Hoi dames, Ik ben benieuwd naar jullie mening over het volgende. Ik heb 2 kinderen gekregen als bewust alleenstaand moeder (nu 8 en 6). Momenteel sinds ruim 2jr een relatie, wonen we een halfjaar samen en gaan we volgend jaar trouwen. Mijn vriend is echt een vader voor de kinderen, alsof het nooit anders is geweest. Ze kunnen niet wachten tot hij officieel hun vader wordt. Het lijkt ons mooi als hij ze erkent, dan is hij juridisch ook echt hun vader. Waar ik niet echt over uit raak is het naamgebruik als we getrouwd zijn. Hij heet X, kids en ik heten Y. Ik ben wel van de ouderwetse tradities, dus zou graag zijn naam aannemen. Maar meneer en mevrouw X en de kinderen Y vind ik niks. Familie X heeft mijn voorkeur, maar dat betekent dat de kinderen een andere achternaam gaan krijgen. Ze willen dit zelf graag want ze vinden zijn naam mooi (een argument wat niet heel sterk is natuurlijk). Mijn grootste twijfel zit dus in het feit of ik het de kinderen kan 'aan doen' om van achternaam te veranderen. Het verandert wel in de naam van de man die, ondanks dat hij niet vanaf de geboorte betrokken is, onvoorwaardelijk van ze houdt en verschrikkelijk trots is op het feit dat hij 'ineens' 2 kinderen heeft. Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken.
Ik snap je punt heel goed. Toch zou ik de namen vd kinderen niet wijzigen. En dan misschien je eigen naam ook gewoon behouden. eventueel de naam van je partner, nog achter jouw naam zetten? En je partner jouw naam, achter zijn naam?
Als je partner gewoon jouw naam neemt, dan hebben jullie allemaal dezelfde naam. Dat is echt de handigste en makkelijkste oplossing.
Ik zou het de kinderen niet ‘aan doen’. Jij bent hun moeder, hij is niet hun vader. Daarnaast vind ik persoonlijk 2 jaar (veel) te kort om kinderen voor altijd aan een niet biologische ouderfiguur te hangen. Ik zou ook nog niet erkennen doen om die reden. Ik zou er voor kiezen dat hij jouw naam aanneemt
Ik zou het ook niet doen, wat hierboven al gezegd wordt kan hij niet jou naam aannemen? Ik vind persoonlijk 2 jaar echt nog wat te kort om de kinderen zijn naam te laten aannemen. Ook al zien ze hem als vaderfiguur. Zelfs om te erkennen vind ik het ook snel, al snap ik het ook wel hoor. Stel jullie gaan binnen een jaar, twee jaar, uit elkaar met veel gedoe (gaan we niet van uit natuurlijk!), zou je willen dat hij dan ook rechten heeft mbt de kinderen ondanks dat hij biologisch niks van hen is en je de eerste jaren ook alles alleen gedaan hebt, alleen voor hen gekozen hebt? Ik ga er van uit dat je er wel goed over nagedacht hebt, maar zelf zou ik dat denk ik niet willen. Klinkt allemaal een beetje negatief misschien, en niemand wil denken aan uit elkaar gaan als je net gaat trouwen, maar ik zou het toch allemaal goed willen hebben vaststaan op voorhand.
Ik zou het wel doen, maar nu nog niet. Waarom wel? Er was geen vader in beeld, dus daar zijn geen problemen. Kinderen en vader willen dit. Jij wil dit. Maar een half jaar samen wonen vind ik te kort voor zo'n grote beslissing. Ik zou wachten tot vlak voor je oudste naar de middelbare school gaat. Dan zijn de kinderen beter in staat deze beslissing te overzien. Is het inmiddels wel duidelijk dat je verloofde in het leven van je kinderen zal blijven. Op de middelbare school wordt een achternaam net wat belangrijker en dan kunnen ze die school met een nieuwe achternaam beginnen.
Naamswijziging kan maar 1 keer. Dus denk er goed over na. Als je besluit het te doen en jullie gaat ooit uit elkaar zullen ze altijd zijn achternaam hebben. Daarnaast kost het een hele hoop geld en is er geen vader in beeld dus waarschijnlijk ook nog kosten voor de rechter voor vervangende toestemming. Maar dit weet ik niet zeker. Ik zou gaan voor hem jouw naam aan te laten nemen.
Ik zou het niet doen. Laat de kinderen zelf maar de keuze maken over x aantal jaar. Goede vriendin heeft haar dochter ook haar achternaam gegeven, trouwde met een andere man dan de vader en haar dochter is nu 17 en waardeert de achternaam van de moeder. Ook als is ze de enige in het gezin die die achternaam dus voert. Maar ze is met die naam ook verbonden aan haar moederskant, ze vindt dat bijzonder. Stel je gaat uit elkaar: jij kan gewoon je eigen achternaam voeren, maar zij zitten vast aan die andere achternaam. Jij bent altijd hun moeder. Ze zijn nog te jong om deze keuze zelf te maken om de gevolgen goed te overzien. Onze jongens hebben mijn achternaam en ik ben daar enorm trots op! Ik heb dus de achternaam niet aangenomen van mijn man. En we zijn verder heel traditioneel haha keurig gewacht met kinderen krijgen tot we getrouwd waren. We zijn nu 18 jaar samen en we hebben er geen spijt van dat we zo de achternamen hebben gedaan! En ach, je paspoort naam veranderd toch niet dus je blijft de naam delen met je kinderen
Dit! Of ik zou mijn eigen naam houden of vragen of hij mij naam aan wil nemen (en dan zijn naam erachter oid).
