Ts, het feit dat je je eigen "probleem" erkent is al erg goed! Geen één moeder is perfect en jij hebt nu eenmaal iets langer "opstartprobleempjes" dan de meeste andere moeders. Enne..ik herken je verhaal hoor. Ik zeg altijd gekscherend dat als je kindjes kon baren die al 2 jaar waren, ik al wel 5 kinderen had gehad. Ik ben nou eenmaal geen baby moeder en vind daar ook weinig aan. Pas als ze tussen de 1,5-2 jaar zijn vind ik het leuk worden. Zo simpel is het. En ik kom er ook eerlijk voor uit. Het komt echt goed. Geef het de tijd.
Lief, bedankt! Iedereen trouwens et jullie fijne reacties. Het doet me al goed om dit soort dingen gewoon eens te kunnen zeggen, een klein beetje herkenning te lezen. Een bij mezelf nagaan waar het probleem nou precies ligt. Ik zit al een maand maar in mezelf te malen, kwam er gewoon niet verder mee.
ik vind het ook wel eens moeilijk hoor om weer een leuke moeder te moeten zijn en weer te zorgen voor de een of de ander. je vind het zelf minder leuk dan een ander en dat kan daar hoef je je echt niet voor te schamen hoor. je weet wat je probleem is en die kun je nu aan gaan pakken.
Ja, maar je door de dagen heen slepen en de uren aftellen voordat je kind weer in bed ligt? En daarnaast werk je ook nog 4 dagen per week. T's: Zoals ik je verhaal lees denk ik aan een pnd. Veel schuld- en schaamtegevoelens en die maken een mens somber en daardoor kom je zover van je zelf af te staan. Dan worstel je de hele dag met eigen gedachten en schuldgevoelens. Hierdoor kan je niet open staan voor je dochter, wat nog meer een schuldgevoel geeft, (Helaas herkenning na de geboorte van onze tweede dochter ). Zou echt hulp gaan zoeken. Erkenning van gevoelens is al een eerste stap. Dapper dat je het hier deelt!
Ik heb bij beide kinderen een pnd gehad en herken idd ook dingen die ts schrijft. En ja, ook dat ze zich door de dagen heen sleept. Ik had dat ook heel vaak. En ik werk ook 4 dagen/week. Mijn werk is juist mijn redding geweest. Geef mij maar een dwarse peuter (en ja, ik weet waar ik over praat) waar mee te communiceren valt. Op welke manier dan ook.
Vind jouw woorden veel harder eigenlijk! Dit zal precies de reden zijn waarom Beekje haar gevoelens niet met iemand deelt; bang om zo'n reactie te krijgen. Veel inlevingsvermogen zit er blijkbaar niet in... Beekje, wat ongelooflijk naar voor je dat je dit voelt. Eerlijk gezegd heb ik dit de eerste weken ook gevoeld, maar dit had een andere oorzaak denk ik. Nu groeit het gevoel iedere dag ietsje meer, maar het 'oergevoel' van moeder zijn, heb ik ook (nog) niet. Tegen mij is gezegd: moederschap moet bij sommige vrouwen groeien. Het is er niet altijd direct. Ik wil straks echt wel weer werken, want eerlijk gezegd lijkt het mij vreselijk om alleen maar met mijn kleine bezig te zijn. Ben stapelgek op hem, maar je wereld wordt zo klein... De negatieve gevoelens gaan bij jou overheersen dus misschien een idee om hulp te zoeken? Praat van je af meid en misschien kun je leren om ook je eigen ding te blijven doen. Wat dit ook voor jou mag zijn. Jij mag er ook zijn! Enne...gevoelens kies je inderdaad niet, sat overkomt je. Mooie uitspraak vind ik dAt.
