Ik zit te twijfelen of ik mijn moeder bij de bevalling zal vragen. Zijn er meiden met positieve of negatieve verhalen hierover ? De reden dat ik haar evt. wil vragen is dat mijn man zich erg onzeker voelt en alles wat met de bevalling te maken heeft eng vind en bang is mij niet genoeg te kunnen steunen. Ik heb een goede band met mijn moeder en je weet misschien wel dat moeders een gerustsellende en troostende invloed op je kunnen hebben, zeker omdat ze uit ervaring weten hoe het is om te bevallen. Maar nu twijfel ik want stel je voor dat op het moment van de bevalling alles soepel loopt dan wil ik mijn moeder er helemaal niet bij, ik wil haar alleen als ik het moeilijk heb .............. snappen jullie het nog ? Ik wil haar niet teleurstellen, dat ze er naar uit gaat kijken er bij te mogen zijn en als puntje bij paaltje komt dat ik haar er ineens niet bij wil wil hebben, ik kan nu niet inschatten wat mijn behoefte is misschien wil ik wel in een hoekje gaan zitten en geen mens om me heen en me helemaal in mezelf terug trekken om de weeën op te vangen, maar als ik veel pijn heb en in paniek ben en ik heb niets aan mijn man dan heb ik haar harder nodig dan ik me nu kan voorstellen. Ik ben ook wel een beetje bang dat ik me erg opgelaten zal voelen om daar zo kwetsbaar te liggen zijn, met je benen wijd, ik ga de verloskundige ook zeggen dat ze niet moet zeggen tegen mijn man (en of moeder) als ik aan het persen ben om te kijken als het hoofdje er uit komt, dat zie je wel eens bij van die progamma's op TV, ik ben geen kijkdoos ! Zelf denk ik dat ik het mijn moeder kan voorleggen dat ze stand-by is en dat ik haar mag bellen in het geval ik haar nodig heb (of mijn man natuurlijk) maar het duurt dan wel een half uur voor ze bij me kan zijn en zo ie zo bel ik haar direct als ik bevallen ben om samen met mijn vader te komen kijken, het is hun eerste kleinkind en ik vermoed ook meteen de laatste dus ik kan het maar een keer goed doen. Het is ons eertse kindje (26 weken zwanger) en wil graag in het ziekenhuis bevallen. Groetjes Vlokje
Bij deze bevalling maakt het mij op het moment niet uit wie er bij is. Van mij mogen mijn moeder, schoonmoeder en zusjes wel gaan kijken als ik tenminste thuis mag bevallen. Maar ik heb ze dit niet verteld omdat ze hier naar uit gaan kijken. Ze komen hier sowieso en dan gaan ze beneden zitten. Als ik dan zoiets heb van ze mogen wel komen kan ik ze altijd nog vragen. Je kunt toch ook vragen of ze aanwezig is in het ziekenhuis en als je haar nodig hebt of ze dan wil komen. Onder voorbehoud dus. Of je vraagt aan haar of ze erbij wil zijn maar in eerste instantie wel op afstand blijft zitten, dan kun je haar altijd om hulp vragen toch?
Ik heb eerst tegen mn moeder gezegd dat ze niet mocht komen. Tijdens de weeën heb ik ze gevraagd om toch deze kant op te komen, want het is anderhalf uur rijden. Toen de ontsluiting opschoot en mn moeder het vroeg heb ik gezegd dat ik nog niet wist of ze bij de bevalling mocht zijn. En toen ik mocht gaan persen wilde ik haar er heel graag blij. Ik ben achteraf heel blij dat ze er bij was.
Je man en jij krijgen samen een kindje. Het is zo intiem om dat samen mee te maken. De bevalling is zwaar ja, maar hij moet je ondersteunen en dat lukt hem echt wel! Het is zo mooi om dat eerste moment samen mee te maken. Met alleen papa en mama (en de VK). Ik heb het als heel mooi ervaren om het samen met mijn man te doen. (Zijn niet alle mannen van tevoren een beetje bang? Daar zet hij zich wel overheen als het moment daar is!)
ik denk dat jouw man goed over alle scenario's nagedacht heeft als hij bang is, hij is in ieder geval wel voorbereid omdat ie er nu al zoveel over nadenkt maar als jij echt het gevoel hebt dat ie het niet aankan en je hebt een goede band met je moeder dan zou ik haar absoluut als stand by vragen, jij moet namelijk een behoorlijke prestatie neerzetten en je kan dan wel wat steun gebruiken. ik zou mijn moeder er niet bij willen hebben maar mijn man is dan ook niet bang, toen ik zei dat ik hem graag alleen bij mijn hoofd wilde hebben tijdens de bevalling om me te steunen en niet naar mijn doos zitten staren zei ie: "ben je gek! ik wil het zien"! het is ook zijn kind dus daar geef ik dan maar aan toe
Ik zou dit gewoon zo met je moeder bespreken. Ik denk dat zij het wel snapt. Je weet gewoon niet van te voren hoe en wat. Over dat kijken naar hoe het kind eruit komt, geloof me, op dat moment maakt het je echt niet uit wie erbij staat en wie waar naar kijkt. Als je pech hebt kunnen er tig vreemden in het ZH er bij staan, maar dat maakt je dan echt niet uit hoor. En als je man bij je hoofd staat dan ziet ie evengoed alles hoor, als je op je rug ligt, want dan lig je met je knieen en hoofd naar elkaar toe dubbelgevouwen zeg maar.
hahaha, okay bedankt Vera, is die illusie ook weer uit de lucht, hoef ik me daar niet meer druk om te maken!
