Dames en heren, Ik hoop dat iemand mij tips en advies kan geven. Ik kom uit een relatie huiselijk geweld. Nu bijna 6 jaar geleden. Daaruit heb ik wel en geweldige zoon. Wij zijn toen mijn zoon 1 maand was alleen verder gegaan. En tot aan dat hij 2,5 was ben ik nog bedreigt door zijn bio vader. Hij heeft hem in die tijd maar heel weinig tot niet gezien. Ik heb ook het alleen gezag over de kleine. Toen de kleine 2 was zijn wij verhuist naar een ander land en ben ik getrouwd met mijn huidige partner. Die voor hem dus ook echt een papa is. Nu wordt die straks 6 en ooit zullen we hem wel moeten vertellen dat zijn papa niet zijn echt papa is. Contact met bio vader is er niet. En wil ik ook niet zomaar mer oprakelen omdat ik niet weet wat ik mij dan op de hals haal voor narigheid. Maar ooit zal ik het hem wel moeten vertellen natuurlijk. Al twee jaar denken mijn man en ik erover maar wanneer en hoe doe je zo iets. Hopelijk heeft iemand tips of advies.
Ik zou echt naar mijn kind kijken, hoe ver qua ontwikkeling is hij, etc. Ik zou het wel zo snel mogelijk vertellen, nu groeit hij op wetende wie zijn echte vader is, en als je het pas op zijn 10e bij wijze van verteld, kan die klap best hard aankomen. Ik zou er niet teveel doekjes omheen winden, het is zoals het is. Heel veel sterkte en succes!
Dat is een moeilijke vraag zeg! Ligt denk ik heel erg aan het kind. Het kind zal wel het verschil tussen de twee moeten herkennen... Misschien kun je eerst een boekje lezen over adoptie ofzo? Zodat hij het verschil tussen de twee goed snapt? En dan liefdevol uitleggen dat zijn biologische papa niet meer in beeld is en dat deze papa zijn 'echte' papa is ofzo? Weet niet of dit opvoedingstechnisch correct is, maar je kunt hem wel een beetje voorbereiden?
Ja zelf vinden wij het dus ook moeilijk voor iedereen van mijn man zijn familie is hij gewoon zijn kind. Die weten niet eens allemaal dat dat niet zo is. Maar hij moet natuurlijk ooit wel weten hoe het echt zit
Ik heb er geen verstand van, maar mijn gevoel zegt om het zo vlug mogelijk te doen. Opgroeien met de wetenschap dat papa wel papa is maar niet je biologische vader lijkt me minder pijnlijk dat er op latere leeftijd achter komen. Ik denk trouwens dat hier wel advies van (ervarings)deskundigen te vinden moet zijn, bij informatie over adoptie bijvoorbeeld.
Persoonlijk zou ik het zo snel mogelijk vertellen in simpele kindertaal. Hoe langer je ermee wacht, hoe meer beren op de weg je gaat zien (en hoe lastiger een kind ermee om kan gaan)
Jeet wat lastig, ik zou het ook niet zo goed weten. Wij hebben iets wat een beetje vergelijkbaar is (maar toch ook weer helemaal niet), mijn moeder is namelijk niet mijn biologische moeder. Denk alleen het in jullie geval meer impact kan geven in de puberteit dan in ons geval. Zou de pubertei wel voor zijn, dus uiterlijk 10 jaar voor een jongen. Denk ik. Ik vind 6 jaar denk ik te jong, die kinderen weten nog niets over voortplanting. Maar goed, ik heb eigenlijk geen idee...
Zes is aan de ene kant jong, maar aan de andere kant een leeftijd waarop hij er waarschijnlijk nog geen groot probleem van maakt. Je krijgt dan nu denk ik nog niet heel veel lastige vragen, die zullen dan pas met de tijd komen. Als je nog heel lang wacht, zullen er wel veel vragen reizen bij hem. Misschien kun je eens foto's kijken van de tijd dat jullie echt met z'n tweetjes waren? Kijk hoe hij erop reageert of kaart het voorzichtig aan.
