Ik weet het echt niet meer! Het is nu al de zoveelste avond op een rij dat mijn zoontje helemaal hysterisch wordt wanneer hij naar bed moet. Dit is echt de omgekeerde wereld. Normaal legde ik hem gewoon lekker in z'n bedje, zwaaide hij lief en ging hij meteen slapen. Als hij snachts toevallig is een keer wakker werd viel hij direct weer in slaap. Maar nu? Hij begint al met huilen wanneer ik hem in bed leg, vervolgens maakt hij zichzelf helemaal overstuur en wil hij uit bed. Ik ga dan om de zoveel minuten naar hem toe, geef hem zijn speentje en knuffel, vertel hem dat mama gewoon in de kamer is en dat hij lekker moet gaan slapen. Zodra ik zijn kamertje uitloop is het weer mis. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, en eerlijk gezegd maakt me dit best wel onzeker. Aan de ene kant denk ik, nee consequent blijven gewoon af en toe naar hem toe gaan even troosten maar niet uit zijn bedje halen, anders wil hij nooit meer normaal in zijn eigen bedje slapen. Aan de andere kant vind ik het zo zielig dat hij zichzelf zo overstuur maakt dat ik zelf ook wel kan janken. Ik wil dat hij zich veilig voelt en dus niet zichzelf in slaap moet huilen. Pff.. Ik ben alleenstaand en heb dus geen partner om even lekker mijn hart bij te luchten dus ik doe het maar hier. Normaal ben ik zo zeker wat betreft mijn zoontje en de opvoeding... Maar daar is nu even weinig van over. Wat kan ik volgens jullie het best doen?
ik zeg sprongetje tja wat ik hier deed niet heel pedagogisch maar ik liet hem wakker tot hij het zelf aangaf naar bed te willen.
Klinkt idd als een sprongetje. je bent goed bezig door consequent terug te gaan en te laten merken dat je er bent. Levi heeft ook een tijd gehad dat hij bang was in het donker. Misschien een nachtlampje voor hem aan laten ?
Ik doe dat ook.. M. kan prima aangeven of hij naar bed wil. En dat wil niet zeggen dat ik hem tot 22.00 op laat, maar als ik hem bijv. vraag wil je een slaapje doen. Als het dan het goede moment is dan springt ie van de bank en rent naar de trap. En is het niet het goede moment blijft hij zitten... En dan kan het maar zo zijn dat hij na tien minuten ineens wel wil gaan.. 20.00 is voor mij wel de max tijd. Dan moet hij echt naar bed..
Volgens mij doe je het prima hoor! Elke 10min even heen en dan weer goed leggen. ik zou ook niet teveel zeggen, het niet te gezellig te maken... Hopelijk is het snel weer over. Zwaar om dit alleen te doen. Onze meid heeft ruim een jaar snachts gehuild en dat was slopend, maar we konden het verdelen. Heel veel sterkte in ieder geval!!
Hij is doodmoe dat is duidelijk, maar hij vecht er gewoon tegen. En ja, misschien erg maar ik ben blij als hij rond half 8/8 uur op bed lig zodat ik ook nog even de tijd heb om wat dingentjes in het huishouden te doen, en even lekker rustig op de bank te kunnen zitten. Ik zit nu op een stoel in zijn kamer, en dan is het goed. Zolang hij me kan zien is hij rustig, zodra ik z'n kamertje uitloop barst de bom. Een keer vind ik het natuurlijk niet erg, maar ik zie het niet zitten om de komende jaren een uur lang op zijn kamer te zitten totdat hij slaapt.
Meid, alsof ik mn eigen verhaal zit te lezen. B is precies hetzelfde op het moment. Ik haal hem er niet, maar ga er idd om de zoveel minuten naartoe, troost hem even, leg hem weer neer, geef zn knuffeltje en doe zn muziekje weer aan. De eerste tijd hield hij dit zo 3 uur vol, inmiddels zijn we terug op een half uur tot een uur. Dus er komt verbetering. Maar als jij je beter voelt door hem er even uit te halen, of bij hem te gaan zitten of iets anders moet je dat gewoon doen natuurlijk. Het is jouw kindje, en jij kent hem het beste. Als jij er onrustig door wordt doordat hij zo huilt merkt hij dat zelf ook en dat helpt natuurlijk ook niet echt om hem weer rustig te krijgen. In elk geval sterkte, ik weet hoe moeilijk het is om het te doorbreken.
