Ik heb een x aantal keer een bericht geschreven en gewist omdat ik niet goed weet hoe ik moet reageren, maar wel wil reageren. Ik vind het echt heel rot voor jou. In dit bericht heb ik het idee dat het heel veel zou helpen als je gevoelsmatig zover komt dat dit voor je hoofd en je hart de ziekte is die spreekt. Mijn vader heeft een hoop nare opmerkingen naar mij gemaakt toen ik jonger was dan 20. Het doet pijn, maar het helpt om het te zien als de ziekte die spreekt. Ook achteraf helpt het om hem te zien als ziek. Voor het gemak ga ik ervan uit dat het negatieve vooral zijn ziekte was en het positieve momenten van opleving. Hoe het echt zit zal ik nooit weten en is daarom een vraag die mij tot het einde verdrietig had kunnen maken. En hoewel het bij een psychische ziekte lastiger te oordelen is over iemand kunnen en gebreken dan bij een gebroken been, kan het wel helpen om het monster in de persoon een naam te geven (figuurlijk gezien). Ik lees berichten over het contact verbreken. Zelf zou ik het nooit zo definitief kunnen (ook al ik het meerdere keren geroepen heb over mijn ouders). Probeer jezelf goed in te schatten. Ben jij iemand die er meer rust door zal krijgen of ben jij iemand die zich ondertussen zorgen zal maken omdat je hebt gehoord dat het steeds slechter met haar gaat. Praat daarover met jouw hulpverlener. Als je daar geen antwoord op kan vinden zou ik kiezen om alleen op de momenten waarvan je weet dat je sterk genoeg in je schoenen staat het contact aan te gaan.
Dat weet ik ook wel dat je niet voor mij reageert. Ik had beter kunnen zeggen dat jij niet weet wat TS en andere mee maken. Ik wordt er niet goed van hoe vaak je hoort, het blijven toch je ouders hè. Alsof die niks fout mogen doen. Daarom mijn reactie.