Wat een heftig verhaal. Snap heel goed dat je nu je papa mist, ook in het traject omdat hij de vorige keer een grote steun voor je was. Juist als iemand een jaar weg is kan dat ook heel confronterend zijn, hij is pas een jaar weg en leeft je leven dus ook al een jaar zonder hem terwijl hij er je hele leven geweest is. Wees lief voor jezelf en neem echt de tijd. Sterkte!
Wat ontzettend rot. Ken het gevoel van de testdatum niet eens halen, zo oneerlijk. Dikke knuffel. Hoop dat de volgende cyclus meer geluk brengt
Wat ontzettend heftig dat je je vader moet missen. Je klaagt absoluut niet. Kan me voorstellen dat je dan op een bepaalde manier opziet tegen een zwangerschap zo zonder hem. Tijdens mijn vorige zwangerschap (hadden het nog niet verteld) hoorden we dat mijn vader kanker had. Dat was toen ook heel heftig en enorm bang om hem te verliezen. Het lijkt gelukkig nu goed te gaan/weg te zijn, maar elke controle slaat de angst weer toe dat het misschien terug is en dat het het einde is. Dus in die zin kan ik enigzins begrijpen hoe je je voelt, al is het daadwerkelijk verliezen natuurlijk duizenden malen erger. Dikke knuffel
Klopt het blijft handtekenen maar we moeten ook realistisch zijn. Ik ben vooral blij dat ik serieus genomen wordt. En dat ik samen met de artsen strategie mag bepalen.
Dank je… gewoon realistisch en positief blijven denk ik dan maar. Komt steeds dichterbij, we gaan het zien
Jeetje ik snap die terugkerende angst heel goed! Mijn papa had ook kanker, werd op donderdag geconstateerd. Maandag zou hij naar het EMC gaan voor behandeling, maar die ochtend is hij al overleden (grote hersentumor die waarschijnlijk is geklapt). Vier dagen met de diagnose geleefd, maar in die vier dagen ben ik ook zo verschrikkelijk bang geweest. Fijn dat het nu beter gaat maar de angst gaat nooit meer weg, dat snap ik! Dankje voor je lieve woorden!
Klinkt heel invoelbaar. Het lijkt me heel spannend om door zo’n traject en een eventuele zwangerschap te gaan zonder je maatje die altijd voor je klaar stond. Je mist dan toch een enorme steun en misschien ook het gevoel dat je nog een vangnet hebt als je wel instort.
Ik heb al sinds punctie wat bloed, later bruinverlies, geen moment weg geweest. Nog wel aangegeven omdat ik niet zo'n goed gevoel had om daar zo'n mooi embryo in te gaan plaatsen mja.. 'kan van punctie komen'. al had ik sterk het idee dat het gewoon mini stolseltjes waren (heb ik altijd in 2e helft cyclus). En nu vanmorgen al bloed.. 3 dagen na de terugplaatsing. Tuurlijk kan je zeggen: innestellingsbloeding, en zonder bewijs is dat uiteraard een optie, maar het voelt als ongesteld worden. En ik vind het zo gek dat de utro niks tegenhoudt, terwijl het 12 jaar terug bij dochter alles tegenhield. Net ff getest zodat ik referentiestreepje heb (10 dagen na ovitrelle). Dat er streepje zou komen van ovitrelle wist ik van vorige ronde dus dan kijken of hij over x aantal dagen minder of meer is. En duimen dat dat bloed weggaat want ik vind het zo zonde van zo'n mooi embryo.. had naar mijn gevoel moeten luisteren en geen verse tp moeten doen..
Aaah meis wat snap ik hoe je je voelt! Ik baal achteraf ook van mijn verse, lichaam was er gewoon niet klaar voor. Maar ja, ongeduld wint het dan he! Neem jezelf niets kwalijk, het is al moeilijk genoeg. Ik hoop dat er alsnog iets gaat oplopen en dat je gewoon een heftige innestelingsbloeding hebt. En anders misschien kijken of je een ander soort progesteron kan krijgen? Ik weet dat er ook injecties en orale tabletten bestaan. Misschien werkt dat beter voor je? Nog niet helemaal de mineur in gaan hoor, daar is nog tijd zat voor mocht het nodig zijn. Dikke knuffel!!!
