De mensen die hierboven zeggen dat je voor zoiets het contact met je moeder niet kan verbreken weten (gelukkig) niet hoe het is wanneer je niet anders kan. Ik heb die keuze zelf gemaakt jaren terug en ik heb er om gehuild, urenlang. Ik heb er spijt van gehad en gedacht dat het niet anders kon... zo tegenstrijdig want het is toch je moeder. Maar op een gegeven moment kom je op een punt dat er geen keuze meer is, dan moet je het wel doen voor je eigen geluk. Dat klinkt egoïstisch maar mijn moeder was dit ook door alleen aan zichzelf te denken. Zij vond wat ik deed niet belangrijk en dacht alleen aan haar eigen belang, ik verdien liefde die iedere dochter nodig heeft. En als ik dat niet bij haar kan krijgen, dan is het niet anders en kies ik voor mezelf. Voor iedereen die wel een goede band met haar moeder heeft, geniet er iedere dag van. Moederliefde is ontzettend belangrijk en het vormt je voor een groot gedeelte. Ik heb dat gevoel nooit gehad en ben nu gelukkiger dan toen.
Een moeder ben je niet alleen door te baren. Dat geeft je niet direct alle eer of het recht je kinderen te beschadigen en eeuwig vergiffenis te eisen of te verwachten. En je mag jezelf beschermen tegen mensen die je pijn doen, ook als ze de titel “moeder” dragen. Ts: mijn moeder stuurt mij ook vaak apps hele vervelende. Ik blokkeer haar. Op dit moment heb ik haar aangegeven dat ze pas weer contact op mag nemen als ze het op kan brengen ons vaker dan 1 x per jaar te zien. Onze dochter is dol op haar en was ontroostbaar toen ze niet op haar verjaardag kwam opdagen met een lulsmoes. Voor mij de grens. Mijn kinderen gaan never nooit 1 glimp meemaken van wat ze mij heeft aangedaan. Hun moeder zit al jaren in therapie omdat haar eigen moeder weigerde hulp te zoeken. Om maar haar best te doen om zelf niet zo te eindigen. Kies voor jezelf! Hoe moeilijk ook.
Ik vind dat je dit mooi hebt omschreven. Hier sinds kort ook geen contact meer met mijn moeder (pas een topic over geopend). Van de een op de andere seconde werden wij (mijn gezin en ik) de deur uitgezet. totale verbijstering. Laat ik eerlijk zijn: ik kan me werkelijk met geen mogelijkheid bedenken dat ik zoiets bij 1 van mijn eigen kinderen zou doen, gewoon niet. En ja, ik las ergens: als mijn kind geen contact meer wil hebben met mij, dan zou ik sterven van verdriet. Ik snap dat, ik heb zelf óók dat gevoel bij mijn kinderen. Maar types zoals mijn eigen moeder sterven niet van verdriet hoor, daarvoor heb je namelijk een hart nodig!!
Mijn persoonlijke ervaring is dat als het in het verhaal van TO over haar vader zou gaan het makkelijker geaccepteerd wordt als men zou zeggen “verbreek het contact”. Ik heb ook vaak genoeg gehoord “maar je moeder heeft je 9 maanden gedragen en gebaard”. Terwijl over de band met mijn vader heel anders werd gedaan.
De vrouw die mij 9 maand heeft gedragen en op de wereld gezet is niet mijn moeder. Mijn moeder is de vrouw die me met veel liefde heeft grootgebracht en daar ook heel wat voor opgeofferd heeft. Mijn persoonlijke mening is dat iemand die een kind draagt en op wereld zet niet gelijk moeder is. Sorry als dat hard overkomt maar de manier waarop ik uiteindelijk ter beschikking was voor adoptie heeft hier veel aan bijgedragen. En vooral nu ik zelf 2 kinderen heb kan ik me er echt boos om maken.
