Nouuu ik stond net klaar voor de eerste spuit, besefte ik me dat ik helemaal niet meer wist hoe iets met wel of geen ontluchten/met die druppel en hoe ging die naald er ook alweer op en af en kut vergeet ik nu niet iets haha. Hoezo anders voorbereid dan de 1e keer. Maar gelukkig is er google voor de geruststelling en voelde ik de naald niet eens. Goed eerste shot
Eerst wel hoor! Mijn 2 miskramen daarvoor waren daardoor ook wel echt “verleden tijd” zeg maar. Daar is de lading volledig vanaf. Ik dacht ook eigenlijk dat mijn lijf het daarna wel snapte, maar het ging vervolgens nog 4x mis. Ook wel op wat meer dramatische wijze her en der. Er is niks gevonden in onderzoek, maar dat er ergens iets niet helemaal lekker gaat, is mij wel duidelijk. Maar ja, ook dat is wat het is, je moet het ermee doen. Mijn zoon is wél het bewijs dat het wel kán. En om het even niet helemaal om mij te laten gaan (want het ging om jou!): dat er hoop is na verlies.
Snap je. Het is ook wel gewoon een feit Voor ons allemaal vrees ik. Helemaal bouwen op ons lichaam, kunnen we toch niet … Vind dat persoonlijk een heel moeilijk stukje om te verkroppen.
Haha, nou das een goeie! Ga dat instructiefilmpje nog maar eens kijken Fijn dat het uiteindelijk wel goed gelukt is.
wat vervelend dat je overal zo erg achter aan moet gaan. Ik heb alleen ervaring met de intro in de gestimuleerde TP en daar ben ik al vijf-zes dagen van te voren begonnen met utro en estradiol zodat het bms dik genoeg was en ook dat er geen andere eitjes bij kwamen..
Wat vervelend! Nu zou ik me niet zo'n zorgen maken over het starten met utro, het komt niet zo nauw. Enige wat belangrijk is, dat je na de eisprong begint. Als je te vroeg begint kan het de eisprong tegenhouden. Maar of je nou een half dag of 1.5 dag bijv na de eisprong begint, dat is niet zo spannend. Ik wisselde per keer, net hoe het uitkwam. Succes!
Oh 100%! Het is een tunnelvisie-ding, ze kunnen het denk ik ook oprecht nog maar moeilijk goed doen. En ik mag zelf niet eens wat zeggen, er zullen vast patiënten zijn die dit ook bij mij hebben gedacht. Het helpt alleen neit als je ook nog eens onder de hormonen zit, haha.
Ik sluit mij hier helemaal bij aan @Milena92. Ook ik ga vrij snel door na zo'n gebeurtenis. Bij mij is het 4 keer mis gegaan en ik moet zeggen dat ik nu, achteraf er niet zo'n last van heb, een nieuwe zwangerschap die goed loopt, maakt dat de vorige zwangerschap die fout is gelopen, op de achtergrond verdwijnt. Ik hoop dat je er straks goed op terug kijkt en je snel een goede zwangerschap mag doorlopen.
Ja klopt - maar dat was dus niet hun advies. Zij zeiden dus 'gewoon erna' terwijl met ovitrelle je ovulatie pas rond 36u later ligt meestal. Ik heb dus nu één capsule eigenlijk te vroeg ingebracht, en hoewel het inderdaad met die ene capsule vast geen ramp zal zijn, denk ik dan toch.. jongens, kom op Maar ach, adem in, adem uit. Kan er nu niks aan doen en dan weet ik het tenminste voor een volgende keer!
Hahaha oh jee, maar eigenlijk is het juist goed nieuws dat je even niet meer wist hoe het moest, toch? En fijn om te horen dat je het niet eens gevoeld hebt! Beetje meevaller mag ook wel een keertje Hopelijk gebeurt er snel nog meer goeds!
Ze hebben een achterstand weg te werken, dan moet je verwachtingen overtreffen. Maar dat gaat ze waarschijnlijk niet lukken. Al kán het wel hoor: wij hebben geklaagd bij behandelend arts, die was echt not amused en sindsdien gaat het echt wel erg goed moet ik zeggen. Weet niet of je op dat vlak nog opties ziet/daar zin in hebt? Waarschijnlijk hebben patiënten het bij jou ook wel eens gedacht ja Ik heb werkelijk een fantastische oncologe, maar bij laatste controle kwam ik er ook achter dat ze toch niet helemaal alles had verteld m.b.t. hoe en waar de tumor kan terugkomen. Soms moet je dan ook maar vergevingsgezind zijn, niemand is perfect
Ja, dat helpt wel he?! Als je lichaam laat zien dat het, het tóch wel kan en als je je wens uiteindelijk weet te vervullen. Dan is het inderdaad geen issue meer in het vervolg van je leven, daar kan ik me bij aansluiten
@pingpongpcos ik zit toch nog even te denken over jouw ervaringen met jouw ziekenhuis (is een onderwerp dat mijn aandacht heeft, hihi). Het is wél dom van ze, want het advies klopt gewoon wéér niet. Ik denk dat je misschien beter energie nu kunt investeren in accepteren dat dit bij je keuze hoort, dealen met suboptimale begeleiding omdat je geen tijd wilt verspillen. En dat betekent: zelf scherp blijven en kritisch; dat je niet helemaal kunt volgen wat je gezegd wordt, maar zelf een aandeel hebt in je behandeling. Zodra je dat echt niet meer kunt opbrengen, de fouten te gortig worden of de balans toch uitslaat naar “dit kost me te veel”, lijkt het me het beste daar weg te gaan. Of dat nou voor IVF of nog OI is.
