Haai dames, Terug van een tijdje weggeweest... Druk druk druk, baby, baan, huishouden,... Ik wilde even polsen of jullie ook veranderd zijn sinds jullie een kindje hebben. Het schijnt dat de hersenen van een nieuwbakken moeder fundamentele veranderingen hebben doormaakt. Nu, gisteren zaten we op restaurant, gezellig met man en kind (8,5 maand). Ons meisje was erg flink, en zette haar klep pas open vlak voor het dessert. Papa ging er dus even mee naar buiten. Toen ie terugkwam, had hij ons meisje niet meer vast.... Lachend zei hij dat hij ze had afgegeven aan de kokkin. Zij had gedaan met werken en wilde dat we ons volledig op ons dessert zouden kunnen concentreren, en dus ging zij wel even oppassen. Mijn man had niet durven weigeren. Ik probeerde aanvankelijk heel rationeel om te springen met deze informatie, maar naarmate de seconden verstreken voelde ik me onwel worden. Dit klopte gewoon niet. Ik wilde m'n meisje bij me! Ik snelde naar de keuken, zag de kokkin, die er echt 100% betrouwbaar en lief uitzag, en ze verzekerde me meteen dat het geen last was om op baby te letten. Ik droop weer af naar m'n stoel, en probeerde rustig het positieve ervan in te zien: rustig ons dessertje opeten. Maar het ging niet. Ik brak in tranen uit. Ik had het gevoel dat ze mijn kind hadden afgenomen. Het gemis was hartverscheurend en ik wilde haar bij me. Ook al was ze moe en ietsje lastiger, en al was het moeilijk eten met haar op de schoot (ze hadden geen kinderstoel). Papa schrok van mijn reactie en snelde naar de keuken om de baby terug te vragen. Kokkin vroeg of ik ongerust was. Maar dat was helemaal niet het punt. Ik wilde m'n baby! Eind goed, al goed. Voor mij is het wel wennen dat er in mij een leeuwin blijkt te zitten die met geen enkel rationeel argument te temmen is, wanneer het op haar welpje aankomt... Herkenbaar voor jullie???
Nee eerlijk gezegd niet. Al geef ik haar absoluut niet af aan een onbekende, ik zou niet in tranen uitbarsten.
De eerste keer dat dl bij haar moeke(mijn mama) een dagje bleef omdat ml en ik weg moesten heb ik bijna zitten wenen in de auto. Dl was toen 4 maanden en is gek op haar moeke. Dus ik herken het wel.
Klinkt als een nare droom. Ik zou denk raar staan te kijken als mijn ( lat) terug was gekomen zonder baby. Is die nu helemaal gek geworden haha. Zo maar bij een onbekende achter laten. Wel lief van die kokkin maar toch vind het maar raar.. Denk dat je te verbaast was en daar door emotioneel bent geworden van wat een aparte situatie. Man gaat met kind weg, Komt alleen terug en zegt dat hij het achter gelaten heeft bij de kokkin.!!!
Nee is niet herkenbaar. Vind eerlijk gezegd je reactie ook best overdreven.. Maar zou mijn kind ook nooit aan een onbekende afgeven. Laatst waren wij uit eten en toen heeft de ober (wij waren de enige in het restaurant) wel een poosje met M op schoot gezeten, maar wel gewoon in zicht.
Nee, niet herkenbaar. Ik zou blij zijn, ff rustig eten! Maar wel in het zicht, dat wel. Maar als jij je niet prettig voelt, terug halen. Het is jullie dochter! Wij zijn sowieso wel makkelijk in het loslaten van onze zoon. Wij zitten er niet boven op. Dus vandaar ook niet herkenbaar.
Ik had denk ik ontzettend kwaad op mijn man geweest als hij zo iets zou doen en zelf snel mijn kind ophalen en niet meer los laten. Ja ik ben ook een leeuwin met dat soort dingen
Heeeeeeeelllllll herkenbaar hoor!!!! Ik had het altijd over een "onzichtbare navelstreng" tussen mij en dl, duurt bij de een gewoon wat langer dan bij de ander voor die helemaal "door" is (als ie ooit al helemaal weggaat )
Wat een aandoenlijk verhaal. Betekend gewoon dat je een supergoede moeder bent. Daarmee wil ik niet zeggen dat meiden die dit gevoel niet hebben geen goede moeder zijn hoor. Maar het is gewoon prachtig om te lezen hoe je gemoedstoestand kan veranderen in zo'n situatie. Heerlijk!
