heb nu al een paar keer met hem een gesprek aan willen knopen, maar iedere keer maar weer houd hij zijn mond, en zegt dan waar valt er over te praten, maar zegt dan wel dat ie op deze manier niet verder wil, ik ook niet trouwens, nou dan moeten we toch ergens over praten of niet dan, daarnet waren we eindelijk in een gesprek breekt hij die af omdat hij ineens moest gaan tanken, gek wordt ik er van, ik doe mijn uiterste best onze relatie te redden, maar hij doet er totaal de moeite niet voor, of hij begint ineens weer over iets heel anders alsof we uit gepraat zijn, grrrrrrrrr...... hij gedraagt zich erg vreemd probeerde ik daar straks weer te praten blijft hij gewoon achter de computer zitten foto's te wissen.
Computer uit zetten, zeggen dat je nu echt met hem wil praten en dat hij zijn klep eens open moet doen. Geef aan dat een relatie van 2 kanten moet komen en dat situaties en onenigheden uitgesproken moeten worden en hij niet als een klein kind moet reageren en zijn mond stijf op elkaar moet houden. Bah wat een zielige vertoning zeg. Is hij nou volwassen?
Ik herken dit heel erg. En dan niet omdat mijn man dezelfde dingen deed etc. Maar de strubbelingen tussen mij en mijn man, na de geboorte van onze jongste en straks misschien ook wel nu de 2e is geboren. Ik zie het om mij heen ook, bij andere die net een kleine hebben gekregen... Het is wennen, je bent beide doodop, je moet je kindje leren kennen, je moet elkaar opnieuw leren kennen(als ouder ipv alleen geliefde), er is stukke minder tijd voor elkaar, als vrouw zijnde heb je ook nog veel last van je hormomen waardoor je zelf dingen veel gevoeliger opvangt... Het is gewoon zwaar, zo die eerste maanden. Straks, na een maand of 5/6 dan is alles weer gewoon, dan krijgen jullie weer meer tijd voor elkaar, de hormonen worden minder, je kan ws weer veel slapen(dit is een groot gedeelde van de oorzaak, slaaptekort!!!, kijk maar naar je kindje, bij slaaptekort gaat het harder huilen!!) Geef het de tijd, neem niet te snel overhaaste beslissingen, ik heb het zien gebeuren, te vaak, ouders die binnen een jaar uit elkaar gaan! Bovenstaande betekend niet dat ik jou vriend gelijk geef, ik bedoel, zoals jij het beschijft vind ik zijn actie gewoonweg dom en kinderachtig, maar denk wel: jullie zijn net papa en mama, GEEF ELKAAR DE TIJD EN RUIMTE! sterkte, kus miek
we hebben eindelijk gepraat, en heb ook aangegeven dat het voor ons allemaal nieuw is, en ook door slaap tekort want dat klopt, we raken allebei niet uit gerust, ik heb ook aangegeven dat het voor mij allemaal nieuw is, en hij al de enige ervaring heeft, en gevraagd of hij in het vervolg, als te over bezorgt ben, me uit wil leggen waarom het geen kwaad kan, en niet gelijk zo kinderachtig wil doen door me van allerlei verwijten naar mijn kop te slingeren, ineens kwam hij naar me toe en gaf me en kus en hij zei wat ben je soms toch een muts maar toch hou ik van je bloos bloos, wist niet wat ik mee maakte hihi.... dus het is gelukkig weer goed gepraat wat een opluchting we hebben eindelijk goed gepraat nu, mannen pffffff.... soms snap ik geen snars van hun.
super! zie je wel, het is voor jullie beiden een mega-verandering. niks is meer hetzelfde lijkt wel. aangeven, accepteren en SAMEN erdoorheen en een nieuwe balans en "werkwijze" vinden. En weet je wie hier het allermeest van profiteert? jullie schattige kleintje!
Kijk dat is een hele mooie ommezwaai zeg. Als die oen daar nou gewoon eerder mee was gekomen dan had het niet zo uit de hand gelopen. Meid geniet er van en vanavond lekker vroeg onder de wol samen.