Ik schrijf dit zodat ik even mijn hart kan luchten. Na een relatie van ruim 3 jaar ben ik er een paar weken geleden achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben geworden. Na de eerste schrik waren we het er over eens we gaan ervoor. Na een gelukkige week kwam de grote schrik, hij wou een abortus. Hij vind dat hij geen vader is en dat nooit zal worden. Hij heeft zijn spullen gepakt en is weggegaan, mij in grote verwarring achterlatend. Ik heb van hem via de app een keuze gekregen tussen abortus of alleen opvoeden van het kind. Hij wil er niks mee te maken hebben en wil niet dat het kind hem ooit zal gaan benaderen. Nadat ik hem verteld heb dat ik niet voor abortus zal gaan omdat ik dat. Iet over mijn hart kan verdragen gaf hij te kennen dat als ik t ooit moeilijk krijg ik maar vooral moet denken dat het mijn eigen schuld is want ik wil immers het kind houden. Gelukkig heb ik ontzettend veel steun van mij. Ouders broertje zusje en vrienden. Ze staan compleet achter me en zullen helpen waar nodig is. Mijn Verstand zeg laat die vent, hij is het niet waard maar mijn gevoel wil er nog niet aan. Ik heb nog een zoon hit mijn vorige relatie met wie gelukkig het contact met de vader goed is. Het doet me dan ook zo pijn bij de gedachte dat dit kind zal moeten opgroeien zonder vader, en zonder te weten wie zijn vader is. Ik vind t lastig op dit moment allemaal. Want ondanks alles hou ik veel van die man. Ik besef dat de relatie niet meer zal kunnen dat er te veel is gebeurd maar het zal nog wel even duren voor ik over hem heen ben.
Ik had precies zoon soort situatie. Abortus werd bijna geeist.. ik heb voor mn baby gekozen en ben gelukkiger dan ooit Ik kwam toen ik 3 maanden zwanger was mn huidige vriend tegen, hij is een geweldige papa voor mn kleine meid. Ik wil je heel veel sterkte wensen, je hebt genoeg liefde voor je baby, het zal wel zwaar worden maar ach. Vrouwen zijn het sterke geslacht he Zet m op!! xxx
Ik heb precies zo'n situatie. Mijn ex is weggelopen en eiste abortus. Ik mag mijn kindje van hem ook niet alleen opvoeden. Maar daar kies ik toch voor. Want iedere lul kan een baby maken, maar niet iedere piemel kan een vader zijn. De gene die er voor het kind zal zijn, zal meer de vader voor hem of haar zijn dat de 'echte' vader. Ik had abortus ook niet gekund, ik zou mezelf pijn doen omdat ik het niet zou kunnen verdragen. Maar als hij deze reactie geeft, dan is hij het zowieso niet waard. Je komt wel over hem heen, dat is iets wat zeker is! Vrouwen zijn nou eenmaal hele sterke wezens Gefeliciteerd met je zwangerschap, veel sterkte en alles komt vast goed
Niks weerhoudt je om als je kind oud genoeg is wél te vertellen wie zijn vader is. Het is niet omdat hij dat zo'n beetje eist om onbekend te blijven, dat je hem ook maar moet volgen daarin. Hij was er immers bij toen het kind gemaakt werd. Daarom niet dat je hem de hele tijd moet opbellen ... Maar als je kind op zijn 20 bijvoorbeeld specifieke vragen heeft voor zijn vader, zou ik hem / haar wel contact laten opnemen of hem laten terugzoeken. Ja, het gaat niet licht worden de eerste tijd, maar aangezien je nog een ander kind hebt ook en je omgeving achter je, denk ik wel dat je er voor een stuk in kan groeien. Succes!
Dank je wel voor jullie reacties, het doet me goed te weten dat ik niet de enige ben die er alleen voor staat en ik ben er van overtuigd dat ik het ga redden. Heb vandaag naar de hele dag appjes te hebben ontvangen besloten hem te blokken. Ik ga nu voor mij mijn zoon en de frummel en zorgen dat dat stabiel loopt.
