Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige mama met autisme ben hier op het forum. Ik ben erg benieuwd waar jullie tegenaan lopen en hoe jullie ermee omgaan. Hier heb ik PDD-NOS, mijn vriend ook maar hij is niet de vader van mijn kinderen en we wonen ook niet samen. Bij mijn jongste lopen de onderzoeken naar ASS al en bij mijn dochter komen ook steeds meer symptomen opzetten. Ik vind het zelf erg moeilijk om de dagen in te plannen en mijn tijd te verdelen. Huishouden is een ware strijd. Het gebeurd maar je wilt niet weten hoe Ik kan niet omgaan met teveel prikkels en ben dus ook volledig total loss als de kinderen eenmaal in bed liggen om 19.00 uur. Ik kan niet goed tegen teveel geluid en ja, een peuter en een kleuter samen produceerd nogal wat geluid. Onverwachte wijzigingen van mijn schema kan ik moeilijk handelen, het switchen duurt even en zorgt ervoor dat ik down word. En dit is nog maar een gedeelte van de dingen waar ik tegenaan loop. Ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met de dingen waar jullie tegenaan lopen.
Ook ik herken veel maar ik heb zover ik weet geen autisme.. Bij mij is het ook vooral erger geworden sinds een ongeluk wat ik had in 2011 Onze dochter van 3,5 zit nu wel in onderzoeken voor autisme en of ADHD of andere dingen.. 31 oktober krijgen we daar de uitslag van!
Spannend kleintje! Mijn zoontje is nu 2,5 en zit nu in een observatietraject. Voor mijn dochter ga ik ook een verwijzing aanvragen. Ze zijn totaaaal verschillend, maar hebben beide ook extreme symptomen van ASS alleen uiten dit totaal anders. Ik zelf ga nu begeleiding krijgen thuis voor het plannen van activiteiten en huishouden en boekhouding enzo. Dat is ook zo wat, ik ben erg goed in boekhouding.. maar voor mezelf is het 1 grote puinhoop. Ik kan prima een schoonmaakbaan aan maar thuis schoonmaken is een drama. Heel apart. Savonds ben ik niet alleen extreem moe maar ben zo total loss dat ik ook hoofdpijn heb en pijnlijke benen en armen. Ook heb ik wat neurotische trekjes die de drempels tot het schoonmaken alleen maar erger maakt want alles moet op een beetje omslachtige manier.
Hoi, ik heb de diagnose klassiek diagnose nu een jaartje. Hier ben ik achtergekomen na de diagnose van mijn dochter. Ik herkende heel veel van mijzelf in haar. Zit nu op m'n telefoon zal vanavond op de laptop reageren. Typt iets makkelijker.
Hier zijn ze bezig met diagnose, alleen de wachtlijst is enorm. Psychiater is er na een half jaar van gesprekken vrij zeker van dat ik een vorm van autisme heb maar de diagnose stelt hij niet officieel bij volwassenen, dit word gedaan door een externe groep waar ik nu op zit te wachten. Nu we bezig zijn met diagnose komen we er ook achter dat mijn moeder ook gigantisch veel trekjes heeft, en dat het mijn grootouders niks zou verbazen als zij ook autistisch zou zijn. Er is hier maar een X aantal prikkels wat ik op een dag kan hebben, van wie het ook af komt, voordat ik een gigantisch rust pauze moet nemen. Vooral voor mijn relatie is dit vrij ingewikkeld, want ik denk en doe niet zoals de meeste mensen..
Ben zelf naar de huisarts gestapt voor een verwijzing. Half jaar wachten op gesprekken met de psycholoog.. Half jaar lang alleen gesprekken met haar gehad en daarna onderzoek naar ASS officieel aangevraagd. Nu weer een half jaar verder de diagnose gekomen.
Ja heeeel herkenbaar. Helemaal dat laatste.. Al moet ik zeggen dat ik in mijn huidige relatie dat probleem helemaal niet heb. Maar goed, hij is ook autist dus dat zal wel flink meespelen. We begrijpen elkaar ookal hebben we niet dezelfde problemen zeg maar. Mijn sterke punten zijn zijn zwakke punten en mijn zwakke punten zijn zijn sterke punten.