Ik vind het zeker niet overdreven. Het is je pure moedergevoel. Dat is juist zo mooi aan moeder natuur. Ik denk dat ik hetzelfde zou reageren Maar er zit verschil in mensen. Verschil in gevoeligheid. Mensen die gevoeliger op alles reageren zijn ook in emoties vaak sterker. Niks mis mee om die te uiten. Laat de wereld maar denken!
Herkenbaar. Ik ga nu voor het eerst iets bekennen waar ik me toch wel lichtelijk voor schaam; Ik heb mijn zoon pas alleen gelaten toen hij 14 maanden was Dat alleen is al een beetje claimerig natuurlijk. Het was bij opa notabene. Opa verblijft een tijdje bij ons thuis en er moesten grote boodschappen gedaan worden. Man en ik zouden gaan want opa had geen zin. Maar Benjamin was verkouden en lag nog/eindelijk te slapen en de timing was echt beroerd. Opa stelde voor ons dan thuis te blijven, want de kleine sliep toch. Ik kon bijna niet weg Ik werd echt onpasselijk bij het idee dat mijn man en ik zonder onze zoon waren. Nu ben ik thuisblijfmoeder en ben ik sowieso de hele dag bij hem. Ik ben nog maar een paar keer zonder hem geweest maar toen was mijn man er. Afijn, heel de tijd van boodschappen doen was ik ziek, onrustig en gehaast. Ik heb hem bijna doodgeknuffeld toen we er weer waren. Hij was inderdaad wakker geworden, maar had lief zitten spelen met opa en had een lekker koekje op. Hij was helemaal happy. Genant he
Ik zou denk ik wel boos worden op mijn man om haar gewoon bij een vreemde te dumpen haha.. al was het lief bedoeld Dus ik begrijp je gevoel helemaal..
Nou, ik ben dus duidelijk niet alleen!! Veel leeuwinnen hier op het forum! Ik vroeg me af of de meiden die zich hierin herkennen, ook borstvoeding geven/gaven? Zou dat die denkbeeldige navelstreng te pas en te onpas versterken misschien? Wat gewoon heel apart is, vind ik, is dat ik van nature een vrij redelijk mens ben (of was?). Best wel schrikbarend dus om te merken dat mijn redelijkheid ver zoek is sinds ik een kind heb, en dat ik zo overweldigd kan worden met moederlijke emoties... Afgaande op jullie reacties is het dus een tamelijk normaal fenomeen, en kunnen we er dus weinig tegen beginnen! Het zal wel biologisch verklaarbaar zijn, zeker?
Hier geen BV, wel een moeilijke start. Heb soms wel het idee dat het daardoor misschien erger was dan gemiddeld.
Heel herkenbaar hoor! Ik vind het ook gewoon afschuwelijk om niet bij hem te zijn, hoe irrationeel soms ook. Opa en oma willen graag dat hij een keer komt logeren, maar ik word al gek bij de gedachte. Hij hoort bij mij te zijn, punt. Ik breng hem nog steeds niet graag naar het kdv en kan het me helemaal niet voorstellen wanneer moeders zeggen dat ze blij zijn als de kroost 's avonds op bed ligt, ik zou het liefst de hele avond met hem bezig zijn. Nou werk ik ook 4 dagen, dus heb al het gevoel dat ik veel mis. Overigens ook borstvoeding gegeven, maar of het daar mee te maken heeft? Ik zeg altijd dat ik eindelijk iets heb gevonden waar ik goed in ben 😊
Ik heb borstvoeding gegeven....en mijn band is prima met onze zoon ook al heb ik minder moeite met loslaten. Ik ben zo'n moeder die inderdaad blij is als onze zoon op bed ligt. Grappig dat iedereen hier zo verschillend in is! Logeren doet hij af en toe, meestal als het nodig is hebben wij oppas aan huis of hij gaat mee. Als hij niet thuis slaapt (denk ik totaal 8 x) slaap ik heel slecht, dus we doen ook alleen als wij geen andere oplossing zien. Het ophalen is het leukste! Een hele blije opa en oma en mijn zoon die de grootste glimlach laat zien en daarna heerlijk komt knuffelen.
heel herkenbaar! mijn kindje hoort gewoon bij mij en nergens anders. uit logeren laten gaan, ik moet er gewoon niet aan denken. jak! hij hoort naast me te liggen snurken en mij wakker te houden en ja hier ook bv, nog steeds.
Ik zou het niet echt waarderen van m'n man, kind achterlaten bij een vreemde, maar een aantal reacties die ik hier lees komen op mij wel ietwat overdreven over....