Ik zelf heb niet zoiets meegemaakt maar wel een scheiding ( mijn oudste is van mijn ex ) na de scheiding een leuke vent getroffen en zwanger van ons 3e kindje. De oudste ziet hij ook als eigen en die heeft twee papa's echt luxe... Maar affijn wilde je even zeggen, je bent beter af en je kan het!
Gisteravond heeft hij gebeld. Hij vond t nodig om aan te geven dat hij wil dat alles gebeurd zoals hij dat in zijn hoofd heeft. Zo wil hij niet erkennen maar wel dat het kind zijn achternaam krijgt, geen contact met het kind totdat het oud genoeg is een jaar of 8. Geen alimentatie betalen wat ik overigens ook niet zo nodig hoef. Hij vliegt naar het een en het ander en dat frustreert enorm. Hij denkt dat ik het niet kan en geeft nu al aan dat hij als jet kind wat ouder is de voogdij wil eisen. Ik probeer het Zo goed mogelijk maar te negeren maar dat vind ik enorm lastig aangezien ik weet dat hij waarschijnlijk allemaal niet door heeft wat hij zegt. Hij is bekend met psychoses . Enorm lastig allemaal
Wat een idioot? Eerst geen contact en als het kind oud genoeg dan de voogdij gaan eisen? Zo'n man kan je toch niet serieus nemen. Ik hoop dat je hem volledig blokkeert en het kindje niet zijn achternaam laat dragen. Iemand die zulke rare uitspraken doet zou ik ver uit de buurt houden. Ik wens je veel sterkte en succes. Jij en je kindjes komen er wel!
Whaha wat een lacher. Sorry maar achternaam dat zal hij moeten erkennen als hij daarna 5 jaar niet naar het kind omkijkt mag je de erkenning ongedaan maken. Wat denk je wat een rechter zege als hij na 8 jaar niets met heb kind te maken wil hebben ineens komt om voogdij?? Sorry meid maar wat een lul
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Wat ontzettend jammer dat deze mooie tijd nu wordt overschaduwd door de man die je zwanger heeft gemaakt. Wat een idioot zeg. Hij kan van alles willen en als hij geen rol van betekenis wil spelen in het leven van je kind is dat heel vervelend voor het kind. Maar dat hij geen alimentatie wil betalen, tja daar had hij over na moeten denken voor hij je zwanger maakte. Ik zou hem zeker laten betalen. Al gebruik je het geld niet, stort het dan op een spaarrekening voor de kleine. En als ik jou was zou ik never nooit niet zijn achternaam aan het kind geven. Wat denkt hij wel niet?
Ach ja, ik heb hem nu maar geblokt dus bereiken lukt hem nu niet. Erkennen doe ik maar niet en het word gewoon mijn achternaam. Gelukkig heb ik hele lieve ouders die er voor me zijn goede vrienden en fijne buren. Ik voel me nu a en toe alleen maar sta er niet helemaal alleen voor. Dat is een grote geruststelling
Achternaam zou i zeker niet doen. Ik twijfelde heel erg en omdat we het toch gingen proberen samen heb ik het wel gedaan. Uiteindelijk zijn we, na een 2de kindje, toch uit elkaar gegaan. En ik heb altijd spijt gehad dat ze zijn achternaam dragen. Helaas heeft hij ook nog net te veel contact om het zomaar te kunnen wijzigen (lees 2 tot 4x per jaar)
Wel als de grootste zorgen achter de rug zijn de lusten, maar nu niet de lasten voor meneer dus. Daar zou ik toch ook niet in mee gaan. Als meneer de komende 2 jaar geen interesse heeft in zijn kind, dan ook niet binnen pakweg 8 jaar. Als hij een erkenning niet nodig vindt, dan ook geen achternaam. Uiteraard zou ik wel ten allen tijde zijn naam onthouden en eventueel zijn huidig telefoonnummer. Als je kind dan over x jaar vraagt wie zijn vader is, kan je hem dat vertellen.
Aller eerst gefeliciteerd meis! Ik snap je heel goed ik heb namelijk bijna het zelfde mijn vriend heeft ook eigen bedrijf 2 kids uit vorige relaties en ik raakte zwanger en toen zei die augustus komt beter uit laat maar weg halen doet veel verdriet . Maar k kies voor me kindje. Hij zegt ja ik hou van je en ik wil je niet kwijt maar je zet me voor het blok. Maar hij mij ook. Dus jaa kan me vinden in je verhaal.
