Hoi, Wat ik me afvroeg: Heb jij veel aan je partner/personen die bij je bevalling aanwezig waren gehad? Mijn bevalling is inmiddels een kleine 3 weken geleden, en heb ik zeer bewust meegemaakt doordat deze zo kort duurde (kleine 2 uur van begin tot eind). Ik kan me dus ook nog echt alles als de dag van gisteren herinneren, inclusief de blikken van mijn vriend enzovoorts. Toch heb ik wel eens het gevoel dat ik het net zo goed helemaal in mijn eentje had kunnen doen, ondanks dat hij wel heel erg lief voor me is geweest tijdens de bevalling. Mijn moeder is er tot halverwege bij geweest, en wist echt precies wat ze moest doen... Rustig masseren, rustig praten, rustig meepuffen. Mijn vriend ging ondertussen nog even een sigaretje roken, terwijl mijn moeder trouw naast mn bed bleef staan. Haar aanwezigheid voelde erg fijn voor mij, maar ik had mijn vriend beloofd haar weg te sturen omdat we vooraf hadden besloten het samen te willen doen. Na haar vertrek viel ik gevoelsmatig best even in een gat, en voelde ik een lichte paniek bij mezelf op komen omdat ik echt geen idee meer had hoe ik die weeen op moest vangen. Mijn vriend heeft wel naast me gezeten en mee willen puffen, maar vanwege de vreselijke rooklucht om hem heen wist ik dit weinig te waarderen. Op het moment dat de persweeen begonnen was hij druk (aan de andere kant van de kamer) in een tas aan het graaien naar de babykleertjes. Terwijl het hoofdje stond en ik even door de grond ging van de pijn vroeg hij me gehaast: Lieverd waar heb je de romper voor de kleine ingestopt? "In het zijvakje!" vertelde ik hem zo rustig mogelijk. Op dat moment zij de gyneacoloog godszijdank tegen mijn vriend: "Kom nu maar even haar helpen, de baby komt eraan!" Nog geen 10 seconde later lag de kleine op mijn buik... Voor mijn gevoel had ik het net zo goed in mijn eentje kunnen doen, iets waar ik achteraf best wel van baal. Hoe ging dat bij jullie? Ben benieuwd!
Ik kan me voorstellen dat je baalt zeg. Hier heb ik veel steun gehad beide keren. Had het ook echt niet zonder hem kunnen doen. Masseren, tegenduwen, positieve woorden zeggen, als steunpilaar gebruikt worden, etc etc. Dat was zijn taak zo'n beetje. En dat deed ie heel goed. Heb je er met je vriend nog over gepraat? Want het lijkt me best heftig zo'n gevoel.
Ik heb enorm veel steun aan em gehad. Maandagavond is het feest begonnen, woensdag eind van de middag is onze kleine geboren. Een hele ruk dus. Hij zorgde voor eten en drinken voor me en bleef me maar begeleiden met mijn ademhaling want ik ging steeds hyperventileren. Hij heeft me er zeker de laatste uren echt doorheen getrokken.
Ik was in totaal 45 uur bezig. In het begin, s'nachts om 01.00 uur hem terug naar bed gestuurd maar hij kan niet meer slapen...later eigenlijk niet van me zijde geweken...In het ziekenhuis in het bed naast me geslapen...volgende dag heeft ie wel een rondje ziekenhuis gelopen toen ik moest wachten op een gyn voor het prikken van de vliezen en weeen opwekker infuus. Tijdens de persween fijn me hoofd helpen omhoog houdenen veel steun...ik vond hem super!
Gewoon dat ie er was haalde ik mijn kracht al uit, ja ze kunnen gewoonweg niet veel (nuttigs?) doen behalve er voor je zijn en kracht aan je te geven, ik wilde hem zo graag trots maken dat dat mij kracht gaf, hij was ook niet irritant wat ik me kan herrineren gewoon op de achtergrond, rustig, geen gezeik enzo hij deed het prima.. mijn moeder heeft alleen gezeten en gefilmd dus ook op de achtergrond, iets wat ik graag heb haha, gewoon rust enzo..
