mijn gevoel… En dat je eigenlijk ook al met één been in dat rouwproces staat. Ik wens je heel veel sterkte lieve Basilicum en hoop dat je wens toch nog mag uitkomen <3
Ja, dat is waar je het steeds voor blijft doen, toch? De ‘wat als…’. Maar het probleem is dat je van dat kl*te boek niet het laatste hoofdstuk kunt lezen. En ik denk dat het wel heel gezond (en super pijnlijk en verdrietig) is om jezelf soms af te vragen of dit het nog waard is. Dikke knuffel voor iedereen die het even nodig heeft <3
Moeilijk proces voor meerdere meiden hier om doorheen te gaan lees ik. En ook wel herkenbaar. Maar bij mij persoonlijk heb ik niet aan stoppen gedacht. Ik wilde er alles aan gedaan hebben, in de zin van, alle behandelingen ondergaan waar ik recht op had. Ik heb toch altijd de hoop gehouden dat mijn wens ij vervulling zou gaan, hoe dan ook. Dat we ruim 3 jaar hiervoor hebben moeten vechten was helemaal niet leuk, maat nu het gelukt is ben ik achteraf heel blij dat ik door gegaan ben. Voor mij woog het: 'wat als, stel dat' meer. Ik wilde die gedachtes over 10 jaar niet hebben. Nu kan het nog, over 10 jaar niet meer. Ik zat er nu eenmaal in en ben doorgegaan tot het einde. Zo zie je maar dat het voor iedereen persoonlijk anders gaat. Probeer je niet schuldig te voelen over de tijd met je kleintje, ze zijn op een leeftijd dat ze zich dit later niet herinneren. Zullen nooit denken of zeggen: jeetje mijn moeder moest continu naar het zkh. Ik denk dat een broertje of zusje later, een hele grote meerwaarde is voor ze, en dat als ze zouden mogen kiezen, het prima vinden dat mama hiervoor geregeld naar het zkh moest. Ik hoop voor jullie dst er toch nog licht aan het einde van de tunnel is en jullie allemaal een kindje mogen krijgen lieve dames. Maak de beslissing waar je je goed bij voelt, zodat je hopelijk geen spijt krijgt over een aantal jaar. Jij weet zelf het beste wat bij je gezin past. Dikke knuffel voor jullie ❤
Ik herken wel wat je zegt, maar vind het ook een lastige. 'Alles eraan gedaan hebben waar je recht op had', is dat dan puur qua vergoeding door zorgverzekering? Of waarvan de artsen vinden dat het nog 'doelmatig' is? Zit daar dan ook het stuk buitenland, sperma/eiceldonaties, experimentele behandelingen, etc. bij? Er zijn zo veel mogelijkheden dat het mij heel moeilijk lijkt om het compleet open te laten en er 'alles aan te doen'. Ik heb daar echt wel mee geworsteld... Wij waren er wel snel samen uit dat alles over de grens een brug te ver was, en donaties ook. Maar een evt. derde punctie stond nu ook wel op losse schroeven... En het voelt voor mij nu ook wel als makkelijk praten achteraf, als ik had geweten dat het zou lukken was ik natuurlijk ook sowieso doorgegaan. Maar dat weet je nooit... (Overigens wil ik niemand maar dan ook niemand aanraden om te stoppen/afraden om door te gaan, hoor! Integendeel. Iedereen heeft zijn eigen overwegingen en grenzen daarin. Ik merk alleen dat ik het zelf daar best moeilijk mee had, of stoppen dan ook falen is of zo, of je wilt het niet genoeg, of wat je ook voor argumenten kunt verzinnen. Ik gun het iedereen gewoon dat je dit hele dilemma straks door de plee mag spoelen.)
Ik denk inderdaad dat stoppen moeilijker is dan doorgaan, wat betreft reacties in je omgeving/begrip. Dat mensen toch snel vragen, maar kun je daar wel mee leven dat je niet "alles" eraan hebt gedaan? Ik ken iemand die bewust is gestopt met het traject, na vele miskramen, en kinderloos is gebleven. Zij wilde geen 'tweede keus' leven. Koos bewust voor een ander leven waar ze volledig voor ging. Dat vond ik erg krachtig klinken. Maar t lijkt me enorm lastig om te voelen wanneer dat moment is waarop je (voor zover dat kan) zeker weet dat t traject en je leven nu, niet meer opweegt tegen de mogelijke kans op een tweede kindje.
Iedereen bedankt voor de reacties. Vanochtend was de test witter dan wit. Helaas vandaag ook weer een hoop bruin verlies en af en toe ook helder rood. Stoppen met de duphaston en op naar de volgende. Gelukkig nog 1tje in de vriezer....
Ja hier ik het schrijf bedoel ik het als het traject OI, IUI en IVF doorlopen. Maar dat was inderdaad onze grens. Als het niet gelukt zou zijn, konden mensen idd ook zeggen: je hebt er niet alles aan gedaan want je bent niet naar het buitenland gegaan of hebt geen donatie overwogen. Zo is het voor iedereen persoonlijk en heeft iedereen zijn eigen grens. Een ander kan dit niet bepalen waar die grens ligt. Jammer idd dat we niet weten wanneer het lukt, hoeveel grenzen je over moet gaan of hoeveel tijd je nog moet investeren voordat je een baby in handen hebt. Dat maakt het idd heel moeilijk. Ik gun iedereen hier zo hard dat lieve kindje dat ik merk dat ik het lastig voor jullie vind, dat jullie het punt overwegen om te stoppen. Wat heel erg begrijpelijk is als het niet meer te doen is. Ik duim heel hard dat het bij jullie lukt voordat je het boek sluit.
Ach @Benthe1 wat een enorme teleurstelling Je had vast toch een heel klein beetje extra hoop gekregen door die test. Super rot
Neejoh!! Precies waar ik elke keer ook bang voor ben.. snap dat je echt baalt ook vd vakantie en alles Maar misschien..heel misschien moest het wel even zo zijn en is de opbrengst met lang wel net wat beter. Ik ga bij een evt IVF 3 ook vragen naar het lange protocol iig..
Balen van het uitstel en daarmee het rollercoaster gevoel, dat is heftig hoor! Maar nu wel echte duidelijkheid... En doorrrr