Ik zou zelf gaan voor jij zijn naam achter die van jou. Jou naam verandert namelijk sowieso niet echt, je zal altijd je geboortenaam moeten blijven invullen op veel formulieren etc - en qua naam die je dan voert, kun je zijn naam er dus achter zetten. En je partner kan jouw naam ook achter zijn naam zetten. Je kinderen houden dan ook jouw naam. Vroeger was zo’n aangetrouwde naam veel belangrijker dan nu, ik voerde bv ook de achternaam van mijn man, maar ben terug gegaan naar mijn eigen naam - met bv stemmen was het al onhandig dat op het stembiljet niet mijn geboortenaam stond, maar op mijn ID-kaart toen nog niet zijn naam. En meer van dat soort situaties.
Op mijn stembiljet staan beide namen, heb ook officieel zijn naam aangenomen en dan een streepje en dan mijn eigen naam erachter, misschien dat t daar aan ligt? Destijds kon ik volgens mij ook niet voor alleen zijn naam kiezen, mijn schoonzus heeft bijv. nu wel alleen de naam van mijn zwager, zonder haar eigen erachter.
Dit! Ik vind 2 jaar relatie en half jaar samenwonen ook echt te kort om zo'n stap te zetten. Laat de kinderen hun eigen naam (en identiteit) houden. Hij kan ook jouw naam aannemen, dan zijn jullie ook een gezin met dezelfde naam.
Nee, ik zou het niet doen. Hij is niet hun vader. Stel dat je uit elkaar gaat, dan hebben je kinderen zijn achternaam. Dat zou heel erg raar zijn. Ik vind het daar te pril voor. Ik zou er echt nog jaren mee wachten, om zo ook ervan verzekerd te zijn dat hij de kinderen blijft zien/wil blijven zien als jullie uit elkaar gaan. Dan zou het minder erg zijn als de kinderen zijn naam dragen, omdat het dan meer gelijk aan een 'gewone' scheiding van papa en mama waarbij kinderen papa nog wel zien. Twee jaar is te kort in mijn ogen. Maar allemaal gevoelsmatig hoor.
Kan dat überhaupt? Ik heb gekeken of de kids mijn achternaam konden gaan dragen maar daarvoor moest ik naar de rechter en aantonen dat er zwaar psychisch leed is onder de achternaam die ze nu dragen. Dat is niet het geval; het is simpelweg zo dat ze gewoon heel die familie niet kennen maar verder niks. Maar als je dan van vrouw naar man gaat, mag het dan wel zo gemakkelijk?! Wat maf zeg... (Voor de duidelijkheid wij wisten nog niet dat het zo zou lopen toen wij trouwden. We hadden achteraf gezien toen beide mijn achternaam moeten aannemen, dat was de enige route destijds geweest om een kind met mijn achternaam te krijgen) Maar nee ik zou het niet doen, juist andersom. Vind het gewoon heel raar dat kinderen de naam van de vader dragen van origine. Blij dat die wet veranderd is en dat niet meer per se hoeft. De moeder heeft toch de kinderen gebaard?! Dus vind het veel logischer dat ze naar de moeder vernoemd worden.
Ik zou het niet doen. De beste optie vind ik jullie beiden jouw achternaam - zijn achternaam. Niet ‘ouderwets traditioneel’ maar dat is bewust alleenstaande moeder zijn ook niet. Dan hebben jullie allemaal dezelfde achternaam en als ouders een dubbele, zelfde achternaam. Juist handig dat dat kan toch? Mochten jullie ooit uit elkaar gaan hoeven je kinderen niet aan weer een andere achternaam te wennen. Lijkt me heel wat voor een kind om van achternaam te wisselen. Denk dat ze nog te jong zijn om daar nu al serieus over na te kunnen denken (geeft hun argument eigenlijk ook wel aan) Veel plezier bij de voorbereiding van jullie huwelijk!
Je kan voor een naamswijziging gewoon een verzoek indienen, wel wordt altijd gekeken naar de mening van beide ouders - ook als er geen gezag is, geen contact, niks. En de andere ouder kan dus weigeren. Maar als je het daar als aanvrager niet mee eens bent, kun je het via de rechter nog onderbouwen en kan het alsnog worden toegekend. Als beide ouders de wijziging goedkeuren, hoef je echt geen zwaar psychisch leed aan te tonen ofzo.
Nee hoor, mijn man heeft zijn achternaam gehouden en onze kinderen hebben wel mijn achternaam: onze eerstgeborene is van 2015. Dus hij had niet perse jouw achternaam hoeven aan te nemen daarvoor. Wel moest mijn man toestemming geven (ja echt...) om de kinderen mijn achternaam te geven. We moesten beide apart een document ondertekenen. Dus je had je kinderen wel jouw achternaam kunnen geven destijds (Wel was ik de 1e bij die specifieke gemeenteman die dat aanvroeg haha,hij werkte al 40 jaar bij de gemeente en moest zelfs navraag doen of het kon: terwijl ik de documenten al zelf mee had)
Ik draag ook de achternaam van mijn man, dus technisch gezien dragen ze "mijn" achternaam. Ik had dus eerst die naam moeten kunnen wijzigen zeg maar en dan de kids ook die naam te geven. Maar tijdens ons huwelijk wisten we dat nog niet en toen was dit allemaal ook niet van toepassing. M'n man vond het van heel veel waarde dat ik zijn achternaam droeg, die geeft veel om tradities.
O op die manier. Ja t is gek geregeld wat dat betreft dat kind automatisch naam vd man krijgt als je trouwt en kind na huwelijk word geboren.... en dat wij ook best wat moeite moesten doen om mijn achternaam door te geven.