Ik ben wat laat met reageren hierop, maar ook ik denk dat het juist heel mooi is dat je dit wil doen. Uiteindelijk is het jullie keuze, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je jullie kindje daarin wil herinneren en er ruimte voor wil maken. Lijkt mij dus juist een heel mooi gebaar.
Ah neee wat rot! Willen/kunnen ze nog iets met een escape, of is het bij twee follikels afbreken en opnieuw beginnen?
Nergens over twijfelen hoor, je gevoel volgen in dezen. Het is een verlies dat je hele leven meegaat, dus doe er alles aan om ervoor te zorgen dat je het enigszins kunt dragen. Ja, die 2 weken gaan dus pas in vanaf dat je het weet. Als je hoofd het loslaat, dan je lijf vaak ook uiteindelijk. Ik heb meerdere miskramen gehad, de meeste vrij vroeg. Ze waren allemaal verschillend, maar geen een zo erg als een bevalling hoor! Een keer, met 8 weken, met medicatie en ook dat viel me mee moet ik zeggen. Dus wees niet te bang voor het fysieke deel: het kán ook meevallen. Medicatie moet via het ziekenhuis. Ze doen dan nog 1x een echo ook.
Nee gelukkig de vorige keer geen poging verspild! De poging geldt pas als IVF poging op het moment dat er een punctie gedaan wordt, dus wat dat betreft kunnen we telkens opnieuw beginnen en “wachten” totdat er voldoende follikels zijn
Ik denk dat als het bij 2 blijft ze opnieuw IUI gaan voorstellen, als deze 2 wel gegroeid zijn natuurlijk. Als ze niet gegroeid zijn zullen we wss moeten kiezen of afbreken of langer door prikken om te kijken welke kant het op gaat. Ik denk wel dat als we gaan afbreken we pas na de zomer weer verder gaan en dan wil ik nog wel om een HSG gaan vragen. Misschien komt het dan allemaal een beetje open en hebben we tijdens onze vakantie nog een “extra” kans
Oh dames ik moet even spuien maar.. ik word zo MOE van dit team. Kreeg gisteren het advies om 'na de trigger' de eerste utrogestan te nemen. Omdat ik in al mijn enthousiasme vergeten was te vragen wanneer dat dan precies moest ('s ochtends of 's avonds maakt nogal uit als je je trigger op bepaalde timing zet), dacht ik, eerst even zelf opzoeken. Conclusie: ik vind overal super specifiek 36 uur na de trigger (voor mij midden in de nacht, minder leuk haha) en dat te vroeg starten juist negatief kan werken op de implantatie, met zelfs risico op ectopische zwangerschappen. Nu zal dat onder de streep wel meevallen, maar het is met alle hormonen in mijn lijf dan meteen paniek. Al vind ik het belachelijk dat ik weer slecht voorgelicht wordt. Ik moet nu opnieuw zelf op zoek naar de juiste informatie, want vanuit het ziekenhuis krijg ik het niet... zucht. (en misschien stel ik me ook wel een beetje aan hoor, ben natuurlijk al niet meer echt fan van dit team. Maar toch).
Klinkt als een prima plan, wat ook wat meer info geeft. Maar het blijft wel balen dat de groei toch tegenviel dit keer! Begin volgende week heb je je volgende controle, toch? Dan ga ik héél hard voor je duimen dat er dan beter nieuws is en dat je, mocht je toch voor IUI gaan, een treffer hebt deze keer!
Oke dat is goed om te weten, dankjewel. Mag ik vragen, hoe voelt dat op langere termijn als je een miskraam hebt gehad? Is dat inderdaad wat je zegt iets wat heel je leven wel bij je blijft? Ik ben iemand die het best moeilijk vind om bij gevoel te blijven en ik ga vaak snel over op de rationele tour en wil vooral niet te zwaar aan dingen tillen. Maar soms betekent dat dat ik het veel te klein maak juist. Ik probeer wat ik voel soms af te meten aan wat normaal is, of wat ik zou willen voelen en wanneer ik niet meer verdrietig wil zijn (ben hiervoor bij psycholoog geweest hoor en het is al verbeterd). Ik ben nu ook weer aan het werk maar ik weet dat andere mensen soms toch even uitvallen op werk. En het is echt niet alleen dat ik vind dat ik gewoon wel door moet gaan, maar ook doet mij die afleiding goed. Maar ik ben benieuwd hoe jij nu terugkijkt op de miskramen en wat voor gevoelens je daar nu nog bij hebt? Ik las toen dat er altijd iets van dna van het kindje in je blijft, dat vind ik echt prachtig.
