Bedankt voor alle reacties. Gelukkig lijkt het dat mijn moeder nu ook door heeft dat ik er echt klaar mee ben. Maar wat ik dan typisch vind, ze stond weer met een prachtig boeket bloemen voor de deur om sorry te zeggen.. Dat hoeft helemaal niet, zo’n duur boeket en dat geeft mij het gevoel dat ze nog niet snapt dat ik liever heb dat ze haar gedrag aanpast.. Maar ja. En mijn man heeft ook met haar gepraat en nu wil ze dus naar de huisarts om te bespreken wat er ‘mis met haar is’ en waarom ze mij niet ‘begrijpt’ ofzo. Dit klinkt alsof ze er heel veel voor over heeft maar ergens ben ik gewoon bang dat ze alleen maar gaat om te horen dat zij al heeel veel voor ons doet en vooral om zichzelf moet denken etc... Ik schrik er zelf gewoon van hoe een aversie ik blijkbaar al jaren opgebouwd heb tegen haar rare manier van met mij omgaan en haar omkoopgedrag en haar zelfmedelijden. Het lijkt echt of er bij mij nu een hele vulkaan aan frustratie openbarst over hoe mijn jeugd is gelopen en hoe dat mij gevormd/misvormd heeft.. Maar gelukkig kan ik dat eerdaags ook bespreken als eindelijk het traject bij de GGZ start, de vervolgstap na gesprekken met de psychiater..
Ik vind het juist van grote klasse getuigen dat ze naar de huisarts gaat, deed iemand in mijn omgeving dat maar eens. Ik snap dat je sceptisch bent, maar -persoonlijk- zou ik haar hier in wel steunen. Misschien (als je dat wilt) kan je zelf mee met zo'n gesprek om ook jou kant te belichten, op deze manier kunnen jullie hopelijk een heel eind komen en verandert jullie relatie in positieve zin.