Als ik lees en hoor hoevaak vergelijkbare situaties voorkomen kan ik er zo verdrietig om worden. Wat een vreselijke mannen heb je er ook tussen zitten. Ik heb zelf besloten dat ik t goed vind zo. Ik kan en wil hem de komende tijd niet zien of spreken. Zijn moeder heeft me vandaag gebeld dat hij het zo moeilijk had, terwijl ik nu denk tja ik heb het ook wel moeilijk. Niet alles draait om hem ondanks zijn psychische stoornis. En tuurlijk zal t moeilijk worden en tuurlijk mis ik hem maar daar kan ik ook wel over heen komen. Over een paar maanden zal ik wel weer een mail sturen. Ik vind nog steeds dat het erg mooi zou zijn als hij een rol in het leven van het kindje zal spelen, maar dan wel op mijn manier. Dus of wel vanaf het begin of niet. Dan komt hij maar eens in de maand hier langs. Erkenning zal ik zeker niet doen en t kindje krijgt gewoon mijn achternaam. Ik ben tevreden met mijn besluit en dat geeft enorme rust. De stress is er weer aardig uit en heb afgelopen nacht eindelijk weer is geslapen. Bedankt voor jullie reacties, dat doet me goed!
Jeetje wat een kerel zeg! Eisen dat je het laat weghalen maar nu moet het wel zijn achternaam dragen?! Dat hij dat nog durft te zeggen! Direct kappen met die vent, zo 1 verdien je niet. Ga je lekker richten op je zoon en de nieuwe baby, die hebben je aandacht veel meer nodig. Sterkte ermee!
Alles duidelijk laten omschrijven meid. Alles op papier,zoals jij het wilt hebben, als je hem er bij zou willen betrekken. Je staat letterlijk en figuurlijk sterk, hij heeft geen poot om op te staan. Misschien moet je m even vertellen dat als hij erkend, ook alimentatie moet betalen? En zonder erkenning dat zijn achternaam totaal niet aan de orde is? Jij en je kleintje zijn (nu al )gebaad bij continuïteit. Laat hem lkkr in therapie gaan om te leren beslissen, verantwoording te nemen en anders te leren los te laten. Je bent geen jojo! Als hij je blijft bellen, of zn fam, kies dan n ander nummer, daar krijg je rust van. Niet van gesprekken die door je hoofd blijven malen. Malen is slecht!
Je verhaal herken ik, de vader van mijn zoontje is zo'n zelfde figuur. Waarschijnlijk is het kindje opvoeden zonder hem makkelijker dan met hem, hij zal deze eisen ook stellen in de opvoeding en daarván word je alleen maar onzeker. Hij zal wel bijdraaien kwa kind willen zien enzo maar zorg dat je de touwtjes in handen houdt en dat je als enige het gezag hebt en geef m niet z'n achternaam. Heb ik wel gedaan en nu moet ik naar de rechter om dat recht te kunnen zetten.
Geen ervaring met deze situatie maar wat kunnen mannen toch ongelooflijke botte en gevoelloze wezens zijn.. Ik gok dat als je kindje er straks eenmaal is hij misschien bijdraait, maar ik zou er dan echt al helemaal klaar mee zijn denk ik! Gewoon lekker voor jezelf en je gezinnetje kiezen, niks erkennen of achternamen. Lekker uit de buurt blijven van die malloot. Hij komt zichzelf nog wel een keer tegen!
Nou wat een verhaal. Fijn dat je goede steun krijgt. Hopelijk kun jij in rust genieten van je kinderen. Hij geeft aan geen vader te zijn. Maar jij had toch al een kindje. Was hij hier ook niet beetje vaderfiguur (naast biologische vader) als hij bij jullie woonde heb je toch ook Beetje opvoeding erbij ok al is dan biologisch niet zijn kind? Laat hem maar lekker in zijn eigen wereldje. En kies wat het beste voor jullie is. Sterkte!