Daarom zal het vast meer zijn 'alleen' het moederschap; een baan, het huishouden, het zorgen voor en een vriend die veel weg is. Zelf merk ik dat mensen met stress 1 ding noemen als oorzaak maar dat is het natuurlijk bijna nooit.
Och meid, laat alsjeblieft de eerste reactie langs je heen gaan. Wat een rotpost, en zo niet nodig. Ook ik ben zo'n moeder die zielsveel van haar kindjes houdt, maar de eerste jaren niet heb genoten. En hoe kwam dat? Ik was mezelf kwijt. Ik werkte 3 dagen, en daarnaast ging al mijn tijd in de kindjes zitten (er zit 1,5 jaar tussen de eerste en de tweede). En ik was soms liever op mijn werk dan thuis. Pas toen ik tijd voor mezelf ging maken, ging het beter met me. Dus af en toe de stad in met een vriendin, weer een avond sporten. En dan vooral mezelf niet schuldig voelen! Lekker naar de kapper ipv tussendoor geknipt worden door de thuiskapster omdat het zo makkelijk was........ Er veranderd zo veel als je mama wordt, de een vind het heerlijk, de ander had gewoon andere verwachtingen (en stel je jezelf dus teleur). Blijf er wel over praten, zodat het niet aan je gaat vreten!
Hoewel ik het moeder zijn over het algemeen wel leuk vind herken ik wel een beetje in je verhaal. Mijn zoontje is nu 15 maanden en is nu een beetje uit een vreselijke fase aan het krabbelen. De afgelopen twee, drie maanden waren best vaak niet leuk. Zijn eerste jaar was een eitje, hij was een heerlijke baby, maar de eerste maanden van zijn tweede levensjaar waren geen makkie. Drie keer in drie maanden flink ziek, superveel last van doorkomende kiezen en zoonlief is "gezegend" met een pittig karakter. Hij kan flink driftig worden, incl bonken met zijn hoofd en sinds een week zelfs bijten. 😳 Hij wil al zoveel maar kan het gewoon nog niet. Dat is ook frustrerend. Gelukkig waren er tussen de buien door wel mooie en vrolijke momenten maar ik hing vorige week ook bijna huilend aan de telefoon omdat ik niet meer tegen het geschreeuw kon. En nu wordt het beter. Hij is blijer, liever en eet weer een stuk beter. Pfff... 😅 Dus TS, het gaat over. Het wordt echt weer leuker. En over het stukje dat je je zo beperkt voelt, daar kan ik je alleen in adviseren om af en toe iets zonder kind te gaan doen. Gewoon iets voor jezelf. En verder moet je gewoon veel vrijheid inleveren. Zo werkt het nu eenmaal als je moeder wordt. Ik hoop dat je het snel leuker gaat vinden want het is gewoon niet fijn om je zo te voelen. Sterkte!
Ik lees nu pas dat je vier dagen werkt en dus eigenlijk maar één dag met je dochter alleen bent. Hoewel ik mijn vorige post wel meen denk ik ook dat er meer aan de hand is. Vind je het niet te veel of te druk om vier dagen te werken? Leg je daardoor meer druk op die ene vrije dag met je dochter en verwacht je een gezellige dag die je dan niet krijgt? Dat kan ik me namelijk best voorstellen. Maar als het dat niet is zou ik eens met de praktijkondersteuner van de huisarts gaan praten. Zij weten meestal vrij snel waar het probleem zit en kunnen je zonodig doorverwijzen. Hoeft niet ernstig te zijn, het kan ook een heel laagdrempelige hulpverlener zijn.
Als je 4 dagen werkt betekend dat niet dat je die dagen het niet druk hebt. Als je een veel eisende baan hebt en je moet racen tegen de klok om sochtends je kind naar kdv te brengen, naar je werk haasten, 8,5 uur daar bezig zijn met vanalles en nog wat, weer terug haasten en kind ophalen, en dan begint de lol, eten koken, terwijl je kind moe is, en aandacht wil, want mama is er weer, dan eten, spelen, wassen, avond ritueel etc. dit allemaal alleen moeten doen, want man is werken. Daarnaast moet je dus je huis nog stofzuigen/dweilen, was doen, strijken etc (ja ook huizen van werkende mensen zitten onder de kruimels, zand en stof) Dat is echt niet altijd even relaxed. Die uurtjes savonds zijn soms echt slopend Dus in deze snap ik TS wel, het is gewoon allemaal te veel voor haar denk ik, maar dat kan ik niet voor haar invullen. Ik denk wel dat het heel verstandig is om met de huisarts te praten een burn out of postnatale depressie kan prima behandeld worden als dit het geval is.
