Ik had precies hetzelfde met mijn zoontje. Tja de vacuumverlossing had m er nou niet bepaald mooier op gemaakt. Ik zei ook tegen de zuster: nou, hij lijkt wel op E.T. Maar dat mocht ik niet zeggen (ze zei btw niet dat ik ongelijk had haha) Daarnaast vind ik alle pasgeboren baby's niet mooi, mijn eigen kindjes niet uitgezonderd. Dus heb me daar nooit schuldig over gevoeld. (Uiteraard heb ik (qua gevoel he) nu de mooiste kindjes van iedereen)
Hier ook niet gelijk hoor! Redelijk makkelijke bevalling gehad, maar toen mijn zoontje bij me op de buik werd gelegd was ik zo van de wereld dat ik het besef nog niet had van 'dit is mijn zoon'. Bij thuiskomst ook nog niet. hebben hem in de wagen gelegd en zijn allemaal gaan slapen (ben 's avonds bevallen). Toen de volgende ochtend kraamzorg kwam werd het pas echt werkelijkheid en heb ik hem geen seconde uit het oog verloren!
Bij mij was het er direct, maar door complicaties na de geboorte was het ook snel weer weg (tijdelijk dan) Hij lag op mijn borst en toen had ik echt zo iets van wow zat jij in me, wat ben je lief......... Toen wilde de placenta niet komen en verloor ik in rap tempo zo'n 3 liter bloed en moest de gyneacoloog terug komen (het was een vacuum verlossing vanwege vastzittende schouders, zijn kruin was zichtbaar en toen wilde hij niet verder) Toen heb ik tegen de gyn gezegd ik ben niet belangrijk zorg maar dat het met hem goed is. Zijn reactie:" Euh ja maar mevrouw dit is ook best belangrijk hoor." Daarna was ik te ver van de wereld om ook nog maar over mijn kleine na te denken en heel blij dat ik kon gaan slapen. Ik heb hem zelfs niet eens borstvoeding geprobeerd te geven dat kwam de volgende dag pas toen een van de verpleegsters me er op wees dat hij misschien wat moest eten......... Dus tsja mijn moedergevoel was er heel eventjes en toen was het weer weg (pas toen we na 5 dagen het ziekenhuis mochten verlaten kwam het weer een beetje op gang en toen schoot ik direct in overdrive)
Ik had het ook niet meteen. Kim huilde heel erg de 1 e paar maanden, en ik dacht wel eens waar ben ik aan begonnen (ze huilde wel 7 uur per dag, had kma en verkeerde voeding) Nu zou ik haar niet meer kunnen missen natuurlijk
Ja, dat moeder- en liefdesgevoel ♥ was er gelijk. Maar beide situaties zijn normaal, hoor. Ik had dan weer andere dingen die later doordrongen. Ze is 's morgens geboren en pas 's middags dacht ik: ZE IS GEZOND! GODZIJDANK! Hoewel ze was nagekeken door een kinderarts drong dat feit pas later door. En ze heeft 2 uur op mijn borst gelezen na de geboorte, maar met een mutsje op, dus toen we naar huis gingen had ik nauwelijks een idee van hoe ze eruit zag (behalve dat ze vrij veel haar had).
ik heb ook niet gelijk het moeder gevoel gehad. ik dacht je moet op een roze wolk zitten maar die is bij mij pas gekomen naar een paar maanden. ik heb een vlotte bevalling gehad ondanks het grote bloed verlies van mij. dus toen ze op mijn buik werd gelegt had ik zo iets van uuuhhheeee en nu!!!. daar na heeft ze het eerste uur bij papa op zijn borst gelegen. en moest ik naar de ok om mijn baarmoeder te laten krimpen. daarna is ze weer bij mij gekomen maar ik vond het echt onwerkelijk. de eerste week van de kraam periode hebben we ook niemand uitgenodigt we moesten zelf nog zo aan haar wennen. na een week het eerste kraam visite gehad. en na een paar weken had ik zelf het gevoel van nu hebben we haar een paar weken wanneer komen ze haar weer halen. ik moet zeggen nu is het helemaal goed gekomen hoor niemand komt nu aan mijn kindje ze is echt van mij en als er iets mee gebeurt dan sta ik op mijn achterste poten. zo zie je maar dat het voor iedereen toch weer anders is.
