Doorgaan of stoppen? De naam zegt het al wat zullen we doen? Ons gezin bestaat nu uit, Mijn lieve man 38jr., 2x (stief) dochters 8 & 9jaar, ons zoontje(mijn trots!) 15 maanden en ikzelf 26jr.! April 2009 ben ik na 14 maanden proberen waarvan 4 maanden met clomid 100mg i.v.m. PCOs zwanger geraakt van ons zoontje. Na de geboorte van ons zoontje op 2e kerstdag 2009 stond ons besluit vast geen anticonceptie te gebruiken. We hoopte op een spontane zwangerschap .na 8 maanden had ik nog geen cyclus, we zijn terug naar de gyn. gegaan, want we wilde het leeftijdsverschil beperkt houden. Na 3 maanden clomid 50mg raakte ik weer zwanger begin Nov. 2010 .wat waren wij blij & gelukkig, ons gezin zou compleet worden! We waren zo blij dat we het ook niet voor ons zelf konden houden binnen no time was iedereen op de hoogte. Helaas kreeg ik op sinterklaasavond een bloeding een duidelijke MK met 6weken. Wat een tegenvaller misschien vond ik de grootste tegenvaller nog wel, dat ik in me hoofd al had afscheid genomen van de MMM we zouden compleet zijn, nooit geen MMM meer en nu werden we daar toch weer mee geconfronteerd. Inmiddels zit weer in me 3e ronde Clomid 50mg. Zwangerschap blijft uit .Zit nu op dag 33 van mijn cyclus en me testen zijn negatief,..wachten op een ongi dus! Elke keer als ik weer ongi word denk ik .we stoppen ermee. Ben gelukkig met ons gezin zoals het nu is, geniet intens van ons zoontje. Een 4e kindje is/was enorm welkom maar het zal niet aan ons besteed zijn. Elke keer bedenk ik me wanneer stop ik met de Clomid en laat ik onze droom varen? Ik spreek over ik omdat ik de minder vruchtbare van de 2 ben .mijn man kan niet anders dan mij steunen, hij is ook heel gelukkig zoals ons gezin nu is en begrijpt mijn standpunt goed, al ziet hij graag dat ik nog even volhoud. Mijn man zijn grens ligt bij het worden van 40jaar hij zegt altijd ik wil na mijn 40e geen papa meer worden. Maar waar ligt mijn grens? Hoever wil ik gaan? Ik vind de hormonen echt loeizwaar gebruik hiernaast ook nog antidepressiva, niet omdat ik deprissief ben maar omdat ik net een stofje tekort kom, de medicijnen houden het leven voor mij dragelijk en vooral gezelliger! Nog 2 clomid rondes en dan wil de gyn. verdere onderzoeken laten doen, baarmoederfoto etc. Ene kant denk ik oke in afwachting op die onderzoeken besluit ik of we verder gaan of niet. Andere kant denk ik het is goed zo, ik stop nu gewoon met de hormonen .we zien wel of er tussendoor toch nog iets spontaans gebeurt zo niet dan zullen we ons er bij neer moeten leggen. Waarvan ik denk dat het ons gaat lukken omdat we nu al erg gelukkig met ons gezin zijn. Andere kant ben ik bang spijt te krijgen dat het straks toch weer enorm gaat kriebelen maar dan wanneer de grens voor mijn man 40jaar zijn bereikt is en dan?? Misschien is dat het ook wel misschien ben ik wel gewoon die kriebels verloren door die vreselijke hormonen. Ben me er van bewust dat ik nog maar een lichte vorm hormonen slik, zeker in vergelijking tot vele andere van jullie. Alleen de combi antidepressiva & clomid valt me gewoon steeds weer zwaar. Waar ik na opzoek ben is ervaringen, meningen .gedachten gangen van jullie. Zijn jullie MMM meiden ook wel eens op dit punt beland? Doorgaan of stoppen? En wat hebben jullie gedaan??? Ik schrijf al een hele tijd niet meer mee op het forum, na me MK mee gestopt . Ik hoop dat dit topic mij kan helpen tot het nemen van een besluit, jullie ervaringen en gedachten kunnen me wellicht helpen in deze strijd tussen mijn gevoel en verstand. Als laatste wil ik nog even benadrukken, ik hoop dat ik niemand hiermee voor haar/zijn hoofd stoot, meiden die midden in hun gevecht zitten om hun kinderwens in vervulling te mogen laten gaan kan wellicht dit bericht heel vreemd bij overkomen. Ik hoop dat jullie echt snel zwanger mogen zijn van jullie 1e, 2e, 3e,4e, etc. kindje! Want elk gewenst wondertje wat niet mag komen of op zich laat wachten brengt veel verdriet, onrust, boosheid etc. met zich mee.. Liefs Tulli!
