Hoi allemaal, Ik ben een tijdje geleden actief geweest op dit forum en heb een tijd geen tijd gehad. Nu kom ik graag weer terug! Na jaren van ruzies en weer goedmaken, verwensingen en weer rechtzetten en vernederingen die werden goedgepraat ben ik erachter gekomen dat mijn moeder Borderline heeft. Als kind vallen dingen niet op omdat je niet beter weet maar je weet wel dat er toch iets niet klopt. Ik ben er altijd geweest om haar gelukkig te maken en om dingen te doen die in haar straatje pasten. Anders werd ze hysterisch en werden er dingen geroepen als 'je bent mijn dochter niet meer' en 'wat ben je toch ondankbaar!'. Mijn vader steunt me niet, hij is zelf ook behoorlijk lastig. Hij is een narcist die alleen zichzelf graag hoort praten en altijd kwaal na kwaal heeft. Nu is hij depressief, een aantal jaren geleden vond hij zijn prikkelbare darm-syndroom erger en vervelender dan iemand met kanker. Ook is hij regelmatig vreemdgegaan. Samen vormen ze altijd een tweespan tegen mijn broer en mij. Toen ik ging verhuizen uit de stad waar ik ben opgegroeid om bij mijn vriend te gaan wonen, hebben ze me thuis overvallen en hebben ze allemaal spullen meegenomen die ik 'niet meer verdiende', zoals foto's van mijn oma. Ik heb therapieën gehad, heb door alle ellende een postpartum depressie gehad na de geboorte van mijn zoontje. Blijkbaar hebben de hormonen toen behoorlijk wat getriggerd. Ik voel me nu goed en ben zeer gelukkig met mijn kindjes! Maar het omgaan met mijn moeder en vader blijft lastig. Het kan erg gezellig zijn maar ineens is daar dan weer een gemene opmerking. Zijn er lotgenoten? Misschien kunnen we elkaar helpen en ondersteunen? Bedankt alvast!
Ik heb een moeder met borderline en een vader met narcisme.. Heb net na 2 jaar geen contact, contact opgenomen met mijn moeder. Het gaat tot nu toe erg goed. Ik heb in ieder geval geen verwachtingen en kan goed mijn grenzen aangeven inmiddels. Ben echt gegroeid in die 2 jaar! Mijn vader kan nog even "de pleuris" krijgen daar ben ik nog niet aan toe. Eerst maar m'n moeder dat is al ingewikkeld genoeg. Ze is nog steeds erg onvoorspelbaar maar houdt zich tot nu toe goed aan mijn grenzen. Ik tast de komende maanden eerst zelf af of ik het een kans wil geven voordat ik haar in ons gezin toe laat. Mijn dochter weet niet wie ze is. Het contact is nu heel oppervlakkig en laag pitje. Precies goed. We hadden vroeger een hele hele close band. Maar dat heeft me bijna m'n eigen "ik" gekost. Ik kies nu voor mezelf en mijn gezin. Daar mag ze deel van uitmaken maar wel op mijn "voorwaarden".
Niet mijn moeder maar wel een zus met borderline. Daardoor erg veel problemen gehad toen ik nog thuis woonde, uiteindelijk vrij jong uit huis gegaan, en een paar jaar later mijn baan opgezegd omdat mijn zus bij mij op de afdeling kwam werken en ben toen 50 km verderop gaan wonen. Sindsdien heb ik meer rust, ik hoor alle drama's en liegverhalen niet meer. Ik weet nu simpelweg niet of ze vreemdgaat, ziekmeld en wel gaat stappen, over van alles liegt en zo verder. Ons contact is vrij minimaal, we zien elkaar met feestdagen en verjaardagen. Ik zorg dat ik geen verwachtingen heb naar haar toe, ik geloof niks van wat ze zegt en probeer het gewoon op dat moment gezellig te hebben. Dat van de gemene opmerkingen herken ik wel, ik zeg dat altijd maar zoiets van "ooh vindt je dat" en dan praat ik er gewoon overheen. Mijn vriend heeft wel erg veel moeite om er mee om te gaan, hij is altijd een beetje van slag/boos als we bij mijn familie weg komen. Hopelijk slijt dat nog een beetje in de toekomst...
