mijn moeder is overleden toen ik 7 was aan een hartaanval waar ik op dat moment bij was, ik heb het de eerste jaren heel moeilijk mee gehad omdat ik dacht dat ik wat kon doen maar wat kan je van een kind van 7 verwachten niks dus! ik herken heel veel stukken tekst van andere dames hier zoals het huishouden overnemen enzovoort. tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik het er heel erg moeilijk mee gehad en zeker toen ik mijn miskraam kreeg maar ik weet zeker dat ze saampjes zijn nu met deze zwangerschap mis ik haar nog steeds heel erg ik kan aan mijn schoonouders of stiefmoeder ook dingen vragen maar het is toch anders een ding wat ik zeker weet was dat ze het geweldig gevonden zou hebben om oma te worden/zijn alleen nu via een andere manier ik wil iedereen een dikke knuf geven!
Hier ook helaas een moeder zonder moeder. Mijn lieve mama is overleden in 1996 toen ik 15 jaar was. Ze heeft de belangrijke dingen in mijn leven gemist, diploma uitreiking, vriendjes, samen wonen, trouwen en zwangerschap en haar kleinkind. Verschrikkelijk vind ik het, alles heeft een reden zeggen ze, maar ik kan hier niet achter komen waarom....... Wel heel mooi, 2 weken geleden pakte Quinn de foto van mijn moeder van het kastje en hij ging op de bank liggen, en hij begint te kletsen tegen mij en vragen te stellen, Dus ik uitgelegt dat het mijn mama was, en zijn oma. Quinn vroeg, waar is jou mama dan, uitgelegt dat oma echt heel erg ziek was en heel veel pijn en dat ze nu een sterretje is. Quinn denkt na, en hij zegt, wowwwww mama weet je wel hoever dat is, hoe is oma daar dan naar toe gegaan, uhhhhhh ja schat gaat van zelf als iemand dood is. Quinn denkt weer na, zegt tie heel droog, mama, bus 20 is ook een sterrtje die rijd ook niet meer. Toen kon je me opvegen, en dat had ik net even nodig, want ohw wat zat ik met tranen in mn ogen. Ja zijn momenten die ik graag met mn moeder had willen delen, of advies had gevraagt. Gelukkig wel een lieve zorgzame schoomoeder, maar toch het is niet mn eigen moeder. HElaas is mijn vader een type die geen opa wil zijn, doet geen enkele leuke opa dingen. De man van mn vader, hebben we geen contact mee, dus voor Quinn is er maar 1 oma helaas
Mijn moeder is helaas overleden toen ik nog maar een paar dagen 3 was. Ik kan haar dus helemaal niet meer herinneren.
Als topicstarter wil ik jullie allemaal bedanken voor je openheid over dit onderwerp. Ieder huisje heeft zijn kruisje Geniet ieder moment van wat je hebt X
mijn moeder is al heel lang dood en heeft onze zoon dus ook niet gekend. hij draagt wel haar naam in zijn tweede naam. mijn vader is een geval appart, die verslijt nu vriendinnen als schoenen en daar wil ik me niet mee associeren. we delen al heel lang niets meer. dus eigenlijk kent hij die ook amper. alleen van de "verplichte nummertjes" en dan zit hij er ook echt bij als een vreemde en doet geen moeite.
Mijn vader is verongelukt op zee toen ik 8 was. Mis hem nog steeds en weet zeker als ie nog geleefd had hij een super opa was geweest!! Wat was ie altijd trots op zijn enige meisje.... en wat mis ik hem nog steeds... Mijn man zijn moeder is 8 jaar geleden overleden, er was een ader gesprongen in haar longen en ze is dood gebloed. mijn man heeft dit allemaal meegemaakt.. MIjn schoonvader is 2.5 jaar geleden overleden aan kanker (wat lees ik veel sterf gevallen van kanker zeg!) HIj heeft mijn oudste gelukkig nog 3/4 maand meegemaakt en wat was ie trots op zijn kleinzoon... wat ie te weinig aan zijn eigen kinderen gaf gaf ie wel aan zijn kleinkinderen... Op dat momente dat mijn man zijn vader op zijn sterfbed lag lag mijn moeder ook nog in het ziekenhuis met borstkanker..... Gelukkig is mijn moeder hier boven op gekomen en is ze helemaal vrij EN mijn moeder telt nu voor alle opa's en oma die mijn zoontjes missen!! wat is dat een topvrouw!
Mijn vader lijdt al 3 jaar aan de ziekte van Alzheimer (hij was 58) en ons dochtertje is nu 1. Hij heeft haar nooit heel bewust meegemaakt en de situatie is sindsdien heel erg verslechterd. Hij zit nu in een crisisopvang op een gesloten afdeling. Hij herkent ons niet meer, laat staan z'n kleindochter... mijn vader is er dus nog wel maar tegelijkertijd hebben wij al afscheid genomen. Knuffel voor jullie allemaal!
Mijn moeder leeft gelukkig nog! Maar mijn vader is meer dan 20 jaar geleden al overleden. Hij heeft al zó veel van mijn leven gemist (mijn hele volwassenheid, ik was nl pas 17 toen hij dood ging) dat ik hem in de zwangerschappen en het moederschap niet meer heb gemist dan anders. Dat verdriet heb ik al eerder verwerkt.