Voor mijn gevoel vraag je goedkeuring op een besluit die je zelf hebt genomen en het er stiekum niet mee eens bent... Het is een heel heel moeilijke vraag en alleen jij hebt het antwoord.... jij en je man....
Denk ook dat wij heel moeilijk kunnen zeggen wat je moet doen. Wat betreft leeftijdsverschil kan ik wel iets indenken hoe het moet zijn. Ik ben 34, maar mijn man is al (sinds gisteren) 48. Ook een fors leeftijdsverschil dus. Als ik eerlijk ben vind ik je erg jong om je kinderwens (en zeker de kinderwens voor eigen kinderen van vlees en bloed) nu al in de wilgen te hangen. Maar moet een keuze zo definitief zijn? Je geeft aan dat je de leeftijden niet te ver uiteen wilt hebben. Op zich snap ik dat heel goed. Maar is dat echt een onoverkomelijk probleem? Hoe lang wil je man nog doorgaan met proberen? Wij hebben duidelijke afspraken: als mijn man 50 is stoppen we ermee. Hebben jullie het daar al eens over gehad? (PS. zie nu dat je man 40 als max neemt. niet goed gelezen) Ik kan me voorstellen dat je de malle molen een beetje zat bent, maar zou het helpen om een jaar (of half jaar) adempauze te nemen, om een jaar echt te leven en te genieten (dus niet te leven van eisprong naar eisprong) en gewoon lekker alleen sex te hebben omdat je er zin in hebt en niet omdat het moet? Ik zie ook dat je miskraam nog niet eens zo heel lang geleden is. Misschien is zo'n time-out ook goed om het eens echt te verwerken en daarna weer verder te kijken. Met een frisse blik, zonder dat het overschaduwd wordt door twijfel, moeite en verdriet. Het zijn maar gewoon wat hersenspinsels die ik hier neerzet, maar misschien kun je er wat mee. Sterkte!
@gekko, nee ben zeker niet opzoek naar goedkeuring, zoals ik al schreef ben ik meer opzoek naar ervaringen... Kan me namelijk niet voorstellen dat wij de enige zijn die in deze gevoel-verstand dilemma zijn beland. En ik heb zeker mijn besluit niet genomen, anders zou ik dit dilemma niet eens plaatsen op het forum. Was het maar zo makkelijk.... @Merah, Ik zie het wel zo, als we nu stoppen..dan is dat voorgoed. Omdat mijn man na zijn 40ste geen papa meer wilt worden. November word hij 39...dat zou betekenen dat we tot januari de tijd hebben... Ik weet ook dat ik te jong ben om nu al mijn kinderwens aan de wilgen te hangen, maar ik vind ook....ik ben niet kinderloos meer...er was eens eens een tijd dat zelfs dat voor mij onzeker was. Een break zou een optie kunnen zijn....maar door dat de tijd door tikt...ben ik bang dat ik er dan nog steeds net zoveel mee bezig ben. Dan heb ik weer geen cyclus meer....en begint het verhaal weer van vooraf aan. Het blijft een moeilijke kwestie...ben gewoon clomid moe....:x Bedankt voor je reactie...vind het fijn om te lezen hoe andere mensen denken en hier mee omgaan.