Hier ong. hetzelfde probleem met mijn dochter, al ongeveer 2 weken. Ze wil niet naar bed, zegt mama nee, duwt me naar achteren op de bank dat ik niet moet opstaan. Vind het grappig, maar is niet de bedoeling. Leg haar toch in bed en dan valt ze binnen een paar minuten in slaap en soms krijst ze de boel bij elkaar en neem ik haar naar beneden en gaat ze over een half uur. Volgens mij zijn het hier haar kiezen... Kan bij jullie een sprongetje zijn..
Misschien weer een verlatingsangst fase?? Wat gebeurd er al je bij hem op de kamer blijft? Hij in bedje. Gaat hij dan wel rustig liggen? Anders zou je misschien even bij hem kunnen blijven en dan per dag een stukje dichter naar de deur bij hem blijven. Tot hij weer gerust gesteld is dat je er echt wel bent voor hem? Mijn vriendin heeft dit bij haar zoontje zo opgelost.
Hier hebben we zo'n fase met onze dochter al 2 keer gehad. Zij huilde zich zo overstuur dat ze ervan moest spugen dus bleven we vaak even bij haar zitten zodat ze rustig werd; eerst in het zicht en dan uit het zicht om vervolgens stilletjes de kamer te verlaten. Soms moesten we dat wel een aantal keren herhalen, maar uiteindelijk kwam er dan toch weer een nacht dat ze zich liet neerleggen en wel rustig bleef. Sterkte met deze fase!
Mijn zoontje had hetzelfde. Nooi problemen gehad met naar bed brengen tot opeens hij alles bij elkaar schreeuwde. 'snachts waren we uren bezig om hem weer in slaap te krijgen. Dit heeft echt heeeeel erg lang geduurd. Ik was toen zwanger van de 2de en zat er helemaal doorheen. Hij heeft toen een peuterbedje (hij was toen 18/19 mnd) gekregen omdat de babykamer naar zijn zusje zou gaan. We hadden echt verwacht dat dit een enorm drama zou worden...nou niet dus! Hij is vanaf de eerste nacht zonder problemen gaan slapen en ook 's nachts sliep hij opeens door.
Hoihoi, Mijn beide dames hebben dit ook gehad rond die leeftijd. En je moet vooral doen waar je jezelf prettig bij voelt. Mij werd verteld; consequent blijven, af en toe gaan kijken, niet uit bed halen etc. maar dat voelde niet goed. Ik heb ze gewoon lekker bij me genomen en ze gewoon bij mij op schoot of lekker naast mij in bed in slaap laten vallen. Dat vonden ze heerlijk, zo bij mama. En ze slapen nu weer prima in hun eigen bedjes hoor! De oudste komt nu zelf wel eens gezellig tussen ons in liggen midden in de nacht. Maar dat sporen wij zelf ook aan hoor, vinden we heel gezellig. Dus hier geen problemen met kinderen die niet meer in hun eigen bedje willen slapen. Doe gewoon vooral wat voor jezelf goed voelt, dan komt het uiteindelijk wel goed! Sterkte en succes! Liefs
SYRV wat goed dat je zo consequent bent. goed hoor. Hier hetzelfde verhaal. eigenlijk sliep mijn mannetje een uurtje of een of twee en werd dat pieperig wakker en dat werd huilen. Hij wil er dan alleen maar uit. En ik kan hem zo moeilijk laten liggen..!! hij knuffelt zo graag net ging mijn zootnje al huilen toen ik hem in bedje legde. Dat heeft hij eigenlijk nooit eerder gedaan. Het heeft. 1.5 u geduurd. het was meer gillen/roepen dan 'echt huilen. ik heb heb hem er twee keer uit gehaald. Wat denken jullie wat ik het beste kan doen?
Bedankt voor jullie lieve reactie's! Hij slaapt eindelijk na anderhalf uur. Ik heb het opgelost door op een stoel in zijn kamer te zitten en geen aandacht aan hem te schenken. Na een minuutje of 10 was ie vertrokken. Ik vind het gewoon zo vreemd, voorheen ging hij direct slapen nooit problemen, en opeens van de een op andere dag is het helemaal mis. Ik ben al bij mezelf nagegaan of er iets is gebeurd waardoor hij misschien angstig is, maar kan er niet op komen. Ik hoop maar dat dit gewoon een sprongetje/fase is En ik probeer juist omdat ik alleen ben om altijd consequent te blijven, omdat ik bang ben dat het anders over een paar jaar alleen maar in mijn nadeel gaat werken als ik geen duidelijk grenzen heb gesteld. Maar jeetje, dat is soms wel moeilijk hoor.. Ik ga het de komende dagen eerst maar even zo doorzetten, door op een stoel in zijn kamertje te zitten. Ik vind het echt verschrikkelijk als hij zichzelf zo overstuur maakt.