Mijn moeder was bij de bevalling van mijn dochter. En oh wat was ik blij! Mijn ex was namelijk niet zo'n meelevend persoon en ik had echt veel aan mijn moeder...was gewoon blij dat zij er al was! Al vond mijn moeder het zelf vreselijk om haar dochter zoveel pijn te zien hebben.......maar het moment dat haar 1e kleinkind geboren werd zal ze nooit vergeten!
Ik wil mn moeder er niet bij hebben. Ik ben dan te veel met haar bezig en wil dan juist eens alle aandacht voor mijzelf en de baby hebben. Ook lijkt het me voor mijn vriend helemaal niet leuk als mijn moeder er bij is. Ik vind het ook echt iets tussen ons. Maar de band tussen mij en mn moeder en mn vriend en mn moeder is dan ook niet optimaal. Mijn moeder is jaren boos geweest omdat ze er bij mn zus niet bij mocht zijn, dus ik was al bang dat ze dat bij mij ook 'eiste', gelukkig is ze tevreden met in de buurt zijn en gewoon de eerste te zijn die na ons de baby zal zien.
Ik zou het best wel willen, ik heb gewoon een hele goede band met mijn moeder. Maar ik denk dat het leuker is voor mijn vriend om hem alleen erbij te hebben. Je krijgt inderdaad samen een kind en dat is het mooiste moment uit je leven. Ik denk dat ik mijn moeder wel laat bellen als ik bezig ben, als ik thuis beval tenminste, dan kan ze gelijk naar boven komen als het geboren is .
Als je t fijn vind om dr erbij te hebben moet je t doen en anders niet. Bij mn eerste vond ik t fijn om mijn mams erbij te hebben.. Ze had mij tenslotte ook gebaard en ik had/heb ook n goeie band met haar. En nu bij mijn 2e zou ik nog steeds haar erbij willen. T voelt vertrouwd denk ik..
ik had mijn moeder erbij en vond het fijn maar ze hield zich op de achtergrond, ze heeft uren op een stoeltje gezeten en geen kik gegeven, mijn man zat naast me en hield me hand vast, zij heeft wel dingen gedaan zoals gefilmd de eerste foto's van ons drietjes, op en neer lopen naar de wachtende in de wachtkamer enzo ik heb het als fijn ervaren maar dit keer wil ik het samen met mijn man doen (alleen baal ik dan dat ik geen goede film heb dus moeten we wat op verzinnen want zo'n zustertje laat ik zoiets belangrijks niet verkloten haha) dus denk dat ik hem zelf klaarzet en mijn afstandsbediening ga gebruiken haha (duidelijk nog een plan moet maken met dit haha)
mijn moeder is perongeluk bij mn zus haar bevalling geweest, tenminste bijna tot het eind. we gingen mn neefje ophalen en ze had al erge weeen en de vliezen braken. mijn zus (die had het zelf niet verwacht) vond het heel fijn dat ze er bij was. ze riep zelfs tegen haar man: kijk zo moet je het doen! haha maar ik vraag mn moeder er zelf niet bij, ik denk dat mijn man het beste mij kan `helpen`.
Jeetje wat veel reactie's zeg ! heel erg bedankt. Weet je ik heb 8 januari een infoavond in het ziekenhuis en kan dan ook even kijken of er een wachtruimte is voor bijvoorbeeld de ouders en hoe de verloskamers er uit zien en of er evt. ruimte is dat me moeder er op de achtergrond bij is. Ik ben zwanger geworden via IVF en bij de eerste punctie ben ik alleen de puctie kamer in gegaan en mijn man zat op de gang want hij was zo bang dat hij flauw zou vallen daar. Mijn man hoorde me gillen en hyperventileren van de pijn op de gang, toen zei hij ook al kan je je moeder er niet bij vragen, dat zag ik dus niet zitten en is hij de tweede keer wel meegeweest naar binnen en ik had zijn hele hand fijn geknepen maar hij deed het heel goed en probeerde me gerust te stellen en dat lukte aardig hoor. Maar als het een maraton bevalling gaat worden houd hij dat niet vol denk ik, hij wil af en toe naar buiten kunnen om een luchtje te scheppen. Als kind is hij ernstig ziek geweest en was bijna overleden, hij heeft dit nooit goed verwerkt en alles wat "medisch" is loopt hij uit de weg. Ja nu ik dit zit te typen geloof ik toch dat me moeder er ook maar bij moet zijn ik ben er uit ! ze gaat volgende week 2 maanden naar het buitenland en als ze terug is (5 weken voor de bevalling) ga ik het haar vragen. En wat kan mij het schelen wie me doos allemaal ziet, het is toch iets heel natuurlijks. Wat iemand hier al schreef "mijn moeder heeft mij ook gebaard" vond ik zo mooi. Groetjes.