Ik denk dat je veel aan dit boek zal hebben. De besteller van Diana Koster - Perfecte moeders bestaan niet
Ik ben het helemaal eens met mamameer. Werken is geen vakantie of zo. Boodschappen ,eten op tafel , de was doen de dagen dat je werkt die wordt niet door de kaboutertjes gedaan en als je er altijd alleen staat door de week dan kan ik me goed voorstellen dat je bekaf bent en daardoor kun je minderkan hebben van je kind waardoor die weer dwarser wordt. Ik vind het knap als je dat allemaal aan kan. ( Ik dus niet ik ben keihard onderuit gegaan) Nu ben ik thuis bij de kinderen omdat ik afgekeurd ben en voel ik me soms alleen ik kan heel veel m'n eigen tijd indelen en 's middags een dutje doen. Sterkte en probeer vooral tijd voor jezelf te vinden, schakel idd je schoonmoeder in.
Ik herken je verhaal niet persoonlijk...maar ik heb in 2010 voor mijn afstuderen veel werkende moeders geinterviewd over hoe zij de balans tussen werken en het gezin ervoeren. Ik weet het niet uit mijn hoofd maar ik weet wel dat meer dan de helft werken en het gezin combineren heel erg zwaar vonden. Dan vooral als ze tussen de 28 en de 32 uur werkten. Bij minder dan 28 of helemaal volledig werken werd het al minder zwaar. Ik denk dat je erachter moet komen waarom je het zo zwaar hebt nu met je kindje.
Had een heel verhaal getypt, nu weg, dus maar opnieuw. Inderdaad valt bovenstaande wat jij typt echt heel erg tegen! Vanaf 6 uur tot 20 uur bezig bezig bezig. We hebben een paar weken geleden wel een schoonmaakster gevonden, dat scheelt al veel! Ik moet hulp zoeken, zoveel is me wel duidelijk. Ik zie in dat ik in het negatieve blijf hangen, er niet zelf meer uit kan komen. Het is allemaal ook zo anders dan ik verwacht had, hoe ik me voel. Ik zag echt uit naar een kindje krijgen. Het valt me tegen van mezelf dat ik het allemaal niet aan kan. Ik ben van huis uit ook niet gewend te praten over dingen. In vervelende situaties zette ons gezin de schouders eronder, we gingen door. Maar gepraat werd er niet. Het is moeilijk dat te veranderen. Door schaamte, het gevoel een zeur te zijn. Maar ik moet gewoon accepteren dat het me te veel is, waarom dat dan ook is. Wel ben ik vandaag meer bewust bezig geweest met naar het positieve kijken, lekker met mn dochter naar de speeltuin, en genieten van haar lol. Ik doe alles zo op de automatische piloot. Ik wil proberen elke dag meer stil te staan bij de fijne momentjes, hoe groot of klein ook. Om zo toch een beetje die negatieve spiraal te doorbreken. Door jullie reacties word het me duidelijker waar het probleem zit, in dat opzicht ben ik blij dat ik me hier heb geuit.
Ik vond de eerste 1,5 jaar ook niet leuk. Ik hield zielsveel van mn dochter, maar ongeveer 75% van de tijd vond ik het gewoon niet leuk. klaar. Het is inderdaad een taboe om zoiets te zeggen (voor een moeder), maar volgens mij maakt het je niet per sé een slechte moeder. Ik vind sommige reacties hier best extreem en enigzins overdreven. Ik speelde veel met mn dochter, knuffelde haar, verzorgde haar goed, en hield (houd) zielsveel van haar, maar ik vond het meestal gewoon niet zo leuk. Dat kan toch? Ik begon het pas echt leuk te vinden toen ik leukere dingen met haar kon doen en ze meer en beter ging praten. Voor die tijd probeerde ik het leuker voor mezelf te maken door zoveel mogelijk van huis weg te gaan en buiten dingen te doen. Gelukkig kun je met een baby bijna alles leuk voor de baby maken en kon ik ook regelmatig dingen doen die ik zelf leuk vond met de baby erbij (shoppen, lunchen, naar het park/dierentuin, binnenspeeltuin met goede wifi...). Nu is mn oudste bijna 5 en geniet ik volop van haar geweldige levenslust, haar vrolijke verhalen en haar scherpe geestje! Ik heb nu ook nog een jongere dochter, maar omdat grote zus er vrijwel altijd bij is is het nu heel anders en minder saai. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik gewoon geen "baby-mama" ben.
