Hoi dames, kwil even mn hart luchten en advies vragen, sorry als het een te lang verhaal is! mijn vriend en ik zijn al ongeveer 5 jaar bij elkaar, we hebben 2 kinderen waar de oudste 2,5 van is en de jongste bijna 9maanden. we zijn net verhuisd naar een groter (heerlijk) huis met een heerlijke tuin en op een super plek. Nu is het zo dat onze kindjes mede door erge reflux en door het helemaal vastzitten van werveltjes en nekje's en ga zo maar door, we dus 2x een huilbaby hebben gehad. Gelukkig zijn we daar weer door heen, en gaat het nu met de oudste super goed, en met de jongste al gelukkig weer een stuk beter als eerst Maar nu is het zo, ik ben niet meer blij met deze relatie, zoals hij nu gaat. Al een hele tijd eigenlijk niet meer, en ik bots elke keer tegen hetzelfde punt aan. Mijn vriend is nogal erg egoistisch, en vind alles belangrijk voor zijn zelf inplaats van ook voor zijn gezin en voor mij. Hij is wel leuk voor de kinderen (vooral de oudste met de jongste doet hij vrij weinig) maar hij laat mij altijd alles doen. Ook toen we dus een huilbaby hadden liet hij mij alles doen en deed zelf dus echt bijna niets. Nu moet ik zeggen dat ik dat ook wel zelf een beetje mede gecreeerd heb, maar dat komt door het fijn dat als ik een mannier had gevonden om onze dochter, of zoontje, in slaap te krijgen (wat dat lukte hun nooit zelf door de pijn e.d.) dan wou ik natuurlijk dat hij dat op die mannier probeerde omdat het gewoon anders niet lukte (dit dacht ik niet zomaar zelf, dit was ook echt zo) maar hij wou het dan persee op zijn eigen mannier doen, met als gevolg en nog meer overprikkeld kindje, en een moeder die dus Alsnog moest komen aandraven om het kindje in slaapt te krijgen. dus dan kon ik het maar beter gelijk zelf doen dacht ik dan. Ook toen ik zei (bij de jongste) dat ik er echt doorheen zat en het bijna niet meer trok ( de jongste heeft ook 2 x in het ziekenhuis gelegen, ik kon haast niet meer op mn benen staan van vermoeidheid) en toen ik zelf alleen nog maar mee kon huilen, deed hij niets. Niet eens mij proberen te troosten of wat dan ook. Ik weet heel goed dat ik zelf ook niet de makkelijkste persoon ben, dat geef ik gewoon toe, en als ik fout zit in een ruzie of wat dan ook, dan ben ik echt niet de beroerdste om dat toe te geven, en dit doe ik dan ook vaak daarna gewoon maar het lijkt gewoon alsof er geen liefde meer is tussen ons. Ik vind dat ik mijn best nog doe, want ik wil leuke dingen ondernemen, ook met zn 2tjes een keer op pad gaan, uit eten of wat dan ook, tijd samen met zijn tweetjes door brengen om weer wat liefde terug te krijgen maar hij wilt Niets van dit. Ook wilt hij bijna nooit sex met mij, zelfs niet als ik het "aanbied" wijst hij me gewoon af, hij zoent me nooit uit zichzelf, zegt niet uit zichzelf dat hij van me houd, (zegt het ook niet terug als ik het wel zeg) hij raakt me zelfs niet eens echt aan als het nodig is ( in de zin van, eens een kroel geven, of bv mn hand pakken of mn arm wrijven of weet ik het wat) door zijn gedrag kan ik het dus bijna niet meer opbrengen om maar leuk te doen en aardig. daardoor word ik snel boos op