Ik heb mijn moeder ook gevraagd om bij de bevalling te zijn. Natuurlijk in overleg met mijn man. Zij zou erbij zijn tot het moment dat ik zou mogen persen, dat zou het moment van mijn man en mij worden. Helaas wordt het een geplande keizersnee dus nu is alleen mijn man erbij.
ik vond het trouwens zieliger voor mijn moeder als voor mezelf, ze vond het vreselijk om mij pijn te zien hebben en helemaal hoe erg ik uitgescheurd was (ze keek per ongeluk terwijl ze helemaal niet wilde met het langslopen) ze zei dat ze echt even diep moest ademhalen zodat ik niets aan haar gezicht kon aflezen hihi (mijn man had express niet gekeken naar mijn doos en keek ook al per ongeluk BLIJKBAAR trekt het ogen aan hahaha) maar who cares heel het ziekenhuis had voorbij mogen lopen het deed me helemaal niets!
Bij mijn eerste had ik niet het gevoel om mijn moeder erbij te willen hebben, maar bij mijn tweede bevalling wou ik het wel heel graag. Mijn man heeft er een paar weken over nagedacht en hij vond als ik het heel graag wilde, dat ik mijn moeder mocht vragen. Komt bij dat we allebei weten dat mijn moeder iemand is die zich op zulke moment terugtrekt en zichzelf op de achtergrond zet. Dus het zou hoe dan ook ons moment worden en niet het moment van mij en mijn moeder. Ik heb mijn moeder gevraagd, en die heeft uiteindelijk zelf nee gezegd. Iets waar ik geen rekening mee had gehouden, maar wat ik wel begrijp en ook respecteer. Mijn moeder dacht dat ze het niet aan zou kunnen om mij, haar kind, zoveel pijn te zijn leiden. En dat kan ik wel begrijpen. Maar dat ik misschien ook wel iets om rekening mee te houden, dat moeders er ook nee tegen kunnen zeggen... Uiteindelijk ben ik blij dat ze er niet bij is geweest, het duurde ook deze keer weer veel te lang en was wederom geen pretje, dus het is goed zo. Ze wist niet dat officieel dat ik bezig was, maar heeft ook deze keer weer aangevoeld dat ik bezig was. Ook apart hé....
Mijn moeder is bij allebei mijn bevallingen geweest. Ik was blij dat ze er was. Ik heb veel steun aan haar gehad, oogcontact met haar gaf me veel steun. Vooral bij de 2e. Dat was een keizersnede en mijn moeder mocht samen met mijn ex naar binnen in de OK. Mijn ex ging zowat tegen de vlakte en toen is mij moeder bij me komen zitten. Daar was ik heel erg blij mee. Bij mijn volgende bevalling wil ik haar er ook weer bij hebben. Ik zou niet anders willen.
Ik wil even zeggen dat ik me groen en geel erger aan vrouwen die al een kind hebben en roepen "geloof me, als je daar eenmaal ligt, dan interesseert het je helemaal niets meer". Ja jemig, we zijn echt niet allemaal hetzelfde hoor. Dus hou eens op voor een ander te denken. Als iemand in eerste instantie niet wil dat iemand naar het hoofdje gaat kijken, dan kan dat toch? Als het op dat moment anders is, dan merk je dat toch dan wel? Maar ECHT niet iedere vrouw is hetzelfde en ook op dat moment zullen er vast wel vrouwen zijn die het nog steeds niet prettig vinden. @ TS: Je kunt deze twijfel met je moeder bespreken. Dan is die teleurstelling er niet op het moment dat je het toch niet ziet zitten. Je moeder heeft daar vast wel begrip voor.
Ik wil bewust mijn moeder er niet bij hebben. Ze heeft zichzelf al uitgenodigd hoor, dus moet haar nog wijs gaan maken dat ik niet wil dat ze erbij is. Wel heb ik mijn zus gevraagd of ze erbij wilt zijn. Ik ken mijn moeder iets te goed. Die wilt continu in de belangstelling staan, en ook vanaf de geboorte alles regelen en overnemen. Maar dit is het moment van mijn vriend en mij, wij willen zelf graag onze kleine laten zien en ik wil niet dat mijn moeder zich ook maar een beetje meer voelt dan de andere visite (schoonfamilie). De enige die ik iets meer tijd gun met onze kleine zijn mijn opa en oma, omdat ik het geweldig vindt dat ze dit nog mee mogen maken. Ik probeer dus mijn moeder bewust op afstand te houden. Ze had zelfs zichzelf al uitgenodigd om de eerste dagen bij ons te blijven slapen om mij te helpen met de kleine.. Nou echtniet he, want er is geen helpen bij.. Ze doet gewoon alles zelf en ik mag toekijken.. Nee, geef mij maar de kraamhulp.. En mijn moeder mag gewoon op visite komen net als de rest.