.... hebben jullie dat ook??? Vóór de zwangerschap was ik redelijk normaal. Gewoon, gewoon lollig, gewoon niet tebemoeiallig, gewoon geen ruziemakerd, gewoon gezellig. Tijdens de zwangerschap weinig last van opvliegende hormonen gehad op 1 a 2 uitbarstingen na. Vond alles ook extreem grappig en kon gieren om een scheet. Maar nú!? Ik herken mezelf soms niet meer! Vind mezelf soms ook echt niet leuk. Ik heb om de haverklap ergernissen... echt om niets! Vind ook minder snel iets grappig. Bemoei me overal mee en heb vaker woorden met collega's. Ik lijk soms gewoon op oorlogspad te zijn. En dan gaat het vaak niet eens om ons zoontje. Steeds neem ik me voor om me eens niet zo te ergeren. Doe ik dat wel... dan probeer ik maar in en uit te ademen en de boel te laten varen. Gaat dit ooit nog over? Ben ik de enige? Want ik geloof dat ik genoeg heb aan mijn vergeetachtigheid
Volgens mij komt dat wel weer goed. Ik had soms ook van die buien... Totdat onze jongste een jaar was ongeveer.. toen werd ik weer redelijk normaal! Ik ben nu weer zwanger, en heb het nu weer. Echt op oorlogspad met mijn schoonmoeder.... BAAL VAN MEZELF!!! Maaaarrr heb ook weer gelijk hahahhaha Maar begrijp dat jij het niet in je zwangerschap had, dus hoop dat het bij mij gelijk na de zwangerschap weg is want ik ben een bitch!
Ja, gek he? Tijdens mijn zwschap heb ik mijn ziekenhuis bed natgeplast om een heule flauwe grap over mijn bloeddruk. Echt ik vond alles extreem grappig... zelfs mezelf viel het op haha! Lijkt wel alsof ik nu alles dubbel en dwars krijg tijdens het "ontzwangeren" Echt zó erg! Voel me ook vaak een "spelbreker/pretbederver/kwaaie-pier" op sommige momenten. Erger me ook mateloos aan al dat pingen om me heen tijdens de pauzes op het werk.
Dit kwam ik toevalling net tegen, dus er is nog hoop hoor hahahha Mama’s pas na 1,5 jaar weer zichzelf | Zwanger ANDER HALF JAAR!!!! We moeten er wat voor over hebben he!
Oh ja, ik herken het ook wel. Ik kan heel giftig worden om de kleinste dingen. Ik weet dat het dan nergens op slaat, maar ik kan het gewoon niet tegenhouden. Heb mezelf nog wel redelijk in de hand wat het uitspreken er van betreft, gelukkig haha!Ik heb met dit (tijdelijk) nieuwe karakter wel zin om weer aan het werk te gaan. Heb een collega die voelt zich te goed voor iedereen om allerlei kulredenen. Ik heb gewoon zin om de confrontatie op te zoeken met haar, om haar eens goed de waarheid te zeggen want niemand doet/durft het.
Helaas heel herkenbaar Mijn oude gevoel voor humor is gelukkig weer terug en heb goede hoop dat mijn sjago-buien ook weer zullen verdwijnen... Hoop ik..
Is het je eerste? Het is vaak wennen aan het hele ritme. Met name ook de drukte en alle veranderingen. Natuurlijk mag je humeurig zijn...... en op oorlogspad herken ik... hihi doe ik soms ook en als ik erop terug kijk dan kan ik er echt om lachen
Ook hier heel herkenbaar! De kleinste dingen irriteren mij soms en daar kan ik een heel punt van maken. Ik heb naar mijn idee ook gewoon altijd gelijk en vind dan dat mijn man dat gewoon moet toegeven als wij weer eens een flinke aanvaring hebben. Tijdens mijn zwangerschap was ik gewoon mezelf maar nu...ik schaam me soms voor mijn eigen gedrag.
Ik herken het ook bij mezelf helaas. Ik kan me ook zo ontzettend ergeren aan iedereen, zelfs aan mijn man. En nu weet ik, ik moet even weglopen en diep ademhalen en dan zakt het en besef ik ook dat ik onredelijk was. Arme man van mij ...
Misschien komt het ook een beetje door de vermoeidheid? Ook al heb je een makkelijk kindje, dan nog ben je als moeder geloof ik zeker het eerste jaar gewoon chronisch moe ( ik zei laatst tegen mij man; volgens mij begin ik te wennen aan het chronisch moe zijn...). Ons kind ik super makkelijk (hm, misschien zeggen alle moeders dat...), ze slaapt gemiddeld van 19.00-6.30) maar toch ben ik nog veel moe. Het moederschap, inderdaad toch nog steeds wennen aan het nieuwe ritme, wennen aan het altijd zorgen maken om je kind, werken, zorgen voor je kind, partner zijn, sociale contacten etc, dat is gewoon vermoeiend. Niet dat ik het erg vind, ik vind mijn leven geweldig! Maar toch, chronisch moe zijn hoort erbij denk ik en zorgt ervoor dat je gedrag verandert. Ach, het vast gaat over...