Ik moet even van mij afschrijven want eigenlijk doet het mij best wel verdriet/pijn. Ik zit nu ruim 4 weken thuis ivm erge duizeligheidsklachten waardoor ik min of meer aan huis gebonden ben. Ik heb moeite met lopen en stilstaan. Ik kan niet eens naar het werk zelfstandig. De bedrijfsarts heeft mij 100% arbeidsongeschikt verklaard. Ik heb van geen enkele collega iets gehoord sinds ik thuis zit. Ik werk met 4 collega's op één secretariaat. We werken heel erg nauw samen en delen lief en leed. Daarom doet het zo'n pijn en verdriet dat ik nog helemaal niets gehoord heb. Geen sms-je met: Hoe gaat het met je?. Nu heb ik na het gesprek met de bedrijfsarts mijn leidinggevende gebeld, maar helaas kreeg ik de voicemail. Deze heb ik toch maar ingesproken met de vraag of zij mij terug wilt bellen aangezien ik het prettiger vind om persoonlijk met haar te praten. Ik heb niets meer gehoord. Eigenlijk heb ik geen zin om weer te bellen. Wat vinden jullie? Ik heb het eerlijk gezegd wel een beetje gehad met ze. Ik heb zo vaak berichtjes gestuurd wanneer andere collega's privéproblemen hadden of kaartjes gestuurd. Waarom word ik genegeerd? Ik heb echt geen idee. Wat zou ik kunnen doen? Hebben anderen ook zulke ervaringen?
Heel erg vervelend. Bij mij is het andersom. Werk halve dagen en krijg wel 100 keer per dag te horen gaat het , moet ik je helpen hoe voel je je? Enz enz. Erg lief bedoeld maar word er een beetje moe van.
Dank jullie voor de reacties! Ik heb over ruim 3 weken pas weer de volgende afspraak bij de bedrijfsarts en toch vind ik het raar en erg moeilijk dat ik niets heb gehoord. Natuurlijk heb/had ik geen verwachtingen, maar het is toch het minste wat je doet voor een collega met wie je nauw samenwerkt? Het valt mij gewoon ontzettend tegen van ze. Ik hoop natuurlijk dat ik opknap en weer aan het werk kan, maar ik heb er gewoon een vervelend gevoel bij. Ik zie ze verder natuurlijk niet, omdat ik niet op het werk kom tussendoor. Maar jullie vinden dus dat ik mij niet druk moet maken? Natuurlijk kan ik er zelf niets aan veranderen, maar ik voel mij er best onzeker onder. Ik zit niet zomaar thuis, ik heb geen vakantie.
Ik zou het loslaten, interesse vanuit anderen kun je niet opeisen. Wellicht hoor je dan wel ineens wat.. Ik zou het ook niet leuk vinden (vooral niet als ik zelf wel heel betrokken en geïnteresseerd zou zijn) maar niet iedereen zit natuurlijk in elkaar zoals jij. Ik zou me er niet zo druk om maken hoor.
Je hebt gelijk. Ik voel me gewoon niet zo gewaardeerd en ik zoek naar redenen waarom ik niets hoor of gehoord heb. Ik moet mijzelf ook niet gek maken met allerlei argumenten verzinnen. Ik kan anderen zeker niet sturen en moet het dan maar laten gaan. Het allerbelangrijkste is natuurlijk de gezondheid van de baby (en van mijzelf natuurlijk ook).
ik snap je! hier heb ik dat in het begin ook gehad, er werd zelfs lullig gereageerd van; kan je dat nu al niet meer??? alsof ik er geen zin in had ofzo. Er werd ook veel over me geluld. maar denk maar zo, het zijn maar collega's je bent er gelukkig niet mee getrouwd Ik merk dat het (vooral op mijn werk) ieder voor zich is
Ik snap je heel goed hoor! Kan me voorstellen dat het je teleurstelt. En je zit nu ook aan huis gebonden en dan ga je gewoon over dst soort dingen nadenken.. Maar zoals eerder gzegd: je hebt er geen vat op wat andere mensen doen/denken/voelen. Ik zou het een beetje proberen los te laten. Het belangrijkste is dat mensen die écht belangrijk voor je zijn interesse tonen in jou en jouw situtie. En probeer ook een beetje te genieten van je zwangerschap ondanks de omstandigheden, want het is zoiets moois en zoiets bijzonders.. Sterkte en succes!