En ik vind eerlijk gezegd dat jij heel negatief reageert op degenen die aangeven het contact echt niet meer te trekken. Ik ben opgegroeid bij schatten van ouders, onvoorwaardelijke liefde, altijd ouders die voor je klaar staan. Ik voel me heel veilig, vroeger en nu nog. Ongelooflijk hoe sterk je kunt worden als volwassene van het opgroeien in zoveel liefde en zekerheid. Maar dan mijn man. Hij is kapot gemaakt door zijn moeders negativiteit (achteraf waarschijnlijk ook door een depressie waar ze nooit uitgekomen is) Hij heeft een enorm minderwaardigheidscomplex en heeft zichzelf al heel jong aangeleerd dat hij echt helemaal niemand nodig heeft in zijn leven. Dat had hij natuurlijk wel, maar door dat te geloven bleef hij overeind. Als kind al. Hij redde zichzelf wel. Hij staat heel wantrouwend tegenover andere mensen, ook tegenover mij soms. Doodsbang om ons kwijt te raken, waardoor we een hele discussie hebben voor ik bijv. alleen ergens naar toe mag. Hij heeft geen opleiding gedaan, want dat mocht niet omdat hij het toch niet zou halen volgens zijn moeder. Hij heeft de negativiteit deels ook overgenomen, waardoor hij veel leeuwen en beren ziet. Maar hé, hij zoekt natuurlijk geen hulp, want hij redt zichzelf wel. Ik kan nog veel meer dingen opnoemen, maar de negativiteit (en het egoïsme) waar hij al vanaf heel klein mee is opgegroeid hebben hem kapot gemaakt. Dat hij geen hulp zoekt accepteer ik. Omdat hij des duivels wordt als ik erover begin en omdat hij keihard werkt aan zichzelf. Hij compenseert zijn eigen jeugd door onze kinderen te overladen met aandacht en liefde. Hij is een fantastische vader. Hij is een gouden man voor mij. En elk jaar gaat het wat beter, heel langzaam. Het zal echter nooit weg zijn. Een deel van hem is kapot. We hadden in het begin knallende ruzies. Bijvoorbeeld over hoe hij zich afzette tegen mijn familie, hoe hij mij beperkt in mijn vrijheid, over dat hij enorm kan zeiken over geld, wat echt totaal niet nodig is. Maar nu weet ik wat ik moet doen. Als ik merk dat het hem aanvliegt zoals we dat noemen en als hij dan heel boos wordt zeg ik: Je voelt je rot, waar denk je aan? En zo'n gesprek eindigt in tranen. Hij omdat hij zich zo ellendig voelt en ik om dat kleine jongetje die zich jaren lang groot heeft gehouden en zich daarom nu uit in woede en nu ik dat beter begrijp in verdriet. En zijn moeder? Ze is ook wel een schat. Ze ziet in dat het niet goed gegaan is vroeger, ze doet meer haar best. Maar zelfs mij zuigt ze letterlijk leeg. Als ze in een slechte bui een uur met mij gepraat heeft met een kopje thee ben ik daarna soms letterlijk te moe om te koken. Ze huilt om aandacht te vragen, zelfs op feestjes. En ik huil er soms om uit bij mijn moeder, maar mijn man kan dat niet. We hebben goed contact met haar. We proberen onze weg te vinden. Wat lukt omdat ze de laatste jaren ook een goede kant blijkt te hebben. Maar regelmatig gaan we op onze bek. Kwetst ze mijn man gigantisch. (uitlachen toen hij alsnog een opleiding wilde doen afgelopen jaar, want dat redt hij toch niet) en laatst nog een heel pijnlijk, maar te herkenbaar incident. En dan komt al zijn verdriet weer boven. Kortom; mijn liefdevolle opvoeding afzettend tegen zijn enorme gevoel van eenzaamheid, verharding en verdriet tijdens zijn opvoeding zorgt ervoor dat ik enorm veel respect voor mijn man heb dat er nog contact is. En dat ik vind dat niemand mag oordelen over iemand die ervoor kiest om het contact wel te verbreken, ook al gaat het 'maar' om een depressie.