Mijn zoon heeft vanaf 2 jaar geen contract meer met zijn vader en ziet mijn huidige man als zijn 'echte' vader. Hij weet wel dat het niet zo is. Ik heb hem toen hij 4 was een foto van zijn echt vader laten zien en eerlijk vertelt dat hij hem niet wil zien omdat hij daar geen zin in heeft. Hij zei toen hij 5 was altijd tegen iedereen .. (naam huidige man) is niet mijn echte vader maar hij lijkt er wel op Hij doet er dus niet moeilijk over. Soms vraagt hij wel wat en geef ik eerlijk antwoord. Ik zou als ik jou was ook eerlijk zijn dat zijn papa niet zo aardig was voor jou dat je daarom een andere papa hebt gezocht die wel aardig is.
Ik zou niet te moeilijk denken. 'Soms vindt de papa mama niet meer zo lief, dan gaat de papa ergens anders wonen. Nu heb je een andere papa die veel van je houdt.' Zoiets? Of is dat helemaal niks?
Misschien kun je eens contact opnemen met het Fiom, waarschijnlijk hebben die wel tips. Is het een idee om te vertellen dat je man jullie zoon zo lief vindt dat hij niet alleen jouw man, maar ook heel graag zijn papa wil zijn? En hij daarom met jou getrouwd is. Verder is je man naar mijn mening zijn 'echte' papa, je ex is een spermadonor.
Eerlijk? Ik zou eerlijke antwoorden geven op 't moment dat hij het vraagt. Maar zolang hij geen verschillen merkt en geen documenten leest waarin het vermeldt staat, zou ik het voorlopig zo laten. Uiteindelijk heeft zijn biologische vader hem 1 maand van zijn leven meegemaakt. Sinds toen doe je het alleen (en met "zijn vader") en je bent kennelijk bijna moeten gaan lopen voor die kerel. Dat noem ik een man de naam "vader" niet waard. Als je het toch wil vertellen, zou ik het meer laten gaan rond dat een man hem heeft verwekt, maar dat jij het eigenlijk 2 jaar alleen hebt gedaan. En dat je toen "zijn papa" tegenkwam. Aan die man / zaaddonor heeft hij totaal geen herinneringen, aan je tijd alleen met zoonlief misschien wel een paar.
In Nederland heerst de overtuiging onder de deskundigen dat een kind het beste zo jong moeilijk geïnformeerd kan worden over over zijn afkomst. Wij hebben vanwege de ECD ons hierin verdiept. Wij kiezen er straks voor om heel jong al te beginnen met vertellen hoe het bij ons zit. Ik denk dat het verstandig zou zijn om niet te lang meer te wachten met vertellen hoe het in elkaar zit. Kinderen kunnen grotere identiteitsproblemen ontwikkelen als ze wat ouder zijn en zij komen er achter dat een ouder niet de biologische ouder is. Wachten tot het kind het vragen komt vind ik niet verstandig. Dan ben je eigenlijk al te laat. Want wanneer gaat een kind nou vragen: joh is pa eigenlijk biologisch gezien mijn pa wel? Ik zou het heel speels en laagdrempelig houden, passend bij zijn leeftijd. Uitstellen zou ik zeer zeker niet doen. Informeren bij het Fiom vind ik een heel goed idee!
bol.com | Wereldkind. Praten met je adoptiekind., Renee Wolfs | 9789461530561 | Boeken... Ik zou je dit boek aanraden. Het is wel voor adoptiekinderen maar er staan veel voorbeelden in van de wijze waarop je dit soort gesprekken met voeren (met gespreksverslagen), per leeftijd en hoe je de informatie in de toekomst verder kunt uitbreiden. Ook wat en op welke manier je nu wel en niet kunt vertellen. Ik zou aanraden om dit zo snel mogelijk te vertellen. Dit had je eigenlijk al veel eerder moeten doen. Hoe langer je wacht hoe moeilijker het gaat worden. Ook bestaat het risico dat jouw kind het van anderen hoort. Of jullie dingen gaat kwalijk nemen. Op jonge leeftijd kan je dit op zijn niveau vertellen zonder dat het meteen heel heftig of beladen wordt. Bij een tiener is dat al een heel ander verhaal!
