Het is vreselijk wat er gebeurt is Die vrouw is voor dr leven getekend door dit verlies wat een schuldgevoel zeg. Ik heb zelf een postnatale depressie gehad na de zwangerschap en kamp er nog steeds mee. Ik heb nu medicijnen maar ik moet zeggen als ik het vreselijk druk heb vergeet ik veel want mijn concentratie is soms slecht. De 1e maanden ben ik Yeline ook wel eens vergeten wel anders maar toen lag ze al een paar uur in bed toen ik dacht van he ik mis wat heel erg vooral als ik er bij na denk.
Jeetje wat triest zeg...ik ben het wel met Saraah eens, ook mijn hele leven draait om Valentino ik kan me niet indenken dat ik hem niet zou missen.. maar goed, wat er hier ook al gezegd wordt, je weet nooit hoever iemand heen is, alhoewel ik dan me dan wel afvraag wat die vrouw deed met de zorg alleen over 3kids en gaan werken, en autorijden onder de invloed van medicijnen. Ik hoop maar dat de kleine Guy nu op een betere plek is..
Als die vrouw depressies had, snap ik niet dat ze gewoon naar haar werk ging,dan heb je toch zeker begeleiding nodig. Je brengt 2 kids naar school, en je andere vergeet je? Nou ik trap daar niet in, dan had ze toch die andere 2 kids ook moeten vergeten?walgelijk gewoon, verschrikkelijk ook helemaal voor dat beebje wat gewoon de hele tijd heeft gehuild. Als ik ergens een kindje zou zien, wat in de auto zat, zou ik eerst even afwachten, en daarna echt ruit inslaan. Waarschijnlijk zit er wel meer achter. Maar vergeten? nee dat kan je niet maken als moeder! Ze heeft er nog 2, dus ze was het al gewend. Ze mag van mij de bak wel in, moet je de gewone dingen maar niet vergeten.Tis verdorie net of je een pak melk vergeet te kopen bij de supermarkt.
inderdaad wat je zegt mensi, als ik dat zou zien zou ik hetzelfde doen, even wachten en dan 112 bellen. (ik heb dat al als ik hondjes in een auto zie zitten) buiten dat om snap ik ook niet dat je een boodschap kunt doen en de kids in de auto laten
Wat er is gebeurd, is absoluut verschrikkelijk. Voor dat kleintje moet het een vreselijke dood geweest zijn.. Maar wat me hier echt opvalt is dat wij als moeders zo vreselijk, ongelooflijk hard zijn naar elkaar. Ik voel echt een intens medelijden met die vrouw; enerzijds wil ze waarschijnlijk zelf ook niet meer leven, anderzijds moet ze door voor haar twee andere kinderen. Ik hoor iedereen hier keihard roepen "dat overkomt mij niet!"... sorry, maar ik denk dat dit iedere moeder en iedere vader zou kunnen overkomen en ik vlei mezelf niet met de gedachte dat dit alleen iemand anders zou kunnen gebeuren. Ik kan en wil het me niet voorstellen, maar als het een andere moeder kan overkomen, kan het bij mij dus ook. Cathy dacht ook dat ondanks de depressie, ondanks de stress, dat dit haar niet zou kunnen overkomen en kijk eens wat er is gebeurd. In plaats van altijd maar weer direct met een oordeel klaar staan, zouden we er beter aan doen om voortaan extra alert te zijn op elkaars kinderen, te blijven wachten als we een kind alleen in de auto zien zitten of ergens verloren zien zitten. Laat DAT in godsnaam de les zijn die we allemaal uit deze vreselijke tragedie trekken, dan is deze hele tragische gebeurtenis tenminste niet helemaal voor niets geweest...
Ow wat verschrikkelijk zeg, ik heb zelden zo'n gruwelijk verhaal gehoord. Ik heb er helemaal buikpijn van als ik het lees.. Het idee dat dat arme kindje gewoon overleden is door een hele dag moederziel alleen opgesloten te hebben gezeten in een bloedhete auto, wat zal hij gehuild hebben, dat niemand hem gehoord heeft... ongelovelijk gewoon
Ook eens met Lia.... vreselijke gebeurtenis mijn hart gaat uit naar het arme kindje..en ook naar de moeder en de rest van het gezin...wat moet het vreselijk zijn om hiermee door te moeten leven..
ik ben het ook eens met Lia. Ik denk dat het verschrikkelijk moet zijn voor de moeder verder te leven met dit drama. En ook voor de rest van het gezin. Ik denk ook dat je de gevolgen van medicijnen en een depressie niet moet onderschatten. En over de voorbijgangers, in de krant stond dat de auto, samen met 7 andere auto's (va, collega's) op de parking van het werk stond. Dus daar waren geen voorbijgangers. Ik vind het gewoon verschrikkelijk triest, in de eerste plaats al voor baby Guy zelf.