Komt omdat dit gewoon zo'n goed streber embryo is dat zij nu alvast HCG jouw kant opstuurt veel succes morgen! Ik heb vandaag niet meer getest, kon even geen teleurstelling erbij hebben vandaag dus stel dat maar uit naar morgen. Ik stop toch niet eerder met de utro dan afgesproken en zo kan ik me nog heel even voor de gek houden dat ik een uitzondering ben die pas laat positief test ook al weet ik dat het niet zo realistisch is hoor (met mijn zoon testte ik wel al positief op 14dpo en ik denk dat het al eerder zichtbaar was geweest indien ik eerder had getest), maar kon mezelf vandaag er niet weer toe zetten om te gaan zitten turen..
Pff ja vreselijk toch..ik herken het gevoel nog heel levendig Vanmorgen had ik ook sterk t gevoel dat t niet gelukt was, en al had ik vorige keer ook op 12 dpo lichte krampjes en was ik zwanger, het leek me stug dat dat deze keer weer precies zo zou zijn. Krampjes waren gewoon menstruatie deze ronde. Het is zoiets heftigs voor je emoties dit. De hoop die je hebt, maar niet wil hebben, de angst voor verdriet en de teleurstelling, de intense wens en bijna alvast al liefde voor een kindje dat er nog niet is. @Lief en @Joylynn ik moet wel lachen om jullie berichten
Misschien een erg persoonlijke vraag, maar zijn er dames bekend met antidepressiva tijdens het traject? Mijn psycholoog geeft aan dat het kan helpen en gewoon samen kan gaan met een traject en eventuele zwangerschap, maar de fertiliteitsarts zei alleen dat het er gewoon bij hoort om je zo te voelen en adviseerde het niet te doen. Ik zit nu erg in dubio wat te doen.
Wel bekend met ad (Venlafaxine) maar dat gebruik ik al jaren dus niet nu in dit traject gestart. Het blijft voor mij heel dubbel voelen, maar ik kan het echt niet zonder..zeker niet zo'n traject of een zwangerschap. Het saaie dagelijks leven lukt nog wel Ik slik gelukkig lage dosis dat maakt het voor mn gevoel dan iets acceptabeler... maar het idee dat mijn babytje straks in het ziekenhuis geboren moet worden en misschien afkickverschijnselen heeft vind ik afschuwelijk... Het blijft voor mij mn redding, maar ik kan ook echt nooit meer zonder... Gyn, psychiater en fertiliteitsartsen maakten er allemaal geen énkel probleem van trouwens. Voel je je er zo rot onder allemaal? Wat heftig. Het ís ook een zeer heftig traject. Je moet echt wel heel sterk in je schoenen staan om er helemaal ongeschonden doorheen te komen hoor..dus echt niks om je voor te schamen trouwens! Laat je anders naar een pop poli doorverwijzen, ik ben daar ter voorbereiding ook geweest dat was heel fijn, en zij hebben er daar echt meer verstand van dan een fertiliteitsarts.
Ik snap dat je er doorheen zit, na zon traject. Zo ontmoedigend allemaal. Toch denk ik dat je sinds de ivf pas echte kansen bent gaan creëren. Jouw dag gaat echt komen, ik duim er keihard voor ! <3 Dat gezegd hebbende, zou ik het niet doen. Ik denk dat de emoties die je nu hebt (verdrietig somberheid etc weet ik natuurlijk niet precies) helpen bij het verwerken van wat je meemaakt. Voor nu en voor later. Antidepressiva zorgt er gemiddeld genomen voor dat je wat minder dalen en minder pieken hebt, wat stabieler qua emoties. Als je er mee stopt, moet je daar weer een nieuw evenwicht in vinden. Hoe vreselijk het nu ook voelt, ik denk dat je er beter nu mee om kunt gaan. Maar goed, ik ken je situatie natuurlijk helemaal niet verder, dus dit is echt mijn advies op afstand Het is naar mijn idee al een ander verhaal bijvoorbeeld, als je dagelijks functioneren ernstig beperkt wordt door je klachten. Succes met de keuze meid!