Ik snap wat je bedoelt. Zelf werk ik halve dagen en collega's kunnen hard en gemeen zijn. Ik was en ben altijd een luisterend oor geweest als die problemen had zowel werk als privé. Een handje helpen deed ik altijd. Maar nu de symptomen me lichamelijk moe en futloos hebben gemaakt kan ik aantal dingen niet meer bukken en tillen. Dan krijg je opmerkingen als pfff ga maar ook ziek melden want dat kan tegenwoordig zo makkelijk of was ik ook maar zwanger dan zou ik de boel ook belazeren. Net alsof ik dat doe! En t aller ergste het zijn dezelfde collega's die ik ooit wel geholpen heb. Nu denk ik maar zo ik heb de arbo gesproken ik mag beperkt werk uitoefenen ivm de zwangerschap. Heb hiervoor al miskraam gehad dus moet t rustig aan doen. En zoals iemand hier al zei het zijn maar collega's je bent er niet mee getrouwd gelukkig. En mocht ik weer vanouds mezelf zijn en weet volledig werken dan negeer ik de boel en niemand hoeft meer met zijn of haar problemen bij mij aan te kloppen. Zo makkelijk ben ik dan weer. Je leert er wel van.
Geen interesse is niet leuk, maar je ziet denk ik nog iets over het hoofd! Ik heb ook eens meegemaakt dat er een collega een ongeluk had gehad en langdurig eruit lag. Het gekke is dat toen zij na 5 maanden weer begon met werken, was het voor mij als de dag van gisteren. Voor haar stond de wereld stil, ze kon niks en lag op bed, maar ons leven ging door. Die 5 maanden leken voor haar jaren en voor ons dagen... (moet eerlijk bekennen dat ik er net werkte en haar niet zo goed kon, maar zo werkt het volgens mij wel. geen enkele andere collega had interesse getoond die haar wel langer kende) Toch is het erg jammer dat je niets hoort van ze. Het zou netjes zijn als je leidinggevende in ieder geval even de moeite zou nemen om jou te bellen, maar wellicht heeft de bedrijfsarts haar dat afgeraden?! Ik hoop dat je snel iets van ze hoort of weer lekker op knapt!
Dank jullie wel voor jullie reacties en eigen ervaringen. Wat kunnen mensen die je denkt te kennen je toch teleurstellen! Ik wil niet eens nadenken over wat ze over mij tegen elkaar zeggen. Ik word er eigenlijk een beetje zenuwachtig van. Ik vraag mij echt af of ik opnieuw moet proberen mijn leidinggevende te bellen om in ieder geval even bij te praten, gewoon om contact te houden met het "werk". Ik heb er eerlijk gezegd geen zin in, omdat ik al genoeg aan mijn hoofd heb momenteel. Het is mijn eerste zwangerschap en genieten doe ik al niet zo ivm mijn fysieke klachten. Ik kan helaas niet winkelen voor de zwangerschap. Nogmaals heel erg bedankt voor jullie reacties en eigen ervaringen. Ik voel mij echt begrepen en gesteund hier!!
Tja.. collega's.. ik ben in mijn vorige baan al teleurgesteld door mijn toenmalige collega's. Ik ging ook veel met ze buiten het werk om, tot ik een paar weken ziek was. Door de hoge werkdruk hadden zij het idee dat ik hun liet zitten. Ik had een fikse kaakontsteking en kon niets, hoorde ook niets van ze. Toen ben ik mijn verwachtingen maar gaan aanpassen. In mijn huidige werk heb ik erg leuke collega's. Maar ik houd wel wat meer afstand. Je kunt je energie beter steken in mensen die vrijwillig graag bij je zijn ipv voor hun werk dan weet je in ieder geval dat het oprecht is.