Hoi allemaal. De laatste weken voel ik mij zo naar.. en wel om de volgende reden: We hebben een zoon die bijna 6 wordt. We zijn altijd stellig geweest dat we geen tweede kindje willen en we waren daar ook absoluut tevreden mee. Tot de laatste weken.. mijn schoonzus heeft aangekondigd zwanger te zijn van haar tweede en ik hoor constant dat haar jongste grote broer wordt etc. Op Instagram zie ik overal perfect lopende grote gezinnen met knuffelende broers en zussen samen, en het doet pijn.. “broer zussen dag” is ook erg pijnlijk. Ik geniet enorm van onze zoon maar hij vraagt ook veel energie van ons. Het is een stuiterbal die aan staat vanaf het moment dat hij wakker wordt totdat hij gaat slapen. We moeten veel samen met hem doen maar dat vinden we niet erg, dit komt natuurlijk ook omdat hij alleen is. Hij heeft veel vriendjes op school waar hij doordeweeks waar mogelijk is ook mee samenspeelt. Ik merk wel dat hij net zoals papa en mama niet altijd heel goed tegen drukte kan maar dat komt wellicht ook doordat hij het niet gewend is thuis. De laatste weken knaagt er een behoorlijk schuldgevoel aan mij en twijfel ik of ik hem tekort doe omdat ik heb geen broertje of zusje heb gegeven. We hebben 2 jaar geleden geprobeerd zwanger te worden maar na 10 rondes was ik er even klaar mee omdat het zwanger willen worden toen een behoorlijke obsessie werd. Sindsdien weer condooms gebruikt en waren we ook weer tevreden met z’n drieën. Heb zelfs 1 keer een MAP gebruikt omdat het condoom gescheurd was en ik was toen zo bang dat ik alsnog zwanger zou raken.. Het idee van weer opnieuw beginnen met een baby, gebroken nachten etc beangstigd mij. Aan de andere kant lijkt het mij ook juist weer zo mooi om alles nog een keer mee te nemen en weer zo’n klein hummeltje te hebben. Ergens weet ik zeker dat onze zoon enorm lief en zorgzaam zal zijn en wat lijkt het mij mooi om hun samen te zien. Maar wat als het een tweeling word.. of het kindje is niet gezond? Dat vind ik weer doodeng. Ik word dit jaar 31. Ook weet ik dat je geen garantie hebt dat ze samen beste vrienden worden. Mocht ik bijvoorbeeld dit jaar zwanger kunnen raken dan is onze zoon al 7 op het moment dat de baby er zal zijn. Onze zoon zit dan in een hele andere leeftijdsfase. Op latere leeftijd lijkt het me voor hem ook zo fijn als hij iemand heeft om zijn herinneringen mee te delen. Of dat als wij oud worden dat hij met iemand de zorg en zorgen kan delen. Door dit heen en weer geslingerd wat betreft emoties zit ik de laatste weken ontzettend slecht in mijn vel en ben ik er misselijk van met de nodige huilbuien. Ik zit constant op internet te zoeken naar enig kinderen etc. Ik weet het gewoon niet meer. Ik was niet van plan om nu gelijk een knoop door te hangen omdat dit gevoel nog maar een paar weken speelt en ik absoluut geen overhaaste beslissing wil nemen, een kindje heb je immers voor de rest van je leven. Ik wilde het even kwijt.. voor iedereen die reageert: alvast bedankt!
Wat vervelend dat je je zo rot voelt @Olifantje92. De rest van je bericht is niet geplaatst, of heb je het verwijderd?
Wat een lastige situatie. Twee jaar geleden was de wens er dus wel, maar lukte het je niet om voor jezelf op een acceptabele manier met zwanger worden om te gaan. Ik kan me daar wat bij voorstellen, ik vond dat ook elke keer een vermoeiende periode. Een meespelende reden voor een tweede kind kan mijn inziens zeker de wens zijn om je kind een broer/zusje te geven. Er moet daarnaast alleen wel een wens zijn om überhaupt een tweede kind te hebben. En dan heb ik het niet over het verlangen naar een baby. Wat de babyperiode gaat voorbij en dat kind blijft daarna voor altijd. Dat je dus opziet tegen de babyperiode kan ik me heel goed voorstellen, eerlijk gezegd heb ik dat ook een beetje en ik ben 20 weken zwanger. Het eerste jaar vind ik - met mijn kinderen, die niet makkelijk slapen - behoorlijk zwaar zo af en toe. Maar ook nu vond ik de eerste echo weer spannend, de nipt, de 20-weken echo. Die spanning is moeilijk, en voor ons dus weer de moeite waard. Net als de babyperiode, die dan een soort investering is voor het grotere gezin dat we wel willen. Hoe staat je man erin? Kan je het er met hem over hebben? Van een groter leeftijdsverschil weet ik niet veel, maar mijn oudste is straks ook 7 als de kleine erbij komt en ik zie daar vooral een hele lieve grote broer. Het is misschien minder samen spelen in het begin, en meer helpen, maar ook dat is heel waardevol. Hopelijk komen hier nog wat meer reacties waar je wat aan hebt.