hem, omdat ik eigenlijk altijd nog een beetje boos ben omdat het niet gaat zoals ik zou willen Dus pas was he weer zo ver en hadden we weer ruzie (om iets stoms ik weet het niet eens meer) en ging hij zomaar weg, we zouden de kinderen douchen maar hij was gewoon weg gegaan, kwam half 10 savonds weer eens naar huis. als ik wel eens in boosheid zeg dat ik maar beter bij hem weg kan gaan omdat dit niet meer kan, zegt hij oke dan moet je dat maar doen, dan vraag ik zou je me niet eens tegen houden? nee hoor dat is dan jou keuze om te gaan. en dat terwijl ik alleen maar wat meer liefde in de relatie wil..en ik wil heel hard mn best doen, en heb gevraagd of hij dit ook nog wilt doen, hij wilt wel zn best doen, maar zou bv nooit naar relatietherapie gaan, want als je het zlef niet kan oplossen dan is het klaar vind hij. maar ik heb dit punt dus al heel vaak aangekaart, dat ik meer liefde wil/nodig heb, kom op ik ben ook een vrouw, ik wil toch ook dat mijn man naar mij verlangt en van me houd en me gewoon lief vind?! en hij zegt zijn best te doen, maar het veranderd nooit wat moet je hier nou mee? hij heeft dus weer gezegd dat hij echt zijn best gaat doen, maar stiekem weet ik dat er weer niets gebeurd, tot ik weer een x boos word en we weer ruzie hebben en het weer van voor af aan gaat maar hoe lang blijf je dat doen? ik wil niet zo'n relatie mijn hele leven maarja we hebben 2 kinderen dus ik wil ook niet opgeven, maar ik wil dat Hij zijn best doet..maarja, dat moet hij toch wel zelf doen.. wat moet je hier nou mee??
Poeh... Ik wilde je adviseren om er samen is lekker tussen uit te gaan. Wij doen dit regelmatig en het is echt aan te raden. Maar ja als hij niet wil.. Het lijkt mij vreselijk moeilijk, zeker als je al wat dingen hebt voorgesteld. Ik zou het in jou geval ook niet meer weten. Heel veel sterkte!
Pffff meis moeilijk!! Ik zou zeggen; relatietherapie, maar daar staat hij dus niet voor open. Ik zou daar toch een beetje op hameren, iig 1 gesprek met een therapeut om te kijken of er nog hoop is/kan zijn. Als het zo blijft, dan wordt je daar ook niet gelukkig van en moet je goed voor jezelf afwegen wat je wilt. Hou je nog van hem? Wil je voor de relatie vechten? Hoe staat hij er in? En vind hij jullie gezin belangrijk genoeg om voor te vechten. Als het antwoord daarop overwegend 'nee' is, moet je je conclusies daaruit gaan trekken. Een ding; kinderen worden niet gelukkiger van ouders die bij elkaar blijven omdat dat 'moet'. Ik wens je heel veel sterkte!!
Ik denk dat jij naar jezelf moet luisteren. Lees je eigen stukje eens, daar staat het antwoord op je vraag al in. En of jij je schuldig moet voelen? Nee, want een ongelukkige mama is ook geen leuke mama, dus voor jezelf kiezen is niet per definitie slecht. Wat je zou kunnen doen, ik weet niet of je dit hebt gedaan, is je man voor een keuze stellen. Of wij gaan samen in therapie en werken aan wat mij ongelukkig maakt(want dat gebeurt er nu, houd het bij jezelf als je dit soort gesprekken voert) of ik zal mijn eigen geluk moeten gaan maken, met de kinderen en zonder jouw. Hard? Ja, maar ook duidelijk voor je man.