Wil jullie even sterke wensen!! Ik ken het van dichtbij ook nu nog een heleboel te verwerken.. Ik kan er nog niet goed mee dealen vooral omdat ze zelf niet ziet wat ze doet, dat zegt iedereen om mij heen. Ik denk dat ze soms wel degelijk bewust dingen laat escaleren.
Hier zelf borderline. Begrijp dat het moeilijk is en denk ook wel dat dat altijd zo zal blijven. Sterkte!
Ik heb ook het vermoeden dat mijn biologische moeder borderline heeft. Het is alleen nooit gediagnosticeerd door een professional, dus je kunt er niet echt die stempel op plakken. Toch valt bij mij alles op zijn plaats bij die stempel. Ik heb geen contact met haar en dat wil ik niet meer hebben ook. Er is daarvoor veel te veel gebeurd. Ik hoop haar nooit meer in levende lijve te hoeven zien. Bij de rechtszaak verleden jaar tegen haar was het hopelijk de laatste keer... Helemaal klaar mee Ik kan iedereen met een soortgelijke achtergrond (met alleen maar pijn en verdriet) hetzelfde aanraden. Je hoeft mensen die jou pijn doen niet in je leven te accepteren. Je kunt het ook los laten en verder gaan. Voor mij is het de beste beslissing van mijn leven geweest.
Hoe en wanneer weet je iemand borderline heeft is dat echt een diagnose die een arts moet stellen of is het meer zelf diagnose? en hoe maak je dat duidelijk aan diegene en kan je dat wel duidelijk maken? De reden dat ik het vraag is helaas ook mijn ouders allebei, beide in andere mate. Mijn moeder is zwaar grens overschrijdend, en accepteert mijn grenzen niet. ze is erg manipulatief en als ze haar zin niet krijgt komen de tranen, stampvoeten, zichzelf opsluiten, dreigen een eind aan haar leven te maken en zichzelf in de slachtoffer rol gooien en roepen dat iedereen (voornamelijk ik) haar haat en liegen en heel erg overdrijven. Voorbeeld op nieuwjaarsdag belde zij mij om gelukkig nieuwjaar te wensen (hadden we die nacht al gedaan). Ze was erachter gekomen dat ik een andere fb account had aangemaakt met mijn voornaam en mijn vriend zijn achternaam. (Mijn 'eigen' fb account bestaat niet meer vanwege een ander incident met mijn moeder grens overschrijdend incident) hier is ze zo boos over geworden dat ze huilend de hoorn erop heeft gegooid geen contact meer met mij wil. In een appje liet ze weten dat ze alle foto's terug wil waar zij op staat. ( geen idee waarom, heb niet gereageerd) daarna stuurde ze nog een berichtje met dat ik dit wil en dat het mijn schuld is. Mijn vader heeft dit ook weer maar iets anders, hij word denk ik mee gesleurd door mijn moeder. Hij wordt lichamelijk ziek van flauwvallen tot letterlijk alles laten lopen. (Is geen directe medische oorzaak voor gevonden) maar ook hij dreigt met zelfmoord, en soms is hij uren of dagen weg. Ik ben aan het zoeken geweest op internet, en heb aantal keer over gesproken met een psycholoog. Maar niemand schijnt mij duidelijkheid te kunnen geven, ligt het echt aan mij? Kijk waar 2 vechten hebben 2 schuld hoor. Maar dit slaat echt nergens op als ik niet doe wat mijn moeder wilt is het hek van de dam. EDIT: ze stond er ook op om mee te gaan voor een echo, zij is de oma en vind dat ze er recht op heeft. Ik heb gezegd nee, en ook uitgelegd waarom ik dat niet wilde. ze is hier huilend de deur uitgegaan, en liet me niet eens uitpraten. Zij geeft mij het gevoel dat ik niks meer ben dan een couveuse ben voor haar kleinkind ik doe er voor de rest niet toe. Sorry voor mijn gemopper, maar het doet me wel pijn.
