hallo mama's ik ben een moeder van 23 en mama van een dochter nikki. Ik ben endometriose patient wat voor mij betekend dat ik elke dag heel veel pijn heb en zware pijnstillers slik. soms heb ik zo veel pijn dat ik eingelijk haast niet kan lopen. Maar dat weerhoudt me er niet van om gewoon alle dingen met mijn dochter te doen die ik wil doen. wandelen spelen enz. soms voel ik me wel eens schuldig omdat mijn lichaam niet mee wil werken en heb ik het gevoel dat ik mijn dochter misschien te kort doe. En al helemaal als ik bedenk dat ik dolgraag ooit een 2e kindje hoop te krijgen. graag zou ik in contact komen met andere mama's die ook een ziekte hebben en ervaringen delen over hoe zij het doen in een gezinssituatie.
ik heb chronisch rug problemen moet nu weer door mri heen en ja vaak voel ik me ook schuldig loop elke dag ook met veel pijn en alles maar ik heb zoiets fvan julian komt niets te kort en het gaat goed met hem het komt allemaal wel goed met de kleine
ja dat heb ik nu ook wel nikki komt momenteel ook helemaal niks te kort. maar ik ben bang dat als ze wat ouder is ik wat vaker zal zeggen. sorry schat je moet even alleen gaan spelen want mama moet even liggen. ik vraag me dus af of het niet te egoistisch van me is geweest of een kindje te willen.
Ik heb zelf fibromyalgie, een vorm van reuma in de spieren. Ik ben nu zwanger van onze eerste en ik mag niet klagen nu. Ik ben wel bang hoe het zal gaan als ik straks bevallen ben, het is toch een flinke aanslag op je lijf maar goed, dat is iets voor straks. Ik denk dat ons kindje misschien wel eerder zelfstandig zal worden/ dingen moet gaan doen dan andere kindjes door mijn 'ziekte' maar ik zie hier geen problemen in. Mijn moeder heeft ook héle erge endometriose gehad (ik ook maar gelukkig net als jij toch spontaan zwanger ) Bij haar is uiteindelijk haar baarmoeder verwijdert omdat de pijn te erg werd. Mijn moeder had ook altijd veel pijn maar ik heb hier nooit hinder van gehad. We hebben het altijd heel erg fijn gehad en ja, mijn moeder moest ook vaker afhaken maar dat waren wij zo gewend en konden ons goed zelf vermaken. Ik denk ook dat je jezelf het eerder kwalijk neemt dan de kinderen hoor. Liefs!
Ik heb geen chronische ziekte, maar wel chronische pijn. 3,5 jaar geleden is er een auto met 80 km p/u achter op mij geknald, en geloof het of niet, een half jaar later gebeurde precies hetzelfde maar dan met 50 km p/u. Er is toen een whiplash geconstateerd, waarvan ze vanuit gingen dat het met therapie wel over zou gaan omdat ik nog zo jong ben (ik was toen 20). 2 jaar later en veel therapieen en ziekenhuizen te hebben bezocht is het nog steeds niet beter en is het chronisch geworden (na 2 jaar kom je er bijna niet meer van whiplash af). Ondanks alle pijn die je dag in dag uit hebt, hebben we in april 2008 besloten om kinderen te nemen. Tijdens de zwangerschap had ik er gelukkig niet meer last van als normaal. Maar nu onze kleine meid er is, moet ik zeggen dat het echt een drama kan zijn qua pijn. De godsganse dag vreselijke hoofdpijn, nek/schouderpijn en bovenrug klachten pppfff... Onze dochter merkt er vrij weinig van (ze is ook nog zo jong), omdat ik het haar niet laat merken. En als ze in bed ligt, moet ik van ellende ook meestal naar bed, gewoon omdat het te pijn doet. Ze is nog maar 5 kg, en ik kan haar bijna niet dragen. Dat vind ik af en toe moeilijk omdat ze zo graag gedragen wil worden en door het huis te lopen om alles te zien. Ik vind het daarom soms ook zo frustrerend dat door iemand anders schuld, je leven zo wordt veranderd.
ik ben ook chronische ziek, ik heb s.l.e.... deze ziekte kan heel rustig zijn... maar ook erg opvlammen... dat het zijn top bereikt laat maar zeggen... helaas is het bij mij zo agressief dat het vaker aan de top zit dan dat het rustig is mijn man heeft mij vaak moeten douchen,aankleden etc. (sle is auto-immuunziekte) tijdens mijn zwangerschap was ik zogoed als klachtvrij ik stond onder strenge controle omdat ik een antistof had in mijn lichaan dat zeer gevaarlijk was voor het hartje van ons zoontje, met 30 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen omdat de sle op mijn longen was geslagen,en heb aan het infuus gelegen, daarna kreeg ik opeens ook last van i.c.p. dit is een soort zwangerschapsjeuk, met 36 weken ben ik bevallen van een prachtig zoontje (ondertussen 5 maand oud ) ik heb een terugslag gehad, dat ik even weer helemaal niks kon, maar op een gegeven moment doe je toch de dingen wel... ookal kun je eigenlijk niet... als je kindje boven ligt te huilen... ondanks de pijn, je loopt wel naar boven !! ik denk zelf dat dat zometeen ook zo gaat ( dat hoop ik tenminste) dat als ik zie dat mijn zoontje zo graag met mama wil spelen... dat je op de 1 of andere manier de pijn even wegdenkt en het toch doet voor je kindje, maarja zul je net zien dat het zo dus even niet werkt wanneer het erop aan komt.