ik moet even iets van me af schrijven, het is zo we zijn 7 weken geleden trotse ouders geworden van een zoontje, het is voor mij mijn eerste, maar voor mijn vriend zijn derde, dus voor mij allemaal erg nieuw, en spannend en soms ben ik nog wat onzeker over of ik het allemaal wel goed doe. maar nu het volgende, we zouden vanmiddag naar de zus van mijn vriend gaan samen met de drie kinderen die van ons samen, en die andere 2 van hem, we zouden daar pasen gaan vieren, maar nu was onze kleine vanmorgen wat huilerig niks was goed en wat hangerig, nu wilde ik hem gaan omkleden, en dacht zal zijn tempratuus is opnemen, dat was dus 37.9 dus al wat koortsig, nu zei mijn gevoel gelijk dat ik met die kleine niet de deur uit moest gaan, en mijn vriend werd dus gelijk kwaad, dat ik overdreven reageer dat ik hem makkelijk mee kon nemen maar het in de gaten moest houden, en dat was tegen mijn gevoel in, maar toen begon hij, ach dan blijf je toch thuis joh als je denkt dat, dat beter is, toen kreeg ik ook nog gelijk het verwijt dat die kleine de laatste tijd bij mij op de eerste plaats komt, en dat ik veel te onzeker ben, maar is mijn moeder gevoel toch te overbezorgt, ik wil gewoon mijn moeder gevoel volgen, en als ik mee was gegaan was dat echt tegen mijn gevoel in en dat wilde ik niet, nu begon ik dus daarnet weer gelijk te huilen omdat dit al de zoveelste keer is dat ik mijn gevoel wil volgen maar dat mijn vriend dat afkeurt, ik wordt er echt verdrietig van, en ben gewoon echt aan het overwegen soms om er mee te stoppen, want blijkbaar zitten wij niet op 1 lijn, en hij accepteert niet mijn moeder gevoelens, en wordt daar echt ongelukkig van, misschien ben ik soms wat onzeker, maar het ook allemaal zo nieuw voor mij, ik zit hier weer met een paar bal ogen in de bank en te denken van ligt het toch allemaal aan mij, ben ik te over bezorgt, komt die kleine onbewust met alles op de eerste plaats, maar dan denk ik ook weer van nee ik volg gewoon mijn gevoel, en moet met alles weer een nieuw ritme zien te zoeken met het huishouden enzo wat allemaal nog niet zo vlotjes verloopt en mijn vriend neemt me dat allemaal kwalijk want ik ben de hele dag volgens zijn idee maar een beetje met die kleine aan het spelen. zo dit moest ik even kwijt, ik heb het eerlijk gezegd wel een beetje gehad met mijn vriend, en voor de andere kant denk ik dan die kleine heeft ook een papa nodig en tuurlijk houd ik nog heel veel van hem, maar ik ben net als vandaag weer heel erg ongelukkig als het op deze manier moet.
Tja, het krijgen van een kindje is niet niks. Het zet je hele vertrouwde leventje op z'n kop en inderdaad, wat je zelf ook zegt, je moet helemaal een nieuw ritme vinden. Dat is best moeilijk. Vond ik ook. En iedere keer dat ik dacht dat ik het ritme van mijn zoontje een beetje door kreeg, gooide hij het roer weer helemaal om. En dat je veel met je kleintje bezig bent is logisch. En dat je onzeker bent is ook niet vreemd. Ik denk dat iedere nieuwbakken moeder onzeker is. Doe ik het allemaal wel goed? En je kleintje op de eerste plaats zetten, ik vind dat altijd een beetje een ongelukkige uitdrukking. Je vriend is nog steeds net zo belangrijk, maar je hebt nu een kleintje dat gewoon heel veel van jouw tijd nodig is. Klinkt misschien ietwat kinderachtig, maar je vriend zal je aandacht moeten 'delen'. En hoe het verder tussen jullie moet, dat weet ik niet. Kun je er met je vriend op een normale manier over praten, zou ik dat vooral doen. Leg uit hoe jij je voelt en ook hoe ellendig jij je voelt onder het commentaar dat hij je levert. Jij probeert moeder te zijn en ipv commentaar zou een beetje steun ook wel leuk zijn. Je hebt samen 'gekozen' voor een kleintje en volgens mij ben je elkaar ook nodig in de opvoeding. Succes.
