Wie heeft het over normaal? Ik noem nergens dat ik mijn uitkering of werkontheffing normaal vind. Ik ben er wel heel blij mee. En als ik er elke dag voor naar de buren zou moeten zou ik het doen. Moet ik me dan schamen? Dan Is het maar zo. Waar ik moe van wordt Is het gezeur over schamen, handje ophouden, op andermans zak teren alsof elke bijstandsgerechtige bui voorbaat lui en asociaal Is. Heb ik ervoor gekozen om een alleenstaande moeder te zijn? Nee Heb ik gekozen voor het autisme en de angststoornissen en bijgeleverde woede-uitbarstingen van mijn oudste? Nee Heb ik gekozen voor de hartritmestoornis van mijn dochter? Nee Heb ik ervoor gekozen om meerdere keren een hartstilstand te krijgen? Nee maar gelukkig heb ik het overleefd. En gelukkig ben ik in staat om zelf mijn kinderen op te voeden. En als ik daarvoor mijn handje op moet houden dan doe ik dat. Altijd beter dan kinderen in pleeggezin of instituut, wat overigens ook veel geld kost. Ik heb niet gekozen voor mijn omstandigheden. Ik moet er wel mee leven. Het laatste waar ik op zit te wachten dat veel mensen gelijk hun ongenuanceerde mening strooien zodra iemand zegt dat ze bijstand heeft of krijgt. Ik ben dr trots op dat ik, ondanks alle problemen met gezondheid binnen mijn gezin, zelf mijn kinderen kan opvoeden. En ik ben meer dan blij dat ik na vijf jaar strijden eindelijk toestemming heb om twee ochtendjes vrijwilligerswerk te mogen zoeken. En mocht ik dan weer ritmestoornissen krijgen dan mag ik er gelijk mee stoppen. Maar dan heb ik het iig geprobeerd. Stijgen toch gelijk niet zo als iemand in de bijstand zit als je het verhaal niet kent
Vet heftig!!!! . Mag ik vragen waarom je met zon geschiedenis in de bijstand zit en niet afgekeurd bent? Of zou dat financieel niet uitmaken voor je? Respect voor jou!!! En ik hoop heel erg dat die twee ochtenden gaan lukken!!!
Je wordt niet zomaar afgekeurd. Ook al heb je een heftige medische geschiedenis. Maliro wordt nu (zoals ik heb gelezen) behandeld. Daarmee is de aandoening 'onder controle'. Natuurlijk brengt het beperkingen met zich mee, maar over het algemeen onvoldoende om afgekeurd te worden. Dan moet je bijvoorbeeld echt een heel slechte hartfunctie hebben. Dat betekent dat je dan toch in de bijstand komt helaas......
klopt. al ben ik vanwege mn hart niet afgekeurd. Maar dat het 'iets anders' is komt wel bij mijn punt. In dit hele topic staan zoveel negatieve reacties. TS had een andere opleiding moeten kiezen, TS moet maar werk nemen, TS moet dr handje niet ophouden etc. Zodra het woordje 'bijstand' valt wordt er zo snel geoordeeld. Als iemand zn verhaal deelt ontstaat er wel of geen begrip, maar je moet dan wel eerst 'met de billen bloot'. TS vraagt die uitkering niet voor niks aan. Ze vraagt om tips, niet om te worden afgebrand omdat ze een uitkering aanvraagt waar ze zelf ook niet blij van wordt. Gelukkig zie ik ook een hoop helpende reacties.
