Ja, dat is ook zo. Ze had zovaak contact kunnen opnemen maar dit heeft ze niet gedaan. Niet op een manier zoals een dochter dit nodig heeft in ieder geval. Ik denk niet dat ze anders kon maar dat betekent niet dat ik het moet accepteren.
Nou, als ik eerlijk ben..... Als ze dood zou gaan zou ik haar niet missen nee. Ik heb haar nooit gemist, al die jaren niet. Ik heb wel een moederfiguur gemist, iemand die naar me omkeek. Maar niet haar in persoon. Ik zou misschien spijt hebben dat ik niet in gegaan ben op haar pogingen omdat ik me schuldig voel naar haar toe. Zo ben ik, ondanks alles.
Ik heb denk ik verwachtingen van een moeder die zij niet waar kan maken. Ik ben niet veeleisend hoor, maar het gevoel gezien te worden vind ik al voldoende. Toen ik geen contact met haar had was het gewoon zoals het was. Ik voelde me prima. Ik vraag me af hoe het zou zijn als we wel contact zouden hebben, dat is al zo lang geleden dat ik me dat niet zo goed kan bedenken.
Ik heb daar over na gedacht, iets drinken op neutraal terrein. Maar die drempel voelt enorm hoog en ik denk dat ik dat te eng vind ofzo. Te bang om teleurgesteld te worden ofzo?
Ja, precies. En dat zal ze nooit doen. Nooit ligt er iets aan haar. Volgens mijn tante is dit nooit anders geweest met haar. Gek he dat familieleden nadat er zoveel gebeurd is nog kunnen denken dat dit soort vragen geaccepteerd worden. Dan denk ik, hoe dik is die muur voor je hoofd?
Dank je. Ik ben me na dit topic wel bewust van wat ik wil. Hoe graag je soms iets ook wil, soms werkt het gewoon niet.
Nee, het heeft niets met mijn vader te maken. Het maakt hem niets uit, al zou ik iedere dag contact willen met mijn moeder, hij zou het prima vinden. Maar na de scheiding heeft mijn moeder zich volledig afgesloten van iedereen wat dus geresulteerd heeft in dat ze dus niemand meer ziet. Ze had alleen haar man, maar nu is hij dood en ja.... zit ze alleen.
Klopt... Ik heb dat verdriet eigenlijk nooit echt gezien, tot vorige week. Ik ben in therapie en mijn psycholoog heeft me aan het huilen gekregen door te zeggen dat ik me heel erg eenzaam gevoeld moet hebben in de tijd dat ik zo graag een moeder om me heen wilde. Ik heb hier nooit om gehuild maar als ik het er dan zo over heb besef ik me toch wel hoe ellendig het eigenlijk is (geweest).
Ook heftig voor jou zeg... Ook heel knap dat je je afgehouden hebt en hebt gekozen voor jezelf. Dank je wel!
Lieve allemaal, Ik heb zoveel mogelijk gereageerd op jullie berichten. Ik waardeer jullie reacties erg en ik realiseer me nu hoe belangrijk het is om dicht bij mezelf te blijven en te kijken naar wat IK nodig heb, niet naar wat zij nodig heeft. Ik denk altijd eerst aan anderen en dan pas aan mezelf en dat is een grote valkuil, daar wordt bij therapie ook aan gewerkt, maar het is lastig om zulke patronen om te buigen omdat het zo natuurlijk gaat. Ook is het besef er meer gekomen dat ik zo'n verstoorde 'band' met haar heb dat daar eigenlijk niets meer aan te redden valt. Ergens doet dat pijn, omdat ik graag wel een goede moeder/dochterband zou willen. Maar ik weet dat dat met haar niet kan, wij verschillen teveel en ik denk dat wij qua persoonlijkheid maar ook intelligentie teveel uit elkaar liggen. Ik had op mijn twaalfde al meer nodig dan zij me kon bieden. Mijn moeder heeft altijd alle soorten therapie en tests afgehouden want er is volgens haar niets mis met haar. Dit is gebrek aan inzicht en hier kan ze niets aan doen, het ligt buiten haar vermogens en ergens is dat triest, maar ja. Nogmaals heel erg bedankt voor alle reacties! Nu nog een bericht zien te maken die ik haar ga sturen, maar daar ga ik nog even een nachtje over slapen.
