Helemaal mee eens. Zo werkt dat bij mij ook. Soms ook eerst pms symptomen, dan licht buikpijn, een witte test als ie nog wit kan zijn, maar de kans toch al kleiner wordt, etc. Maar lieverd Wat verschrikkelijk jammer Wat ga je er weer wijs en krachtig mee om, ondanks de enorme teleurstelling. Ik had je dit zó gegund !! En inderdaad, het nestelt dus in. Maar daarna als het nog verder moet gaan delen dan gaat het dus niet goed ergens.. En toch kan het wel, kijk maar naar je zoontje, alleen de kans is waarschijnlijk klein dat t goed gaat. Wil je hierna nog verder proberen of weten jullie dat nog niet nu? (Je maakt wel echt een kans, aangezien je wel zwanger wordt, en als het lot dan mee zit .. hopelijk ook blijvend) <3
Ik denk dat het heel persoonlijk is wat je daarin dan graag hebt. Maar bij ons werkt het dan inderdaad hetzelfde: een soort van gefaseerde zachte landing (op iets heel hards ). We weten inderdaad dat er iets of iemand doorheen kan glippen, door dat wat er dan ook misgaat steeds. En als ik nog 100x kon proberen, zou ik wel geloven dat er nog eentje tussen zou kunnen zitten die dat doet. Maar natuurlijk werkt niet meer, we hebben nog maar 1 poging over en gingen al van 2 bevruchtingen naar 1. De kans dat het een verlenging van lijden is, is 99% vermoed ik. Het kan ook met 0 bevruchtingen eindigen en dan voel ik me mogelijk nog ellendiger over mijn lijf. Voor 1% kans, kun je zeker gaan, want wat als … Tegelijkertijd focus ik me nu al heel lang meer op een wens die bijna niet haalbaar is dan op het leven dat zich voor mijn neus afspeelt. En hoe moeilijk ik het ook vind om het definitief te maken dat er geen 2e komt en hoe hartverscheurend het ook gaat zijn al die babyspullen van zolder te halen die ik heb bewaard, ik denk eigenlijk dat het tijd is om dat wel te doen. De omstandigheden te accepteren voor wat ze zijn. En dat is niet vooral al die miskramen, dat is vooral dat ik me éigenlijk fysiek gewoon niet meer voort kan planten en dat we daardoor veel te weinig pogingen hebben om een reële kans te maken op slagen.
"een soort van gefaseerde zachte landing (op iets heel hards ) " mooie Ja je hebt gelijk. Hoe graag ik het ook voor je wil, je hebt wel gewoon gelijk. En het is heel goed dat je er zelf zo in staat, en dat niet iemand anders jou dit moet vertellen. En het is inderdaad erg rot dat dit vervelende traject je zo afleid van wat je voor je neus hebt rondlopen. Logisch dat het gebeurt, maar erg naar. Begrijpelijk dat je dat meeneemt in de overweging. Gaan jullie het met elkaar nog bespreken, of je die laatste poging nog doet? Of denk je dat jullie nu al het erover eens zijn met elkaar?
Poeh.. het lijkt me een heel moeilijke beslissing.. ik weet dat ik het niet kan loslaten voor ik alle pogingen gedaan heb (qua verzekering dan he) maar ik kan me ook heel goed voorstellen als je zou stoppen. Beetje bang ook dat dit mijn voorland is, ik voel em echt jouw tekst... Niet dat je daar iets aan hebt. ❤️
Ik vind het mooi wat je zegt, dankjewel. Dat niet iemand anders me dit moet of gaat vertellen, speelt ook mee in mijn overwegingen. Alles wat hiertoe heeft geleid, heb ik min of meer machteloos moeten ondergaan. Als ik nú stop, is dat míjn keuze. Mijn man hoefde al niet meer verder. Die had een 2e “leuk” gevonden, maar vindt het zo ook goed. Die ging nog mee, zodat ik hem niks zou gaan verwijten eigenlijk. Al weet je nooit wat het doet als het dan definitief is. Maar dat geldt voor ons beiden.
Nou, dan zijn we in ieder geval niet alleen ❤️ Al heb jij Henk nog natuurlijk! En al met al wat succesvollere pogingen dan ik (als je iets in kunt vriezen, is het vrij sterk). Ik weet ook ergens dat ik vast wel eens ga denken: en wat nou als die laatste m was?! Maar ik moet ook realistisch zijn: die kans is nihil. Het kán. Ja, het kán altijd. Maar dan had dit hem eigenlijk moeten zijn, aangezien innestelen vaak het euvel is bij ivf. Ik heb misschien mooie praatjes, maar ondertussen zit ik hier wel te janken. Ga ik dan voor het scenario waarbij we 99% kans maken dat het me nog een tikje verder de grond in trapt? En voor doorgaan valt ook wat te zeggen he! Altijd. En zeker bij jou. In mijn ogen sta je er toch wel iets gunstiger voor.