SYVR, gaat jouw kindje niet enorm aandacht zitten trekken als je op zijn kamer erbij komt zitten? bij mij wel, hij gaat dan draaien, zitten, gek doen enzo. Blijf je dan evengoed zitten en negeren?
Hee meid. Consequent zijn is natuurlijk heel erg goed! Maar als je eens bij 1 "gevalletje" niet zo consequent bent is dat ook geen drama hoor. En onze oudste is nu 3,5 en die slaapt echt prima in haar bedje terwijl wij haar altijd uit bed haalden als ze iets was. Of ze nou pijn had of gewoon even niet alleen wilde zijn. Dus...als dit goed (voelt natuurlijk nooit fijn, een overstuur kind. maar als het maar helpt!) voelt dan moet je dat gewoon volhouden hoor! Maar voel je niet schuldig of angstig als je het eens anders dan anders aanpakt omdat het gewoon eens niet goed voelt. Nogmaals sterkte!
Nee, hij trekt eigenlijk helemaal geen aandacht dan (daar is ie natuurlijk veel te moe voor) Als hij dat wel zou doen zou ik hem er waarschijnlijk wel uithalen, dat is voor mij een teken dat hij blijkbaar echt nog te wakker is om te gaan slapen.
Hier ook een alleenstaande en strenge/consequente mama. En ik heb maar één tip voor je, doe waar je jezelf goed bij voelt. Ik heb hetzelfde de afgelopen weken gehad met mijn dochter, ineens slecht slapen en gillen als ik haar in bed legde. Ze is normaliter nooit overstuur, dus ik haalde haar er wel uit. Net is ze na een verhaaltje en een muziekje meteen gaan slapen. Dus was het is geweest? Geen idee. Hoop iig dat het niet meer terugkomt.
Daar heb je helemaal gelijk in! En misschien moet ik dat ook een beetje loslaten. Ik ben naast alleenstaand ook nog een jonge moeder, en ik wil het zo graag gewoon goed doen. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik in mijn positie toch wat meer te bewijzen heb dan de wat oudere moeders met een relatie. Slaat misschien helemaal nergens op, en dit is waarschijnlijk puur mijn gevoel. Maar los van dat gevoel wil ik dat hij weet dat er grenzen zijn, anders ben ik bang dat hij over een paar jaar niet meer dat lieve gezellige en makkelijke mannetje is, puur omdat ik te soft ben geweest en alles maar heb toegelaten. Dus ja, een beetje een dillema voor mij, de balans vinden tussen een consequente en lieve moeder tegelijk zijn zonder dat hij over me heen gaat lopen.
Maar wat is de definitie van goed? Soms is het goed om vast te houden aan je consequentie, maar soms is het ook heel goed om het even los te laten en je kindje te troosten als hij dat nodig heeft. Probeer je open te stellen voor je instinct, je verpest je kind niet in 1 dag. Als jij naast z'n bedje staat en je hele lijf voelt dat je wilt troosten, dan màg dat best hoor. Misschien wordt je zoontje wel rustig van de warmte die je hem op dat moment geeft. Neurie een slaapliedje en laat hem lekker tegen je aan kroelen. Geef hem die veiligheid gewoon een keertje mss heeft hij het gewoon even nodig. Je merkt vanzelf wel of het doorslaat naar "verwennen". Ik zou hem dan niet mee naar beneden nemen ofzo, maar gewoon even in zijn eigen kamertje heen weer wiegen en kroelen, oh meid, dat is zo heerlijk....En dan bij het terugleggen in zijn bedje, lekker zijn hoofdje blijven strelen en nog een slaapliedje zingen, kusje geven en heeeeeeel zachtjes zijn kamertje uitgaan. Dit hielp hier wel met mijn zoontje. Gerust niet elke dag, maar als hij echt overstuur was, dan deed ik dit wel hoor, werden we beiden rustig van... En het màg ook meid. Het is jou kindje. Jij bepaald wat wel of niet goed voor hem is en je hoeft je tegenover niemand te bewijzen. De perfecte moeder moet nog geboren worden. Doe het you're way, that's the only right way. Jij kent je kind het beste, volg je gevoel.... Vraagje nog, gebruik je al een nachtlampje?