Wat een lastige situatie. Je bent in ieder geval nog jong zat, dat is het probleem niet. Ik kom uit een andere situatie, maar ik heb wel heel veel moeite gehad met het proces voor een broertje/ zusje. Mijn eerste zwangerschap liep uit op een extreme vroeggeboorte. Daarna weer relatief snel zwanger geraakt en heel veel angsten gehad tijdens de zwangerschap. Toen is mijn (3e) zoontje geboren. Ik had echt alle tijd en energie nodig voor ik weer aan een volgende zwangerschap kon denken. Mijn man deed een studie en in het laatste jaar zijn we ervoor gegaan. Uiteindelijk zit er bij ons 5 jaar tussen de broers. Het heeft voor en nadelen, maar ze zijn (meestal) gek op elkaar. Het is soms zoeken in uitjes waar je beide een plezier mee doet, maar de jongste gaat net zo makkelijk mee naar iets wat nog niet helemaal geschikt is. Dan maken we het voor hem leuk. Efteling lopen we veel gescheiden, maar we hebben allemaal een top dag! Mijn zus en ik verschillen ook 7 jaar en uiteindelijk is het meer de karakters die klikken dan de leeftijd. Jullie moeten vooral doen wat voor jullie goed voelt, en als dat nu toch nog een broertje of zusje is, is dat prima. Blijven jullie met zijn 3-en, ook prima!
Mijn man staat er redelijk nuchter in, die zou een tweede niet erg vinden al zijn we beiden wel mensen die ook tijd voor zichzelf nodig hebben.. wat rust af en toe. Daarom geniet ik nu ook zo van mijn vrije dagen wanneer hij op school is. Ik vind het zo lastig. Ergens zie ik het wel passen nog een extra kindje in ons gezin maar zie ook zoveel beren op de weg. Na de bevalling van de eerste was ik ook best angstig en overbezorgd en kon ik niet heel veel genieten van de babytijd en ik vind dat nog altijd zo jammer.. ik voel me gewoon heel schuldig naar onze zoon ookal doen we ons best om zoveel mogelijk met hem te ontnemen, je voelt je toch een slechte ouder omdat je hem op latere leeftijd alleen opzadelt zonder broer of zus. Ik ben er zo mee bezig.. overal om me heen kijk ik naar gezinnen met meerdere kinderen. Als het nou om medische redenen niet meer kon of lukte had ik er vrede mee. Maar omdat ik misschien nog wel een keer zwanger zou kunnen worden voelt het alsof ik het mijn zoon dan niet gun, als je snapt wat ik bedoel. Het voelt egoïstisch..
Dankjewel voor het reageren. Het voelt juist omdat ik 31 word als “nu of nooit” omdat ik niet meer 25 ben zoals bij de eerste zwangerschap.. in mijn hoofd heb ik altijd graag jong moeder willen worden. Dar wat betreft die gezamenlijke uitjes daar heb ik ook over nagedacht. Het verschil in leeftijd is dan best groot. Nu kunnen we zorgeloos gaan en staan en gaan we veel naar de Efteling, pretparken etc. Je zit dan toch weer een tijd met een ander ritme en slaapjes en voedingen. Mijn gevoel zegt ergens dat het met z’n drieën nog steeds prima is en we het geestelijk gezien misschien ook beter kunnen laten zo. Maar mijn in mijn hart voel ik veel pijn en schuldgevoelens tegenover mijn zoon
Ik heb geen ervaring met jouw situatie maar kan wel wat delen uit onze situatie. Onze tweede was bijna 7 toen de jongste geboren werd. En leefde zo mee met de zwangerschap en zo'n onwijs lieve grote broer. De tijd zal het leren of ze veel aan elkaar gaan hebben. Maar op hun niveau zijn ze beide gek op elkaar. Leeftijd zegt inderdaad niet per se alles om een goede klik te hebben. Ik begrijp je gevoel heel erg om je zoon een broer/zus te geven. Ik ben persoonlijk ook van mening dat het fijn is voor een kind om samen op te groeien. Maar dat neemt niet weg dat er ook kinderen zijn die enigszins juist fijn vinden. En op je vraag of je hem niet te kort doet als je zwanger zou zijn en een kleine baby hebt die aandacht nodig heeft; hier had ik dat bij de jongste heel erg. Ik dacht dat ik de anderen tekort deed omdat ik weinig kon en de baby al mijn aandacht vroeg de eerste weken. Toen ik het er na een paar maanden over had, herkenden de kinderen dat gevoel helemaal niet. Sterker nog, ze wilden het nog wel een keer meemaken Jouw beleving en zijn beleving kunnen daarin dus anders zijn.