Financieel zou het zowiezo niet uitmaken omdat ik destijds parttime werkte en dan met dat bedrag door bijstand aangevuld moet worden. Ik ben niet afgekeurd omdat mn hart op zich prima klopt. Alleen tijdens zwangerschappen en het eerste jaar erna heb ik een totaal werkverbod, maar ik ga niet meer zwanger worden Zoals Lieke zegt, het wordt behandeld. Ik heb medicatie en een icd. Gaat het mis dan krijg ik een schok. Hoewel het iets is wat nooit onder controle zal komen, het is een onvoorspelbaar syndroom wat ik heb en men weet er al veel van maar nog niet genoeg. Dat ik niet werk is een combinatie van mijn gezondheid en de omstandigheden met mijn kinderen. Voor mijzelf zijn er bepaalde triggers (bijvoorbeeld schrikken, stress, heftige emoties etc. Een wekker of telefoon die gaat kan potentieel dodelijk zijn). Hierdoor is er een lijst opgesteld van een heleboel dingen die niet meer mogen. Het werk wat ik altijd deed (in de zorg en onregelmatig) mag helaas echt niet meer. En dat snap ik want het geeft meer ritmestoornissen. In die zin heb ik pech dat ik de verkeerde opleiding en werkervaring heb voor mijn aandoening. Op zich zou ik een prima kandidaat zijn voor omscholing, maar daar doen ze niet meer aan. Wat er met mijn kinderen precies aan de hand is ga ik hier niet benoemen ivm privacy. Globaal heb ik het elders al beschreven. iig is het een combinatie van factoren. Als de kindjes ouder zijn kan ik me voorstellen dat ik weer aan het werk ga, maar dat hangt veel af van hun ontwikkeling. dank je wel trouwens! Heb veel zin in het vrijwilligerswerk
Ik word getriggerd door zinnetjes als 'ik heb geen zin om mijn kind zoveel dagen naar de opvang te moeten brengen'. Geen zin? Vette pech voor je, 'aar dat is geen reden om dan maar op andermans zak te teren. Ik wil iedereen steunen die dat écht nodig heeft, maar van 'geen zin' krijg ik rooie vlekken.
En ik krijg rooie vlekken van mensen die selectief lezen of lezen wat ze willen lezen. En ik heb dit gelezen....komt toch totaal anders over: En ik begrijp dit heel goed, want ik zou het ook vreselijk vinden als mijn kinderen fulltime naar de opvang moesten.
Ik vind in principe ook dat iedereen moet werken voor zijn/haar geld, maar ik zou er als alleenstaande moeder ook heel veel moeite mee hebben om mijn kind 5 dagen per week weg te brengen. Arm kind ook.
Oooo maar daar krijg ik ook rode vlekken van. Ts zegt echter niet dat ze er "geen zin in heeft" maar dat ze er tegenop ziet. Dat Is in mijn ogen iets anders. Ik zie haar nergens schrijven dat ze er zo tegenop ziet dat ze dan maar liever op andermans zak gaat teren.
En toch heb ik het gevoel dat er enige sprake is van een mentaliteitsprobleem. Ik werk 28 uur en tel daar nog verplichte extra activiteiten bij en het wordt meer. Ik loop ook continu achter de feiten. Mijn huishouden is niet tip top. Ik doe niet anders dan prioriteiten stellen. Ik heb er niet altijd voor mijn kinderen kunnen zijn, maar heb gebruik moeten maken van alternatieven. Net zoals zoveel andere ouders. En that's life als ouder anno 2016. Je bent niet de enige die continu zal moeten schipperen en plannen. Ik zou het soms ook graag anders zien, maar het is niet anders. Dus maak ik er het beste van. Echter voor 1500 euro per maand bijstand of voor minder werken...ik begrijp dat mensen andere keuzes maken.
Ik denk trouwens ook wel dat om serieus te kunnen studeren, en die vier jaar voltijd binnen een redelijke termijn af te kunnen maken, het onontbeerlijk is om gebruik te maken van een vorm van opvang. Ik weet uit ervaring dat echt geconcentreerd aan iets werken niet te combineren is met een baby/dreumes/peuter om je heen. En die twee keer 2,5 uur van de psz zetten ook geen zoden aan de dijk natuurlijk. Al breng je de jongste maar 2 dagen weg en regel je overblijf en bso voor de oudste, dan kan jij al een stuk meer studeren dan steeds een stukje in de avond.
Volgens mij is het anno 2016 ook heel gebruikelijk dat mensen door zoveel dingen tegelijk te moeten doen heel snel een burnout krijgen.
