Misschien is het juist wel dat ik er al aan gewend ben. Ik kreeg op mijn 16e al te horen van mijn ouders dat ik wel wat stevig werd (was 63 kilo bij 1.78!). Dus ik weet inmiddels niet beter meer, wat niet wil zeggen dat ik er niet af en toe heel hard om jank hoor, maar meestal kan ik het goed van me afzetten en weet ik dat het probleem bij hun ligt. En dat is ook vreselijk, die stapel ook, daar zou ik ook een potje om janken hoor. Ze moeten je gewoon accepteren zoals je bent, als jij je maar gelukkig voelt, er zijn zoveel belangrijkere dingen dan gewicht.
Ja dat klopt wel ja. Ik zet kleine stapjes, zou vroeger echt niet in een korte broek gaan lopen, dat doe ik inmiddels dan weer wel bijvoorbeeld. Heb ondertussen ook hulp gezocht oa hiervoor dus hopelijk alleen maar beter in de toekomst.
Het is toch ook iets om trots op te zijn? Meestal kost afvallen veel doorzettingsvermogen en discipline. Dan is het toch fijn als iemand ziet hoe hard je gewerkt hebt en een compliment geeft over het resultaat? Heeft niks met meer waard zijn te maken. Je geeft ook geen compliment over iemands kapsel dat ze al jaren heeft. Een compliment vindt meestal plaats na een verandering. Betekent niet dat je daarvoor minder waard was.
Met een compliment is op zich niks mis. Het wordt wel vervelend als het gaat om iemand die anders alleen maar negatieve dingen heeft te zeggen bijvoorbeeld. Als ik afval vind ik dat op zich geen prestatie ofzo, doe het ook niet om er beter uit te zien, puur voor mijn gezondheid. Edit: ik vind het lastig uit te leggen, maar voor mij is hoe ik eruit zie niet echt een issue, ik ben een stuk gelukkiger dan ik in jaren geweest ben en mijn gewicht is daarmee in verhouding ee stuk minder belangrijk. Ik vind het zelf niet belangrijk, dus ik ervaar complimentjes niet altijd als goed als iemand perse daar iets over wil zeggen. Er zijn zoveel belangrijkere dingen. Het ligt er ook een beetje aan wat iemand zegt. "Knap van je" is al heel anders dan " wat zie je er goed uit nu".
Maar het kan wel pijnlijk zijn. Ik ben 3 jaar geleden 8 kilo afgevallen. "wat zie je er goed uit, knap hoor, etc". Leuk maar.. Daarvoor kreeg ik geen complimenten. Blijkbaar zag ik er met die 8 kilo er aan dan niet goed uit? En dat vind ik jammer. De regel is in zijn algemeenheid slank=beter. Jammer
Tuurlijk moet je al die dingen blijven doen. Slank of stevig je hebt toch net zoveel recht om leuke dingen te doen als een ander. En so what als iemand daar iets van vind, vooral hun probleem dan hoor!
En toch he, ik wil je niet compleet tegenspreken want heb zelf de ervaring niet. Maar als je nu foto's van de zangeres Adel ziet op social media. Die is gigantisch afgevallen en ik lees 99% dat mensen zeggen dat ze haar stevig veel mooier vonden dan slank. En dat ze dat uitspreken vind ik net zo slecht trouwens. Als die vrouw lekker in haar vel zit dan is het prima. Edit. Ik denk dat het probleem vooral is dat mensen denken dat ze maar van alles mogen vinden en hardop uit mogen spreken. Recht op een mening bla bla bla. Maar die mensen moeten zich gewoon op zich zelf focusen ipv een ander.
Bizar inderdaad. Adele had voorheen een vol figuur. Zij is inderdaad niet 5 kilo afgevallen, dat is duidelijk. En nu is het ook weer niet goed. Want...nu is ze te slank. Maar als je voorheen zei: Adele,mooie vrouw (want schoonheid heeft niets met je kledingmaat te maken), dan kwam er weer een horde verkondigen dat het “niet gezond” is om overgewicht te normaliseren (ik verzin dit niet zelf hè voor alle duidelijkheid). Oftewel er is een standaard (slank) maar kijk uit, daar wijken we ook gewoon van af hoor! En dit is nu precies waarom dit filmpje zo de vinger op de zere plek legt. Het is bijna nooit goed
Het gevoel.dat je niet goed bent is er al zo lang ingeprent voor veel meisjes. Dat begon al op de basisschool bij mij. Toen ik voor het eerst kleding in een damesmaat kocht ipv 164 (of wat de grootste kindermaat ook is) was dat echt een schaamtemoment. Want de buurvrouw had die maat pas toen ze x jaar ouder was (letterlijk gebeurd dit). En nu denk ik echt : what the fuck, ik had een volkomen normaal gewicht maar werd door mijn eigen moeder geshamed omdat ze het blijkbaar genant vond omdat de buurvrouw(?!) die maat pas jaren later had? En dat is nog maar het begin van een lange rits opmerkingen van familie en bekenden, op mijn eigen trouwdag nog wel (Oh je bent niet afgevallen voor je jurk? Wat zonde). En toen had ik altijd een maat 40-42, heel gemiddeld in NL ondertussen. Als ik dit al krijg, vrees ik echt voor wat jongeren die echt overgewicht te horen krijgen. Het doet echt zo veel met je zelfbeeld en mentale gezondheid. En met die complimenten: het gaat er om dat mensen je blijkbaar minder waard vinden als je dik bent. Ik kreeg echt de meest domme 'complimenten' toen ik afgevallen was. Dik of dun: er valt zo veel.te zeiken op uiterlijk en ik ben er wel klaar mee. Taylor Swift heeft het er ook over in haar docu: "There’s Always Some Standard Of Beauty That You’re Not Meeting..Because if you’re thin enough, then you don’t have that ass that everybody wants, but if you have enough weight on you to have an ass, then your stomach isn’t flat enough. It’s all just f***ing impossible."