Ik denk dat als je het hem nu in jip en janneke vertelt, en er zelf niet teveel heisa van maakt, hij het snel als oke zal accepteren, meer dan wanneer je nog een paar jaar wacht. Belangrijk is om heel duidelijk te maken dat ook al is papa niet zijn 'echte' papa, hij dit wel zo ziet, dat hij je zoontje als zijn eigen zoontje ziet en net zoveel van hem houdt.
hier straks omgekeerd, dochter is geboren uit een draagmoeder en ik ben dus niet haar biologische moeder we willen dit t.z.t. zeker vertellen nu is ze nog geen eens 1,5 dus nog niet aan de orde maar dat komt over een poosje wel we willen eerlijk zijn en andere mensen die ons kennen weten dit ook allemaal , hoe we dat gaan aanpakken nog geen idee ik wens je veel succes ermee maar zeker gaan vertellen en niet wachten tot hij er toevallig zelf achter komt
Toevallig heeft mijn vriend de zelfde situatie als jouw zoon. Ik weet alleen hoe zijn moeder het gezegt heeft: De bio vader wou al vanaf zwangerschap niks temaken hebben met hem, was ook niet gepland ofzo en ze hadden geen relatie. Moeder is toen met een andere man getrouwd en die is ook vader op papier geworden. Toen vriend merkte dat hij een kleurtje had en zijn ouders allebij blank waren (hij was toen een jaar of 10), heeft moeder gezegt hoe het echt zat en met de bio vader contact gezocht. Ze hebben elkaar nu een aantal keer gezien maar het is voor mn vriend heel duidelijk dat zijn bio vader niet zn papa is. Hij kan er goed mee om gaan en weet hoe het zit maar meer ook niet. Nu we zelf een kindje verwachten heeft wij wel weer contact met zn bio vader gezocht en een keer afgesproken. Denk dat je je zoon gewoon uit kan leggen dat de man die hem nu opvoed zijn papa is en van hem houd zoals een vader en de andere man niet. Als je zoon zelfstandig is, kan hij zelf beslissen of hij contact wil zoeken met zn vader of niet toch?
Ik denk dat het punt bij ons wel mee speelt dat als wij contact zouden zoeken met bio vader nooit kunnen weten wat daar nog verder voor narigheid uitkomt. Ik ben bedreigt met de dood en met het ontvoeren van mijn kind. Dus de keus om het zo even te vertellen is niet zo makkelijk. Mijn schoonfamilie heeft ons zo geaccepteerd maar de rest van de omgeving denkt dat mijn man gewoon zijn papa is. We wonen in een islamitisch land en voor hier draagt mijn zoon de naam van mijn man voor Nederland nu nog niet. Dat hopen we volgende week te kunnen veranderen. Zijn echte vader is ook Turks net als mijn man dus Turks is. Mijn man zou het liefst wachten tot die uit militaire dienst komt. Dan is die gehard en een man zoals ze dat hier zeggen. Maar dat duurt nog zoveel jaar. Het is gewoon lastig ik vind hem er nu nog niet klaar voor als ik naar zijn gedrag kijk en hij s nog 5 natuurlijk denk dat als je een jaar of twee verder bent dat al heel anders is.
Ik zou het zsm vertellen. Wel zonder er een big deal van te maken. Zijn papa nu is en blijft gewoon zijn papa. Maar ik zou hem wel geleidelijk gaan introduceren aan het idee dat hij ooit, lang geleden, een andere papa heeft gehad, maar dat die niet lief was voor mama. En dat hij daarom nu een papa heeft die wél lief is. Maar je maakt je wellicht vooral zorgen over wat hij zelf weer door gaat vertellen op school en aan verdere omgeving die het niet weet? Voor je zoon zelf is zsm het beste in ieder geval. En ook als je het op latere leeftijd aan hem verteld kan hij het doorvertellen aan de omgeving.
Ik denk dat het het beste voor je zoon is om het zo snel mogelijk te vertellen. Uit ervaring weet ik dat dit nogal een schok kan zijn als je dit als tiener/jong volwassene hoort. Vertel iets in de trant van "Papa is niet jouw echte vader, die woont in Nederland. En papa heb ik pas ontmoet nadat je geboren was, maar hij houdt net zoveel van je als een echte papa." Jonge kinderen nemen het vaak voor waarheid aan en doen er verder weinig mee. De behoefte om z'n vader op te zoeken komt vaak pas later. Vertellen dat hij jou mishandeld heeft zou ik niet doen. Daar is hij nog veel te jong voor. Wanneer hij vragen krijgt als hij ouder is zou ik daar wel open over zijn. Ik kan me wel voorstellen dat dit lastig is gezien je omgeving het niet weet, maar voor een kind is dit wel de beste weg. Of het voor jullie als gezin de beste manier is kan ik niet beoordelen.