Ik dacht hetzelfde als hierboven, had het bericht nog niet gelezen... ik vind het intens zielig voor die vrouw.... Liefs,
Verschrikkelijk! Ben ik de enige die niet aan een psychose denkt? Mijn eerste ingeving was dat ze niet kan verkroppen dat haar kindje is overleden en het kindje nog niet wil afgeven/achterlaten maar afscheid wil nemen door nog even met haar kindje te spelen. (dus wel volledig bewust van de situatie)
Aah verdrietig zeg . Ik denk een totaal ontredderde en verdrietige moeder. Of het kind is op de schommel plots overleden. Dat dacht ik eigenlijk. Maar als dat zo is dan is de moeder wel een heel onoplettende vrouw.
Ik wilde L* ook graag nog in bad doen nadat ze was geboren. Ik legde haar ook steeds met de armpjes omhoog, zoals baby's slapen, maar de verpleging legde haar weer terug met de armpjes naar beneden. Ik wilde ook heel graag doen alsof ze niet dood was. Onze VK is nadat haar zoontje was overleden (had een ziekte, niet plotseling) ook nog met hem gaan wandelen. Wel in een besloten tuin maar ze kwamen evengoed wat verontwaardiging tegen vertelde ze. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze nog iets 'normaals' wilde doen met hem, van voor dat dit vreselijke is gebeurd. Even een momentje van ontkenning inderdaad. Maar wát het dan ook geweest is, wat verschrikkelijk verdrietig is deze situatie.
Ik kan het ook wel snappen, dat je ergens nog iets actiefs wilt doen met je overleden kind zoals wandelen ofzo voordat het nooit meer kan, als een soort afsluiting. Maar ze was waarschijnlijk de hele nacht + dag al aan het schommelen..
Dit klinkt wel heel logisch. Lijkt me moeilijk om afscheid te moeten nemen en natuurlijk wil je de situatie (even) ontkennen. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe intens verdrietig deze moeder (en andere moeders die een kindje verliezen) zich moet voelen.
Ik heb jouw stukje wel drie keer gelezen, het raakt me zo... Dat wilde ik even zeggen, kan me zo goed jouw gevoel voorstellen. Het lijkt dan ook bijna gemeen dat de verpleging je dochtertje weer anders neerlegde... Deden ze dat bewust?!
Heel triest En ik kan het me ook wel voorstellen, welke reden ze er ook voor had. De shock, het ongeloof, het verdriet en dan nog een keer met je kindje willen spelen. Hartverscheurend gewoon.
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik denk het niet eigenlijk. En ik zeg 'steeds' maar het was misschien 2 keer of zo. En toen bedacht ik me dat het misschien wel heel raar was dat ik dat deed en deed ik het niet meer. In mijn herinnering leek het 'steeds' maar dat was het niet.
ik heb wekenlang mijn zoontjes op de intensivecare bezocht. er was een aparte kamer voor moeders die afscheid namen van hun kind. Na het overlijden mochten ze dan nog een tijd hun kind in de armen houden, en ik zag ook eens een moeder met het kind in een bed liggen. Ik denk dat die behoefte er gewoon is wanneer je kind dood is. Schommelen is voor velen wel bizar, maar zij haalde er blijkbaar troost uit.
wat zielig zeg, hopelijk krijgt ze de juiste hulp. toen k dit las had ik ook de gedachte dat dit haar manier van afsluiten was misschien vond haar zoontje schommelen geweldig en deden ze dit vaak samen en wou zij dit nog 1keer met hem doen maar kon ze gewoon niet stoppen omdat ze dan door had dat dit hun laatste keer was
Uit recente ervaring uit eigen omgeving kan ik zeggen dat je op zo'n moment niet meer een normaal denkend en functionerend mens bent. Er hoeft echt niet psychisch iets aan de hand te zijn om voor de buitenwereld iets 'raars' te doen. Arme vrouw
Ik denk dat het heel gemakkelijk is om even psychisch gestoord te worden om het heel erg grof te zeggen, ik bedoel het wel niet grof. Als je kindje plotseling overlijdt kan ik me voorstellen dat je als moeder/vader helemaal doordraait. Het lijkt me ook echt een onmenselijk iets om mee te maken Misschien hield het kindje heel erg van schommelen en dacht ze dat het kindje misschien weer wakker kon worden maar het werd niet wakker en je wil dan ook niet opgeven. En in die psychische toestand wil je het toch met een leuke herinnering afmaken. het is denk ik ook maar een tijdelijk iets. Een ongeloof en ontkenningsfase vol met verdriet en woede Hopelijk krijgt ze alle hulp om het te verwerken.
Dit had ik ook nog even knuffelen nog in bad (zoals thuis). En in mijn armen weg brengen naar beneden inplaats in de wagen onder een deken. Neerleggen zoals hij slaapt. Dus kan mij dit helaas heel goed voorstellen dat deze moeder nog even met hem wilde spelen en dat zij daarna alle besef van tijd kwijt is geraakt.
Pfff wat triest... In en in verdrietig. Wat het precieze verhaal ook is, deze vrouw moet toch kapot gegaan zijn van verdriet. Ik snap wel degelijk dat iedereen een dergelijk groot verlies anders aangaat en anders verwerkt. Evenals de verhalen van de mensen hierboven met een soortgelijke ervaring.
vreselijk http://www.nydailynews.com/news/national/father-3-year-old-found-dead-maryland-park-speaks-article-1.2235648