Wat een lastig dilemma. En ik denk dat wij je hier niet bij kunnen helpen, behalve ervaringen delen, het is een keuze die jij en je man echt samen moeten maken. Wij hebben al 2 kinderen (zit 3 jaar tussen) en verwachten nu binnen een paar weken de 3e. Onze nu jongste is ook bijna 6 en deze zwangerschap heeft een jaar op zich laten wachten. Daarvoor hebben wij veel zorgen rondom onze dochter gehad waardoor er automatisch al een aantal jaar tussen zou gaan zitten. Onze kinderen nu vinden het fantastisch dat er nog een baby komt. Maken het heel bewust mee en ik vind het mooi om zo mee te maken. De zwangerschap valt me mee omdat ze allebei al op school zitten en ik zeker nu in m'n verlof lekker tijd voor mezelf kan pakken. Wat echter verschil is, wij wilden echt samen nog een kindje. We hebben het niet vanwege de andere kinderen gedaan ookal vroegen die natuurlijk echt wel eens of er nog een baby kwam. Daarnaast kan ik nu ze ouder zijn ook heel goed relativeren en denken, die pittige eerste weken, maanden, jaren (afhankelijk over welke fase je het hebt) gaat uiteindelijk ook redelijk vlot weer voorbij. Ik kan me daar vrij nuchter op instellen, maar als je daar wat meer moeite mee hebt snap ik dat je daar tegenop kan zien. Maar je moet wel volledig achter de komst van een kindje kunnen staan. Als het je veel stress en misschien wel psychische klachten gaat geven moet je inderdaad goed nadenken of het verstandig is. Succes, altijd lastig zo'n grote keuze en dan ook nog tussen verstand en gevoel.
Bij alles moet je wel goed onthouden, het is tijdelijk. Je hebt tijdelijk een ander ritme, het grootste deel van hun leven heb je daar geen ‘last’ van. Uiteindelijk valt het samen en werkt dat ook weer. Ik denk dat mijn zoontje het prima had gevonden alleen te blijven, maar hij kan best zwaar in het leven staan. Ziet zijn oudere broers ook echt als een groot gemis, en zijn kleine broertje maakt het leven echt wat lichter voor hem. ik was op mijn 29e, 30e en 35e zwanger dus het kan allemaal. Je moet zelf uiteraard bepalen of je het prettig vindt. Probeer je keuze echt te baseren op je eigen gevoel, niet omdat minimaal 2 kinderen de norm is. Heeft je zoontje het wel eens over een broertje of zusje?
Hij heeft het er toevallig laatst 1x over gehad omdat hij het soms vervelend vind niemand te hebben om mee te spelen (bijv in het weekend). Ik was dit weekend terwijl hij bij mij zat ineens helemaal in tranen omdat het me zo hoog zat. Hij vroeg toen waarom ik huilde.. toen ik uitlegde waarom zei hij “maar mama ik vind het helemaal niet erg ik heb toch een neefje en straks een nichtje erbij” maar in hoeverre een kind van nog maar 6 daarover kan oordelen..
Dankjewel! Ik moet de beslissing inderdaad zelf maken maar vind het heel fijn om andere ervaringen van jullie te zien. Mijn zoon is enorm zorgzaam. We hebben 2 katten en als je ziet hoe lief hij daarvoor is.. Ik kan me de voordelen wel inzien van dat hij ouder is. Hij maakt het dan natuurlijk veel bewuster mee. Ik vind het wel een pittig idee dat het dan weer opnieuw jaren duurt voordat de 2e dan weer wat ouder is.
Iemand op school zei tegen mij, het is het kaartje: ‘ga terug naar start’ die vond ik wel erg toepasselijk!
Ik lees volgens mij vooral heel veel schuldgevoel richting je zoon. En juist dat jullie zelf ook wel behoefte aan rust en tijd voor jezelf hebben. Dat lijken mij wel aanwijzingen dat er misschien niet zo’n grote wens vanuit jezelf is.. En ik spreek uit ervaring dat het echt een flinke stap terug is qua tijd voor jezelf en rust met wat oudere kinderen naar weer een baby erbij. Ik ben zelf enig kind. Ik heb er als kind nooit moeite mee gehad, vond het wel lekker dat vriendinnetjes en nichtjes op een gegeven moment ook weer naar huis gingen en ik rust aan m’n hoofd had.. Nu vind ik het soms wel jammer dat ik geen zussen heb en met het oog op de toekomst lijkt het me wel pittig als mijn moeder bijv. hulpbehoevend zou worden. Dan sta ik er alleen voor, met mijn man gelukkig wel. Maar toch zou ik in eerste instantie kijken naar jullie wens als ouders i.p.v. je te laten leiden door schuldgevoel.
Aww wat een lieve reactie van hem! Ik denk dat dat juist heel eerlijke waardevolle reacties zijn. Hij mist nu dus niks, kun je hieruit concluderen.