Dat wilde ik ook zeker niet beweren! Ik bedoelde vooral om op te merken dat het dan waarschijnlijk aan meer zaken ligt dan dat je 'moeder zijn' niet leuk vindt.
Vervelend dat je je zo voelt,maar ik denk dat meer moeders er last van hebben als dat ze zeggen. Mijn dochter is nu 7 maanden en ik vond het de 1e 3 maanden ook niet echt heel erg leuk. Zat toen nog met verlof thuis hele dagen en werd daar ook somber van.Ook sliep ik toen heel slecht,waar ik ook niet vrolijk van wordt.Maar na 3 maanden sliep ze door, ging ze minder huilen en ging ik weer werken dus toen vond ik het steeds leuker worden. Waar ik vooral nog steeds weleens moeite mee heb,is dat ik niet meer overal bij kan zijn..dat was ik niet gewend..ik was op elk feestje en etentje te vinden en nu kan dat niet altijd meer. Maar spijt,nee dat zeer zeker niet..! Ik zou haar nooit willen missen. Wat me wel opvalt is dat veel moeders zich wegcijferen en niks meer voor zichzelf doen,ik denk dat dat niet goed is. Ik ben 3 dagen gaan werken,3 x per week sporten en ga minstens 1x per week wat leuks doen zonder kind (eten met vriendinnen bijv) ik wil mijn eigen leven ook gewoon nog houden. En des te meer geniet ik dan weer als ik thuis ben met haar. Dus ik zeg niet dat iedereen het zo moet doen,maar ik denk dat het voor het humeur van veel moeders die het niet zo leuk vinden allemaal wel zou schelen als ze wat meer voor hunzelf zouden doen.
Ik heb nooit gehad dat ik het moederschap echt niet leuk vond, maar ik ben wel heel erg blij dat die eerste jaren voorbij zijn. Ik vind het loodzwaar met baby's (ik had wel ook 2 keer een pnd, vooral de laatste was heftig) en nu ze wat ouder zijn vind ik het gewoon veel leuker. Taboe of niet, dat is zoals ik het voel. Ik zou bijna zeggen, het wordt beter..
Hier heb je wel een goed punt. Ik doe bijna niks voor mezelf. Doordeweeks gaat dat dus ook niet. Maar in het weekend voel ik het alsof ik mn man dan 'opzadel' met de zorg voor dochter. Stom toch ook eigenlijk Alsof ik doordeweeks niet alles alleen doe...
Ja, dat zeggen heel veel mensen. Hopelijk is dat dan ook En is het voor nu gewoon accepteren dat het niet is wat ik had verwacht.
Ik vind je erg dapper! Dat je dit durft te uiten zegt genoeg over de liefde voor jouw kindje. Hulde! Verder eens met de tips die hier gegeven worden. Sterkte en het komt vast goed!
Misschien vind met je man een beetje alleen tijd met zijn dochter wel heerlijk? Ik zou de praktische tips uitproberen en daar aast echt overwegen om hulp te zoeken, omdat ik mer echt afvraag of je hier alleen uit gaat komen. Je verdient het om van je kind te kunnen genieten (misschien niet altijd, maar in ieder geval regelmatig) en je dochter verdient een moeder die gelukkig is, met haar en met zichzelf!
Dat herken ik een beetje. De komende tijd heb ik toevallig een aantal weekenden achter elkaar wat verjaardagen/etentjes/dingen van vriendinnen. Zo gebeurd dat nooit en zo heb ik dat ineens wat weekenden achter elkaar. Voel ik me helemaal schuldig naar mijn man en ga ik zitten verantwoorden van ja maar dan ben ik dan thuis en dan gaan we met zijn allen dit doen en dit en dit...Mijn man keek mij aan en zei: joh wat doe je nu moeilijk ik vind het echt niet erg hoor. En toen dacht ik oh: ik denk dat ik hem ''opzadel'' met iets wat hij niet eens ziet. Ik denk dat je het er gewoon eens met je man over moet hebben. Hij gunt het je vast ook net zoals je dat hem vast zou gunnen