Jeetje Meissie, dat is me een verhaal. Maar je moet wel samen werken om er samen uit te kunnen komen. Jullie hebben een vreselijk heftige tijd achter de rug, slaap maakt je prikkelbaar en twee huilbaby's zorgen wel voor oververmoeidheid. En ik was al doodop omdat onze dochter pas na 7 maanden een beetje ging doorslapen...! Als ik het zo lees heb je hem veel uit handen genomen, daar herken ik mezelf wel in, ook dat hij niets op jouw manier wil doen en je uiteindelijk het zelf doet. Ergens creëer je dat zelf, maar dat is niet erg als je weet dat er veel tegenover staat. En ik vraag me wel af of hij weet wat jij allemaal doet... Zorg er eens voor dat hij een dagje alleen voor de kinderen zorgt, ga een dagje winkelen, op stap desnoods! dan weet hij wat jij zoal doet, wat hij vanzelfsprekend acht. Onthou wel dat heel veel mannen dit doodnormaal vinden Ik denk dat je voor jezelf op een rijtje moet zetten of je denkt dat het nog zal veranderen als de kinderen iets groter zijn. Als de jongste ook minder pijn heeft en makkelijker wordt. Als je meer tijd voor jullie samen hebt. Als jullie allebei weer een beetje uitgerust zijn... En leg hem dat ook voor. Dat jij als je geen liefde meer terugkrijgt, het een keer ophoudt en je neit in aparte bedden wil slapen om de kinderen. Succes... ik wens je veel wijsheid...
he meis, wat vervelend dat het zo gaat. ikzelf heb een tijdje terug ook zo gezeten, wat bij mij echt heeft geholpen is om ook daadwerkelijk weg te gaan. ik heb mijn spullen gepakt en kindje meegenomen naar mijn moeder. ondertussen werd ik door hem gesmst of ik asjeblieft wou terug komen en heb niet gereageerd. daar een tijdje gebleven en niks van me laten horen. ben pas weer terug gegaan toen hij smeekte of we het konden uitpraten en beloofde echt te zou veranderen. dit heeft geholpen en inmidddels gaat het wel goed tussen ons,hij is ook echt veranderd, omdat hij nu eindelijk wist wat hij miste. weet niet of jij er wat aan hebt, verder kan ik je helaas geen tips geven. heel veel sterkte.
hey dames thnx voor jullie reactie! @laris ik heb hem wel eens gevraagd van als ik je voor het blok zou zetten, mee naar relatie therapie of ik ga bij je weg, krijg ik zijn antwoord van als je bij me weg wilt gaan is het jou keuze maar hij gaat dus absoluut niet mee naar relatietherapie ik vind het ook zo moeilijk weetje, want ik Wil dus absoluut niet uit elkaar, en zeker hou ik nog van hem, alleen dat is nu even een beetje weggestopt door de omstandigheden. maari khou zeker van hem en ik wil er zeker voor vechten en er alles aan doen maar hij wilt er dus niet alles aan doen (relatietherapie) en ik weet niet meer wat ik moet verzinnen (en nog kan opbrengen) om het te kunnen verbeteren omdat ik Hem niet kan veranderen en dat Hij toch ook wat zou moeten doen.. naar mijn idee ligt de bal bij hem, alleen doet hij er niets mee?
ow ik had al weer wat b erichtjes gemist ondertussen, sorry. @cat ja weg gaan kan ik niet zomaar, mijn bijde ouders zijn overleden en verder heb ik wel vrienden maar die wonen in een 2 kamer appartement en daar kan ik niet zomaar bij met 2 kinderen @marlous ja ik hoop dat het nog veranderd maarja dan moet hij wel tijd met mij willen doorbrengen natuurlijk.. @kwabbernoot.. confronterend bericht van je, maar wel heel eerlijk en die keuze heb ik hem dus wel eens gegeven..maarja zonder resultaat weet je wat het is Ik wil ook helemaal niet weg, ik wil dit allemaal gewoon niet zo, daarom heb ik dus ook nog nooit de stap genomen om weg te gaan, omdat ik altijd hoop blijf houden dat het veranderd..maarja dat doet het dus nooit.. dusja weet ik niet of ik dit nog altijd zo volhoud..
Ik lees dat jij zeker wel wilt vechten, wil hij nog wel? Het lijkt net alsof hij het wel best vindt als je weg gaat zodat hij de keuze niet hoeft te maken, maar dat weet ik natuurlijk niet, zo lees ik het alleen.