Probeer ook uit te zoeken waar jullie samen van kunnen genieten; Probeer muziek op schoot, samen baby zwemmen, lekker wandelen, kinderboerderij, speeltuin, bibliotheek, terrasje, misschien kunnen jullie zelfs wel samen sporten. Even erop uit en tijd en aandacht hebben voor elkaar. Bovendien heb je dan ook nog kans om andere (leuke) moeders te leren kennen. Zo vind ik het heerlijk om met dochter(s) de stad in te gaan, in de bus, daar wat eten/ drinken, iets leuks kopen en weer lekker naar huis. Of even op de fiets naar de markt, lekkere broodjes halen. Even naar het bos/ speeltuin/ park etc. Etc. Er is zoveel te doen....
Beekje wat vervelend! En wel deels herkenbaar! Ik vond het eerste jaar ECHT NIET leuk. Ik heb het eerste half jaar vaak gedacht WAAROM hebben we dit gedaan? Ik had dan wel een huilbaby maar ik zat ook met mezelf en de hormonen in de knoop. Alles was anders, niks meer zoals het was. Mijn relatie was anders, ik moest constant zorgen, kon niets meer zómaar doen, heel veel liefde en verantwoordelijkheid voelen en zorgen en constant op de automatische zorg piloot. alsof ik zelf niet meer ''leefde'' ofzo. Achteraf denk ik zelf dat er ook wel iets meer was en ik misschien een (beginnende)pnd had. Bij mij was mijn redding om te gaan werken. En het eerste jaar overleven! Na het eerste jaar leek het net alsof ik weer uit mijn ''ei'' kwam en mezelf werd. Lastig uit te leggen maar zo voelde het echt. Nu is mijn leven weer op de rit. Ik werk 4 dagen, heb genoeg tijd voor mijn zoontje, doen leuke dingen. Ik tel de uren tot hij slaap niet af (nou ja misschien bij een off day of week maar dat heeft iedereen wel eens al vind ik het wel lekker dat het 19.00 uur is en ik even me-time heb. Wat helpt: - erover praten. - Ook met je man of vriend en er samen voor zorgen dat jij ruimte krijgt. Die ruimte ook NEMEN want het is NODIG. - hier is dat: ik ga savonds (als zoontje op bed ligt) 1 x sporten en op zondagochtend van 9-10. Mis ik weinig van zoon maar toch sportmomenten. - Ik spreek regelmatig af met vriendinnen. Dat kan van overdag met kids zijn tot 's avonds als ze op bed liggen. Ook regelmatig leuke uitjes en feestjes. - 1 keer per maand (streven Doen mijn man en ik iets samen. Dat kan feestje of verjaardag zijn maar ook uiteten, bios etc. Even weer geliefden samen zijn ipv papa en mama. Knappen wij altijd van op Ik vind ook activiteiten met de kleine leuk. Ik ga er op mijn vrije dagen samen veel op uit. Samen zwemmen etc. Of bij mooi weer gewoon een leuke tuindag van maken. Veel sterkte in elk geval meis, het komt echt goed!
Ts, wat vervelend dat jij je zo voelt! Hier heb ik dat gevoel ook wel eens, maar ik heb inderdaad wat eigen tijd! Ik werk ook 4 dagen. Ga 1 avond sporten en in het weekend laat ik bijv. Mijn man de boodschappen doen met de oudste en dan heb ik het even "rustig" met de jongste! Toen we nog maar 1 kindje hadden ging mijn man ook boodschapjes doen met ons zoontje en dan had ik dus even een uurtje relax tijd om lekker zelf te douchen, of in bad te gaan. Even een krant te lezen etc. Eigenlijk moet je proberen een balans te gaan vinden in tijd voor elkaar en tijd voor jezelf. Ik snap dat het lastig is met een vriend die nachtdiensten draait, maar probeer dingen uit. Spreek idd ook in het weekend met vriendinnen af, al is het maar een uurtje koffie drinken, je knapt daar zo van op, is mijn ervaring! Zet hem op! Je bent heus geen slechte moeder als het moederschap je zwaar valt! Je hebt alleen even een nieuw ritme nodig! Een positieve spiraal!
