Wat ik me dus al een tijdje afvraag; toen jullie je kindje(s) voor t eerst zagen, was toen t moedergevoel er meteen? Een vonk die oversloeg, een allesoverheersende liefde, een wéten van:dit hoort bij mij? Of duurde het misschien even of best wel lang, moest het groeien en had dat dan een reden of had t gewoon even tijd nodig? Ben benieuwd hoe anderen dat ervaren hebben!
Mijn zoontje heb ik maar fftjes gezien en toen ging hij naar de couveuse afdeling. Toen ik hem zag dacht ik eerlijk gezegd ( en dat is niet om op te scheppen) jeetje heb ik zo'n mooi zoontje gekregen! Ik had wel direct moedergevoelens voor hem, maar zo'n ongelooflijk gevoel van is hij echt van mij? Door de couveuse afdeling ( sommige personeelsleden) had ik wel eht gevoel of ik bij iemand anders zijn kindje op bezoek ging. Dat is me dus heel erg tegengevallen
nee dat had ik niet direct. Het heeft moeten groeien. Ik heb een spoed-keizersnede gehad met 35+4 en ben onder algehele narcose gegaan. Ze zijn om 12.45 uur geboren en heb ze s'avonds om 8 uur pas gezien....En ze hebben nog 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Maar het gevoel is er nu volop
Nee, een beetje zoals de voorgaande dames ook al schreven, ik heb een spoed ks gehad onder algehele narcose met 33+3 weken. Ben zelf de hele dag onder de morfine gehouden vanwege pijn ivm HELLP, en heb schijnbaar mijn dochtertje toen wel gezien en vastgehouden, maar kan me daar niets meer van herinneren (heb wel foto's, heel raar). En daarna ben ik nog zo lang ziek geweest dat het een tijdje duurde, ook omdat dochtertje in de couveuse ligt en dan kijk je een beetje vervreemdt naar zo'n vissekom, zeg maar. Maar het is allemaal goed gekomen hoor, ben nu de meest trotse moeder op aarde
Bij de eerste niet, bij de tweede wel Ik had van Lucas een erg zware bevalling en werd uiteraard ook voor de eerste keer moeder. De eerste gedachte die ik had was: ben ik blij dat ie eruit is! Niet eens de vraag wat het was geworden, hihi Het groeide wel relatief snel hoor, na een dag of 1-2 waakte ik als een leeuwin over hem en had ik echt zo'n 'VAN MIJ!' gevoel... Bij Benjamin was het heel anders. Ik wist nu natuurlijk al wat het inhield en wat er ging komen (behalve het geslacht dan). Hij voelde wel meteen aan als 'van mij'.
Toen ze op mijn buik kwam te liggen direct na de bevalling kon ik er in eerste instantie helemaal niks van geloven, het heeft bij mij misschien een paar minuten geduurd tot ik uiteindelijk wel het besef kreeg dat dit bij mij hoorde en toen ik dat dus door had begon de liefde voor haar met de minuut te groeien! Hoewel de angst mij soms ook wel toe sloeg hoor, het is uiteindelijk wel een hele grote verantwoordelijkheid...
nee hier ook niet gelijk het gevoel meegekregen. duurde toch wel een maandje of twee voordat ik echt het gevoel had dat ik nu heb.
Heeft bij beide moeten groeien. Leefde vooral bij de eerste in een andere wereld volgens mij haha. Had wel al heel snel het heel trots met mijn baby in de wagen lopen gevoel, van kijk mij eens en vooral kijk mijn baby eens!
Bij m'n oudste vond ik het een heel bizarre ervaring om hem voor het eerst te zien en in m'n armen te houden. Prachtig kereltje, deed het meteen supergoed, en het voelde gelijk goed. En toch heb ik de eerste week of twee weken het idee gehad: hartstikke leuk dat je hier bent, maar wanneer komt jouw mama je nu weer ophalen? Kon me gewoon niet voorstellen dat ik dat was.... Was geen reden voor, ik ben heel ongecompliceerd thuis bevallen en er waren geen noemenswaardige problemen. het was gewoon te groot om te bevatten. Bij de geboorte van de tweede was het ook vreemd. Enerzijds vertrouwd omdat ik veel herkende van de eerste keer, anderzijds vreemd omdat het zo'n ander kind was. In het begin zei ik heel vaak mannetje en kereltje tegen haar, omdat ik dat zo gewend was. En dan bedacht ik weer: o nee, ik heb nu ook een dochter, ik ben nu ook meisjesmama. Kortom: ik heb beide keren even moeten wennen aan m'n nieuwe gezinslid. En beide keren hield ik wel meteen heel veel van ze, kon niet ophouden met naar ze kijken, ze vasthouden en ze knuffelen. (maar dat steeds willen kijken heb ik heel eerlijk met alle pasgeborenen, alsof je ogen met touwtjes aan ze vastzitten)
Ik voelde me direct mama van mijn kleintjes toen ik hun eerste gorgeltjes hoorde. Als donderslag bij heldere hemel, want in mijn zwangerschap ontbraken die gevoelens. Mijn zwangerschap was heel zwaar. Niet alleen omdat het lichamelijk heel zwaar was met de gehele dag erge misselijkheid en overgeven tot week 15 en vervolgens BI totdat ik het huis niet meer uit kwam, behalve in de rolstoel in het zkh. Maar vooral omdat ik nare, depressieve gevoelens kreeg van de zwangerschap en ik vies was van mezelf. Alsof ik mijn huid wilde afstropen om van die vieze hormonen af te komen. Een gruwelijke tijd. Zelfs toen ik wist dat ik binnen 48 uur mama zou worden, was mijn enige blije gedachte dat ik dan niet meer zwanger zou zijn. Ik was verbaasd toen de gyn. vroeg of ik blij was dat ik dan mijn kleintjes zou ontmoeten. Dat was ik niet, ze voelden toen *en wat een nare gedachte* als parasieten.... Maar zoals ik eerder schreef, dat was plots over tijdens het eerste gorgeltje van nr. 1. Een heel speciaal moment, ondanks de ks en dat nr. 2 ook nog gezond moest komen. Ik had (en heb) het wel heel moeilijk met dat je je kleintjes bij een ks pas na een uur mag vasthouden en dat ze daarvoor niet bij je zijn. Dus ja, hier wel Dat was wel het enige fijne aan een anderszins heel zware kraamtijd!