jeetje joh.... je kindje is pas 7 weken! Dat is erg snel hoor om dan al helemaal in het ritme te zitten, zeker bij een eerste! Mijn ervaring is dat mannen dat sowieso al anders ervaren en er makkelijker mee zijn. Jouw lijf zit ook nog vol hormonen en jullie zullen beiden misschien ook nog best moe zijn door de gebroken nachten? hij heeft de ervaring al, dus wat meer begrip zal wel op zn plaats zijn! Praat met hem en vertel hem dat jij je onzeker voelt, dat dat logisch is, maar dat je je niet geholpen voelt als hij jouw niet steunt! Vertel hem hoe hij jou kan helpen om wat relaxter te worden. Doe het samen! Het is een lastig iets hoor en mijn man en ik zitten soms ook niet op 1 lijn. Hij is ook makkelijker dan ik. Ik kan wel wat leren van hem, maar hij moet niet over mn gevoel heen walsen! Sterkte!
het zoveelste verhaal dat een kind een relatie breekt. ik snap je heel goed, maar je moet ook in je achterhoofd houden ( en je vriend zeer zeker) dat je nog middenin je ontzwanger periode zit waardoor je emotioneel behoorlijk instabiel kunt zijn. je bent ineens moeder geworden je lichaam moet zich weer helemaal aanpassen en natuurlijk komt het kleintje nu op de eerste plaats. mannen kunnen dat vaak maar slecht verdragen.een beetje meer begrip van zijn kant zou wel op zijn plaats zijn. wat de koorts betreft dat is maar net een paar tiende boven gemiddeld dus in dat opzicht heeft hij wel gelijk. maar als jij je er niet goed bij voelt om weg te gaan moet je dat niet doen. jij kent jullie kindje het best en merkt het beste of hij beroerd is ondanks wel of geen koorts.
Dit is voor mij heel herkenbaar! Punt 1: jouw moedergevoel klopt altijd, alleen al omdat het jouw gevoel is. Daar tegenin gaan is het slechtste wat je op dit moment kan doen, zowel voor de kleine, als voor jou, als voor je vriend (want je gaat het hem kwalijk nemen). Punt 2: jouw vriend is ook onzeker. Hij moet inderdaad een beetje de aandacht delen en dat is ook normaal. Hij kan een boterham voor zichzelf smeren en je zoontje niet, toch? Wij hebben hier dit soort situaties ook gehad en soms nog steeds. Het is voor mijn man ook moeilijk accepteren dat er iemand is die mij nog meer nodig heeft dan hij, daar wordt hij onzeker van want hij kent dat gevoel niet en ik kan het niet aan hem uitleggen (het is niet meetbaar namelijk ) en dan heeft hij moeite met accepteren dat ik soms echt beter weet, uit gevoel. Anyway, ik weet de oplossing ook niet. We praten veel, maar er blijven verwijten over en weer. Onlangs vertelde een vriendin van mij die psychologe is, dat het een jaar kan duren voordat iedereen zijn/haar nieuwe plek binnen een nieuw gezin heeft gevonden en er weer een beetje harmonie heerst. Dus daar hou ik me ook maar aan vast. Dan heb jij nog 10 maanden de tijd! Veel sterkte, probeer je ook op de leuke dingen te focussen, OK?
Hoi hoi, Hier dezelfde gezinssituatie. Mijn vriend heeft ook twee kinderen. Eerder waren de kinderen van hem vijf dagen om de week bij ons. En nu is dat laatst door hun moeder teruggedraaid naar 2 dagen. Ik ben heel gek met zijn kinderen en vind het voor hem ook heel vervelend dat het op deze manier is gegaan. Maar voor mezelf en de nieuwe baby is het goed dat wij een tijdje de tijd krijgen om even helemaal onze draai te vinden. En Mike is nu 3.5 maand en nog steeds loopt het niet helemaal zoals gepland. Wij hebben de afgelopen tijd een hele moeilijke periode gehad in onze relatie. En ik merk nu achteraf ook dat heel veel te maken heeft gehad met mijn hormonen. Ik besef nu pas dat die als een gek rondgier(d)en en dat dat je eigen beeld enigzins vertekend. Probeer met je vriend te praten en hem te vertellen dat je moet wennen aan de nieuwe situatie en dat je hem daarbij nodig hebt. Als je overweegt bij hem weg te gaan geef ik je nog een advies om over na te denken dat ik kreeg van de exvrouw van mijn vriend. Je hebt samen gekozen voor een kindje, Besef heel goed dat als je weggaat bij elkaar dat je nooit meer het gevoel terugkrijgt van trots samen kijken naar je eigen kinderen. Met iemand anders zal dat gevoel altijd anders zijn!. Kijk ook zelf na het "gedoe" van het heen en weer slepen van de kinderen van je vriend. Ik denk niet dat je dat voor jouw eigen kindje ook wil. En natuurlijk zijn er situaties waarin je echt niet anders kan. Maar er zullen ook situaties zijn dat je je schouders eronder moet zetten en door moet knokken al is het niet direct voor jezelf. Zeker moet het dan zijn voor je kindje die heel graag zijn twee ouders bij zich heeft!. Succes!