Je kunt ook alleen in therapie gaan. Iemand die je helpt de zaken op een rijtje te zetten en je handvatten kan bieden om je relatie weer nieuw leven in te blazen (of niet). Sterkte, zoals je het beschrijft kiest papa voor zichzelf.
Ik denk dat hiermee alles wel gezegd is.. Ik zou nog 1 keer met hem een goed gesprek proberen te hebben, komt daar niks uit (of hij wil niet), zou ik voor mezelf en de kinderen kiezen. Hier wordt je niet gelukkiger van, meid. En dit hou je ook geen jaren lang meer vol. In ieder geval een dikke knuffel, en sterkte!
Zo lees ik het ook een beetje. En dat is heel moeilijk....heb je hem wel eens op de man afgevraagd of hij nog van je houdt? Hij is er zo onverschillig onder, of tenminste, zo lijkt het. Sommige mannen kunnen zich nu eenmaal heel moeilijk uiten. Is het geen idee om samen een weekendje/nachtje weg te gaan? Ff met z'n 2-en, zonder kids, om goed te praten en wat leuke dingen te doen? Soms helpt het idd om samen met de kinderen even uit huis te gaan, soms gaat een man dan beseffen wat hij mist. Maar ik snap dat dat wel een heel drastische stap is. Ik hoop heel erg dat jullie er samen uit komen.
@dana en berta, ja dat is het dus, ik wil wel, maar en hij Zegt dat hij ook wilt vechten en er voor gaan, en hij zegt dan wel ja ik zou het wel ""niet leuk vinden" als je weg gaat, maar het is dan jou keuze, en dan voelt het voor mij alsof hij de ""schuld"" dan bij mij wilt leggen omdat Ik dan weg ben gegaan, ipv zijn schuld omdat hij geen bijdrage aan verbetring wil leveren!?
Houdt hij nog wel genoeg van jou? Dat is eigenlijk de enige vraag die bij mij bovenkomt. Want als dat zo zou zijn dan zou hij toch echt wat beter zijn best doen lijkt me. Dit houdt toch geen paard vol zo? Sterkte.
@laris ja hij zegt dat hij wel van me houd, en dan zeg ik van toon het dan ook eens, en dan vind hij dat hij dat doet, en dan zeg ik van dat ik vind dat hij dat niet doet en dan met uitleg erbij dan zegt ie oke misschien doe ik het niet genoeg ik zal het verbeteren, maar dat gebeurt dan nooit ik heb ook serieuze gesprekken genoeg met hem gehad op een rustig moment en dan echt vanuit mezelf gesproken en hem niet proberen dingen kwalijk te nemen maar hij is zo van ik vind het niet leuk om uit eten te gaan, ik vind het niet leuk om samen een weekendje weg te gaan en ik vind het niet leuk dit of dat, dus daarom doe/wil ik het niet ik vind het zo moeilijk wantja wat ik al een paar x zei ik wil dit gwoon niet zo ik wil het gewoon leuk hebben en ik wil ook niet nu gaan beslissen van misschien moet ik wel echt weg gaan, het gaat net wat beter met de kinderen en we hebben net een nieuw huis en we hebben net een aantal maanden bij mn schoonouders gewoond en er is nu eindelijk weer rust zegmaar hier! aghh wat een gedoe!
Jij had al veel eerder voor jezelf moeten kiezen en dan bedoel ik door een avondje in de week voor jezelf te plannen. Das nu te laat hahahaha. Hmmmm als jullie alle twee willen vechten voor je relatie dan zou ik wel hulp zoeken. Jullie blijven in een circel zitten en daar kom je zonder frisse kijk niet zo makkelijk uit. Ben overgens wel van mening dat ook hij moet laten zien verder te willen en als daar therapie bij komt kijken dan is dat niet anders.