Oh dat herken ik heel goed. Zoals ik het lees gaat het nu prima met jou en zit de kans er dik in dat je, als je wel weer contact zou hebben, weer gekwetst gaat worden. Plus de gemaakte opmerkingen kan ze je met geen mogelijkheid doen vergeten.. correct? Denk dat je voor jezelf je antwoord al hebt maar het misschien toch voelt als iets "wat je niet doet want het blijft toch je moeder".. Edit, lees nu je post hierboven. Heel veel succes!
het enige wat ik kan zeggen, Veel sterkte met het formuleren van een tekst. Maar ook die schrijf je vanuit jezelf. Ook ik heb een moeder die me niet kon en kan bieden wat een kind nodig heeft. Ik zit nu op een level van acceptatie en blijft het ook bij. Wat een ander, lees vrouw die me gebaard heeft, ook ervan vindt! Maakt het niet allemaal even makkelijk, dus wil ik je toch een hart onder de riem steken!
Wat schrijf je dat netjes op! Ik herken het helemaal. Dat berichtje terug hoeft niet morgen of volgende week al gestuurd te worden. Ook dat mag in jouw tempo! Misschien een idee om het er met je therapeut over te hebben? Hopelijk brengt dit niet weer alle nare gevoelens en emoties naar boven bij je. Veel succes en sterkte met het formuleren van je reactie!
Heel goed dat je nu kijkt naar wat JIJ wil! En voor jou is geen contact beter. Wat ik me wel afvraag, begon ze nu zelf over die berichtjes? Of heb jij dit benoemd? Het lijkt nu alsof zij erover begon, maar neem aan dat ze de berichtjes niet 14 jaar bewaard heeft... Ondertussen heel wat nieuwe telefoons gehad denk ik. En anders had ze dit ook al lang eerder gevonden. Als een ander het verstuurd had zou deze persoon het ook gelijk wissen. Ik geloof dus weinig van het verhaal dat ze van niets wist. Dus beter af zonder contact. Zij is inderdaad niet het moederfiguur dat je gemist hebt. Hoewel het heel naar moet zijn een moederfiguur te moeten missen. Sterkte!
Wat een enorm dappere beslissing! Heb je dit ook op therapie besproken? Wellicht kun je met je therapeut praten over wat dit met je doet. Dit lijkt me een heel belangrijk moment voor jou om jezelf zo op 1 te zetten
Edit:ik lees nu je reactie pas. Heb je je zus gesproken hierover? Heeft zij ook nare sms'jes gehad? Ik kan me NIET voorstellen dat je out of the blue zulke lelijke sms'jes naar je kinderen stuurt als ouder zijnde. Ook al was ze geen verzorgende moeder, je hoeft niet goed te zijn in opvoeden om toch heel veel van je kinderen te houden (kwam ik een paar jaar geleden zelf achter). Ik bedoel ik ken je moeder niet, dus tot zover de inschatting. Maar ik ken wel ouders die echt voor geen meter voor hun kinderen hebben kunnen zorgen, toch veel van ze houden. Hoe was ze vroeger toen jullie thuis woonden? Leeft je vader nog? Kan je er met hem over praten?
Nav je reactie Narcisje dat je moeder je niet kon bieden wat je nodig had, en dat ze zelf vindt dat er niets met haar mis is. Ik herken beide (het zij in 2 verschillende ouders). Je hoeft haar natuurlijk niet in je binnenste muur te laten, of iedere week op de koffie te hebben? Ik heb ook een (om andere redenen) zeer verstoorde band gehad met 1 ouder (eigenlijk met allebei maar oke), en na 15 jaar hebben we toch weer een keer voorzichtig contact gehad (ondanks dat ik hem ook van alles verweet) en het is uiteindelijk een hele goede band geworden. Het had ook een stuk oppervlakkiger kunnen blijven. Overigens met mijn moeder (die ook vanalles heeft maar alles ontkent), die hou ik op afstand. We zien elkaar wel maar wat zij zegt kan me niet raken.
Intelligente moeders kunnen ook niet altijd bieden wat nodig is. Ik vind het opvallend dat ze met iedereen heeft gebroken. Super foute mannen staan er vaker om bekend dat ze hun 'geliefde' te gaan isoleren van hun naasten. Ik kan mij alleen slecht inleven in moeders die dat toelaten mbt tot hun kinderen.