Om antwoord te geven op je eerste vraag: deze diagnose moet gesteld worden door een psychiater. Het is lastig wanneer er psychiatrie wordt vermoed maar degene over wie het gaat hier niets mee wil of kan doen. Er zijn meerdere groepen waar je lotgenoten kunt vinden. Ook als er geen diagnose is, maar je wel tegen het een en ander aan loopt kun je hier vaak een luisterend oor vinden. Of bijvoorbeeld hier op het forum. Er zijn zoveel verschillende psychiatrische ziektebeelden dat het voor een niet deskundige bijna onmogelijk is om het onderscheid te maken.
Bedankt voor je reactie patrijs, Dan ga ik eens zoeken naar andere herkennings verhalen, al is het maar voor mijn gemoedsrust en het vinden van een luisterend oor. Mijn moeder kennende zal ze bij iedereen de schuld leggen, maar 'vergeten' haar aandeel in te zien en haar verantwoordelijkheid hiervoor te nemen.
Misschien kunnen we een KOPPgroep hier starten? Geen moeder met Borderline maar wel bipolaire persoonlijkheidsstoornis en psychoses.
Thnx ga ik doen, Nee het gekke is dat het kwartje pas laat viel dat er iets niet helemaal klopte. Pas toen ik mijn vriend leerde kennen en mijn schoonfamilie zag ik een hele andere kant en nog drong het niet tot me door. Pas toen er tussen ons een fikse ruzie kwam en hij zei dat als ik het gedrag van me moeder ging overnemen, daar het gat van de deur was. Toen Is het kwartje pas gevallen en ben ik zelf hulp gaan zoeken om dingen in perspectief te zetten. En tja achteraf gezien waren er eerder aanwijzingen, zeker om dat het gedrag van moeder ook identiek is aan haar moeder. Maar dat is altijd achteraf, dat is makkelijk praten. Maar ik ga even Googlen op kopp nogmaals thnx
Volgens mij heeft mijn moeder borderline. Gelukkig heb ik geen contact met haar en dat wil ik ook heel graag zo houden. Mijn jeugd is niet bepaald 'makkelijk' geweest. Mijn vader had losse handen en dit werd de schuld gegeven door zijn herseninfarct. Volgens mijn moeder mag iemand die een herseninfarct heeft gehad, zijn oudste dochter bont en blauw meppen. Na 20 zware jaren, waarin ik vrijwel altijd depressief was, heb ik de knoop doorgehakt. Na jaren van ellende. De band met mijn moeder was goed. Echter kwamen er steeds meer breukjes. Iedere keer hadden wij ruzie, mijn huid werd volgescholden en de meest vreselijkste ziektes kwamen naar boven die mij toegewenst waren (jaja, dat is mijn moeder). Ik moest altijd sorry zeggen, anders werd er niet meer met mij gesproken. Want IK was te ver gegaan. Ze loog tijdens de ruzie altijd alles bij elkaar. Nadat ik de knoop heb doorgehakt, zijn mijn ouders 1 keer langs geweest en ben ik wederom bedreigd door mijn beide ouders. Ik ben gigantisch zwart gemaakt door mijn moeder, er zijn vele leugens over mij verspreid. Ze heeft al mijn familie van mij afgepakt door haar leugens te verkondigen. Er is respectloos gereageerd op de begrafenis van mijn opa (nu 3 weken geleden) door een vriend van hun. Tja, wat wil je als je één kant van het verhaal hoort?! Op de begrafenis als iedereen kijkt is ze poeslief, maar ondertussen als iedereen weg is, word je het graf van mijn opa in gekeken. Ik werd gestalkt, met de dood bedreigd, de meest vreselijkste ziektes toegewenst. Ik zou een slechte moeder zijn en het AMK en jeugdzorg zouden zijn ingeschakeld. Zo erg dat ik 2 dagen na de begrafenis van mijn opa noodgedwongen mijn telefoonnummer moest wijzigen. Het beheerste mijn leven en bij ieder geluidje van de telefoon raakte ik in paniek. Afgelopen donderdag heeft ze mijn vriend gestalkt. Heeft gezegd dat hij een vieze, vuile, gore dundas (iemand die niet eerlijk is)is, dat hij dood mag neervallen. Dat hij een waardeloze vader is. Dat hij hoogmoetswaanzin heeft, omdat hij een Audi van de zaak rijdt. Dat wij dit huis niet konden