Ah ja, snap je goed. Wij hebben veel vacatures op het werk, dus dacht: misschien wel wat van jou. Maar als de gratis overuren ed je tegenstaan, dan is het niet wat je zoekt, hihi Is er in de tussentijd niet iets waarmee je misschien een beetje gedachten kunt verzetten? Een projectje in of om het huis, iets knutselen/maken oid? Want hoe goed ik je ook begrijp en je gedachten en gevoelens herken (echt!), in cirkeltjes piekeren, helpt echt helemaal nergens voor … (snap je zelf ook wel natuurlijk, dat weet ik )
Bij mij is het echt niet zo dat ik minder pieken of dalen heb trouwens, ik heb geen paniekaanvallen meer, durf weer auto te rijden, naar een discotheek, uit eten, in een bus, kortom ik durf weer te leven ipv dat ik me door het leven worstel Met gewoon dalen, moeilijke dagen en af en toe licht het gevoel van paniek, maar het beheerst niet meer alles, het is er soms even maar ebt weer weg. Ik weet ook niet of ik in zo'n traject zou starten trouwens, ligt echt aan wat je voelt en ervaart
Ik heb er ervaring mee. Slik het al heel lang (Sertraline) en dus ook bij zwangerschap van mijn zoon. Kon geen kwaad en al moet je er wel voor in het ziekenhuis bevallen, hij had nergens last van. Tegelijkertijd zijn denk ik zowel psycholoog als fertiliteitsarts niet degenen die er het meeste verstand van hebben. Ik zou een gesprek bij de POP-poli aanvragen als ik jou was, daar hebben ze de meeste kennis. Wel echt kl*te dat je er zo veel last van hebt dat je dit overweegt … De psycholoog ziet ook echt geen andere optie, therapie of wat dan ook?
Herkenbaar dit! Veel mensen denken dat je gevoelloos wordt. Ik voel denk ik zelfs meer, omdat ik niet meer zo pieker
Nou echt he.. dat is gewoon waar, ik was volledig op slot gewoon. Wat fijn te horen van jouw zoon. Ik heb dochter nog wel zonder gekregen dus zelf geen eevaring in een zwangerschap
Dat is een afweging die je alleen zelf kan maken, en de fertiliteitsarts heeft daar denk ik helemaal geen verstand van. Wat raar dat het erbij zou horen. Ik weet natuurlijk niet waar je precies last van hebt, maar als je dagelijks functioneren er door belemmert wordt dan zou ik je zeker (door de huisarts oid) laten verwijzen naar een pop poli zodat je een goed geïnformeerde keuze kan maken. Ik slik zelf Sertraline nadat ik in mijn kraamtijd een PTSS met herbelevingen, slapeloosheid en nachtmerries had na de bevalling en daardoor een kraambedpsychose kado erbij kreeg (doordat ik letterlijk niet meer sliep ). Overigens duurde het weken voordat de gyn of huisarts doorhad dat het echt heel slecht ging (ga gewoon elke dag even wandelen … het begin is lastig voor iedereen.., deze gevoelens horen erbij… ) en nog meer van datzelfde nutteloze advies. Punt wat ik probeer te maken: wat voor mij vooral heeft benadrukt dat veel zorgverleners niet zo goed kunnen inschatten wat nodig is aan psychische hulp en dat er al snel wordt gedaan alsof het erbij hoort of alsof je ervoor kiest (en dat is niet zo). Dus als je twijfelt zou ik jezelf in ieder geval een gesprek met de juiste zorgverlener gunnen zodat je goed advies krijgt. En dat is niets teveel gevraagd.
Ja precies, dan kun je weer wat meer "normaal" functioneren. Gelukkig dat dit werkt! Ik heb ook vanaf kinds af aan periodes gehad met paniekaanvallen, of soort continue paniek. Dat is zo goed als niet leefbaar. Vind je t lastig dat je er aan gebonden bent?
