@Kat1981 wow, mijn complimenten. Ik hou niet van ellen lange posts, maar dit was een genot om te lezen. Wat heb je dat mooi opgepakt met je dochter. Ik zou er niet op gekomen zijn.
@Biny @owly : ik geef het bord meestal 1x terug omdat hij echt zegt dat hij verder wil eten. 2x niet. Dan maar honger lijden. Gisteren zei hij van tevoren al dat hij niet wou eten dus heb ik de tafel niet gedekt voor hem. Het hielp, hij was verontwaardigd en ging zelf zijn bord halen. Maar eenmaal 2 hapjes in de mond was het weer van dat... niet eten etc. @Pinkie88 : Ik denk eigenlijk ook dat die tekeningen best knap zijn. Bedankt. Dat van die tijdlijn is een goed idee. Alleen ben ik bang dat daar het volgende gaat uitkomen: We zijn begin dit jaar verhuist en sinds november 2017 ben ik terug aan het werk. Daarvoor was ik een jaar thuis. En ik ben bang dat hij dat gaat aanhalen. Hij vraagt soms naar ons oude huis (van een huurhuis naar een gekocht appartement gegaan) en waarom mama moet werken. Ik probeer het uit te leggen maar ik zie dat hij sommige dingen nog niet begrijpt. Maar ik ga het eens proberen. @Kat1981 : Wat een schitterend verhaal! Ik ga de grote lijnen opschrijven en ook eens proberen. Hier ook een jongetje dat altijd bang is om te gaan slapen. Echt super, waar heb je dat geleerd?
Dank jullie wel. het is wel een erg lange post geworden he? Best wel lastig omdat ik probeer alles zo duidelijk mogelijk te beschrijven. Ik denk ook echt wel dat het voor velen erg 'zweverig' klinkt, maar ja, het werkt voor ons, dat is voldoende. Hoe ik er op gekomen ben? Ik zal vast wel ergens de basis van wat ik doe opgevangen hebben. Maar ik heb die gewoon flink uitgebreidt naar wat voor ons kind werkt. Zij wil haar dingen graag weggooien, misschien wil jouw kindje er wel op stampen, wegtrappen of weg laten schieten als een ballon die je loslaat, wat voor jouw kind het beste werkt. De mijne is een gooier. De jouwe kan zelf aangeven wat ie het liefste ermee wil doen. Het leuke is: er zijn geen foute dingen. Zolang jouw kindje maar het gevoel heeft dat HIJ de controle heeft over zijn ding. En niet de angst, boosheid of het verdriet over hem. Mijn dochter is 100 procent zichzelf. Toch komen wij er niet onderuit dat ze zowat een excacte 1 op 1 kopie van mij is. We lijken zowel uiterlijk, maar zeer zeker ook innerlijk zo'n 85 % op elkaar. En wat ik NOOIT vergeten ben, is hoe het is om een kind te zijn. Dus ook waarin ik zelf behoefte had als kind. Ik (wij, haar papa doet net zo goed mee in dit verhaal) probeer ook maar wat hoor, en het gaat heus niet allemaal zo rooskleurig hoor. We proberen haar mee te geven wat ze misschien in haar volwassen leven ook kan gebruiken. In het begin is het flink inversteren, maar heus. Als het kwartje valt, gaat het ook allemaal een stuk beter, echt niet dat ik dagelijks zo anderhalf uur met haar en haar kastjes bezig ben hoor, het gaat steeds sneller, en soms komt ze naar me toe. "Mama? Ik heb weer een kastje, kun je me helpen?" En nogmaals, kies je tijdstip uit. Als ie helemaal over de flos is, kun je er later even op terug komen. (Of juist eerder, op een gegeven moment gaan ze het gevoel herkennen al voordat het de spuigaten uitloopt! Mooi, dan ben je de dingen al voor.) Ik hoop werkelijk dat je er iets aan hebt. Fijn dat jullie mijn post niet als saai ervaarden.