Wij hebben hetzelfde met schoonouders maar je hoeft hem niks te zeggen. Ze komen vanzelf met vragen; wie is jouw papa, waar woont hij? Wij geven gewoon antwoord op de vragen en ze nemen daar genoegen mee. Het is zoals het is en dat accepteren kinderen gewoon. Maar hem vertellen dat zijn opa hem niet wil zien.... Nee sorry dat vind ik echt niet kunnen. Ws ligt het probleem dieper en dus bij jou, dat hij jou niet wil zien maar daar moet je hem niet mee belasten of de schuld van geven want de tekst "opa wil jou niet zien" komt wel hard over. Maargoed dit gaat een beetje off topic..... Wat voor problemen we met mijn schoonouders ook hebben, ze zijn er tenminste nog. Als we zouden willen, of zij zouden willen kunnen we elkaar nog zien iets wat bij ts niet mogelijk is. Dus eigenlijk hoord dit helemaal niet in dit topic thuis. Ik wil iedereen zonder ouder(s) veel wensen. Het lijkt me geel moeilijk!
Mijn moeder is overleden toen ik 14 was. Ik ben nu zwanger van mijn eerste en ja ik mis haar wel. Ik denk dat je met je moeder andere dingen bespreekt dan met je schoonmoeder of met de nieuwe vrouw van mijn vader. Ik merk dat ik fel kan reageren op adviezen van mijn schoonmoeder of als ze aan mijn buik zit ofzo. Ik vraag me wel eens af of dat ook zo zijn bij mijn moeder em ik weet dat het niet zo is. Liever geen adviezen dat is een plekje voor mijn moeder. Komt misschien ook omdat mijn schoonmoedereen paar keer gezegd heeft zo graag mijn moeder te vervangen. Nou een dommere en pijnlijkere opmerking had ze niet kunnen maken. Maar ik mis haar dus, haar rol als oma, als vraagbaak, als alles. Dat is echt zoveel sterker sinds ik zwanger ben....
Mijn vader overleed toen ik 36 weken zwanger was, met 38 weken werd ons eerste kind geboren. Dit is in augustus '11 gebeurd.
Ik wil jullie allemaal niet voor het hoofd stoten, ik vind het echt uit het diepste van mijn hart erg voor jullie allemaal, wil jullie ook allemaal een dikke knuff geven. Ik heb beide ouders nog alleen al sinds mijn 12e geen contact meer met mijn moeder zie haar wel nog regelmatig ze wil ook mijn kleine meid niet zien of wat dan ook en dat stoot me dan wel tegen me borst aan. Je kan deze situatie alleen niet vergelijken, mijn moeder en ik hebben hier (beide) voor gekozen en jullie blijven achter met een leeg hart en hadden jullie ouders(S) nog graag bij jullie gehad.
Ook ik wordt moeder zonder moeder.. Mijn moeder is 18 jaar geleden overwachts overleden, ik was 13 jaar.. Ook mijn schoonouders leven beide al 17 jaar niet meer.. Onze kleine krijgt één echte opa maar ook heel veel mensen die een opa en oma rol willen vervullen! Vooral nu tijdens de zwangerschap vind ik het heel moeilijk.. Niet zomaar even een bellen omdat je de kleine voor het eerst voelt, niet klagen als je misselijk en moe bent, niet vertellen en delen hoe je je voelt.. Het gemis lijkt nu alleen maar groter te worden..
ik ontken onbewust wel het bestaan van mijn vader... heb geen foto's oid van m en jayden en siënna hebben 1 opa das de vader van mn man. straks als ie ouder is zal ik t m miss ooit uitleggen maar pas als ze een jaar of 16 zijn, ik denk dat kinderen anders miss gaan malen of verlangen, het contact zal er nooit zijn dus ik wil ook niet dat ze nieuwsgierig gaan worden. ik moet eerlijk zeggen dat ik mn vader ook niet mis heb m sinds mn 8ste niet meer gezien. een vriendin van mij heeft helemaal geen ouders meer. toen ze was bevallen heb ik een 10-dagen doos voor dr gemaakt (ik weet niet of dit overal traditie is maar hier in de omgeving wel) normaal "hoor" je die van je moeder te krijgen. miss is t een leuk idee voor meiden die ook iemand kennen zonder moeder. het lijkt me wel heel moeilijk zonder moeder!
Hier ook een moeder zonder moeder. In september 2009 is mijn moeder op 54 jarige leeftijd overleden. 3 dagen later ben ik bevallen van onze zoon. Haar eerste kleinkind. Mijn moeder had al 4 jaar kanker en wist dat ze haar kleinkind niet zou zien opgroeien. Hierdoor heeft ze mijn zwangerschap heel bewust meegemaakt. Ging mee naar de vk, wist zijn naam en heeft de proef afdrukken gezien van de geboortekaartjes. Beide hadden we wel gedacht dat ze de geboorte zou mee maken, maar op het laatst ging het zo snel! Zat ik daar met mijn dikke buik aan haar sterfbed. Dat is iets, wat je nooit meer kan vergeten. Ik heb van mijn schoonzus toen een erg mooi boek gekregen. Moeder zijn zonder mijn moeder van Marjolein Simons. Zeker een aanrader! Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen bij dit enorme gemis.
Helaas gistermiddag na wat bloedverlies een inwendige echo gehad: het hartje klopte! Vannacht buikpijn en vanmorgen bloeden en stolsels...een miskraam.. Voor mij dus nog even geen moeder zijn We hebben gelukkig nog een mooie echofoto, waar nu een kaarsje voor staat.