En @Milena92 je stelde je vraag misschien ook wel omdat je bang bent een grote klap na te krijgen als je er nu voor je gevoel niet genoeg mee doet? Dat moet je niet zijn. Zolang je er alert op bent dat je niet wegdrukt of expres vermijdt, verwerk jij dit zoals jíj dit verwerkt. Als je dat toelaat, doet jouw emotie er precies mee wat het ermee moet doen. Ook als dat niet opvallend veel is (lijkt vooral). En dan kan het evengoed zijn dat het doorvoelen pas later komt hoor, maar ook dan komt het zoals je het aankunt. Ik kan natuurlijk alleen uitgaan van mijn eigen ervaringen, maar het afgelopen jaar is op dat vlak veel gebeurd. Ben niet noemenswaardig ingestort, heb een leuk en gelukkig leven, maar af en toe wel ook steekjes van jaloezie (zoals laatst) of een huilbui omdat m’n eerste bijna naar school gaat en er geen ‘nieuwe baby’ is om dan voor te zorgen bijvoorbeeld. Het bestaat naast elkaar. Wilde dit toch nog even zeggen, wellicht geeft het je wat moed of neemt het voor nu onnodige zorgen weg
Ah bedankt voor je uitgebreide lieve bericht. <3 Ja mijn zorg zat erin dat ik naarmate er steeds meer gebeurde in mn leven vanaf mn 18e, steeds meer emoties wegdrukte omdat ik 'geen zin' meer had in dat verdriet. En dat ik steeds meer rationeel ging bepalen wat ik wel en niet moest voelen en hoelang. Dus ik probeer nu heel erg om dat niet te doen. Te voelen wat er is zegmaar
heejj lief dat je ernaar vraagt! Mijn man heeft hevige buikgriep gekregen vrijdagavond, dus het was hier weer alle hens aan dek waardoor ik nog niet kon antwoorden. Gyn was weer haar ratelende zelve, gelukkig was er niet echt nieuwe info waardoor we toch konden volgen. We hebben de contracten meegekregen die moeten we nu nog doorlezen en gehandtekend doorsturen dan staan we officieel op de wachtlijst. Ik vind het gewoon vervelend dat ze zo vraagt hoe het gaat maar al met een happy-de-peppieondertoon, waardoor ik ook niet anders kan of durf dan te zeggen dat het goed gaat. Ze doet ook zo van "joepie, nu is het bijna zo ver". Maar ik vind nog 6 maanden wachten echt niet zo vlakbij ofzo. Dus ja, ik sla me erdoor heen, het kan ook niet anders. Maar ik kan er gewoon niet zo super opgewekt over doen ofzo want wachttijd is frustrerend omdat je niks kan doen. En dan vind ik het kak dat ik daar zo precies "fake opgewekt" over moet doen. Maar ben op zich wel blij dat we stapje verder zijn hoor. Ik had ook gevraagd of we tussendoor nog update konden krijgen bv. hoe ver we staan op de wachtlijst of waar ze staan in het proces, maar dat is niet het geval. dus echt gwn wachten op het telefoontje van "het zaad is geleverd". En dan wrs weer 3 weken wachten op een afspraak om te kijken waar mijn cyclus staat ed. Mij moet je de mmm ondertussen niet meer leren kennen
oh neeee!!!! wat een verschrikkelijk nieuws! Hoe gaat het ondertussen met jullie? Ik las over het mooie ritueeltje dat jullie willen doen. Zeker doen wat goed voelt voor jullie zelf, jullie zijn niemand verantwoording verschuldigd. <3
Oei, beterschap voor je man! En pffff ja wat een wachttijd.. ik vind die 2 weken al moeilijk, laat staan dit. Heftig! Hopelijk komt dat telefoontje snel en zit het je mee qua cyclus! Je hebt lang genoeg gewacht zeg... Ook wel echt een rotopmerking dat 6 maanden zogenaamd snel is. Ik bedoel, natuurlijk, er zijn langere wachttijden, maar... het is niet alsof je dit gisteren pas hebt ingezet? Zes maanden zijn ook lang, dat mag best gezegd worden! Kan me ook helemaal voorstellen dat je op zo'n moment niet meer eerlijk durft te zeggen dat het niet goed gaat, want dan voldoe je niet aan die verwachtingen zeg maar. Zolang je maar weet dat je hier altijd welkom bent om écht te zeggen hoe het gaat
Ja, dat is inderdaad wat we nu doen. Ik kan me er wel druk over blijven maken, maar daar heb ik alleen maar mezelf mee (al zal ik af en toe echt wel hier spuien of even polsen hoe jullie tegen dingen aankijken). Ik heb inmiddels ervaren dat zij er simpelweg niet diep genoeg in (willen?) duiken en dat ik echt goed moet blijven opletten. Of het nu nalatigheid is of domme pech, het gaat om mijn gezondheid en onze toekomst. En zoals jij ook zegt, als het écht te erg wordt, dan is het duidelijk dat het tijd wordt voor een verwijzing.
Dank je. De zomer ga ik wel door komen met nog wat afleiding zoals nieuwe job vanaf 1 juli en nog een vakantie begin augustus. Maar ik vraag me af wat mijn hoofd in september met me gaat doen. Vooral omdat gyn wel zei: in het beste geval kunnen we je sept/okt opbellen. Maar wil daar nu mijn hoofd niet op toespitsen want dan ben ik alleen maar teleurgesteld als het dan toch dec/jan wordt. Ergens wil ik vooral afleiding zoeken.