Moeder zonder moeder

eerlijk zijn! ik zit met hetzelfde nl. ik moet mijn zoon uitleggen over een paar jaar (wanneer hij vragen gaat) dat zijn vader en opa en oma hem niet willen zien maar heb wel besloten eerlijk te zijn en niet te gaan liegen.

 

Ja ik wil dus ook niet liegen.

Want wat als hij in ene contact zoekt.. Dan moet ik hem dus alsnog vertellen dat hij wél een opa heeft.
En ik wil niet tegen hem liegen ik wil eerlijk zijn. En mocht hij straks de leeftijd hebben en nieuwsgierig zijn naar zijn "opa" dan wil ik hem dat niet ontnemen.

 

Mijn vader is in 2008 overleden. Gelukkig heeft hij Sem nog kunnen zien en heerlijk kunnen dromen dat ze samen zouden voetballen als Sem groter was. Dat is allemaal niet uitgekomen, helaas. En ik hoop dat hij nog ergens is en dat van waar hij nu is, dat hij mij (en straks de kleine) kan zien.

 

ook hier het gemis van me vader die is voor mij al op best jongen leeftijd overleden aan de gevolgen van longkanker ik was toen net een paarmaanden 10 heelaas heb ik hem zelf zien overlijden dat vind ik moelijk om mee om te gaan die beelden blijven je altijd bij

 

Mijn moeder is overleden in 2007 plotseling overleden op 42 jarige leeftijd. Ze heeft ons trouwen en haar kleinkinderen dus moeten missen... En ze riep altijd dat ze zo graag oma wilde worden!!! Mijn vader is ondertussen hertrouwd maar zij gedragen zich meer als een oom en tante dan opa en oma... Gelukkig heb ik super schoonouders maar als ik er aan denk wat had mijn moeder een fantastische oma geweest voor mijn jongens!!! Heb alweer tranen in mijn ogen als ik eraan denk...

 

Hey net als ik ook een gooische meid

Mijn moeder is overleden in 2003 ( zelfmoord gepleegd ) en ik ben in 2009 voor t eerst mama geworden dus ook helaas mijn mama heeft het niet meegemaakt en ik heb der moeten missen. Ik geloof erin dat ze de kleintjes ziet en bij ons is.... daar haal ik tenminste mijn troost uit, want had t graag gedeeld met der. Mijn vader leeft nog wel en woont 10min bij me vandaan, en die ziet de kids wel maar ook niet erg vaak, maar iig voldoende.

 

Hier helaas ook een moeder zonder moeder... Mijn moeder is in 2004 overleden aan borstkanker en ik ben in 2008 voor het eerst moeder geworden. Vooral toen de oudste net geboren was heb ik het er erg moeilijk mee gehad. Er was niemand op wie ik terug kon vallen, of die kon vertellen hoe zij het had meegemaakt, of die kon vertellen hoe ik was als baby of kind (mijn vader heeft een geheugen als een zeef), en ik vond het verschrikkelijk dat ik dat allemaal niet met haar kon delen. Ook toen ik zwanger was ben ik wel eens met tranen in mijn ogen de prenatal uitgerend omdat ik een zwangere vrouw zag winkelen met haar moeder. Stond ik daar alleen...

Nu bij de tweede heb ik het al meer geaccepteerd, merk ik. Ik mis haar nog steeds heel erg, maar ik weet dat het gewoon niet anders is. Ik heb niet zo vaak meer een huilbui als ik hiervoor had, gelukkig.

Ook mijn moeder wilde graag oma worden. Maar toen zij (weer) ziek werd, was ik pas begin 20 en nog aan het studeren, dus het zat er toen niet in. Ze heeft het wel eens geopperd (zo van: als jullie nou iets groter gaan wonen, met een kinderkamer erbij...), omdat ze het verschrikkelijk vond om onze kinderen te moeten gaan missen. Maar ze vond mij toen ook te jong, of er in ieder geval nog niet klaar voor.
Voor mijn kinderen vind ik het een enorm gemis. Dat is iets waar ik nog erg van overstuur kan raken. Mijn moeder was zo enorm lief. Maar ook wijs. Ze hadden zoveel aan haar kunnen hebben. Ik vind het ook heel erg dat zij hierdoor het familiegevoel niet zo meekrijgen als ik dat heb meegekregen. (Mijn schoonmoeder is nogal moeilijk, en mijn vader heeft een vriendin die niet echt geinteresseerd is in de kinderen.) Ik moet daar niet te veel aan denken, want dan raak ik behoorlijk van slag.

Ook merk ik dat ik "vrouwen van middelbare leeftijd" erg op afstand houd. Als moeders van vriendinnen met ongevraagd advies komen (t.o.v. de kinderen) kan ik daar slecht tegen. Misschien omdat ik dat eigenlijk juist heel graag zou willen, weer een moederfiguur in mijn leven. (De tranen springen nu in mijn ogen, dus ik denk dat dat het toch is... )

Ik heb ook wel eens gelezen dat meer moeders zonder moeders dat hebben, dat ze het graag allemaal zelf willen doen. Ik weet niet of anderen dat ook herkennen?