Het is maar net wat je ermee doet. Jouw man heeft zijn moeder in zijn leven gelaten waardoor het deze impact op hem heeft gehad en nu werken ze er samen aan. Ik weet nu wel in grote lijnen wat het met hem gedaan heeft maar niet daadwerkelijk wat er gespeeld heeft om dan voor een keus te staan wel of niet te breken. Ik herken me trouwens volledig in de emotie van jou man hoe jij het beschrijft. En ik eb lang niet de wereld gezien om te zeggen of ik er wel of niet goed mee om ga. Ik kan wel zeggen dat ik ook zo op-niemand-rekend ben en ik kan het allemaal zelf wel insteek heb omdat ik er letterlijk alleen voor heb gestaan vanaf jongs af aan. Maar ik heb wel de hele situatie meegenomen: waarom was mijn moeder zo? Wat speelde er? En soms was het zo dat ik gewoon bijzaak was en er beter niet kon zijn. Maar ik wist wel hoe me moeder echt was. Of tja, of ik haar ooit echt heb gekend kan ik niet zeggen want zoveel downs hebben we gehad. En nooit voelde ik me gesteund. Als er een partij was stond me moeder altijd tegenover mij in plaats van naast mij. Dus ik ben hier echt niet aan het spreken omdat ik een perfecte moeder dochter relatie heb, verre van. Maar omdat ik weet dat zij daar zelf last van heeft. Zij heeft zelf een zware jeugd gehad, nare omstandigheden, slechte levenservaringen en dat liet me elke keer haar weer in me leven toe te laten. In dit geval lees ik dat het om negativiteit is van een moeder. Omdat ze negatief spreekt. Dan denk ik: zoek verder wat er aan de hand is. Het is en blijft je moeder. Hoeveel heb jij voor haar over? En in deze situatie gaat het niet om de persoon die alleen gevaard heeft maar ook heeft groot gebracht. Dus om een echte moeder. Ik vind het zonde als iets op te lossen is maar niet gedaan word. Ik ken natuurlijk niet de hele eschiedenis tussen ts en haar moeder. Maar als dit alles is zou ik zeker niet contact verbreken..
Lastige situatie om over te oordelen aangezet we weinig weten van beide partijen. Wat ik lees zou ik nu in iedere gevallen niet kunnen verbreken door de jonge broertjes en zusjes. Zou het contact houden via je vader en kijken of je wat kan doen voor je jongere broertjes/zusjes. Samen wat doen en over praten hoe is de situatie echt, hebben ze hulp nodig(weet niet hoe oud ze zijn/ hoe zelfstandige, verschil tussen kind en al puber)
De opmerking "het is je moeder dus je moet er allee voor over hebben" vind ik echt heel erg. Je kiest er echt niet voor om het contact te verbreken omdat ze een scheet liet in de auto ofzo. Een keuze als dat maken duurt jaren, jaren van verdriet en boosheid. En zelfs als de emmer vol is, twijfel je je nog suf of het oke is dat je voor jezelf kiest. Voornamelijk omdat ik bijv. Aan het twijfelen gebracht word door bovenstaande opmerking. En dat is echt niet oke. In mijn gevoel kies ik na 27 jaar voor mijzelf. Niet omdat ik mn moeder niet meer wil zien. Maar omdat ze mij elke keer weer pijn doet, en hoe erg ik ook probeer om niks van haar te verwachten en te denken "ze weet niet beter" ik kan het niet. Ik ben elke dag boos en verdrietig om hoe ze mij behandeld heeft en hoe ze nu naar mn zoontje doet. Genoeg is genoeg. Moeder of niet. Het feit dat zij mij gebaard heeft geeft haar geen rechten om mij zo te behandelen. Als ik mij later zo gedraag tegenover mijn zoon, vind ik het niet meer dan logisch dat hij mij uitzwaait.
Het is niet zo maar negatief gedrag, uit alles blijkt dat zij borderline heeft. Het is niet door een arts vast gesteld maar ik ben gewoon eens op zoek gegaan. Zij heeft ook haar lieve kanten, maar die zie ik de laatste paar jaar erg weinig. Voor allebei mijn ouders geld dat ze weinig belangstelling hebben voor onze kinderen nooit eens vragen hoe het op school gaat etc. alles moet om mijn moeder draaien. De kinderen die nog thuis wonen zijn puber en volwassen, en ja als ik zeg niet meer thuis te komen zie ik die ook niet. Dat vind ik eerlijk gezegd voor 2 niet erg, want die hebben het zelfde gedrag als mijn moeder.