Ik heb veel steun aan hem gehad, ondanks dat hij niks kon doen. Ik wilde niet aangeraakt of gemasseerd of iets dergelijks worden, hij heeft gewoon naast mij op de bank een filmpje gekeken tijdens de weeen ik was toch helemaal in mijn eigen wereldje En ging netjes in buiten roken zodat ik daar geen last van had. En tijdens het persen heeft hij mijn been vastgehouden en me goed aangemoedigd. Vond het ook gewoon al heel fijn dat hij er was ook al zei of deed hij weinig
Jammer dat je het zo ervaarde! Mijn bevalling duurde 32 uur. Van te voren hadden we afgesproken dat hij me veel zou masseren, maar toen mijn bevalling op gang was wilde ik helemaal niets. Ik wilde niet dat hij mijn hand vasthield, ik wilde niet dat hij tegen me praatte, ik wilde niet dat hij me aanraakte. Dus in principe kon hij niets doen. Maar het feit dat hij er de hele tijd muisstil naast me zat (omdat ik dus niets wilde) en af en toe een lief woordje zei en meepufte heeft mij heel veel gedaan. Dus eigenlijk heeft hij gedaan wat ik op dat moment wilde en dat was fijn. Ik kan me voorstellen dat jij er van baalt. Vooral die rooklucht. Ik was aan het begin van mijn bevalling kotsmisselijk en moest de hele tijd overgeven. Ik moet er niet aan denken om rooklucht te moeten ruiken. Maar weet je, hij deed wat hij dacht dat je zou helpen. Dus op zijn manier hielp hij je wel. Alleen was het niet jouw manier
Filmpje gekeken? Hahah, ik kan mij daar niets bij voorstellen. Je was zeker heel rustig tijdens de weeen. Ik was een tornado tijdens mijn weeen. Ik denk dat ik zijn hersens had ingeslagen als hij rustig tv zou kijken. Ik werd al tijdens 2 cm weeen naar het ziekenhuis afgevoerd (veel te vroeg) omdat de weeen al 12 uur duurden zonder goede ontsluiting en het niet meer uit te houden was.
Mijn vriend heeft me wel bemoedigend toegesproken "Je doet het hartstikke goed schat" en hij heeft zijn best ook wel gedaan, maar toch is mijn ervaring compleet anders geweest. Ik baal er eigenlijk vooral van dat hij op het moment van de persweeen niet continue naast me zat, en niet gewoon de verpleegkundige heeft uitgelegd waar de kleertjes zich bevonden. En dat hij halverwege zo nodig een sigaret moest gaan roken... Om vervolgens die stank in mijn gezicht uit te blazen. Ik werd er kotsmisselijk van
Mijn vriend voelde zich vreselijk nutteloos, maar hij heeft precies gedaan wat ik nodig had. Niet te dichtbij, niet te ver weg, krukje verplaatsen onder de douche, niet gevraagd: schat kan ik iets voor je doen?, z'n mond gehouden, één scheldsessie aangehoord, z'n slippers afgestaan toen we met 8cm alsnog naar het ziekenhuis moesten, slokjes water gegeven, z'n hand ter beschikking gesteld om in te knijpen, gezorgd dat een irritant piepende couveuse daarmee stopte, en me met zijn stem door de 2 uur persen heen geloodst. Hij was geweldig
Ik heb heel veel gehad aan mijn man tijdens de bevalling. We hebben het voor mijn gevoel echt samen gedaan. Hij heeft me gemasseerd, tegendruk gegeven bij de rugweeen, meegepuft. Het vreemde was, dat hij zelf het gevoel had machteloos te staan, terwijl ik juist vond dat hij me zo goed gesteund had.
als mijn man ging roken tijdens de bevalling liet ik hem die peuk opvreten jemig zeg, waar is een stukje solidariteit? denk ik dan?
Mijn man was erbij, maar ik was compleet in mezelf gekeerd tijdens de bevalling, dus waarschijnlijk heeft mijn man erg zijn best gedaan, maar heb ik er niks van gemerkt..
Ja dat klopt, heb de laatste 3 uur alleen maar met m'n ogen dicht in het hoekje van de bank gezeten tot de vk er weer was Heb er ook maar 13 uurtjes over gedaan waarvan er 10 te doen waren
Mijn vriend heeft het echt super gedaan tijdens de bevalling. In het begin wilde ik alleen zijn, toen is hij beneden tv gaan kijken terwijl ik boven op bed zat. Hij had zijn telefoon bij zich en ik de mijne zodat ik 'm kon bellen als ik niet meer kon roepen . Toen het heftiger werd is hij bij mij gaan zitten, dat was na zo'n 3 uur en 5 cm ontsluiting verder. Toen kreeg ik al snel persdrang en heb ik die 2,5 uur uur hangend met mijn armen om zijn nek de weeen opgevangen. Dat was de enige houding waarbij ik de weeen een beetje kon opvangen. Was echt superzwaar voor hem , maar hij heeft nooit geklaagd. Wel vaak gezegd dat ik het goed deed enzo (gewoon meelullen met de verloskundige ). Bij het persen (in totaal 1 uur) nog 1 been vastgehouden terwijl de verloskundige de ander vasthad. Ik weet nog wel dat hij tussendoor een paar keer iets moest halen van de verloskundige. En dat ik dan lichtelijk in paniek richting gang strompelde om hem te halen , maar dan kwam hij altijd net aangelopen dus telkens net op tijd . Mijn vriend heeft het dus super gedaan!
