Ik had mijn allerbeste vriendin erbij. Dat was een gebaar naar haar toe omdat ze zelf nooit kinderen zou kunnen krijgen, ze was verschrikkelijk ontroerd en vereerd. ☺️
Mijn moeder had het geloof ik niet eens gewild Nee alleen mijn partner bij de bevalling, en natuurlijk het verdere ziekenhuispersoneel... maar dat was meer dan genoeg.
Wat grappig om te lezen dat vrouwen hun bevalling een intiem speciaal moment met hun partner noemen. Ik zie mezelf nog kreunend en zwetend liggen met veel pijn, mijn vriend verderop helemaal wit weggetrokken niet wetend wat ie moest doen, vruchtwater en bloed all over the place
Nee, ik ga dit met mn man delen. Mn man en ik hebben samen de babies verwekt en de geboorte is ook een moment voor ons tweeën. Hij staat als vader al meer aan de zij lijn; hij is niet zwanger, hij kan de bevalling niet doen, de geboorte is echt voor ons samen! Hij grapt al wel "Ik vind het niet erg hoor als het een keizersnee wordt, dan krijg ik de babies lekker weer als eerste vast!" Overigens is mn moeder wel zowel bij onze oudste als nu bij de tweeling met de vroege echo mee geweest! ( Edit; en bovendien, mn vader en moeder moeten op de kinderen passen als we gaan bevallen! )
Hahaha dat klinkt als mijn bevalling. Vriend trok ook wit weg en kon het allemaal niet meer handelen.
Jazeker! Heel graag! Ze heeft zich redelijk afzijdig gehouden bij m'n eerste bevalling, maar toen ik geknipt moest worden raakte ik echt in paniek en had ik echt m'n moeder nodig. En ik was echt heel erg blij dat ze er voor me was. Ze zal er bij deze bevalling als het goed is weer bij zijn.
Geen behoefte aan het en mijn moeder wilde niet eens weten als de bevalling begon maar ze heeft een voorgevoel gehad dat het een ks zou worden en ze heeft gijk gekregen. Bij de eerste was ik tijdens de weeën ook helemaal in mezelf gekeerd. Bij de tweede een geplande ks.
Bij de eerste 2 bevallingen alleen met mijn man erbij. Bij ons 3e kindje zijn moeder en schoonmoeder erbij geweest. Wij waren al in het zkh en moeder en schoonmoeder kwamen wat later. Ik moet zeggen dat ik niet heb gemerkt dat ze erbij waren tijdens de weeen. Ze zaten samen op de bank in de verloskamer, een beetje te praten. Moet zeggen dat het wel erg rustgevend werkte hahaha. Tijdens het persen had ik mijn moeder en man ieder aan een kant. Schoonmoeder durfde eerste niet te kijken, maar nadat ik zei dat het goed was dat ze mocht kijken heeft ze (wel van een afstandje) gekeken hoe haar kleinzoon geboren werd. Zowel mijn man als ik vonden het een hele bijzonder dat onze moeders erbij waren. We hebben het er vaak nog even over. "Weet je nog dat hij geboren werd...en nu alweer zo groot".
Oh nee zeg. Mijn moeder heeft ook altijd gezegd dat ze er niet bij wilde wezen omdat dat een moment is tussen man en vrouw maar als ik wilde zou ze erbij zijn. Maar ik wilde alleen mijn vriend erbij
Mijn moeder was er bij. Mijn man heeft ziekenhuisangst en als hij flauw zou vallen dan zou mijn moeder het overnemen van hem. En voor hem zorgen. Tijdens de weeën opvangen hield mijn moeder zich afzijdig. Ze zat stil op een bankje verderop in de kamer. Mijn man en ik deden het samen. Tijdens de uitdrijving escaleerde de boel heel erg. Het ging bijna finaal mis met mij en mijn dochtertje. Mijn man heeft doodsangsten uitgestaan. Nu ben ik zo dankbaar dat mijn moeder er ook was. Ook voor haar was het vreselijk om te zien, maar nu konden ze er samen goed over praten en het delen met elkaar.