krijgen zonder mijn kindsdeel te krijgen (toch vreemd... Heb geen rode cent gekregen en hebben toch de hypotheek op 1 salaris zonder moeite kunnen krijgen. Dit terwijl wij een flinke restschuld hebben). Dat mijn vriend alleen maar uit is op de erfenis. En als wij ooit bij haar graf komen, dat ze er hoogstpersoonlijk uitkomt en ons in haar graf trekt. En dan flink loopt te dansen op het graf. Dat ze maar één dochter heeft (mijn zusje) en dat ze nooit meer wat met ons te maken wilt hebben. Fijn, wij waren daar al 5 maanden geleden over uit dat wij niks meer met ze te maken willen hebben. Helaas heeft ook mijn vriend zijn zakelijk nummer moeten veranderen. 40 smsjes in 1 uur tijd, 3 uur lang ontvangen is geen pretje. Dit is een hele korte versie... Ze beweerd onder behandeling te zijn van een psycholoog, maar dat geloof ik niet. Ik loop op dit moment door mijn verleden en dit gezeik in de ziektewet en bij de psycholoog. Mijn moeder beweerde bij hoog en laag dat een psycholoog medicijnen uitschreef en dat de psycholoog mijn moeder dwong om te stoppen met werken. Haar psycholoog gaf aan, dat het heel verstandig was om mij wekelijks heel veel berichten te sturen. Of nou ja, ze moest en zou contact hebben met mij. Mijn psycholoog zegt het tegenovergestelde. Mijn moeder kon ook de therapievorm niet kenbaar geven. Ze moest en zou wel mijn vorm van therapie weten en welke psycholoog ik had, want dan ging ze bellen. En ja, ik weet dat ze dat gedaan heeft. Borderliner of niet? Ik laat mij en mijn gezin niet nog meer kwetsen. Wij hebben te veel verdriet gehad, zijn te hard gekwetst. Mijn vriend is Jorris Goedzak, is niet snel kwaad. Geeft iedereen een kans en wou hier altijd buiten staan. Maar ook hij zegt nu dat de deuren definitief dichtgeslagen zijn. En mocht het ooit goed komen, dan gaat hij nooit meer mee naar een verjaardag/feestdag. En mocht ze hier heen komen, is hij weg. En dat zegt enorm veel. Nu heb ik er gelukkig geen behoefte aan. Ik sta voor 900% (als dat kan) achter mijn keuze nooit meer iets met ze te maken te willen hebben. Ik ben 180 graden verandert, in positieve zin, sinds de contactbreuk. Ik begin eindelijk zelf uit de depressie te komen en kan weer oprecht genieten van de kleinste dingen, zonder mij belemmerd te voelen.
Jeetje Koningsgezin, wat een vreselijke mensen. Dat zijn geen ouders, dat zijn monsters. TS : ik heb er geen ervaring mee, maar wens je veel sterkte
Wow dames.... Bedankt voor al deze reacties! En wat lees ik veel verhalen die erg lijken op de mijne. Het is toch ongelooflijk dat er ouders zijn die dit doen. Ik heb bijna geen woorden voor wat ik hier allemaal lees. En veel is herkenbaar! Nogmaals, heel erg bedankt..! Vandaag was ik een dagje bij mijn ouders met de kindjes. Zo'n dagje gaat altijd goed. Het is gezellig, we lachen, eten wat, etc. Maar ik ben altijd op mijn hoede want ik weet dat er op den duur toch weer iets wordt gevonden wat er niet deugt. Mijn vriend en ik gaan in de zomer trouwen en ik weet dat mijn moeder dat maar stom vindt. Ze vraagt nooit naar de vorderingen omtrent ons huwelijk en als ik wat vertel, merk ik aan alles dat ze nauwelijks luistert. Toen ik mijn trouwjurk ging uitzoeken, had ik haar gevraagd om mee te gaan tezamen met mijn schoonmoeder en beste vriendin. Toen is ze ook gaan flippen omdat ze er niemand bij wilde hebben. De bruidswinkel was redelijk dicht bij mijn woonplaats en daar werd ze ook boos om, want ik had naar een bruidswinkel moeten gaan in haar woonplaats. Want, zo zei ze, 'je hebt wel duizend vriendinnen en maar 1 moeder'. Deze gebeurtenissen staan altijd in schril contrast met dagen als vandaag, als het gezellig is. Het zal wel altijd verwarrend blijven.... Een groep starten, goed plan! En ik ga eens op google kijken naar KOPP.