Uhhhh wil niet veel zeggen maar wat is de inbreng van een kind dat een relatie op de klippen loopt? Zal toch zeker bij de ouders liggen, je zult het ongetwijfeld niet zo bedoelen maar dit komt echt raar over. TS, wil je sterkte wensen en hoop dat je er met je man uit zult komen en voor je kleintje beterschap.
Vervelend allemaal om te lezen. Het is voor jou en je vriend natuurlijk wel wennen als er ineens een kleintje bij komt. Alles veranderd en aan die situatie moeten jullie beide wennen. Het is jou eerste kindje, dus voor jou is alles helemaal nieuw, en logisch dat je dan onzeker bent. Voor je vriend is het zijn 3e kindje, dus hij is meer gewend en waarschijnlijk makkelijker in de omgang met alles omdat hij het vaker heeft meegemaakt. Zou toch samen eens goed praten. Van beide kanten begrijp ik het verhaal. En ik moet eerlijk zeggen dat ik je vriend wel kan begrijpen dat hij het niet leuk vind datje vandaag niet weg wilt. De temperatuur van je kleintje is niet zorgwekkend en het is geen koorts. Ik persoonlijk had wel gegaan. Sterkte hopelijk komen jullie er uit.
dank je voor jullie reacties, we hebben de afgelopen week mekaar heen wat verwijten naar de kop geslingert, en ja ik neem het hem op dit moment heel erg kwalijk dat hij mijn moeder gevoel niet steunt, want daar wordt ik alleen nog maar onzekerder door, het probleem is altijd bij mijn vriend dat hij moeilijk ruzies uitpraat, ik kan praten als brugman maar hij zwijgt dan en zegt dan helemaal niks meer, en dan wordt ik alleen maar vuriger, ik ben de laatste week erg emotioneel misschien komt het omdat ik ongesteld geworden ben ik weet het niet, maar we hebben deze week al een paar keer tegen elkaar geroepen van, voor mij hoeft het zo niet meer, en uit eindelijk komt het wel weer goed, maar dit is al de zoveelste ruzie deze week, wordt er een beetje ongelukkig door, ik geniet in ieder geval vollop van mijn kleine jongen, want daar kunnen die ruzies niet tegen op, want als ik dan mijn kleine knul zie voel ik me gelijk weer beter, het probleem is mijn vriend scheuft iedere keer alles in mijn schoenen, ik doe alles fout, houd de was slecht bij, doe het huishouden slecht ik doe hem en zijn kinderen nu tekort, zijn kinderen zijn 9 en 11 en kunnen makkelijk voor der eigen een boterham smeren, maar als ik hem op dingen wijs dan is daar allemaal niks van waar. wordt er een beetje moedeloos van.
en dat zijn temp. niett zorgwekkend ok weer wat geleerd, maar je kunt dan niet voorzichtig genoeg zijn, en vond het geen prettig idee om hem voor een uurtje uit zijn slaap te moeten halen, zijn jas aan te moeten doen, hem in de maxi cosi te leggen, mee naar te buiten te moeten nemen. en zijn temp. is nu weer iets gezakt, dus weet ik dat voor de volgende keer, zo leer je weer wat, en misschien had het anders uitgepakt
miss mom@ je interpeteerd het verkeerd. ik doel op de veranderde rol van beide partners en dat dat tot strubbelingen en problemen lijdt. als je de rest van mijn verhaal had gelezen dan had je dat geweten. of ze opgelost worden dat ligt aan de beide partners niet aan het kind uiteraard hé hé...