Dat is wel heel zwart-wit. De een trekt dat beter dan de ander, en daar zijn verschillende factoren die daar invloed op kunnen hebben. Het is niet alleen een kwestie van het lichamelijk aankunnen, ook een gedeelte psychisch. De een bereikt zijn grens eerder dan de ander. De een heeft een groter vangnet/netwerk dan de ander. Ervaringen uit het verleden kunnen ook mee spelen, iemand die uit een zwaar huwelijk komt zal meer tijd nodig hebben dat te verwerken dan iemand die 'gewoon' uit elkaar gegroeid is, en dat verwerken kost ook energie. Dat zijn maar een paar simpele voorbeelden, en dus ook precies de reden waardoor iedereen die in de bijstand komt ook een coach krijgt die kijkt naar de persoonlijke situatie en diegene beoordeelt wat wel en niet haalbaar is, en het traject wordt daar op aangepast. Bij sommigen is dat een kwestie van 'zo veel mogelijk solliciteren en alles aannemen', bij een ander is daar gewoon meer voor nodig. Persoonlijk: ik heb nu een baan, maar wel voor minder uur dan oorspronkelijk de bedoeling was. Daarnaast volg ik (nog steeds) een vorm van bijstandstraject met intensieve begeleiding om te voorkomen dat ik ga terugvallen. Ook dát is een kwestie van prioriteiten stellen. Ik kan morgen beginnen voor 40 uur bij een willekeurig callcenter, maar gegarandeerd dat ik binnen 3 maanden weer thuis zit, en dat ziet mijn begeleider ook. Dus mijn resterende uren vul ik in met training, coaching en de handvaten te vinden die er op langere termijn voor zorgen dat ik ook uit de bijstand blíjf. Ik ben 3 jaar bezig geweest om eruit te komen op basis van "gewoon veel solliciteren", en iedere baan die mij uit de bijstand haalde gooide me er weer terug in. Mijn vertrouwen in mijn mogelijkheden is daarmee compleet de grond in gestampt omdat er alleen benaderd werd vanuit een financiële overweging, waardoor ik nog sneller ging vastlopen. En geloof me dat ik niet te beroerd was om alles aan te nemen en de kinderen naar de opvang te brengen, mijn kinderen hebben 5 dagen per week van 7 tot 18 uur op een kinderdagverblijf gezeten terwijl ik plees aan het schrobben was of tuinbouw-materiaal in elkaar zette. Ik ben blij dat de gemeente ingreep en mij die ruimte gaf (en nog steeds geeft) om verder te gaan kijken en tot de conclusie te komen dat "gewoon gaan werken en prioriteiten stellen" niet de oplossing is. Ik heb nu een coach die mij helpt mijn hooggevoeligheid te kunnen omzetten in iets waarmee ik ook op professioneel gebied ook eens vooruit kan in plaats van bij iedere baan op hetzelfde punt te klappen en een langer termijn plan wat verder kijkt dan de eerste loonstrook. Op basis van mijn uren en alimentatie ben ik er precies uit, (en daar heb ik kei en kei hard voor moeten werken, meer dan alleen wat brieven schrijven) maar een bijstandstraject is gelukkig zo veel meer dan alleen een financieel plaatje, anders had ik er inmiddels al weer ingezeten. Jij zegt: 28 uur werken, kinderen verzorgen en een huishouden draaien is een kwestie van prioriteiten stellen. Persoonlijk gezien, waar zouden jouw prioriteiten liggen als je daarnaast ook nog herstellende bent van ptss, een burnout en hooggevoelig bent? Want door alleen te kijken naar het aantal uur werk en het financiële stukje, haal je de menselijkheid eruit. Dat vind ik een groter mentaliteitsprobleem! En wat dat betreft ben ik blij dat degene die daadwerkelijk mogen beslissen waar een ander recht op heeft dat niet over het hoofd zien. Wanneer iemand recht heeft op bijstand, vrijstelling of verlenging daarvan, is daar altijd een proces aan voorafgegaan en dat beoordeeld door iemand die ook het recht heeft om iemands situatie te mogen beoordelen. En dat is wat meer dan een forum