Ja ik ga zeker vragen voor andere manier van cyclus ondersteunen. Was sowieso niet van plan in natuurlijke cyclus maar daar hebben we het nog niet eens over gehad haha dus dat weten ze nog niet Maar vorige ronde dacht ik nog ach kan een keer, maar nu vind ik het geen toeval meer. Ik ben ook superblij dat er nog 2 in de vriezer zitten maar je schrikt toch ff van bloed. Ik ga weer in de 'laat het maar gebeuren' stand. Ik heb er geen invloed op nu.
Hè kak, dat is niet het gevoel wat je wilt hebben natuurlijk. Ik denk dat het in dit traject ook heel moeilijk is steeds bedenken of je nu naar je gevoel of je ratio moet luisteren en uiteindelijk weet je natuurlijk toch nooit of je nou het juiste hebt gedaan Ik hoop voor je dat dit gewoon alsnog een positieve uitkomst gaat hebben <3
Ik merk zelf dat ik een beetje een dip heb even Ik was in de eerste dagen vooral gefrustreerd en boos, nu ben ik al een dag of twee heel verdrietig. Ik voel me gelaten, weer een beetje extra gebroken. De zwangerschapsaankondigingen vliegen me de laatste weken weer om de oren. En ik krijg steeds meer het gevoel dat het voor ons gewoon niet meer is weggelegd Ik weet het even niet meer. Enerzijds heel dankbaar voor de twee embryo’s in de vriezer, anderzijds denk ik ‘waarom zou het een andere keer anders aflopen’. Waarom wil mijn lijf dit niet. Hoe lang gaan we onszelf dit nog aandoen, wanneer is het genoeg… Heeft hier iemand overigens progesteron suppletie gebruikt bij cryo terugplaatsing in natuurlijke cyclus?
Wat shit zeg.. Kan me voorstellen dat je dan nu baalt dat je die verse TP hebt gedaan. Ik word ook dwars door de utro ongesteld, heeft misschien toch iets met de endometriose te maken? Ik weet niet hoor, maar heb het idee dat ik het met deze kwaal gewoon vaker hoor. Hoop voor je dat het toch een innesteling was, en anders op een hele goede cryo TP de volgende keer
Ach lieverd toch, dit gevoel is toch heel normaal.. je bent al zo lang aan het strijden! Geen wonder dat je je afvraagt of het je ooit wel gaat lukken. En dan al die zwangerschap aankondigingen werken ook niet mee Dit traject is gewoon echt heel zwaar. Het enige wat we steeds doen is wachten (op de echo, op de terugplaatsing, op de testdatum) en teleurstellingen verwerken. Geen wonder dat het dan af en toe allemaal even ronduit k*t is! Geef jezelf de ruimte om je zo te voelen, duik vanavond lekker de bank op met een grote bak ijs en een jankfilm en dan heb je hopelijk snel weer goede moed en positiviteit voor de volgende ronde. Dikke knuffel ♡
He wat rot, is enorm herkenbaar wat je schrijft. Zie het zelf ook af en toe niet meer zitten. Dat gevoel mag er ook best zijn in dit traject. Het is ook allemaal heel kwetsbaar. Je ligt letterlijk meerdere keren per week met je billen bloot soms, en als je weet dat dat uiteindelijk resultaat op gaat leveren is dat het allemaal waard geweest. Maar die garantie heb je helaas niet. Hoop voor jou dat de volgende cryo gewoon lekker blijft plakken. Dikke knuffel
Het is ook gewoon zwaar en eenzaam dit traject. Soms lukt het om te genieten van het leven naast het traject maar soms overheerst gewoon de onmacht. Dat mag er zijn. Wees mild voor jezelf. Je hebt al zoveel teleurstellingen doorstaan. Je mag trots op jezelf zijn! Als jij even geen vertrouwen hebt, hebben wij dat wel voor je. Dikke knuffel!