Natuurlijk kiest niemand ervoor om en depressie te krijgen maar iemand kiest er wel zelf voor om wel/niet te behandelen. Mijn moeder is door verschillende artsen in verschillende instellingen gediagnosticeerd met borderline. Vraag maar niet hoe ze daar mee omgaat want volgens eigen zeggen heeft ze het niet. Ja mijn moeder heeft zelf een niet al te makkelijke jeugd gehad, dat erken ik heus. Maar dat is geen excuus om wat voor moeder ze zelf was. Ze heeft me op de wereld gezet en een paar jaar voor me gezorgd. In die paar jaar heb ik flink wat keren blauwe billen gehad om de kleinste dingen. In die paar jaar ben ik niets anders dan bang voor haar geweest. Na de scheiding met mijn vader heb ik een paar jaar geen contact met haar gehad. Toen heb ik weer contact gezocht en dat ging een tijdje goed, ze leek zelfs gelukkig met een nieuwe man. Ook daar is ze ondertussen van gescheiden. Maar allemaal zijn schuld hoor, zij was het grote slachtoffer. Ze zal nooit verantwoordelijkheid nemen over wat mis gaat in haar leven. Het is altijd de schuld van een ander. Net als dat het mijn eigen schuld was als ik weer blauwe billen had. Ze is zelfs zover gegaan om haar ex-man over de rug van haar kleinkinderen op Facebook door het slijk te halen, of het nou waar was of niet daar gebruik je je kleinkinderen niet voor. Ik heb daar mijn mening over opgeschreven en mijn waarheid over haar. Haar reactie? Mij blokkeren om mij te beschermen tegen degene die dat konden lezen, want wat moesten ze wel niet van mij denken dat ik mezelf zo naar beneden haalde. Als mijn moeder mij zo goed kent als dat ze beweerde, had ze geweten dat het mij werkelijk niks interesseert wat een ander, en dan vooral voor mij onbekenden, van mij denken. Ze heeft mij imo geblokkeerd omdat een ander niet mag weten wat zij zelf voor iemand is. Haar vriendschappen eindigen zodra de ander ziet wie/ hoe zij werkelijk is. Mijn moeder is een heel charmante vrouw, kan anderen heel goed inpakken. Ze is werkelijk heel goed in manipuleren. Ze is heel goed in slachtoffertje spelen. En doordat ze wordt geloofd door nieuwe mensen in haar leven geloofd ze het zelf ook, de hele wereld is tegen haar en blijft ze hangen in haar negatieve spiraal. Ze is naar een onbekende bestemming verhuist. Ze wil heel graag weer contact. Ze wil zo graag contact dat ze het niet eens laat weten dat ze enkele dagen in mijn woonplaats is. Oooh ja ze is bij mij aan de deur geweest maar ik was al verhuist. Dat had ze eigenlijk prima kunnen weten. Voor ze mij blokkeerde op Facebook wist ze dat we een ander huis gekocht hadden. Ik weet hoe mijn moeder denkt en redeneert. Ze is vooral daar aan de deur geweest zodat ze "eerlijk" kan zeggen dat ze het geprobeerd heeft. Dat het dus vooral aan mij ligt dat er geen contact is. Ze heeft 4 kinderen. Wij zijn alle 4 in mindere of meerdere mate verpest. Maar denk maar niet dat dat ook maar voor een heel klein beetje aan haar ligt. Nee mijn moeder heeft niet voor borderline gekozen. Ja zij kiest er wel voor om te ontkennen dat ze het heeft en daardoor haar leven laat bepalen. Wij, die ervoor kiezen het contact te verbreken, hebben er genoeg van. Wij kiezen voor onszelf en ons gezin. En nee dat gaat niet over 1 nacht ijs, na de eerste beste belediging of foute opmerking. Daar gaat een leven lang aan gebeurtenissen aan vooraf. En het is toch je moeder heb ik niks aan. Waarom zou ik mijn best moeten doen voor mijn moeder terwijl zij nooit haar best voor mij heeft gedaan?
Ik had van je topic wel wat gelezen en misschien ook wel gereageerd maar ik had nog niet gezien dat je toch hebt besloten om het contact te verbreken. Ik weet hoe moeilijk die keuze kan zijn. Ik weet ook hoeveel rust het kan brengen en ik hoop dat jij die ook vind/ krijgt.