Haha, dat dacht ik ook. Twee uur zonder peuk is toch wel te overleven? Manlief heeft 24 uur naast mij gestaan en gelegen. Hij heeft ongeveer 20 uur in een loeihete douche gezeten op zijn hurken Hij heeft netjes alles gepakt waar ik om vroeg, dextrootjes aangegeven, water gehaald, lieve dingen gezegd... Dacht dat ik wel lelijker zou doen maar dat kon gewoon niet... En hij is netjes bij het hoofdeinde blijven staan op het einde, en gelukkig niet op uitnodiging van de halve hofhouding komen kijken hoe de baby geboren werd
Mijn man heeft het ook super gedaan tijdens mijn bevalling van +24uur. Hij is geen moment van mijn zijde geweken en daar wilde ik hem ook hebben! Heeft netjes zijn hand ter beschikking gesteld om fijn te knijpen. En als ik het niet meer vol kon houden sprak hij bemoedigende woordjes of wist precies datgene te zeggen waardoor ik het wel kon. Ook heeft hij een uur of 5 als kussen gediend toen ik tegen hem aanleunde. Kon op geen enkele andere manier meer de weeen opvangen. Zonder hem had ik het echt niet gered, hulde voor mijn man!
Mijn man moest vooral niet aan me zitten, maar gewoon bij me blijven. Hij heeft dan ook de hele dag keurig op zijn stoel gezeten en na de ruggenprik heeft hij een beetje met me gekletst (toen was ik weer aanspreekbaar ) en verder was zijn aanwezigheid genoeg. Hij is wel een paar keer gaan roken maar vroeg dan wel of hij even weg mocht, hihi. Hij is dan ook maar een paar keer geweest, en dat was pas toen de prik er in zat. Daarvoor mocht hij niet van me, ik trok het niet alleen Dus ja, ik heb veel aan hem gehad, zonder hem had ik het niet kunnen/willen doen!
Ik kan me goed voorstellen dat je hier van baalt Vlerkje! Ik heb me (ook) erg alleen gevoeld in mijn bevalling. En dat doet nu nog steeds wel eens pijn. Mijn vriend heeft me wel een poosje geholpen voordat de verloskundige eraan kwam tegendruk te geven aan de heftige rugweeën door bij iedere wee mijn rug haast uit elkaar te duwen (van mij moest het HARDER!). Speelde het zelfs nog klaar om tegen mij te zeggen: 'ja, maar zo hebben we het niet op de yoga geleerd hoor, de massage' Nee, dat zal best, maar ik wil dat je HARD DUWT Verder heeft hij me eigenlijk helemaal aan mijn lot overgelaten. Geen hand, geen steun, geen meepuffen, geen woorden van bemoediging of aanmoediging. Op het filmpje (dat per ongeluk is opgenomen en waar ik achteraf zoooooo blij mee ben) dat is opgenomen van de 1,5 uur durende persfase is duidelijk te zien hoe hij er als een zoutzak bij staat en dat was dan in ieder geval nog naast mijn bed en niet op meters afstand zoals daarvoor. Pffff, zit me toch weer even hoog merk ik
Zit hier overigens met verbazing te lezen hoe rustig het eraan toeging bij een aantal vrouwen. Samen voor de TV zitten? Jee, ik ging bij 3 cm al dood van de om de minuut komende buik-+rug-+beenweeën. Dacht echt dat ik bij iedere wee helemaal uit elkaar scheurde mijn lijf, kon alleen nog maar panisch schreeuwen: AUUUUUUU Kon ook geen kant meer op, te weinig tijd om even naar de wc te gaan, want dan was de volgende wee er alweer. Kotste ook bij 3 cm al aan de lopende band. Bahbah, wat een ellende als ik eraan terugdenk. Maar goed dat ik toen nog niet wist dat er nog 12 uren helse pijn zouden volgen. Ik baal er ook ontzettend van dat niemand me geholpen heeft een andere houding aan te nemen dan liggend op de rug, was zelf alleen maar bezig met weeën opvangen en kon er dus echt niet aan denken op dat moment. Maar mijn vriend en de verloskundige hadden toch op zijn minst wel even een suggestie kunnen doen, was immers vantevoren bekend dat ik beter een andere houding zou kunnen aannemen ivm mijn BI. Ook was het fijn geweest als iemand (vriend of gynaecoloog) me had verteld: "we zien het hoofdje", dat had tenminste wat moed gegeven. Nu heb ik tijdens het 1,5 uur persen alleen maar steeds gehoord: "het duurt nu niet meer lang hoor". Jaja, dacht ik dan....dat zei je net ook en ik lig hier nog steeds te persen als een gek, dus ik geloofde het allemaal niet zo meer.