Stelregel: hoe meer kinderen hoe makkelijk men wordt... (meestal) en is dat goed? Ach, er is geen goed of kwaad en dat geldt dus ook voor jou. Je moet vooral doen waar je prettig bij voelt maar wel rekening houdend met je partner. Je relatie moet weer opnieuw ingeregeld worden en dat kost even tijd. Papa's doen dingen anders maar zeker niet minder goed. Luister naar je gevoel maar luister ook naar hem en maak daarin de afweging. Maar... nee, fout doe je echt niets
wat nu?? heb proberen te praten met mijn vriend maar het loopt op niks uit, alleen het ene verwijt na het andere, ben zo bang dat het fout gaat, daar straks was ik al aan het overwegen om gewoon een paar daagjes in mijn ouders huis te gaan slapen (die zitten nu op de camping) maar zou dat de oplossing zijn?? elkaar even de ruimte te geven, hij gaf toen wel weer de stomme opmerking dan heb ik rust, krijg niet het idee dat hij er mee zit, ik weet het gewoon niet, het lijkt wel of het niks interesseert ook al zegt hij dat niet in zoveel woorden, maar zo voel ik het, en als ik dat zeg, gaat hij er niet op in, ik wil dit natuurlijk helemaal niet, maar zo is het ook niet bepaalt gezellig meer, hij geeft mij dus het verwijt dat ik alleen nog maar met de kleine bezig ben, niet alleen met zorgen maar ook met mijn gedachten maar dat is toch logische en ik doe mijn vriend niks tekort, ik ben niet zo plakkerig als normaal zoals mijn vriend dat zegt, want normaal was ik erg kroelerig maar dat is nu wel iets minder, maar dat komt omdat ik het nu drukker heb, kleine zorgen, huishouden, honden ect.
Eigenlijk is het best moeilijk, als je als partners 'ongelijkwaardig' een kindje krijgt. En met dat ongelijkwaardig bedoel ik, dat het voor jou de eerste is, en voor hem de derde. Hij is waarschijnlijk allang vergeten dat zijn eerste vrouw en hijzelf bij hun eerste kindje ook die onzekerheid kende... Voor jou is het helemaal nieuw en je weet nog niet goed wat te doen bij bepaalde situaties. Kijk, als mijn zoontje nu 37.9 heeft, zou ik denken: oh, die kan wel mee hoor, we pakken hem goed in. Maar toen ik m'n eerste kindje had, dacht ik dat om de drommels ook niet. Daarom vind ik wel dat jouw man/vriend zich eens beter zou kunnen bedenken hoe onwennig het allemaal voor jou is. En de huishouding, en de was... tja, mijn man is ook wel een net type, en zucht soms ook wel es als zijn favoriete trui nog in de wasmand ligt, maar dan zeg ik: doe hem zelf maar even in de machine hoor. Daar krijgen mannen toch niks van? Maar wel heel vervelend dat hij zich dat niet lijkt te realiseren. Maar zelf zou ik nog niet gauw weggaan met je kleintje hoor. Dat lijkt meteen zo definitief!
dat wil ik ook niet, hij maakte daar straks ook nog een hele misselijke opmerking dat hij zijn pin pas maar eens snel uit mijn portemonnee ging pakken voor ik hem leeg ging pinnen, daar heb ik daar straks iets van gezegd als hij zo over mij denkt kunnen we maar beter gelijk een punt achter zetten en daar gaf hij dus weer geen reactie op, zijn ex deed dat dus wel zijn pinpas leeg pinnen en daar wordt ik nu dus mee vergeleken, nou sorry hoor maar dat gaat me echt te ver.