Onbehandelde borderline is verschrikkelijk voor degene die eromheen staan. Ik kan je niet zeggen welke keus je maken moet. Ik kan je alleen zeggen dat jij degene bent die zal moeten kiezen en als dat contact verbreken is, dan is dat ook goed. Wil je contact houden moet je heel goed op jezelf en je grenzen passen. Kijk goed naar jezelf, wat jij wil, wat jou en je gezin gelukkig maakt. Kun je leven met de huidige situatie, kun je leven zonder contact? Als je niet zeker weet of geen contract de beste optie is maar het wel door je hoofd spookt dat dat misschien beter is, probeer het eerst een tijdje uit voor je een definitief besluit neemt. Voor mij en meerdere hier is het de juiste keus geweest, jij moet onderzoeken wat voor jou de beste keus is
Precies. Zo was het vroeger bij mij ook. Totaal geen interesse van mijn moeder in wat ik deed en voelde etc. Mijn moeder heeft zich ook nooit willen laten testen want volgens haarzelf is er niets mis met haar, maar ik weet zeker dat ze borderline heeft.
Mijn moeder gebruikt het juist als excuus. Bij haar is het nooit officieel gediagnosticeerd, maar haar phych had ooit gezegd dat ze daar alle "symptomen" van had. Dus als ze zich nu weer achterlijk gedraagd zegt ze "ja maar ik heb borderline" Echt bizar..
Je zou er beter aan doen hooguit advies te geven en niet te oordelen over degenen die het contact wel verbroken hebben. Dat was mijn punt.
Jeetje dames, ik heb gewoon een brok in m'n keel bij het lezen van jullie verhalen. Gelukkig kan ik me niet voorstellen hoe het is om zo'n moeder te hebben. Lijkt me echt vreselijk! En ik kan me voorstellen dat het contact verbreken niet over 1 dag ijs gaat, maar een proces van jaren is. Hele dikke knuffel voor jullie allemaal. Xx
Familieopstellingen doe je alleen, en ook alleen voor jezelf. Je familie hoeft niets te doen. Het is puur voor jezelf. Echt een kijken hoe werkt, ik heb er zo veel van geleerd. Kijk nu heel anders tegen mijn familie aan en ondertussen weet behalve mijn man, niemand dat ik familie opstellingen gedaan heb. Mijn broers doen ook alles voor moeder. Ze volgen braaf moeder eend.
Ik moet ook slikken van sommige verhalen hier. Ik vind het enorm knap dat jullie, elk op je eigen manier, zo bewust omgaan met de relatie met je moeder. Of dat nu is door deze volledig te verbreken (wat ik heel goed kan begrijpen), of door deze, zo goed als het gaat, enigszins te onderhouden. Vooral de bewustwording hiervan getuigt van een enorme kracht. Ik heb zelf ook geen al te beste relatie met mijn ouders, maar dat is niet te wijten aan een ziektebeeld. Meer dat mijn ouders beide beschadigde mensen zijn die emotioneel nooit volwassen zijn geworden. Als jong kind ging alles goed, maar toen ik zelf ging puberen konden ze daar niet mee omgaan. Als ik daar was blijven wonen, was ik depressief geworden, had ik nooit mijn eigen leven kunnen opbouwen of nog erger. Daarom kom ik er ook niet graag, het katapulteert me terug naar een tijd waarin ik me klein en zo machteloos voelde. Ik heb bij mijn kinderen dit gedrag ook heel eventjes gezien, voor ons meteen de reden om te besluiten ze nooit meer bij opa en oma te laten logeren. Dat klinkt misschien heel drastisch, maar never nooit ga ik mijn kinderen op het spel zetten omdat zij, om het zo maar even te noemen, 'een beetje stuk' zijn en daar 'niets aan kunnen doen'. Soms vind ik het zo jammer omdat ze de wereld zo smal en klein zien. Maar aan de andere kant kan je er ook voor kiezen dat niet te doen, ik heb dat zelf ervaren en gedaan, met vallen en opstaan. Overigens is mijn moeder hier ook heel erg van de buitenwereld. Ze wil dus graag pochen met 'mijn kleinkinderen', maar er echt voor zorgen en ze écht liefhebben om wie ze zijn doet/kan ze dan weer niet.
Precies dit. Zit met open mond te lezen en kan me daar, gelukkig(!), zo weinig bij voorstellen. Wat had ik jullie allen graag een moeder (en vader) zoals de mijne toegewenst.