Lous, Je moeder kan hebben wat ze heeft maar het is aan jou hoe je daarmee omgaat. Wanneer jij je niet aangesproken voelt heeft geen enkel argument voeding s bodem. Tip: lees van Eckhart Tolle over pijnlichamen. Verder; troost je, veel vrouwen hebben een ingewikkelde relatie met hun moeder ;P Succes !
Jeetje wat heftig allemaal. Ik weet vanuit mijn achtergrond dat borderline (en andere soortgelijke aandoeningen) enorm heftig kunnen zijn. Ik denk ook dat het contact wat je hebt met zo iemand vooral vanuit jou in banen geleid moet worden. Dus jouw regels en grenzen en heel consequent daarin blijven. En misschien niet zozeer voor de ander, maar voor jezelf. Borderline e.a. moeten door een psychiater worden vastgesteld. Je komt hier via de huisarts (of dmv een gedwongen opname oid). Ik vind jullie verhalen heel heftig en ik snap ook heel goed dat je in sommige gevallen ervoor kiest om geen contact meer te hebben. Hier een schoonmoeder die naar ons weten ook een stoornis heeft. Wij noemen haar vaak manisch, maar een persoonlijkheidsstoornis is ook vaak in mijn gedachten langs gekomen. Maar goed, ik ben geen psychiater en ze wil geen hulp. Ook hier is al veel gebeurd en hebben we al vaak maandenlange stiltes gehad. Nu heeft ze officieel zelf gebroken met haar twee zoons (dochter volstaat wel). Schoonvader is een slappe zak en weet niet wat hij allemaal wil en moet, ook gezien eerdere situaties en schuldgevoel (lang verhaal). Hij heeft laten weten dat hij erover nadenkt hoe het verder moet en wat hij wil en dat hij tzt contact zoekt. Schoonouders zjn wel bij elkaar. Maar tegen die tijd kijken wij we of hij dan nog welkom is. Zoas ik er nu over denk niet meer bij mij. Dan zouden mijn man en hij maa op netraal terrein af moeten spreken. Ik wil ook niet dat onze kinderen hierin betrokken raken. De laatste (en bijna enige keer) keer dat ze onze dochter van 2,5 hebben gezien was toen ze 1 werd. Zij kent hun dus niet. Ik wil niet dat de kids een band op gaan bouwen en dat het ineens weer over is als het hen weer eens niet zint. Moeilijk altijd hoor... Ook voor de mensen met een dergelijke stoornis of aandoening. Sterkte allemaal!
Heftige verhalen allemaal. Het is allemaal heel herkenbaar voor mij. Het lijkt mij dan ook wel prettig om er met een aantal over te hebben zodat ik het zelf ook een plekje kan geven. Zal mijn verhaal over mijn moeder vanavond of morgen vroeg schrijven.
Ik heb iemand in mijn directe omgeving met bordeline, kan er een boek over schrijven, vol extreme verhalen die helaas echt zijn. Ik heb er nu al bijna 2 jaar helemaal geen contact meer mee. Misschien dat ik ooit nog open sta voor contact, maar dan moet er heel wat veranderd zijn. Contact zal nooit intensief worden, ik heb het altijd bewust op een laag pitje gezet, maar uiteindelijk werd de situatie zelfs dan nog zo extreem dat ik daar niet langer achter kon staan, bovendien wil ik niet dat mijn kinderen hier iets van meekrijgen.