Ja natuurlijk jank je, er was weer even die positieve test, die hoop op een babytje.. *dikke dikke knuffel!!
Ah @Flora85 wat ontzettend shit! Had echt zo de hoop dat het toch goed zou komen.. Het is je zo gegund, niet eerlijk dat het dan weer op deze manier loopt zeg :/ sterkte de komende tijd, en hopelijk kun je uiteindelijk een beslissing maken die goed voelt.
Wat lief, dankjewel. Bij ons op kantoor hangt een mooie poster waarop staat: het eerlijke aan het leven, is dat het voor iedereen even oneerlijk is. En dat is gewoon waar. We zijn geneigd om ons blind te staren op hoe het beter kan en degenen bij wie dat -in onze ogen- zo is. Maar ik heb ook vrienden die maar 1 kindje hebben omdat dat jongetje autistisch is, vrienden bij wie het helemaal niet gelukt is, vrienden die 2 kinderen hebben maar uit elkaar gaan … Dus ja, ga hier maar even al jankend toch mn zegeningen zitten tellen denk
Als meelezer wil ik je laten weten dat ik je situatie erg herken in het moeten loslaten van een 2e kinderwens na herhaald innestelingsproblemen/miskramen etc. Heel veel sterkte en kracht toegewenst! Soms is gaan aanvaarden beter dan blijven strijden (is mijn opinie).
Wat lief dat je dit wilt delen. Het is toch altijd fijn, niet alleen te zijn. Wat een lijdensweg heb ook jij afgelegd zeg … Slopend is dat ook he?! Je steekt veel energie in die strijd, energie die je inderdaad soms misschien beter kunt bewaren voor het aanvaarden van je “lot” en daar het beste van maken.
Jeetje @Flora85 wat had ik toch een ander bericht gehoopt. Ergens hoop ik gewoon nog dat het ineens oploopt. Gewoon omdat ik het je zo gun. Dikke knuffel.
Wat een teleurstelling @Flora85 , en wat knap dat je de optie overweegt om er een punt achter te zetten. Ik kan me voorstellen dat met jouw lage follikel telling en voorgeschiedenis aan miskramen, je jouw energie, tijd en aandacht ergens anders in wil stoppen. Je zal denk ik altijd blijven houden “wat als”, wat als de derde, wat als we toch een vierde zelf hadden betaald, of een vijfde poging? Wat als we eiceldonatie hadden gedaan? Wat als ? Wat als je terug de tijd in kon en andere keuzes had gemaakt? Daar kun je jezelf helemaal gek mee maken denk ik, maar gaat niet afhankelijk zijn van wel/niet nog een poging nu, dat blijft deels wel. En kun je zelf (met hulp) ook enigszins sturen. Vooral hele dikke knuffel voor jou. Wat ontzettend klote allemaal.
Dat is wat ik je inderdaad wilde laten voelen. Je bent niet alleen. En stoppen met een traject is een moeilijk besluit maar ook reuze dapper. En het opent ook weer nieuwe wegen en mogelijkheden op andere vlakken.
Wat lief. En fijn. Dankjewel. Ik denk inderdaad dat ik liever mijn energie en vechtlust daarin steek inderdaad, kijken wat er (verder nog) is, dan aan nog meer klappen incasseren en teleurstellingen te boven komen. En natuurlijk komt er nu een definitief afscheid en daarmee rouw, dat weet ik. Maar eigenlijk is die rouw er nu ook al.
Nou, dat is het inderdaad: er is tegenwoordig best veel mogelijk. Iedere optie die je niet benut, daar kun je spijt van krijgen. We zijn ook afgehaakt bij Cuypers&Cuypers in Duitsland. Daarvan kun je ook al denken: wat als we daar waren gebleven? Dan had ik nu waarschijnlijk aan de bloedverdunners en prednison gezeten en was deze wel blijven plakken. Of had ik een driedubbele dosis gekregen en had ik wél een paar cryo’s. Maar daar hebben we niet voor gekozen, om onze eigen redenen. Ik geloof er wel in dat als je een keuze maakt met je hart (ook al doet het datzelfde hart op dat moment pijn), het altijd de juiste is.