Ik vind het klinken alsof je in een spiraal zit met je kleine. Waardoor misschien ook het schreeuwerige versterkt zou kunnen worden. Ik merk dat een goede nachtrust en frisse start de dag zoveel fijner kan maken. Dat veel gedrag dan makkelijker om te buigen is naar leuk en minder vermoeiend gedrag. Als ik mijn dag niet heb dan pikt de kleine dat snel op en dan versterkt dat het negatieve in huis. Hoe je je voelt is ook zo bepalend voor hoe je dag gaat zijn. En dat zoveel meer met kinderen. Misschien moet je de knop vinden om om te draaien. Dat dat voldoende is om uit de negatieve spiraal te komen. Hoe ervaar je verder je werk? Zou het kunnen dat je daardoor nog wat vermoeider bent? En je partner werkt snachts last ik. Voel je je daardoor meer alleen?
Ja herkenbaar. Ik vond het eerst ook niet leuk! Nu ze groter zijn wordt het steeds leuker, maar het belangrijkste voor mij en wie weet ook voor jou is: blijven ontwikkelen en bewust blijven van je behoeftes. Blijf nadenken over wat JIJ wil. Dat heeft me langzaamaan geholpen. Toen ik mezelf als persoon completer voelde, werd ik ook een leukere moeder en kon ik veel meer van mijn mannen genieten. Maar het blijft een aandachtspunt.
Moeder zijn is voor mij echt geweldig. En nee dat betekend niet dat ik mn kind altijd leuk, lief en aardig vind. Het betekend ook niet dat ik altijd kan doen wat ik wil, waar ik behoefte aan heb en waar ik blij van wordt. Er zijn zat dingen die ik heb ingeleverd, waar ik concessies in doe. En ja soms vind ik het niet leuk. Maar man. Toch is het voor mij echt het mooiste ooit. Zo'n klein hummeltje dat je zelf hebt gemaakt zien groeien. Een kleintje dat troost bij je vind. Hoe blij en gelukkig ze is. Het eerste jaar is vooral overleven (voor mij dan). Tandjes, krampjes, verlatingsangst, slapeloze nachten, frustratie om het niet kunnen wat ze wil. Maar na het eerste jaar werd het hier tenminste 100x beter. En genieten van moeder zijn doe ik ook heel hard als ze slaapt Als het je zo zwaar valt, zoek hulp! Al is het alleen maar om te relativeren. Werk je? Zo niet, zorg dat je tijd hebt voor jezelf. Even eruit. Werk was echt voor mij een redding. Geen gekrijs, geen luiers, flesjes, krampjes. Even onder de mensen.
Toen ik alleen het openingsbericht had gelezen, dacht ik dat het ging over een thuisblijfmoeder. Maar verderop las ik dat je 4 dagen werkt. En dus snap ik niet helemaal door welke dagen je je heensleept? Want 4 dagen werk, 2 dagen weekend samen met je man en dan is er nog 1 dag over waarop je alleen bent met je dochter, toch? Kijk, ik snap heel goed dat het pittig kan zijn. Ik heb ook dagen dat ik blij ben als hij om 19u in bed ligt en ik adem kan halen. Maar relativerend: op mijn werkdagen is het: 's ochtends een uur en 's avonds na KDV een uur of hooguit twee. En that's it. Ik werk ook 4 dagen en de enige dag dat ik hem de hele dag heb is de vrijdag en het weekend kan ik het verdelen met mijn man. Wel scheelt het natuurlijk een stuk dat mijn man er 's ochtends en 's avonds ook is. Ik denk dat ik het zeker een stuk zwaarder zou vinden zonder zijn aanwezigheid. Maar ik vind het ook klinken als een depressie/burnout achtig iets. Je ziet het niet meer in perspectief. Ik zou zeker naar een psycholoog gaan.