Hier direct. Het moedergevoel,de bekende vlinderkriebeltjes in je buik had ik gelijk toen ik mijn zoontje zag! Dat wordt alleen maar meer en meer.
wat fijn om te lezen dat mijn ervaring niet raar of ongewoon is. ik heb namelijk na een helse bevalling van 19uur (incl. extra weeenopwekkers, vliezen met de hand gebroken, gestript, ruggenprik die 2x mis ging) een spoedkeizersnee gehad waarin alles heel snel ging, het was zelfs niet duidelijk of mn man bij me mocht zijn. ik was dus wel bij bewustzijn maar was al 31 uur wakker en helemaal gebroken van de weeen en de angst. de 5 weken daarna kostte ons meisje erg veel energie omdat ze overdag bijna niet sliep (uurtje) en s nachts 2x de fles. en ik moest herstellen van de ks. dus ik had op een gegeven moment bijna een hekel aan haar, ze trok me leeg terwijl ik al geen energie had, ik wilde dat ze haar weer kwamen halen eigenlijk. daarvoor heb ik gelukkig meteen hulp gehad en daarna ging t veeeeel beter, ze is nu van MIJ en van niemand anders, mijn meisje, mijn trots, mijn monstertje, mijn prinses, maar oh wat voel ik me schuldig ten opzichte van haar, hoe kon ik nu niet van haar houden en de laatste uren van de bevalling was ik niet meer bezig met mn kindje, alleen nog met mezelf:x en wat heb ik toneelgespeeld tegenover de kraamvisite, bah! ben zo blij dat t is goed gekomen, want die eerste weken waarin je op een roze wolk zou moeten zitten zijn aan mij voorbij gegaan.
Ik had bij de oudste ook niet direct moedergevoelens. Had een geplande ks maar mijn bm trok niet samen waardoor ik heel veel bloed verloor. Ik was meer met mezelf bezig dan met onze zoon. Pas toen ik thuis was en rust kreeg kwam het oergevoel zeg maar. Die roze wolk heb ik ook niet gehad hoor....teveel bezig met herstel en met bv die niet goed liep..bij de tweede ging het veel beter omdat ik zelf alles veel beter had geregeld
ja meteen! mijn zoontje had een hele moeizame start en ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest. hij werd op mijn buik gelegd en werd helemaal blauw. toen hebben ze hem meteen weer afgepakt. wat een schok was dat zeg.
Tja moedergevoel, wat is dat, ik had ook een ks, gepland weliswaar, maar idd je mag het eerste uur na de geboorte je kind nog niet zelf vasthouden, ik had toen een hele erge 'drang' om bij haar te zijn, het duurde me ook veel te lang dat hechten en wachten tot ik uit de verkoeverkamer mocht, ik werd er heel ongeduldig en onrustig en bijna agressief van. Toen ik haar eindelijk op mijn borst mocht leggen was dat over, ik was gelijk verliefd en idd ik kon maar niet voorstellen dat er zo'n knap kindje uit mijn buik was gekomen! de eerste nacht al ruzie met zuster gemaakt uit oer-moeder gevoel omdat ik het niet eens was met hun idee hoe IK met mijn kind om moest gaan! Ik had dus al gelijk heel erg dat beschermende over me heen... Dus ja denk wel dat het hier gelijk aanwezig was ja...
Nee, hoor, hier echt niet meteen. Ik heb heeeeel lang over mijn bevalling gedaan (63 uur en daarna nog een paar uur weg ivm placenta die er op de OK uitgehaald moest worden) en toen dat alles achter de rug was, was ik alleen maar opgelucht dat het voorbij was. Natuurlijk was ik trots, maar ik kon me toch maar telkens niet voorstellen dat dit kindje van mij was en mee naar huis mocht... Het heeft wel een week of 6 geduurd voor ik me echt helemaal mama voelde.
Ja, ik voelde het meteen! Daar wil ik niet mee zeggen dat iedereen dat zo moet voelen. Geef jezelf de tijd. Echt alles veranderd. Misschien wil je wel even een dagje wat rust en kan er iemand oppassen? Ga dan als vanouds weer even naar de kroeg, uitslapen of iets anders dat je graag doet. daar knap je van op! P.s. Ik voed mijn dochter alleen op en af en toe gaat ze een middag spelen bij een vriendin of passen mijn ouders een dagje op. Zo heb ik even mijn handen vrij of kan ik wat bijslapen. ik ben erg blij met deze, voor mij luxe!
Zonder twijfel JA! Tijdens de zwangerschap had ik het al heel sterk, de lang verwachtte droom. Na de bevalling alleen maar sterker geworden! Had me er overigens op voorbereid dat dit gevoel zou kunnen ontbreken maar dat dat helemaal niet raar is