Ik heb voor mijn huidige partner een relatie gehad met iemand die ook autistisch was, die had wel een officiële diagnose. Nu snap ik pas echt waarom ik zo makkelijk met hem kon opschieten op veel dingen.. We hoefde een hoop niet te communiceren want dat was voor beide normaal. Ik vind het wel een beetje eng, stel ik heb het, mijn moeder hoogstwaarschijnlijk ook als we haar gedrag bekijken en dan is de kans toch misschien aanwezig dat ik het doorgeef aan mijn kinderen en dat vind ik wel een eng idee. Hier bezig via de psychiater, autisme word in vrouwen vaak niet gediagnoseerd. Het word vaak verward met borderline of ADHD. Blijkt dat het bij vrouwen anders uit en dat vrouwen vaak een aantal coping skills leren waardoor hun autisme niet opgemerkt word. Mijn dingen waar mijn partner tegen aan loopt: Ik begrijp geen lichaamstaal, grapjes en sarcasme snap ik meestal ook niet. Ik hamer veel op afspraken en vaste tijden, hij daarin tegen is heel flexibel. Mijn hele dagschema kan al uit de rit worden geschopt als hij een kwartier te laat is.. en dat is niet omdat ik moeilijk wil doen.. Daarvoor zitten we nu ook op relatie therapie samen, want ik communiceer via taal, en hij niet. Ik hou van duidelijkheid...
Ook deze punten zijn voor mij heeeel herkenbaar. Mijn zusje heeft borderline en mijn moeder zeer waarschijnlijk ook. Ik was bang dat ze die stempel er bij mij op zouden drukken, maar ik wist 100% zeker dat ik dat niet had. Uiteindelijk zijn ze bij de diagnose gekomen die ik zelf al had verwacht.
De een zit heel erg in zijn eigen wereld, praat weinig, speelt niet echt maar legt dingen op rijtjes en stapeltjes, maakt moeilijk onderscheid tussen realiteit en fantasie hij heeft zelf nagenoeg geen fantasie maar wat zijn zus verteld kan hij niet onderscheiden van de werkelijkheid, hij wappert enorm als hij enthausiast of juist boos of wanhopig is, hij heeft het liefst helemaal geen contact met vreemden, raakt in paniek als er dingen anders gaan dan anders en zo kan ik nog wel even doorgaan.... Mijn dochter lijkt sociaal best handig, maar speelt een groot toneelstukje. Ze kan niet inzien of anderen iets goed of slecht bedoelen. Raakt dan in paniek maar laat dat niet zien, hierdoor barst ze thuis dan steeds in huilen uit of driftbuien, ze is extreem bang voor meningen van anderen en heeft enorme faalangst. Ook zij kan er niet tegen als er dingen veranderen, als er dingen verplaatst worden in huis bijv en ze doet haar dingen op haar manier en een andere manier dat kan gewoon echt niet in haar ogen. Ze is extreem gericht op tijd, hoelaat, hoelang nog, wanneer... reageert enorm op prikkels, heeft aan het einde van de dag vaak hoofdpijn en/of buikpijn en hoe drukker de dag was hoe erger het is en ook bij haar zijn er nog veel meer dingen wat nu allemaal niet uit te typen is in 1 bericht. Sommige dingen lijken helemaal niet zo erg, maar de mate waarin het speelt is dan dusdanig dat het voor iedereen incl hunzelf erg vervelend wordt.
Ik heb Asperger, mijn vriend ook. En waarschijnlijk onze beiden kinderen dan ook. Maar heel veel merk ik nog niet aan ze! Bij mij zijn ze er op m'n 18e achtergekomen, en bij mijn vriend op z'n 30... Vorig jaar pas!
Best apart dat ze er vaak op late leeftijd pas achter komen he.. Ik heb vorige week de diagnose gehad, ben 26. Mijn vriend heeft begin van het jaar de diagnose gehad en was 34 toen.
Maar dan js het toch heel logisch dat het niet lekker gaat op school? Als je al moeite hebt 1 persoon "te lezen" stel je eens voor hoe dat is in een klas met 25-30 kinderen? Ev als ze ook nog eens prikkelgevoelig is... Ik word ook "gek" als ik heel de dag tussen 30 gillende kinderen zit... (Zowel dochter als ikzelf zijn nogal prikkelgevoelig en gevoelig voor stemmingen en meningen ook... Dus snap wat dat betreft mijn dochter best aardig..) Onze dochter raakt daar ook compleet van in de stress. Die was hele de dag bezig met berekenen van oorzaak en gevolg.... "Als ik nu hier in de zandbak speel..." En dan 6 stappen vooruit zodat niet per ongeluk iemand iets onvoorspelbaars doet. En dan is ze officieel getest en niet-autistisch bevonden... In groep 3 waar iedereen aan tafeltjes zit... Gaat het enorm veel beter.