Ik heb een hele goede band met mijn moeder, maar hoef haar echt niet bij de bevalling. Zou ze zelf ook niet willen trouwens. Ik vind het iets tussen mij en m'n partner. Wat er verder aan "personeel" bij is maakt me niks uit, maar heb geen behoefte aan andere bekenden erbij. Mocht m'n man er onverhoopt niet bij kunnen zijn, doe ik het alleen met verloskundige/kraamhulp.
Mijn moeder was tot 8 cm bij de bevalling, daarna was ik alleen met mijn vriend en vervolgens toen ik weer gewoon met de lakens om lag na het hecten kwam ze kijken naar haar kleindochter! (Dit pas nadat ik de verpleegkundige vertelt had dat ze mijn moeder naar binnen mocht sturen) Gelukkig heb ik een moeder die alles accepteert wat ik op zo een moment wil. Omdat mijn vriend op momenten met veel spanning of wanneer iemand van wie hij houd zoals familie pijn heeft, dan dicht klapt vond ik het alleen maar fijn dat ik nog iemand naast me had die me hielp met puffen en dan niet zomaar iemand; maar mijn moeder. Had het niet anders willen doen! Mijn vriend heeft mij trouwens met het persen dan ineens wel weer flink aangemoedigd, geloof dat hij toen ineens een adrenaline kick kreeg en licht aan het einde van de tunnel zag haha!
Ik zit er wel over te denken mijn moeder te vragen erbij te zijn, als ik zwanger ben. Vooral omdat zij zelf totaal geen goede band had met haar moeder, en ik het voor haar mooi zou vinden als zij wel haar eigen dochter zou zien bevallen, als een soort bevestiging van onze wél goede moeder-dochterband. Maar zou het alleen doen als ze er zelf ook meerwaarde in ziet. Zo niet, dan mag ze gewoon thuis afwachten of ze oma is geworden Ik denk niet dat ik haar nodig heb, maar zou het wel bijzonder vinden. Weet niet of ik er nog zo over denk als ik zwanger ben. Ik kan me voorstellen dat als ik zwanger ben, ik heel andere ideeën over het bevallen heb
Nou, mijn man werd inderdaad ook niet goed van het vruchtwater en bloed enz maar dit heeft ons wel gemaakt tot wat we zijn, hij heeft mij op mn sterkst en kwetsbaarst gezien. Hij wist trouwens door de eerste bevalling ook beter de tweede keer wat hem te wachten stond. Hij wist nu dat die koeken in de tas, er niet voor niets waren en hij stond echt nog de badkamer te poetsen waar mn vliezen net gebroken waren, terwijl ik beneden weeën stond weg te zuchten en op mn moeder aan het wachten was - om op de oudste te passen. Hij wist van de eerste dat we thuiskwamen in een huis waar nog kraamverbanden met vruchtwater in de badkamer lagen en de vaat nog stond dus hij wou nu de boel opgeruimd hebben voor we naar het ziekenhuis gingen
Wat ik vooral wel grappig vind om te lezen dat in 50 jaar tijd volledig is ingeburgerd dat het een moment tussen man en vrouw is. Mijn opa's waren niet bij de bevalling en toen ik werd geboren was het niet standaard (wel veelvoorkomend) dat de vader erbij was. Dat de moeder van de vrouw erbij was, was lang juist standaard. Iets wat wij ons dus nauwelijks meer kunnen voorstellen.
O haha, ja mijn man was de rust zelve (en ik ook) dus dat was gewoon echt een vrij bijzondere ervaring zonder veel pijn etc.
Nee. Altans niet bij onze zoon. Niet omdat ik het erg zou vinden. Ik ben dol op mijn ma, maar ik weet van te voren dat ik strontziek vvan d'r zou worden. Tijdens mijn weeën was ik helemaal in mezelf gekeerd, er werd alleen gesproken als dat echt moest. Heerlijk die rust en ik kon me volledig op mezelf concentreren. Van mijn ma zou ik gek worden. Die gaat met alle liefde van de wereld allerlei goedbedoelde adviezen geven wat ik had moeten doen, hoe ik had moeten liggen, ademhalen of wat dan ook. Aan me zitten, me aaien, washandjes etc. En ik wilde dat helemaal niet, al dat gepluk en gepiel. Dus om gedoe te vermijden waren alleen vriend en ik( duh) er. Naast een verpleegkundige en verloskundige dan.