mocht niet zo zijn...

ik heb 2 dochtertjes (2 en 3,5) en was 12 weken zwanger van de 3e...tenminste zo voelde dat...had eerder ook al eenmiskraam gehad, maar toen wist ik nog niet dat ik zwanger en dat was toch echt anders...nu wist ik echt al 8 weken dat ik zwanger was...had ook al wat mensen verteld, mn dochters hadden het ook al stiekem opgevangen...

had een kinderwagen besteld, commode gekocht...en toen kwam vrjdagavond een lichte bloeding...
voor mij nog geen paniek, dat had ik bij mijn vorige zwangerschappen ook gehad...
zaterdag werd het bloed donkerder, vaak een goed teken...
zondagochtend bloedde ik nog steeds en nu ook helderder rood...heb toen de verloskundige gebeld en die zei dat het allemaal wel mee zou vallen, dat ik eht even moest aankijken...
maandag nacht ging ik naar het toilet en zag dat het goed fout was...heb echt heel de nacht liggen huilen, mijn man wakker gehouden...
en sochtends weer de vk gebeld...
Ik had die avond al een echo staan, mn eerste echo...Ze kon niets eerder regelen, dus ik moest de hele dag nog doorbrengen in onzekerheid...
dat was echt een ramp...

mn zusje kwam gisteracond oppassen en wij met lood in onze schoenen naar de echo...
en inderdaad geen kindje meer te zien...

ik voelde mn wereld eventjes instorten en zwart werd het voor mn ogen. Woede, verdriet, angst, zorgen, misselijkheid en veranderingen vlogen door mijn lijf...
heb de mensen ingelicht en ook zij schrokken als een konijn dat midden in de nacht in de koplampen van en auto keek...

Vanochtend hebben we het onze dochtertjes verteld. En dan denk ik wat zijn kinderen toch heerlijk praktisch...
Aylah "mama wat gaan we doen met het kastje?"
mama "die bewaren we gewoon"
Aylah "okay mama, maar is mama buik nu leeg? En waar is de baby nu dan? als de baby dood is, moet de baby wel uitkijken voor de vliegtuigen he mama?"
mama "ja poppetje...je hebt helemaal gelijk...maar die Man daarboven zorgt goed voor ons babietje hoor..."

Kinderen zijn echt een heerlijke troost....