Hmm tegen mij was bij de IUI gezegd op de 3e dag na de Ovitrelle starten met progesteron, ik weet niet of dat voor OI in een vergelijkbaar schema gaat?
Ik neem aan van wel? Het grootste verschil qua procedure is dat mijn man ietsje beter z'n best moet doen Maar goed, alles wat ik nu weet is info die ik zelf heb opgezocht. Behoudens het akkoord van de gynaecoloog is me verder niks verteld over utrogestan, ik heb alles zelf moeten opzoeken..
Balen dat het gevoel over het team steeds weer bevestigd word.. ik heb zelf geen idee.. ik ken het gebruik van utro alleen na punctie en in mijn natuurlijke cyclus, bij de laatste is het gewoon na de eisprong... bij ivf weet ik het al niet meer Ik moet ook straks weer ff dingen navragen merk ik haha. Maar ik ken wel het gevoel dat ze niet alles exact vertellen hoor. Heb ook al paar keer dingen moeten navragen.. ik vergeet het dan op het moment zelf ook. Gelukkig gaat dat hier altijd makkelijk via de app. Ik denk trouwens dat het allemaal niet zó nauw komt hoor.. snap dat je het zo optimaal mogelijk wilt natuurlijk dus zeker navragen! maar een halve dag eerder of later is denk ik geen big deal Is wel mijn algehele beeld van het ziekenhuis ansich trouwens, je moet alles zelf doen, regelen en de regie in nemen of je nou bent opgenomen, op de fertiliteit loopt of weetikveel waar.
Goh, dit vind ik een lastige vraag zeg … Bij mij verschilde het enorm per keer moet ik zeggen. Wat dus waarschijnlijk betekent dat het altijd anders kan vallen. Per persoon, maar zelfs bij 1 persoon. Ik lijk denk ik wel een beetje op jou, ga ook vrij snel door. Niet omdat dat moet inderdaad (van buitenwereld of jezelf), maar omdat het ook wel gewoon goed doet. Wat er niet is aan emoties, is er niet he. Het heeft geen enkele zin om dat bij jezelf af te dwingen. Soms komt zo’n klap vertraagd, soms komt ie ook niet, of in kleine momentjes. Eigenlijk kun je niet meer doen dan het nemen zoals het komt, jezelf in acht nemen en op tijd aan de bel trekken als dat nodig lijkt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het meer als opgestapelde eenheid meeneem: het ging bij mij zó vaak mis, dat ik mijn lichaam zie als ontzettend mislukt. Daar heb ik meer last van, dan van de verliezen zelf.
Nou, dat ben ik met je eens hoor! Het is vaak zulke halve bak communicatie dat ik al meermaals overwogen heb om er maat te gaan werken en ze te helpen Bij mij is ooit mijn galblaas verwijderd vanwege ontsteking. Heb 2x op de spoedeisende hulp gezeten omdat het niet zo snel minder pijnlijk werd als in de boekjes stond die ik er zelf maar bij had gepakt… Totdat bij de eindcontrole de arts me wist te vertellen dat a) die boekjes gingen over louter verwijdering ivm galstenen b) mijn lever ook ontstoken was geraakt en dus waarschijnlijk even nodig had om te kalmeren. Gast, had dan even lekker wat eerder duidelijke uitleg gegeven Hoe het komt, wat ze denken? Geen idee! Kan het beter? 1000%.
Ik denk dat het in dit geval een beetje een zie-je-nou-wel-effect aan het worden is … Al horen ze natuurlijk ook gewoon kloppende informatie te geven bij medicatie. Dus stom is het sowieso. Hoe het bij mij (ivf) is, is: avond van punctie beginnen. Dat is dus ongeveer 48 uur na trigger. Hopelijk heb je iets aan die info (dan regelen we het zelf wel ).
Ach, lief je reactie! Bedoelde het in dezen vooral als in: de verliezen an sich doen mij niet zozeer pijn meer, wél het constant falen van mijn lijf, de afgenomen regie & kansen (tot je 42e iedere maand seksen geeft toch wat meer mogelijkheden dan 3x ivf), en het maar niet slagen van het vervullen van die wens. Dat overheerst, dus hoe het zou voelen als dat niet de optelsom was geweest, geen idee eigenlijk! Daar moet ik wel eerlijk over zijn.
Jeetje ja ik snap dat dat je vertrouwen aantast. Heeft de zwangerschap en geboorte van jouw zoon daarin nog iets positiefs gebracht, of veranderde dat je gevoel niet?
Snap je helemaal hoor maar het stond er zo.. zwart op wit haha, denk dat we in de mmm dat gevoel ook allemaal wel kennen.