Na lange tijd gedacht te hebben dat ik borderline had is het gelukkig zo dat de diagnose vorig jaar officieel veranderd is naar Nao met borderline kenmerken maar borderline zelf heb ik ( gelukkig niet) Ik kan dit via diverse kanten bekijken. Het vermoede van mij is dat mijn moeder ook dit heeft, Ook in lichtere maten. En mijn zusje die klinkt soms als sommige moeders die hier zo beschreven worden maar ook zij is veranderd. Ik heb nog wel de neiging om mijn ergens in vast te bijten en soms dingen moeilijk los te kunnen laten en uit emotie kan ik exploderen. De laatste drie jaar is er veel veranderd heb veel meer inzicht gekregen in mijn ( persoonlijkheids-probleem ) veel gelezen veel na gedacht en veel dingen hebben kunnen veranderen. Helemaal zal het nooit weg gaan maar ik ben blij dat ik mij er aan over gegeven hebt om verbetering te krijgen voor mijn zelf en zeer zeker ook voor mijn kinderen. Hun kiezen er niet voor om een moeder met ( gebreken) te krijgen ik vind dat ik het als ouder verplicht ben om te blijven verbeteren. Als ik een onterechte uitbarsting hebt gehad of ik heb ( ruzie) gemaakt kom ik er altijd op terug en zal vertellen waar ik de fout in ben gegaan en bied mijn excuus aan. Wat ik er ook uit geleerd hebt sommige kunnen er niks aan doen maar als je de kracht en het inzicht hebt om dingen te veranderen doe het dan ook. Ik herken wel die ruzie conflicten van zo wel mijn zelf mijn moeder en mijn zusje. Denk dat het bij ons een soort familie kwaal is tot nu toe ben ik de enige die eigenlijk altijd hulp hebt gezocht en het ook met beide handen hebt aan gepakt en dat komt voor uit inzicht. Als je zulke familie leden hebt het scheelt altijd al iets als je meer snapt van hun uitbarstingen. Daar door kan er een beter begrip ontstaan. Veel mensen hebben hun oordeel klaar over mensen met een bps probleem maar je er in verdiepen, zal je verder helpen er zijn mensen die echt te ver gaan in het leven maar er zijn er ook genoeg die leven tussen wal en het schip en wel hun best doen om ( normaal) te kunnen reageren en functioneren. Het is geen cadeau wat je krijgt het is( levenslang) het is wel aan jou wat je er mee doet. Afstand nemen kan in sommige gevallen het beste zijn. sommige gaan gewoon weg te ver. Maar dit ziekte beeld is niet zo ( zwart/wit) was het maar waar. T.s sterkte van iemand die beide kanten van het verhaal begrijpt.
Heftige verhalen Sierra, Koningskind, Penseel en nog vele anderen. Top hoe jullie er mee omgaan! Lijkt me heel erg moeilijk om van je af te zetten, ook al weet je dat het probleem meer dan 90% bij de ouders ligt, je voelt je toch aangesproken/teleurgesteld/enz. Afscheid nemen van de ouder die je ooit gewenst lijkt me een moeilijk proces, vooral als ze zo volhardend bezig blijven.