Nee, het heeft een maand of 6 geduurd voor ik leuk begon te vinden. Ze was erg gewensd, gepland en we hadden alle ruimte van de wereld voor haar, maar het gevoel liet op zich wachten. Ik heb me er behoorlijk schuldig over gevoeld. Ze heeft enorm gekrijst de eerste maanden van haar leven (ondanks alle CB, HA en ostheopaat bezoekjes weten we nog steeds niet wat het was. Deel lijkt wel temperament te zijn.) Ik vond er niks aan... en dat is zacht uitgedrukt. Tot ze begon te lachen en er eindelijk rust kwam van het gekrijs. We hebben nog een paar weken op kousenvoeten gelopen omdat we bang waren het prille evenwicht te verstoren... maar nu kunnen we in alle eerlijkheid stellen dat we het leukste kindje van Nederland hebben Ik heb continu weke-knieen syndroom en het contact is echt heerlijk. Ik begrijp de laatste maanden pas hoe leuk het ook kan zijn om moeder te zijn. Niemand die mijn kindje kwaad moet doen, ik mis haar als ik naar mijn werk moet, ik vouw fluitend haar was op (ik haat de was) en vind niks lekkerder dan lekker een middag met haar op de bank spelen . Maar het heeft dus maanden geduurd.
Ik heb het niet zo bewust als een roze wolk ervaren. Maar toen ze op mn borst werd gelegd voelde het wel meteen zoooo vertrouwd, ik bleef haar geur maar opsnuiven en voelen hoe zacht ze was. Pas een hele tijd later heb ik haar gezichtje voor het eerst goed bekeken. In het begin was ik daar echt nog niet mee bezig! Dus ik denk wel dat ik dat moedergevoel direct had, maar dan heel primitief, zo'n oergevoel van ik ga voor jou zorgen. De verliefde kriebels kwamen pas veel later, toen ik haar persoontje leerde kennen.
Mijn eerste was een prachtige baby, gelijk na de geboorte al. Zo gaaf, zo niet-gekreukeld, mooi rond en alles was prachtig. Echt waar, de perfecte baby. Mijn vriend vindt kleine baby's niet mooi of lief of zo, maar van onze zoon zei zelfs hij dat hij hem mooi vond. De tweede was, tja, niet lelijk hoor, zeker niet. Maar niet zo prachtig als haar broer. Ze was een beetje verfrommeld, duurde een paar dagen voor ze 'opdroogde' en uit de kreukels kwam. Wij noemden haar in het begin Joda (yoda?), naar de oude jedi uit star wars, omdat ze daar gewoon op leek. Vond de kraamhulp ook niet kunnen. Nou ja, we hebben toch ogen in ons hoofd, ze was gewoon niet de allermooiste baby. Daardoor vond ik haar nog niet minder lief of zo. Inmiddels is ze ook mooi om te zien hoor, is gelukkig goed gekomen. Alleen heeft ze niet de weelderige haarbos van haar broer, jammer genoeg.
Ik had niet meteen het moedergevoel, zoals ik al schreef, maar ik vond mijn zoon wel meteen prachtig! Nu is hij ook pas bij 41+3 geboren, dus redelijk ontkreukt en nauwelijks meer huidsmeer, maar hij was gewoon meteen schitterend. En nog steeds is het een heel mooi mannetje om te zien (zeggen vreemden vaak: ik ben zelf natuurlijk heel erg bevooroordeeld, haha)
Ik vond ons ventje ook meteen een erg mooie baby, maar daar waren ook alle verpleegkundigen en dergelijke het heel erg over eens. Nu nog krijgen we steeds te horen wat een mooi manneke het is, komt (mede) door zijn grote blauwe kijkers en super lange wimpers.
Nou om even een indruk te geven waarom ik mijn zoontje geen mooie baby vond, want net als Bri was ik natuurlijk ook niet helemaal van gister: En uit de kreukels ging bij hem zelfs niet na 42 weken op Beeetje hoofdpijn van de pomp...
@ mmeke: aaaaaah, ik vind 'm wel schattig, hoor! Je ziet alleen wel heel goed dat ie hoofdpijn heeft (zielig!!!), maar ik vind 'm echt wel mooi hoor!
Nee, beide keren heeft het moedergevoel moeten groeien. De eerste keer was het wel sneller aanwezig heb ik het idee. Nu duurt het wat langer, of voelt het anders. Ik kan er niet echt een vinger op leggen.
Bij de eerste niet, bij 2 en 3 wel... bij de eerste was het te spannend, te heftig ed. Bij nr 2 en 3 kon ik van alles meer genieten en me minder zorgen maken. Nr 1 maakte van me een moeder maar dat gevoel is echt gegroeid... nr 2 en 3 hadden daar profijt van.