Ik lees net dat het een trend is om je moeder bij de bevalling te hebben. Wat vinden jullie hier van? Mijn moeder was mee en dat vond ik (en zij ook) heel fijn. Wil jij dat je moeder bij de bevalling is?
Ja, ik wilde haar zeker erbij hebben. Was enorm blij dat ze er was, ondanks dat ze ergens anders woont, ze kon me beter helpen dan mijn vriend. Ze is tenslotte van mij bevallen Maar dat t een "trend" is trek ik me niets van aan
Wist niet dat het een trend is? Vind het vrij vanzelfsprekend, al is mijn leven anders dan het plaatje van de maatschapij, ik ben een BAM dus er is sowieso geen vader bij. Ik wil heel graag mijn moeder erbij, maar dat is het ook wel voor de rest wil ik het zo rustig mogelijk houden, mijn moeder daarin tegen is ook mijn beste vriendin ze heeft me gesteund in mijn weg naar het moederschap, van blijdschap tot verdriet bij mijn miskraam\curetage zat ze bij me bed toen ik onderzeil ging en ze was er toen ik wakker werd, nu bij deze zwangerschap die een tweelingzwangerschap betreft heb ik weer haar steun en heeft me zelfs in huis genomen zodat ze me kan helpen dag en nacht met de 2 meisjes als ze geboren zijn, dit wou ze heel graag zelf en ook omdat het bijzonder is dat ze oma word, ik heb ook nog eens pcos dus dat ik zwanger ben is voor haar heel erg leuk, omdat ze er niet meer op gerekend had. Mijn situatie is anders dan andere moeders, maar de band die er is die hoop ik ook met mijn kinderen te krijgen, dus ja, ik wil heel graag mijn moeder erbij.
Nee, ik hoef mijn moeder er echt niet bij te hebben. Ik snap dat sowieso nooit zo goed dat moeders/vriendinnen/fotografen e.d. daarbij moeten zijn. Ik vond mijn man erbij genoeg, ik zou me denk ik alleen maar druk maken met anderen erbij. Naar mijn idee hebben ze er ook weinig aan. Maar iedereen moet doen wat voor hem/haar het beste voelt. En voor alleenstaande vind ik het ook weer een ander verhaal. Als ik mijn man niet had gehad, dan had ik er denk ik ook wel graag iemand anders bij gehad.
Mijn moeder was er bij de eerste bij.. Helaas is mijn moeder overleden toen onze dochter 4 maanden was.. 11 jaar geleden alweer! Ze heeft de rest van der kleinkinderen niet mee kunnen maken. Het was haar grootste wens om dit mee te mogen maken en ik ben blij dat ik die wens in vervulling heb kunnen laten gaan.
Ik wil mijn moeder er niet bij, maar dat is meer omdat het me dan te druk wordt. Als mijn man er om wat voor reden dan ook niet bij zou kunnen zijn zou ik namelijk wel mijn moeder erbij willen hebben. Maar aan mijn man heb ik genoeg. Ik ga weer in het ziekenhuis bevallen dus er zullen sowieso al genoeg anderen (gynaecoloog, arts-assistent, verloskundige, verpleegkundigen etc.) aan m'n bed staan, dan vind ik alleen m'n man erbij wel genoeg.
Ik vind alleen mijn man genoeg, zou hij er om wat voor reden dan ook niet bij kunnen zijn dan zal mijn moeder wel bij de bevalling zijn.
Nee, ik had alleen mijn man bij de bevalling. Hoewel ik een goede band met mijn moeder heb, vond ik alleen mijn man erbij echt genoeg. De tweede keer had ik een keizersnee dus dan mag er sowieso maar 1 iemand bij zijn. Maar als dit een gewone bevalling was geweest, had mijn moeder er ook niet bij geweest.
Bij de eerste wilde ik mijn moeder er graag bij. Ze vond dit een hele eer. Helaas voor haar is dit uiteindelijk een KS geworden. Bij nummer 2 wilde ik alleen mijn man erbij. Ik ben in het ziekenhuis bevallen, met alleen mijn man, de gynaecoloog en een kraamverzorgster aan mijn bed
Nee, voor mij absoluut niet. Ik heb een hele goede band met mijn moeder en zusjes, maar de bevalling is iets tussen mijn man en mijzelf (en de noodzakelijke verloskundige haha).
Mijn moeder wil er zelf helemaal niet bij zijn hahaha.... Ze vond het verschrikkelijk om zelf te bevallen en hield haar hart vast toen ze wist dat ik moest gaan bevallen (zei ze bij de eerste niets over overigens) en vond het een verschrikkelijk idee dat haar dochter het ook door moest maken. Gelukkig vind ik het zelf ook iets om samen met m'n man door te maken. Dus is nooit ter sprake gekomen (pas achteraf) Ik heb het een hele goede band met m'n moeder en ontzettend veel emotionele steun aan haar gehad en nu ook weer. Maar denk niet dat ze een toevoeging is in de verloskamers. Ik kan nu 100% op haar rekenen dat ze voor de oudste zorgt als ik straks weer ga bevallen en ze zal op het puntje van dr stoel zitten als het zover is. Mocht m'n man er om wat voor reden niet bij kunnen zijn zou ik haar absoluut vragen en denk ook dat ze zou willen. Zelf snap ik niet zo heel goed waarom sommige vrouwen het naast hun man ook hun moeder willen. Vind het zelf zo mooi moment als stel en ouders om met z'n 2en door te maken! Voor mij persoonlijk past daar niet nog iemand bij.