Als ik naar mezelf kijk... ik ben zeker niet te dik (1,75m en 64kg), maar ik verlang zo terug naar mijn lichaam van voor de zwangerschappen! Ik trainde toen heel veel en dat doe ik nu sinds een half jaar ook weer, maar ben in de verste verte nog niet bij mijn oude lichaam. En die vergelijking (die ik zelf dus maak), maakt dat ik me onzeker voel als ik bijv naar het strand ga. Eigenlijk nu ik er over nadenk gaat het maar om 1 ding; mijn blubber buik. Die voorheen dus enorm strak was. Ben bang dat het nooit meer weggaat (Na de zwangerschappen en met het ouder worden), maar toch is het mijn ideaalbeeld. Stom eigenlijk hoe je jezelf zoiets aan kunt praten...
Ik ben inmiddels een aantal keer naar het strand geweest en het zal me boeien wat een ander van mij vindt. Die tijd heb ik gehad! Ik heb nog altijd een grote voetencomplex. Op de basisschool had ik dezelfde schoenmaat als de juf, nou nou wat een lol was dat . Als ik schoenen in een winkel pas dan doe ik dat zoveel mogelijk uit het zicht, maar het liefst bestel ik ze en pas ik ze thuis, omdat ik niet om mijn maat wil vragen. Idioot toch!
Nou ja dat denk ik ook. Ooit ruim 40kg afgevallen en ik kreeg toen ook veel complimenten. Ik was ook zeker trots dat me dat gelukt is. Nu na de laatste zwangerschap ben ik nog niet helemaal op gewicht. Toch voel ik me niet minder dan toen. Bodyshaming gebeurd genoeg, maar ik merk dat als ik me prima voel het mij ècht minder doet. Laatst kreeg ik te horen dat mijn dochters nog lekker babyspek hadden, net als mama. Ik lach daar maar om hoor Nb wil niet zeggen dat iemand het over zichzelf afroept he... absoluut niet.
Ik heb maat 34/36 en ben prima tevreden met mn figuur, maar idd mn buik is gewoon niet meer hoe ik het gewend was. Wat op zich ook geen punt is met 36 en 2 kinderen verder Maar ik vind dat zelf gewoom niet fijn in bikini en draag een badpak. Geen suffe hoor, echt modieus ding. Maar zelfs daar krijg ik commentaar op dat het onzin is om die reden een badpak aan te doen, want "wat maakt het uit"?? Nou, mag ik dat verder zelf bepalen? Anderen mogen met 5 maten groter gerust een bikini aan als zij dat fijn vinden, ik niet.
Als je wel een bikini aan zou doen zijn er weer anderen met opmerkingen dat je beter een badpak aan had kunnen doen. Draag idd gewoon lekker waar je je zelf fijn in voelt, als dat een badpak is met een “modellenfiguur” of een bikini met maat 50 dat is toch allemaal prima, draag het voor jezelf en niet voor een ander.
Ohhh die grote voeten Ik schaamde me er vooral voor dat het nooit leuk stond onder mijn kleren. Heb dan ook jaaaaaren lang eerst schoenen gekocht en daarna pas kleren er bij gezocht. Gelukkig is er tegenwoordig meer keus. En ik schaam me zeker niet voor mijn maat, ook onze dochters hebben grote voeten, ik benoem dan ook dat dat prima bij hun lengte past (zijn ook bovengemiddeld lang) en zij vinden het ook heel normaal.
Hoe groot is groot dan als ik vragen mag? Heb zelf maat 41/42 en vind eigenlijk dat ik prima voeten heb haha. Mijn zusje heeft 43, dat is lastiger, maar wat je zegt, het past ook bij de lengte
Maat 43! Nu is daar wel meer keuze in. Maar in mijn pubertijd (heb inmiddels de 40 aangetikt) gingen alle winkels tot maat 41 en moest je echt zoeken naar leuke schoenen. Een ruime 42er wou ook nog wel in die tijd, maar die waren er ook bijna niet.
Nee klopt, dat weet ik ook nog van mijn zusje. Damesmaten gingen vaak tot 41. Zij droeg vaak sneakers en dan mannen modellen. Dat is idd heel vervelend en als puber helemaal. Was altijd een drama als ze nieuwe schoenen moest hebben.. gelukkig begint daar wat verandering in te komen.
Ja nu zijn er leuke schoenen in mijn maat (42), maar toen ik nog op school zat niet. Ik kocht dan bootschoenen voor heren, want dames ging tot 41. Toen waren die schoenen gelukkig hip, maar echt charmant natuurlijk niet. Een vriendin van mij had 43 en liep altijd op dr. Martens. Nu is het gelukkig een stuk makkelijker.