Ik dacht precies hetzelfde. Met vier dagen werk heb je maar 1 dag helemaal alleen de zorg. Daarom niet helemaal goed te begrijpen wat je precies als zwaar ervaart. Daarmee wil ik niet af doen aan hoe je je voelt, want blijkbaar ervaar jij het wel als druk en kan je niet echt genieten ervan. Zou hulp zoeken om te kijken of daar meer achter zit. Wat betreft het sporten dat snap ik wel een beetje, omdat je man savonds er niet is kun je dan niet weg. Je zou kunnen kijken of je met iemand bij jou thuis kan afspreken in de avond en dat je in weekend gaat sporten, als je dat erg mist. Af en toe in weekend met iemand afspreken.
Je klinkt als een vriendin van mij, en die had toen een burn out. Dus zoek hulp. Ik ben een thuisblijfmoeder, en er zijn zat momenten dat ik het heel moeilijk heb, maar bij mij overheersen echt die leuke momenten alles. Je kind zien opgroeien en ontwikkelen is mooiste geschenk, ik vergeet ook een uur later dat hij moeilijk deed.
Aan de ene kant snap ik je gevoel helemaal hoor. Het is zwaar maar hey denk ook aan al die fantastische momenten waardoor het WEL leuk is om moeder te zijn en put energie uit de momenten dat je even geen moeder bent; op je werk, afspraakjes met vriendinnen en inderdaad de sportschool. Daar ben je even jezelf. Maar denk dat je wel een manier moet gaan vinden, en professionele hulp zoeken, om de hele tijd het leuk te vinden om moeder te zijn. Ik denk ook af en toe wel eens aaarrrgh is dit het nou maar 99% van de tijd ben ik wel blij. Sterkte en het komt echt wrl goed. De eerste stap, door t probleem te erkennen, heb je al gezet en hier spuien mag altijd. Mijn dochter bijvoorbeeld, wordt al weken lang huilend wakke om 5 uur. Laatst had mijn vriend nachtdienst. Hij was er nog niet en ik was kapot. Heb mn dochter in ons bed gelegd met tv aan. Heel slecht haha. Ik ging naar het toilet en moest even janken. Staat ze ineebs naast me in slaapzak. Was ze al schuifelend naar toilet gelopen. Ze ziet de traan over mn wangen en veegt hem weg en geeft me een kus en zegt "mama". Ik smolt en we hadden tot ik moest werken dikke lol
Ik lees dat veel dames denken aan een burn out, PND of depressie. Wacht in dat geval echt niet te lang met hulp zoeken, hoe eerder je hulp krijgt hoe beter het is. Je huisarts moet professioneel blijven en een psychiater heeft vast wel eens iets vreemders gehoord Praat er in iedergeval over met je man, en zeg tegen je omgeving dat het je het erg veel en lastig vind - naar hun hoef je natuurlijk niet te veel details te geven Heel veel sterkte!
Ik vind het dapper dat je er voor uitkomt! Niet veel moeders durven dat. (En ik ben zeker dat je niet de enige bent ) Ik las al veel tips hier waar ik het mee eens ben. Ik zou je ook aanraden hulp te zoeken van een psycholoog hierbij. Sterkte hiermee!
Wil niet hard overkomen maar ben het hier wel mee eens! Vind het zeker knap van je dat je er zo open over bent en zeker het kan zwaar zijn. Ik vond het 1ste jaar ook heel zwaar en ik ben een thuisblijfmoeder. Maar zoals hierboven al beschreven staat werk je gewoon 4 dagen dus zoveel ben je niet alleen met je dochtertje. Ik zou echt hulp zoeken desnoods bij je huisarts en eerlijk zijn over je gevoel!
Eerlijk gezegd denk ik juist dat het ook door werken kan komen. Sochtends de strijd tegen de klok, op werk komen, misschien wel stress dag en dan moe naar huis om de avondspits te draaien met een vermoeide dreumes die een driftbui krijgt. Ik heb ook wel eens zulke dagen en vindt ze dan pittig. Al is dat zelden. Balans is hier goed. T's is de balans wel goed? Zou er niet meer rust komen als je bijv minder werkt? Misschien heeft die rust een goede weerslag op beide.