Ik heb een goede band met mijn moeder, maar het zou niet eens bij me opkomen om haar te vragen erbij te zijn. Het is een moment tussen mijn partner en mij. Wij zijn de ouders van de baby en maken daarom samen de geborte door. Ik zie het als iets intiems en moois. Later komt dan weer het mooie moment waarop mijn moeder haar kleinkind mag ontmoeten.
Nee, ik wilde haar er absoluut niet bij hebben. Ik heb een ontzettend goede band met haar, maar ik vond dat iets voor mijn man en mij. Ik heb zelfs gewenst dat de derde zo snel zou komen, dat alleen mijn man er bij zou zijn, ik vind dat moment zo prachtig, dat wilde ik alleen met hem delen. Het duurde helaas iets langer (misschien maar goed ook ) dus de verloskundige en kraamverzorgster waren er ook bij. Mijn moeder heeft wel eens gezegd dat als 1 van haar dochters het zou vragen, ze geen nee zou zeggen, maar dat ze er niet echt blij van zou worden. Ze kan er helemaal niet tegen als een kind van haar pijn heeft, als wij vroeger al een schrammetje hadden werd ze al misselijk Tot nu toe hebben mijn zus en ik die behoefte niet gehad dus om haar erbij te hebben, gelukkig voor haar
Nee geen moment gedacht mijn moeder er bij te willen. Vond het juist mooi dit samen met mijn vriend te doen. Daarna even lekker met zijn 3en zijn.
Bij de geboorte van mijn zoon waren zowel mijn man, moeder als schoonmoeder erbij. Dit mede omdat mijn man echt niet tegen ziekenhuizen / bloed kan, en ik bang was dat ik er anders alleen zou liggen als hij het niet zou trekken. Uiteindelijk heeft hij het super gedaan hoor, heeft gewoon de hele tijd bij mijn hoofd gestaan en dus niets van bloed e.d. gezien haha! Maar vond het ook heel bijzonder om mijn moeder en schoonmoeder erbij te hebben en dat ze dus hun eerste kleinzoon geboren hebben zien worden. Ik heb ook gelukkig een hele goede band met zowel moeder als schoonmoeder Ik ben nu zwanger van de 2e en als alles goed gaat wil ik ze er weer bij vragen.
zelfs al zou ze nog leven... nee ik zie het als puur tussen mijn vriend en mij (dat de vk erbij is, dat is dan nog tot daar aan toe).
Nee. Absoluut niet. Ik vond het echt een intiem, persoonlijk moment van ons als ouders, niemand erbij behalve professionals. Mijn moeder zou ook niet gewild hebben, dat scheelt . Ze wilde zelfs niet eens weten als de bevalling begonnen was, want dan zat ze zich alleen maar druk te maken over de pijn e.d. die ik zou hebben, waar zij niets aan kon doen... Mijn moeder is erg gevoelig, dus ik begrijp het wel, zeker nu ik zelf ook voel hoe je kunt 'lijden' als je kind pijn heeft (en je machteloos bent...). Dus wij hebben rustig een telefoontje gepleegd na de bevalling en iedereen blij kunnen maken met het nieuws .
Nope en dat zou ze ook niet willen. Mocht mijn man er niet bij kunnen zijn, zou ik het wel een ander verhaal vinden. Maar denk dat ik dan misschien mijn moeder en zus zou vragen. Bij onze tweede bevalling stormde mijn schoonmoeder (ze werkte in het ziekenhuis) de verloskamer binnen. Daar zat ik naakt, onder het bloed, uitgeput op bed en zij liep er al rond. Hadden zo duidelijk gezegd dat onze dochter eerst kennis mocht maken met haar broertje. Kan er nog kwaad om worden, maar zou mijn schoonmoeder er dus NOOIT bij willen hebben.
Ja, heel graag zelfs. Bij de eerste was ze erbij en heb ik veel steun aan haar gehad. Voor de tweede hoop ik weer dat ze erbij kan zijn, ze moet namelijk het halve land doorrijden. Naast voor mij persoonlijk ik er voor mij nog een tweede reden, mocht er met de baby of mij iets niet goed gaan kan zij mijn man ook opvangen. Mijn zwager heeft namelijk na zijn geboorte anderhalf jaar in het ziekenhuis gelegen( mijn man was toen 5/6 jaar oud) en is daarom erg angstig op complicaties bij de bevalling. En als ik ergens mee bezig ben, in dit geval bevallen, is mijn focus niet op hem. Mijn moeder werkt ook in de gezondheidszorg dus kan sneller relativeren en actief ons ondersteunen en eventueel mijn schoonouders bellen. Maar vind het noemen van een trend, dit is meer een persoonlijke keuze denk ik..