Pfff.. wat een herkenbaar verhaal! Ik ben bij mijn vriend gebleven omdat ik geen seconde twijfelde aan zijn liefde voor mij. Ook al toonde hij het niet op de manier waarop ik het zou willen. Ik heb ooit een boek gelezen: de 7 talen van de liefde. Daarin saat dat ieder een andere manier heeft van het ontvangen van liefde. Zo is de één bijvoorbeeld blij met een compliment, een ander weer met aandacht/tijd en weer een ander met een leuk kadootje. Mijn man deed vaak dingen in het huishouden "voor mij". Terwijl ik dit onzin vond! Ik kon mij er zelfs boos over maken! Dan vroeg ik of we samen gezellig naar een film zouden kijken, maar dan wilde hij eerst de schuur opruimen. En hij dan weer boos op mij, want hij deed dat toch voor mij en dan was ik weer niet tevreden! Lekker cirkeltje dus! Herken je dit misschien? Is er een andere manier waarop hij zijn liefde aan jou toont? Als dat niet het geval is, zou ik me toch echt afvragen waarvoor je nog vecht? Natuurlijk denk je eerst aan je kinderen, maar jou kinderen hebben ook het recht op een leuke, gelukkig mama en een goed voorbeeld voor hunzelf, toch? Als jouw dochter een relatie heeft met iemand als jouw vriend, wat zou je haar dan adviseren? Hè wat ontzettend vervelend dat je dit moet meemaken meid! Jullie komen er vast samen wel uit door veel te praten en eerlijk te zijn. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid!
thnx dames voor alle lieve reacties @kimmeding als je een huilbaby hebt en je denkt dat jij de enigste bent die hem stil kan krijgen om dan te zorgen dat hij nog ""wat"" slaapt, dan heb je zelf ook niet zo veel zin om een avondje weg te gaan, mensen denken dat je dat dan fijn vind omdat je dan even weg bent, maar als je dan zeker weet dat je een 10x meer overstuur kindje hebt als je terug komt dan als je gewoon thuis was gebleven, dan laat je dat avondje weg wel even. maar over dat van de frisse kijk erop, daarom zei ik dat ook tegen hem van misschien zijn we zelf vastgelopen en kan een ander er iets anders in zien of goeie ideeen geven of wat dan ook @mirro hmm ik weet eigenlijk niet wat hij dan ""voor mij"" zou doen.. ja leuk doen met de kinderen, maarja dat doet ie toch meer voor zichzelf en voor de kinderen denk ik dan voor mij haha. en goeie vraag van als mn dochter een relatie had met een man als de mijne.. moeilijk moeilijk, weet je wat het ook gewoon echt is, ik heb bijna niets aan familie, mn ouders zijn overleden allebei, (en ik ben nog vrij jong), mn familie die ik heb wonen allemaal erg ver weg en heb ik niet echt een band mee omdat dit altijd zo geweest is, vriendinnen heb ik wel, maar ik wil mn kinderen eigenlijk natuurlijk gewoon absoluut geen jeugd zonder een vd ouders geven ( tuurlijk als je uit elkaar gaat is het heel anders dan als er echt een ouder overleden is of wat dan ook ) maar het is natuurlijk niet het plaatje hoe je het wilt, en ook denk ik dan weer van mn vader vond mn vriend zo leuk en hij heeft hem nog gekend en dit en dat zo moet je misschien niet denken, maar zo denk ik soms wel want ik wil vasthouden wat ik nog heb zodat ik nog wat heb zegmaar snapje? (dat is niet de enigste reden dat ik nog bij mijn vriend ben hoor haha , ik hou ook gewoon nog echt van hem) maarja dat speelt ook allemaal weer mee in je hoofd @all dames, vanavond hadden we toevallig eters hier, en ik moet zeggen dat het er wel op Lijkt dat hij een beetje zn best gaat doen... hij praate nu meer met me ( meer communiceren) meestal zei hij niets, gaf hij ook bijna geen antwoord als ik wel dingen tegen hem zei, nu was dat wel duidelijk anders.. maarja, wie weet is dat weer even 1 avondje/dagje zo.. maar goed, ik moet het positief bekijken natuurlijk!