Jaren gingen we met elkaar om vanaf kleinst af aan. Deelde lief en leed zagen elkaar veel. Hadden heel veel contact. We hebben allebei een dochter, even oud. Toen gebeurde er iets in mijn leven. Ik kreeg een chronische aandoening en moest een aantal keer geopereerd worden en de revalidatie duurde heel lang. Ik veranderde, verdrietig, bang dat mij iets zo overkomen. Daar kon zij niet mee omgaan dat ik heel veel verdriet en angstig was. En wellicht heb ik ook dingen fout gedaan. Ze verbrak het contact. Jaren, jaren later kwam ik haar ineens, maand terug, tegen bij de dansles en stonden we te praten. Alsof er niks gebeurd was. Ik hou vooral de eer aan mijzelf. En zo ook een paar weken later bij dansles, stonden weer te praten. We hebben zelfs gelachen ook al voelt het een tikkie ongemakkelijk, hebben we een tijdje staan praten. Tijdens het gesprek wilde ik erover beginnen maar hoe?! Is ook niet echt de plek om erover te beginnen?! Maar is het mijn taak? Wel het gevoel dat ik haar mis ook al is het jaren later. Andere moment denk ik je hebt mij ook gekwetst. Wat zouden jullie doen?
Misschien vind zij het ook lastig om er over te beginnen. Misschien heeft zij er geen behoefte aan of misschien is ze er niet van bewust dat het nog zoveel met je doet. Kan allemaal. Wiens taak het is is dus eigenlijk helemaal niet relevant. Het gaat er om dat het jou nog dwars zit dus maak het bespreekbaar. Zit je daar toch niet op te wachten dan zou ik het bij koetjes en kalfjes laten.
Voor mij zou het ervan afhangen of ik nog behoefte zou hebben aan die persoon in mijn leven. Je geeft al aan dat je haar mist, dus wellicht is die behoefte er en dan zou ik het bespreekbaar maken. Ik denk dat ik iets zou zeggen in de vorm van: ik vind het heel jammer dat ons contact destijds na zoveel jaren vriendschap is verbroken. Vraag haar of ze erover wil praten. Is t voor haar een gesloten boek, dan zou ik t contact op afstand houden. En wellicht is t voor haar een opluchting als jij erover begint...suc6!
Ik zou gewoon vragen of ze zin heeft om een keer kop koffie te gaan drinken ergens. Wie weet komt het contact vanzelf wel weer op gang. Ik ben geen prater in de zin van oude koeien uit de sloot halen. Ik zou mezelf dus heel ongemakkelijk voelen als iemand mij zou vragen of ik zou willen praten over iets wat jaren geleden gebeurd is.
herkenbaar. Ik had een vriendin die het contact met mij verbroken heeft (heb er ooit een topic over gehad), die ineens via mijn man zijn facebook naar mij vroeg omdat ze me niet rechtstreeks aan durfde te spreken. Ik heb het contact afgehouden. Ik heb er geen behoefte aan, ze heeft me op meerdere punten enorm gekwetst (en ook al vaker) Ik ben er helemaal klaar mee. wat later heeft haar dochter ook contact gezocht met mijn zoon en ook via zijn facebookpagina zijn vrienden, collega's en zelfs zijn baas aangesproken. alles om maar in contact te komen met mij. Vind dat écht niet kunnen
ja, ik vind dat echt heel raar gedrag.....En iedereen hier zei destijds (toen wist ik nog niet dat ze het via mijn zoon, zijn collega's/vrienden en baas ging proberen) dat ik hard was, dat ik het misschien wel weer moest proberen om te praten etc. Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan. Vond het zó raar dat mij gevraagd werd door zoon zijn collega's of ik die en die kende...... Uuuuh ja? maar hoe ken jij haar dan? was mijn vraag. Nou, via facebook en toen kwamen de verhalen: dat ze stuk voor stuk benaderd zijn door mijn vriendin haar dochter....Echt bizar gewoon!!
Ik zou er wel over beginnen. Maar het wel bij mezelf houden. Vertellen dat het moeilijk voor je was en dat je het contact nu fijn vind.
Als ik openingspost goed lees is er het een en ander gebeurd en hadden jullie daar beiden een aandeel in. Ik zou dus zelf wel openstaan voor opnieuw contact. Goede vriendinnen liggen niet voor het oprapen. En als je het contact mist dan wil dat wat zeggen. Maar ik zou er niet meteen weer over beginnen. Ga een keer samen wat drinken, kijk of er nog een klik is. En dan kun je het een keer bespreken, want als het contact echt weer hersteld word kun je daar natuurlijk niet omheen. Ik bedoel, je kan het altijd proberen. Misschien kunnen jullie het super goed uit praten en krijg je er wel weer een hele fijne vriendschap voor terug.
Ongeveer hetzelfde meegemaakt. We hebben het verleden laten rusten en zijn gewoon gezellig gaan afspreken. Kletsen etc. ging als vanouds. Na een paar maanden hoorde ik toch niks meer en bloedde het weer dood. Denk nu dat we misschien de eerste 'breuk' wel hadden moeten bespreken. Maar achteraf is makkelijk praten.