In ieder geval knuffel voor iedereen in dit topic. Het valt niet altijd mee om moeder zonder moeder te zijn, maar ik houd mezelf dan maar voor dat ik tenminste wel moeder ben van twee prachtige jongens. Ik ben in ieder geval niet "kinderloos zonder moeder". (Dat is dan weer de optimist in mij!)

 

Hoi,

Mijn moeder is overleden toen ik 8 jaar was, de dag na de begrafenis moest ik het nieuwe moedertjes zijn (heeft echt iemand zo tegen mij gezegd op die begrafenis). Dus hup ik kreeg een mes en een zak aardappels in handen en daar is het fornuis. Ik moest ook voor mijn kleine broertje en zusje zorgen.
Mijn vader heeft ons daarna ook verwaarloosd ed.
Kortom een lekkere k*tjeugd.

Hierdoor heb ik na mijn zoontje een postnatale depressie gekregen, ik had gewoon niemand die het mij eventjes voordeed of die mij steunde.
Nu nog mis ik een moeder, nu nog meer omdat ik nu weet wat moederliefde is en nu weet wat ik mis.

 

Mijn vader is ook overleden, in 2001 aan kanker..
Vind het heel jammer dat hij dit allemaal niet mag meemaken..
Maar helaas heeft hij zoveel dingen niet meer kunnen meemaken.

 

Mijn moeder is september 2010 overleden aan longkanker en 3 maanden later werd ons zoontje geboren. Zij was de meest fantastische (o)ma die ik me kon wensen. Zo leefde zij echt voor haar kinderen en kleinkinderen. Ik ben blij dat ze haar 3 kleinkinderen (van m'n broer) heeft meegemaakt, maar het is ook zo verdrietig dat ze ons zoontje nooit heeft gezien of zal zien. Het doet heel veel pijn!

 

ik ben moeder van 2 en heb beiden zwangerschappen zonder moeder doorgebracht.

ik miste haar totaal niet en nu ook niet. mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 2 was en hoe gek ook, ik kan me er nog best veel van herinneren omdat het een jarenlange rompslomp was geweest wie het gezag over ons (ik heb nog en broer en 2 zussen) kreeg. mijn vader heeft ons het contact met onze moeder nooit weerhouden en heeft ons altijd duidelijk gemaakt dat als we dat wilden dat het ook gewoon mocht en hij is alijd eerlijk naar ons toe geweest van wat er nou allemaal gebeurde en is gebeurd.
onze moeder was een ander verhaal, zij heeft ons op heel veel manieren duidelijk gemaakt dat ze ons niet wilde hebben en heeft dat ook letterlijk tegen ons gezegd, ik wil jullie moeder niet zijn..kan me dat nog zo goed herinneren. en ondanks ze onze moeder niet wilde zijn deed ze er toch ontzettend moeilijk over om ons aan mijn vader te "geven" uiteindelijk heeft de rechter besloten dat we bij onze vader mochten blijven.

toen ik 16 was kreeg ik weer contact met haar maar ook toen verliep het niet goed. nu ben ik 26 en heb ik zoiets van ik heb nooit een moeder gehad en ik vind dat prima, ik weet niet wat het is om een zorgzame lieve moeder te hebben dus ik mis het ook niet. ik word ook niet jaloers op anderen die dat wel hebben omdat ik mijn vader heb.

ik heb er ook nooit moeite mee gehad om mijn verhaal aan anderen te vertellen want toen ik zwanger was vroegen mijn collega's wel eens van joh, mis je je moeder nu niet? nee integendeel zelfs....

 

Hier ook een moeder zonder moeder,
Mijn moeder overleed erg plotseling in 2007.
Mijn nichtje was toen 20weken oud, dus ze heeft wel even oma mogen zijn. Daar ben ik mijn zus ook wel dankbaar voor.

Nu mis ik haar meer dan ooit.
Ze heeft mijn vriend niet eens gekent, en dat maakt het ook een stuk moeilijker.
Vriends ouders zijn gescheiden en hij heeft geen contact meer met zijn vader.. Kindje heeft hier dus 1 opa en 1 oma..

 

Ik ben nu niet zwanger dan , maar mijn vader is ruim 5 jaar geleden overleden na een heel kort maar heftig ziektebed, ik heb samen met mijn moeder hem nog 10 dagen lang thuis verzorgd op zijn sterfbed.