Vind het een vreemde vogel als ik zijn reacties lees. Ik kan niet begrijpen dat hij zo doet. Ja hij komt op de tweede plaats en je kindje op de eerste plaats maar dat is toch normaal. Dat het voor hem kind nummer zoveel is moet in mijn ogen niet uitmaken. Hij zou meer begrip moeten hebben voor de situatie en het feit dat met een kleintje gewoon in het begin alles anders is. Straks wordt het allemaal wat rustiger en makkelijker en dan hebben jullie ook weer wat meer tijd voor jullie samen. Ik vind zijn reacties echt respectloos tegenover jou. Jij doet alles wat je kan en bent nog maar net bevallen en dan moet alles maar zoals meneer het wil. Ik weet mijn reactie wel als mijn mannetje dat zou doen maar dat is makkelijk praten want hij zal dat niet eens in zijn hoofd halen. Meisje ikw ens je heel veel sterkte om deze botte man wakker te krijgen en weer in het gereel
ik weet het, vind het zelf ook heel respectloos, ik weet dat ik de afgelopen tijd erg bezorgd was over mijn kleine, en tijd geleden had hij last van hele harde ontlasting, en ja dan maak je, je een beetje zorgen want hij had daar erg veel last van, maar het vele huilen hield maar niet op hele dagen door, naar de huisarts geweest die zei dat het darm krampjes waren, maar dat leek mij sterk, ik op eigen initiatief een afspraak gemaakt met de osteopaten, en wat denk je heeft onze kleine knul verborgen reflux, dus de voeding dikker gemaakt met jbpm en natuurlijk onder behandeling bij de osteopaten, ook sliep hij overdag niet in zijn bedje dus ben ik hem gaan inbakeren, en wat denk je hij is vrolijk huilt nog maar heel zelden, en hij slaapt overdag lekker een in zijn bedje, dus zo slecht doe ik het nog niet, dus vanmorgen toen onze kleine 37.9 had en ik de deur niet uit wilde kreeg ik gelijk de opmerking, zoude nu niet gelijk de huisartsenpost bellen joh, hoezo respectloos, en dan mij ook nog van het weekend de opmerking maken van denk je er wel aan dat je mijn andere 2 kinderen ook nog aandacht geeft, waar ik dus heel goed op let want ik wil niet hebben dat die het gevoel krijgen dat ze nu minder aandacht krijgen, dus samen met de jongste gisteren cakejes gebakken, en dan vanmorgen het verwijt maken dat ik alleen met onze kleine bezig ben, terwijl hij juist het afgelopen weekend zijn andere 2 kinderen bijna geen aandacht heeft gegeven, en dat hij gelijk bruut reageert tegen de jongste als ze per ongeluk tegen een beker stoot en die omvalt, en dat ze dan vervolgens overstuur naar boven rent, ik weet ook niet wat mijn vriend de laatste tijd heeft.
Meid, je kleine is nog maar 7 weekjes, met andere woorden, jij bent nog heeeelemaal jezelf niet! Neem jezelf niks kwalijk. Haal een keer diep adem en geniet van je kleintje. Probeer ook zo naar je vriend te kijken. Jij kijkt door een hormonenbril, en je vriend heeft ook te maken met een hele nieuwe situatie (nu een kindje met jou... wie weet is hij ergens bang dat zn andere 2 kindjes nu "aan de kant geschoven worden"). Geef jullie beide de ruimte en tijd om aan de nieuwe situatie te wennen. En vergeet zo snel mogelijk de verwijten, onthoud de bevestigingen van het mooie dat jullie samen hebben. Er zijn zoveel vrouwen die hier vermoeid en met de handen in het haar over hun situatie en relatie een woordje doen, juist in die eerste paar maandjes. Je bent niet de enige (en daarmee zeg ik niet dat je je aanstelt, maar dat het heel herkenbaar is, en dat het in het overgrote deel van de gevallen een kwestie van tijd is, en dat pappie en mammie het echt weer leuk hebben samen na een tijdje) Het komt echt vast goed.
Poeh Esther ik had hem al lang een uitbrander gegeven denk ik. Met idd de vraag waar hij last van heeft om zo te doen. Vind het sneu voor zijn andere kids en voor jou want dit verdient niemand. Denk dat hij er meer last van heeft dan hij zelf beseft. Misschien heeft hij wel een depressie zeg wat een oen. Bah schop onder zijn kont en een mond vol zeep moet hij hebben. Meid ik kan niet anders zeggen dat je super goed bezig bent om je kindje te helpen. Blijkt maar weer dat moedergevoel soms meer zegt dan een huisarts.
Je hebt gewoon twee kinderen, 1 die al jou aandacht en liefde nodig heeft en 1 die al kan lopen, praten, dreinen en pinnen....die laatste is gewoon erg verwend De rollen zouden werkelijk omgedraaid moeten zijn! Tuurlijk komt jou kindje op de eerste plek, lijkt me vrij normaal. Draai die rollen eens om en ga gewoon naar je ouders, laat hem gek worden met zijn gestampvoet