Super lief dat jullie zo open zijn. Ik voel dr nog niet veel voor, maat ook dit is uit angst denk ik. De POP poli lijkt mij wel heel goed. Kleine toelichting hierop. Ik ben van mijzelf altijd wel zo geweest wat betreft mijn gemoedstoestand. Maar nooit met lichamelijke klachten bezig geweest. De operaties, schildklierprobleem en in het traject de adenomyose hebben gezorgd voor ansgt voor slechte uitslagen, ziek worden/zijn e.d. Daarnaast wordt het hoe verder je komt, steeds zwaarder.
Nee hoor, ik heb het geaccepteerd dat ik dat pilletje gewoon voor de rest van mn leven slik Ermee zwanger zijn vind ik wel iets lastiger.
In zwangerschap zelf sowieso geen enkel punt geweest en na bevalling dus ook niet. Sam (de zoon) had gelijk een Apgar-score van 10! Ligt wel ook aan de soort ad en dosering heb ik begrepen. Dus laat je goed adviseren ook
Dit ben ik wel heel erg met je eens! Met veel van dit soort problemen (fertiliteit, maar ook menstruatieklachten ed) wordt nét iets te vaak gedaan alsof je dat als vrouw allemaal maar moet doorstaan en moet kunnen doorstaan. “Het hoort erbij”, zelfs als er wel degelijk iets aan te doen is. Dat het voorkomt, wil niets zeggen over hoe dragelijk of normaal het is. Wat dat betreft mogen wij dames allemaal op ons strepen staan hoor!
Je hoeft ook niet meteen te beslissen he! Op zich ben je er zo mee gestart als je je beslissing genomen hebt. Denk erover, speel ermee in je gedachten, praat erover en laat je (goed) informeren. Begrijp ik uit je woorden dat je last hebt van angst? Als het te diep/persoonlijk wordt dan negeer me maar, maar hoever strekt die? Paniekaanvallen ook? Beheerst het je dagelijks leven? Of is het meer in de categorie “er zal wel weer iets komen” “mijn uitslag is vast de slechtste”? Dat laatste is ook erg hoor, begrijp me niet verkeerd, en ik denk ook niet dat iedereen zo in een traject staat/zou moeten staan, maar dat zou gezien je verhaal en geschiedenis mogelijk wel meer bij de situatie horen om zo maar te zeggen.
euhmm geen idee voor iets voor tijdens traject, weet wel dat er mogelijkheid is om na je bevalling iets te krijgen om die dip tegen te gaan van baby blues (is effectief een bepaald hormoon of stof in je lichaam die stijgt gedurende de hele zwangerschap en dan ineens volledig wegvalt 2 dagen na de bevalling). Is me wel verteld dat als je dat dan zou nemen dat je dan geen borstvoeding mag geven. Heb ik eerder eens informatief raad over gevraagd bij psychiater omdat ik bang ben was of ik vatbaarder zou zijn voor postnatale depressie. EDIT: ik herinner me ineens de website die psychiater toen had aangeraden om te checken welke geneesimddelen veilig te gebruiken zijn bij zwnagerschap. cybele.be en momenteel loop ik ook bij een psycholoog, was al voor ons fertiliteitstraject, maar heb besloten van toch elke keer een follow-up afspraak in te blijven plannen zolang dat we ook in dit traject zitten. Dan is de drempel minder hoog.
dat is lief, dank je. Ik heb gewoon al zoveel overuren en weekends gewerkt dat ik nu er even wat genoeg van heb. Even zelfzorg en wat terugschakelen. Ik denk dat het ook mede is met dat ik mijn menstruatie had dat het deze dagen even lastiger was. Ik verzet mijn gedachten door met de hond gaan wandelen, poetsen in huis, mijn sollicitaties voorbereiden, een film/serie kijken ... heb ook nog wat pottenbak lessen staan die ik kan inplannen dus op zich genoeg zaken die ik kan doen. Zou me juist wat nuttiger moeten bezig houden, heb de laatste dagen beetje uitstelgedrag gehad qua poets in huis haha.