Mijn vader heeft mijn man nooit gekend die leerde ik pas 1,5 jaar na zijn overlijden kennen. mijn huwelijk en mijn zwangerschap en geboorte van onze zoon niet meegemaakt.

we hebben onze zoon vernoemd naar mijn vader. het ergste miste ik mijn vader kort na de bevalling en nu nog steeds, leek steeds erger te worden heb ervoor therapie gehad en kan het nu beter relativeren. maar bij alles wat onze zoon nieuw kan doet het zeer. wij gaan zeker eens per 3 weken naar zijn graf en onze zoon loopt er inmiddels zo naartoe, (urn ligt begraven ) en ik doe zelf altijd een kus op mijn hand en dan mijn hand op de steen, en onze zoon doet tegenwoordig gewoon op zijn knietjes een echte kus aan opa geven. wij willen onze zoon ook echt meegeven dat die 2 opa's heeft 1 is er nog en de andere is een sterretje, hij wijst altijd naar boven als er sterren zijn en dat is opa, maar het echte besef moet nog komen.

Mijn moeder had het heel moeilijk toen ik zwanger was het besef kwam bij haar toen heel erg aan .

 

heb nog wel beide ouders (wel gescheiden) geen contact meer met mijn moeder (eigen keuze) door dingen uit het verleden mis haar ook echt niet. mijn vader tja die wil niks meer te maken hebben met ons die man heeft zijn trots te hoog zitten. maar mis ze allebei niet hoe hard dat ook klinkt. gelukkig heb ik wel een hele lieve oma en schoonmoeder

 

ja ik herken het zeker! ik weet alleen niet of dat echt een verband heeft wanneer je zelf geen moeder meer hebt of dat het een karaktertrek van jezelf is.
ik heb ook de grootste moeite om Collin af te geven (om bv te logeren of op te passen) maar het moet nu echt gebeuren anders wordt het loslaatprobleem nog veel groter.
Ongevraagd goed bedoelde tips gaan bij mij het ene oor in en het andere uit en hetgeen waarvan ik denk dat bruikbaar is blijft wel hangen. Als mijn moeder die had gegeven dan had ik daar zeker veel meer waarde aan gehecht.

Mijn moeder is in 2006 overleden aan die Kziekte, ze heeft mijn man niet eens kunnen leren kennen, die was toen nog niet in beeld. Ik denk dat ze het heel goed konden vinden samen. en met mijn schoonfamilie ook trouwens. Ze heeft wel al oma mogen zijn maar dat ging ook niet zonder slag of stoot (familieomstandigheden) en ik twijfel of ze daardoor echt van het grootoudersschap heeft kunnen genieten.

Tuurlijk mis ik haar, maar ik sta er niet teveel bij stil, ik moet ook door en heb nu mijn eigen gezin. Ze heeft tot op de laatste snik ontzettend moeten strijden tegen haar ziekte en kon het gewoonweg niet winnen. We waren/zijn er allemaal van overtuigd dat het goed is zo en ze haar rust heeft kunnen vinden.

 

Mijn moeder is in januari 2003 van ene op andere dag plotseling overleden. Ben nu voor de2e x zwanger en mis haar enorm

 

mijn schoonmoeder is overleden op 3 januari dit jaar..dit is ons eerste kindje en vindt het echt heel verdrietig daar ik 15 feb uitgerekend ben..stond met mn dikke trom op de begravenis..
schoonvader is 3 jaar terug overleden..vriend heeft het er ook behoorlijk moeilijk mee

 

Mijn adoptievader is overleden toen ik nog maar 4 jaar was. Ik heb geen echte herinneringen aan hem, maar ik heb het wel altijd gemist dat ons gezin niet compleet was.
Bij elke stap die je zet in je leven wordt je daar toch mee geconfronteerd.

Ook vind ik het wel eens lastig dat ik met mijn adoptiemoeder niet kan praten over zwangerschappen, geboortes etc, dat heeft ze natuurlijk nooit meegemaakt.

 

mijn vader is in 2004 overleden, ik was net 18
hij is overleden aan de gevolgen van alcoholisme,
mijn schoonvader is ook in 2004 overleden, een dodelijk auto ongeluk en mijn schoonmoeder is in 2008 overleden aan kanker.
we zijn in krap 5 jaar tijd 3 ouders verloren.
we werden op een gegeven moment zo zat van alle crematies!
(tussendoor ook 2 opa's en 1 oma overleden, waarvan de 2 opa's in 1 nacht)
het doet bij elke gebeurtenis veel pijn, ze hebben alles moeten missen, dat ik mijn diploma haalde, onze bruiloft, de geboorte van onze dochter, noem maar op!
helemaal nu we een kleintje hebben, is het heel moeilijk.. mijn vader was alcoholist maar voor mij een geweldige papa! hij was echt mijn maatje en ik heb een hoop van hem geleerd!
mis hem elke dag nog! zelfs nu ik dit typ, kan ik wel weer huilen omdat ik hem zo mis en het idee dat ik hem nooit meer zal zien, doet me veel pijn.
en dat mijn man natuurlijk geen ouders meer heeft, niemand aan wie we kunnen vragen of Chloe op hem lijkt en hoe hij was als baby, is klote